Οι Νυμφαλίδες- Τα Χρώματα της Φιλίας

Αφιερώνω το συγκεκριμένο κεφάλαιο στις δικές μου Νυμφαλίδες  που αποτελούν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου

ΥΓ: Θεωρώ ότι πολλές φορές δεν δίνουν έμφαση στα συναισθήματα και στις παρέες που έχουν χτίσει οι πρωταγωνιστές όταν ετοιμάζονται να πραγματοποιήσουν τη μετάβαση απο τον Πρώτο Κόσμο των θνητών σε έναν άλλον, σε έναν παραφυσικό, οπότε αυτό το κεφάλαιο είναι καθαρά αφιερωμένο σ'αυτη τη πλευρά.

Χαϊδεύω τη πεταλούδα που βρίσκεται ραμμένη με μελανι στο λευκό μου σωμα. Ηταν το τατουάζ που μας συνέδεσε ολες μας. Η πεταλούδα ειχε πολλαπλές σημασίες, για όλες μας. Για τη Κρίστι, η πεταλούδα συμβόλιζε την ελευθερία και τη γνώση.Πάντα ζήλευε το πόσο αυτόνομη ήταν η πεταλούδα. Πετούσε απο φυτό σε φυτό, μαζεύοντας οσο πιο πολλά ερεθίσματα μπορούσε για να έρθει ολοένα πιο κοντά με τη φύση.Αυτό ήθελε και η Κρίστι: να αλλάζει περιβάλλον, να απορροφά όσες πιο πολλές εμπειρίες και γνώσεις μπορεί να για γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Για την Ίριδα, συμβόλιζε τη μετάβαση απο το γήινο σκουλήκι σε ένα όμορφο έντομο. Συσχέτιζε αυτή την εξέλιξη με τον δεσμό που είχαμε αποκτήσει όλες μας. Όσο όμορφα εξελίσσεται η ζωή της πεταλούδας, ακόμα πιο όμορφα να εξελιχθεί και η σχέση μας. Για τη Κρυσταλία, η πεταλούδα ήταν σύμβολο ελπίδας. Ακόμα και το γαλάζιο χρώμα που στόλιζε το τατουάζ μας είχε ιδιαίτερη σημασία για εκείνη. Συμβόλιζε οτι ακόμα και όλα πάνε στράφι, εάν έχεις ως σύμμαχο το μπλέ χρώμα της αρετής, της γαλήνης, όλα θα πάνε καλά,αρκεί να το πιστέψεις, γιατί στο κάτω κάτω, τίποτα δεν είναι δεδομένο.Τέλος, για τη Νεφέλη, η πεταλούδα ήταν η πιο προσωπική εκδοχή του εαυτού της. Σήμαινε ότι ήταν εκείνη, -όπως και εμείς-, που μεγάλωνε, ωρίμαζε, μέσα απο τις στάχτες των σφαλμάτων της, και γινόταν κάτι όμορφο. Άφηνε τον εαυτό της να κάνει λάθη, να συγχωρεί, να θεραπευτεί...Μόνο έτσι θα γινόταν ανεξάρτητη και θα στηριζόταν στα δικά της φτερά. Όσο για τη δική μου εκδοχή...Η πρωτη, αντιστοιχούσε στο ονειρο που ειχα δει και με ώθησε στο να επιλέξω τη συγκεκριμένη σχολη. Η μοιρα μου ηταν η Νυμφαλίδες. Η δεύτερη, ηταν η αναγέννηση της ψυχης.Κατάφερα να ξαναγεννηθώ σε κάτι όμορφο, έδωσα χρόνο και χώρο στον εαυτό μου να εξελιχθεί.

Το μυαλό μου ανατρέχει σε όλες τις στιμγές που πέρασα με τις Νυμφαλίδες. Η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται ειναι η πρώτη μέρα στη σχολή.

Λίγα λεπτά αργότερα, αφού έχω αποχαιρετήσει τους γονείς μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα και υψώνω το βλέμμα μου προς το μεγάλο κτήριο του πανεπιστημίου. "Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης", διαβάζω νοερά και νιώθω τα πόδια μου να μουδιάζουν. Είναι σίγουρα η σωστή μου επιλογή; Μήπως το μετανιώσω; Μήπως είναι άδικο που αναθεωρώ την απόφαση μου τόσο γρήγορα ενώ δεν έχω παρακολουθήσει ούτε μια διάλεξη; Για όνομα, είναι τα πρώτα μόνο λεπτά που έχω πατήσει το πόδι μου εδώ, δεν μπορούν οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου να σταματήσουν για λίγο;

