"Μερικές φορές νομίζουμε ότι δεν μας ακούει Εκείνος, επειδή τις περισσότερες φορές, δεν Τον ακούμε εμείς. Τις περισσότερες φορές, ψάχνουμε συνεχώς μια εξήγηση. Και αν αυτή η εξήγηση Του, δεν μας αντιπροσωπεύει, την αγνοούμε. Περίεργα δημιουργήματα οι άνθρωποι τελικά."
– Μετα(νοια)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το κεφάλαιο αναφέρεται στις δεκα εντολές του Κυρίου.Θέλω να εξαντλήσουμε όλους τους τρόπους κάθαρσης της ψυχής και ΚΥΡΙΩΣ το τι έχει να πει ο καθένας για τις 'Σκιεσ' που επισκέπτονται τη Πυρόξανθη.

ΜΕΤΕΩΡΑ, 9:00

Υπαρχει Θεος; Και αν ναι, γιατι με μισει τόσο πολυ; Καποτε ειχα διαβασει το εξής στιχάκι: «εαν υπαρχει θεος, σίγουρα θα πρεπει να με παρακαλέσει πολυ για να τον συγχωρήσω.» Ενιωσα ολες τις σπίθες του σώματος μου να ενώνονται. Αυτο. Αυτο ακριβως ενιωθα. Αδικημένη. Γιατι;

Καποτε ενας ιερέας μου ειχε πει το εξής: «εαν Εκείνος μπορεί να συγχωρήσει τα παντα, τοτε μπορεις και'συ». Θυμαμαι τον εαυτό μου να σφίγγει τα χέρια σε γροθιές και να βράζει απο οργή. Πως μπορεί να λεει κατι τετοιο; «Εαν ημουν εγω ο Θεος, δεν θα αφηνα να συμβεί κατι τετοιο!», ηταν η απαντηση μου προτού βγω εξω απο τη μεγάλη πορτα της εκκλησίας.

Τα μοναστήρια των Μετεώρων, ειναι χτισμένα στις κορυφές των βράχων και σου προκαλούν τη ψευδαίσθηση οτι αιωρούνται, δίνοντας έμφαση στην ιδιαιτερότητα του μέρους. Το άγριο και απροσπέλαστο τοπίο αντιπροσωπεύει με απόλυτη ακρίβεια τον εσωτερικό μου κόσμο.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καθαρίσεις τη ψυχή σου.

Αν λάβουμε υπόψιν την οπτική του Χριστιανισμού, είναι η μετάνοια.

Πιο συγκεκριμένα..Τα  πάντα αρχίζουν απο τις δέκα εντολές, τις οποίες πρέπει να τηρήσουμε και να ακολουθήσουμε για να παραμείνουμε καθαροί και να κερδίσουμε μια θέση κοντά Του. Και αν δεν τηρήσουμε κάποιες απο αυτές, για να καθαρίσουμε, οφείλουμε να εξομολογηθούμε. Κάπου είχα διαβάσει το εξής: "Ο Θεός έκανε τις εντολές απο αγάπη για τον άνθρωπο, και όχι τους ανθρώπους για τις εντολές."

Εγώ είμαι ο Κύριος ο θεός σου. Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα.Δεν χρειάστηκε να σκεφτω ποιος ευθύνεται για τη καταπάτηση της συγκεκριμένης εντολής. Ήμουν εγω. Στο μυαλό μου έρχονται οι ερωτικές σημειώσεις που έγραφα για εκείνον. Θυμάμαι πόσες φορές θεοποίησα την άγρια θάλασσα που έκρυβαν τα γαλάζια μάτια του.

Δεν θα κατασκευάσεις για σένα είδωλα και κανενός είδους ομοίωμα.Δεν θα τα προσκυνάς ούτε θα τα λατρεύεις.Για την αμαρτία των πατέρων που μου αντιστέκονται, τιμωρώ τα παιδιά ακόμη κι ως την τρίτη και την τέταρτη γενιά.Όλα ξεκίνησαν όταν η φράση "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα",  πήρε ανθρώπινη μορφή και άρχισε να με στοιχειώνει σε κάθε "παραλίγο", σε  κάθε "τι αν", που τρύπωνε στο υποσυνείδητο και με προκαλούσε σε νέες  περιπέτειες, συνοδευόμενες απο λάθη που έμοιαζαν χειρότερα απο κάθε  εντολή που τόλμησαν να σπάσουν οι δικοί μου.

Αλλά όχι.Είχα ήδη το δικό τους βάρος επιλογών που έπρεπε να ξεφορτωθώ απο πάνω μου για να καθαρίσω...

Δεν θα προφέρεις καταχρηστικά το όνομα του Κυρίου, του θεού σου. Εγώ ο Κύριος δεν θ' αθωώσω κανέναν που προφέρει το όνομα μου καταχρηστικά.