Πρόκειται για τη πιο απομακρυσμένη πανεπιστημιακή μονάδα,σε σύγκριση με τα άλλα τμήματα, τα οποία αποτελούν το επίκεντρο της πανεπιστημιούπολης. Το βλέμμα μου πέφτει στους τετράποδους φίλους μας που πλησιάζουν προς τη μάζα. Τουλάχιστον αν δεν ταιριάξω με κάποιον, θα έχω αυτά τα τεράστια κουτάβια. Ακολουθώ διστακτικά το πλήθος φοιτητών που έχει συσσωρευτεί και επικεντρώνω τη προσοχή μου στη φύση που περικυκλώνει το πανεπιστήμιο. Άραγε έχουν όλοι το ίδιο άγχος με εμένα; Παρατηρώ επίμονα τα πρόσωπα τους μήπως και εκδηλωθεί κάποιο αμοιβαίο συναίσθημα, αλλά τα μόνα που ζωγραφίζονται στα χείλη τους είναι χαμόγελα. Μάλλον θα έπρεπε να χαίρομαι που τουλάχιστον υπάρχουν άτομα που έχουν ενταχθεί στις συνθήκες αλλά πολλές φορές, -όσο εγωιστικό και αν ακουστεί-, το μόνο που χρειάζεται να ακούσει κάποιος είναι πως δεν είναι μόνος του σ'αυτό.

Αποφασίζω να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη παρέα κοριτσιών οι οποίες εισέρχονται μέσα στο κτήριο. Αμήχανα, μιας και δε ξέρω πως να τοποθετήσω τα χέρια μου, αποφασίζω να τα χώσω μέσα στις τσέπες του μπουφάν μου. Αλήθεια τώρα; Θα νιώθω αμήχανα ακόμα και με αυτό; Αναρωτιέμαι και σχεδόν οργίζομαι με τη κατάσταση στην οποία έφτασα εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Ώρες ώρες απορώ, πώς γίνεται απο τη μία στιγμή στην άλλη να εξαφανίζονται όλες οι σπίθες αυτοπεποίθησης μου; Για αυτό πάλευα δύο χρόνια; Για να μένω στάσιμη σε μια συμπεριφορά που με απορροφά απο τη πραγματικότητα; Δεν θα έπρεπε να βασίζομαι σε κανένα χέρι να με τραβήξει απο το μαύρο νερό που έχω βυθιστεί, μόνη μου θα μου δώσω μια ζωή που ονειρευόμουν. Δεν είμαι τόσο δύσκολη όσο φαίνομαι. Έτσι δεν είναι;

Το χάος των σκέψεων μου διακόπτει μια γλυκιά, λεπτή φωνή. Αμέσως μαγκωμένη στρέφω το σώμα μου προς το μέρος που προήλθε. «Συγχαρητήρια για την επιτυχία σου!Καλή σταδιοδρομία!», εύχεται σε κάθε άτομο που γνωρίζει. Χρειάζεται να πεταρίσω ξανά και ξανά τα βλέφαρα μου μέχρι να συνειδητοποιήσω τα λόγια που επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, σαν ρυθμισμένη μηχανή. Κάθε άτομο στο οποίο εύχεται, λίγα λεπτά αργότερα φεύγει και ένα στραβό χαμόγελο αποτυπώνεται στα χείλη της. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να ήμουν καχύποπτη απέναντι της, για το πόσο ευγενική είναι προς τους συμφοιτητές της, όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι θα δίνω ευκαιρίες και θα εστιάζω στα θετικά των ανθρώπων.

Τη παρατηρώ απο μακριά. Σίγουρα το δυνατό -εξωτερικό-σημείο της, είναι τα καστανόξανθα σγουρά μαλλιά της. Θα τα συσχέτιζα με τον δυναμισμό που κρύβει το να είσαι ευγενικός. Ναι, σίγουρα της ταιριάζουν.Πλησιάζω την άγνωστη για εμένα κοπέλα και εκείνη με χαιρετάει ξαφνιασμένη. Εντάξει, είπα ψέματα. Τα σγουρά μαλλιά της σίγουρα δεν είναι το μοναδικό εξωτερικό της σημείο. Είναι τα φωτεινά και αθώα καστανά μάτια της. Ανταποδίδω. Το όνομα της είναι Χριστίνα, μα οι γνωστοί της την αποκαλούν Κρίστι.Μου είπε οτι μπορώ να την αποκαλώ και εγώ έτσι εαν θέλω. Τη πρώτη φορά που εξετάστηκε με το σύστημα, πέρασε σε μια σχολή που δεν της άρεσε. Το όνειρο της απο μικρή, ήταν να γίνει δασκάλα. Βέβαια \σ'αυτό, οφείλεται η επιρροή της αγαπημένης της γιαγιάς, η οποία φανταζόταν την εγγονή της σαν μια όμορφη, έξυπνη δασκάλα που θα προσφέρει γνώσεις και χαρά στις παιδικές ψυχές. Πάνω-κάτω, θύμισε τη δική μου ιστορία, ή τουλάχιστον μια πλευρά της, στην οποία βασίζω ένα μεγάλο ποσοστό της απόφασης μου. Ώστε λοιπόν, η μοίρα μας έφερε στο ίδιο τραπέζι κάτω απο παρόμοιες συνθήκες. Ενδιαφέρον.