Να θυμάσαι την ημέρα της Κυριακής, για να την ξεχωρίζεις και να την αφιερώνεις στον Κύριο. Έξι μέρες θα εργάζεσαι και θα κάνεις όλες τις εργασίες σου. Αλλά η έβδομη μέρα είναι μέρα ανάπαυσης, αφιερωμένη σ' εμένα, τον Κύριο το θεό σου. Σε έξι μέρες εγώ, ο Κύριος, δημιούργησα τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα, καθώς και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτά, και την έβδομη μέρα αναπαύθηκα. Γι' αυτό ευλόγησα την ημέρα της Κυριακής και την ξεχώρισα για τον εαυτό μου.Στο μυαλό μου ερχονται στιγμές της καθημερινότητας εντός και εκτός του σπιτιού. Δε μπορώ να γνωρίζω τις πράξεις και τις ενέργειες των γονιών μου όταν απουσιάζουν, αλλά μπορώ να μιλήσω για εμένα.Θα είμαι ειλικρινής. Πέρασαν μήνες απο τη τελευταία φορά που τήρησα τη συγκεκριμένη εντολη. Τις περισσότερες μερες στο σώμα μου εμφανίζονται μικρές προϊκονομίες σε αποχρώσεις του μπλε, του μωβ και του μαύρου, ειδοποιώντας με προτεραιότητα έχει η ψυχική μου υγεία και δε πρέπει να παραμελώ τον εαυτό μου.

Να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να ζήσεις πολλά χρόνια στη χώρα που εγώ ο Κύριος, ο θεός σου, θα σου δώσω.

Δεν θα φονεύσεις.

Δεν θα μοιχεύσεις.

Δεν θα κλέψεις.

Δεν θα καταθέσεις ψεύτικη μαρτυρία ενάντια στο συνάνθρωπο σου.

Δεν θα επιθυμήσεις τίποτε απ' ό,τι ανήκει στο συνάνθρωπο σου.

Η σιωπή γεμίζει το δωμάτιο και ένα ρίγος διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη. Ο γέροντας παραμένει ήρεμος. Η στάση του σώματος του και τα χαρακτηριστικά του προσώπου , ειναι η απόδειξη οτι ο πνευματικός μου, μπορεί να βρίσκεται σωματικά στον ίδιο χώρο με εμένα, ομως πνευματικά και ψυχικά, βρίσκεται κοντά Του.

«Αμφισβητείς όλες αυτές τις εντολές επειδή έχεις βιώσει πολλές εμπειρίες λόγω της καθημερινότητας σου ή επειδή στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει μια πιθανότητα να τις σπάσεις και φοβάσαι οτι δεν θα σε συγχωρέσει ο Κύριος;»

«Πολλες φορές, ο φόβος δεν σχετίζεται με την συγχώρεση του Κυρίου, αλλά με το αν είμαι ικανή εγώ η ίδια να με συγχωρέσω.» απαντάω με ειλικρίνεια.

Μπορούσα να γίνω χειρότερη απο κάθε εντολή που μόλις είχα διαβάσει.

«Υπάρχουν  δυο περιπτώσεις για τις οποίες μπορεί να ερχεσαι σε επαφή με αυτές τις  σκοτεινές φιγούρες Λυδια μου», τα λόγια του μου προκαλούν ταχυκαρδία και  νιώθω το οξυγόνο να μειώνεται σιγά-σιγά.«Δεν  ειναι τυχαιο που αναφερθήκαμε στις δεκα εντολές του Κυρίου...» κάνει  μια παύση για να επιβεβαιωθεί αν είμαι ετοιμη για τη συνέχεια. Τα χέρια του είναι ζαρωμένα και σφίγγουν το μικρο, μαυρο, κόμπο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σφίγγει δυνατά τον τελευταίο κόμπο απο τα πολύχρωμα κομποσκοίνια μου, προσεύχοντας νοερά να μου δωσει περισσότερο χρόνο Εκείνος.

«Ξέρω γιατί αναφερθήκαμε στις δεκα εντολές· επειδή κάθε εντολή αντιστοιχεί σε  μια αμαρτία που μπορεί να προκάλεσε ολο αυτό το χάος.» παραδέχομαι και  νιώθω τα πόδια μου να μουδιάζουν.

«Ακριβως·  βέβαια το ερώτημα ειναι... οι αμαρτίες αυτές ειναι σταυρος που κουβαλάς  εσυ, ή των δικών σου που μεταφέρθηκαν σε εσενα;» ρωταει και χωρίς να  έρθω σε επαφη με το βλέμμα του, ανασηκώνω τους ώμους μου.«Με  όλα αυτά τα συμπτώματα και τις επισκέψεις, το πόρισμα που  προκύπτει ειναι μόνο ένα: η μαγεία. Δεν γνωρίζω αν έχεις εσυ η ιδια  σχέση με τη μαγεία ή κάποιος δικος σου, αλλά πρέπει να ακολουθήσετε τον  δρόμο της μετανοίας και της εξομολόγησης.» κρύος ιδρώτας με λούζει στο  άκουσμα της λέξης 'μαγείασ' . «Το μόνο που με προβληματίζει Λυδια μου, ειναι ότι, όταν ερχεσαι σε επαφη με τις Σκιές,  δεν φοβάσαι, ενω θα έπρεπε.»

«Ίσως  ειναι ένας τρόπος άμυνας», δικαιολογώ όσο πιο πειστικά μπορώ τη στάση μου. «Εσεις; Εχετε έρθει ποτέ σε επαφή με τις φιγούρες που σας περιέγραψα;»

«Ναι. Οι θολές σκοτεινές φιγούρες που αναφέρεις, είναι Δαίμονες. Δαίμονες που προσκάλεσαν στο περιβάλλον σας, οι γονείς σου.»

ΜΕΤΕΩΡΑ, 10:00

Παρατηρώ τους ανθρώπους   που ανάβουν μια σπίθα ελπίδας και τη τοποθετούν μαζί με τις υπόλοιπες.  Μερικοί απο αυτούς ειναι ξένοι και έχουν διανύσει χιλιόμετρα για να  μάθουν την ιστορία του ιερού μέρους και να προσευχηθούν, πράγμα που  αποδεικνύει ποσο θαυματουργικό και θεραπευτικό μέρος ειναι για τη ψυχή  του ανθρώπου.

Αλλά δυστυχώς οχι για τη δικη μου.

Αμέσως στο μυαλό μου επανέρχεται μια απο τις δεκα εντολές του Κυρίου.
Να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να ζήσεις πολλά χρόνια στη χώρα που εγώ ο Κύριος, ο θεός σου, θα σου δώσω.Έρχεται η σειρα του  πατέρα μου.  Στα ματια του αχνοφαίνεται η κούραση χρόνων να προσεύχεται  για τη κάθαρση μου. «Συγγνώμη μπαμπα», επαναλαμβάνω συνέχεια απο μέσα  μου. Η στάση της μητέρας μου ειναι ψυχρη, σαν να βρίσκεται αντιμέτωπη σε  ενα χαοτικό πλήθος σκέψεων για το πεπρωμένο. «Ευχαριστώ μαμα».
Συνέχεια πιάνω τον εαυτό μου να αναλύει κάθε θεωρία συνομωσίας που μπορεί να αποτελέσει το κλειδί της υπόθεσης.Οι  τύψεις που ένιωθα για τους γονείς μου, αντικαταστάθηκαν με  δυσπιστία  και αμφισβήτηση. Και αν τους ρωτήσω ευθέως; Θα είναι  ειλικρινείς  απέναντι μου;

Ο πατέρας μου επισκεπτόταν συχνά την εκκλησία  και το ίδιο έκανε και η  αδελφή του. Θυμάμαι τις εμπειριες και τις  ιστορίες που μου αφηγούνταν  μικρή για να με κανουν να ακολουθήσω αυτό το  μονοπάτι.Αναμνήσεις στις  οποίες  περιτριγυρίζομαι στο ευρύχωρο σπίτι  και χαζεύω με ορθάνοιχτο το  στομα μου τις ψηλές στήλες χριστιανικών  βιβλίων που κάλυπταν κάθε πηγή  φωτός, έρχονται στο μυαλό μου. Τα  πρόσωπα των Αγίων που απεικονίζονταν  σε κάθε γωνία του σπιτιού, με  έκαναν να νιώθω αμήχανα, έχοντας συνέχεια  την αίσθηση ότι κάποιος με  παρακολουθεί και παραμονεύει για το επόμενο  μου λάθος.Απο  την άλλη πλευρα, θυμάμαι παντα την ενοχική στάση της μητέρας μου  προς  τις εικόνες της εκκλησίας και το ρίγος που περιέγραφε κάθε φορά. Αλλά   τώρα καταλαβαίνω: φοβόταν να αντικρίσει τα πρόσωπα, οχι επειδή δεν  ήταν  καθαρή, αλλά επειδή ενιωθε τη πικρή γεύση της αδικίας για όλα τα  δεινά  που συνάντησε πριν, μετα, και κυρίως στη γέννηση μου.Αυτό όμως δεν προδίδει την σχέση της με τη πρόσκληση των Σκιών.

Μόνο ένα κοινο στοιχείο τους: Εγινε η σκιά του παλιού της εαυτού.