Απο συζήτηση σε συζήτηση, η ώρα περνάει γρήγορα και καμία απο τις δυο μας δε κατάλαβε πότε έφτασε η στιγμή για τη παρακολούθηση του πρώτου μαθήματος. Ακολουθούμε το κοινό και παρατηρώ πως το μούδιασμα έχει εξαφανιστεί. Ίσως αυτό χρειαζόμουν, μια θετική παρουσία, η οποία θα με κάνει να νιώσω οικεία σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Καθόμαστε στις πρώτες θέσεις που βρίσκουμε εύκαιρες. Η αίθουσα γεμίζει απο διάφορες παρουσίες και ξαφνικά,η ατμόσφαιρα αλλάζει. Τα ένστικτα μου δυναμώνουν και αμέσως αναρωτιέμαι τι συνέβη. Η απάντηση έρχεται αμέσως όταν μια μικροσκοπική κοπέλα μας πλησιάζει ντροπαλά και μας προτείνει να καθίσει δίπλα μας. Τα μάτια της είναι μεγάλα και αθώα. Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη και απλά γνέφω. Συστήνεται και το αναψοκοκκινισμένο χρώμα που έχει κολλήσει στα μάγουλα της, δεν λέει να φύγει. Το όνομα της είναι Ίριδα. Απο το τρέμουλο που χαρακτηρίζει τη φωνή της και τη στάση του σώματος της, μου υπενθυμίζει ότι όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη προσαρμοστικότητα και είναι ένας επιπλέον λόγος για να τους συμπεριφερόμαστε με σεβασμό.

Το διάλειμμα δεν αργεί να έρθει και προτείνω στην Ίριδα να έρθει μαζί μας. Καθώς επεξεργαζόμαστε τους χώρους, αντικρίζουμε μια κοκκινομάλλα κοπέλα να τα βάζει με τον εαυτό της επειδή έχει χαθεί. Τη πλησιάζω χωρίς καν να το σκεφτώ και τη ρωτάω πως μπορώ να βοηθήσω. Ξεφυσάει οργισμένη και κλείνει το κινητό της. «Έχετε ιδέα που είναι η αίθουσα 9; Είμαι πρώτο έτος, και έχω μάθημα με τον κύριο Παπαδόπουλο και όσο να 'ναι δεν θέλω να αργήσω και να έχω χιλιάδες βλέμματα να με κοιτάνε σαν εξωγήινη.», στριφογυρίζει τα μάτια της ενοχλημένη.

«Ναι, εκεί πηγαίναμε και εμείς.», απαντάει γρήγορα η Κρίστι.

«Πω, δε συστήθηκα κι όλας!Μπράβο μου! Κρυσταλία,χάρηκα!», συστήνεται και γελάω με τις αντιδράσεις της. Πιάνω τον εαυτό μου να εκτιμάει το πόσο ακομπλεξάριστη και αυθόρμητη είναι. Θα μπορούσαμε να κάνουμε καλή παρέα.

Λίγες ώρες αργότερα, προς το τέλος του μαθήματος, το μελάνι απο το στυλό, αρχίζει να εκρήγνυται πάνω μου, με αποτέλεσμα να τα δάχτυλα μου να λερωθούν με το μαύρο χρώμα του. Αστειευτήκαμε με τα κορίτσια και η Κρυσταλία σχολίασε οτι θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως καλλιτεχνική άποψη. Με οποιονδήποτε τρόπο και αν προσπαθούσα να εξαφανίσω το μελάνι, εκείνο έμενε προσκολλημένο πάνω στο δέρμα μου, δημιουργώντας μικρές κοκκινίλες. Γελάω ειρωνικά και κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες,ελπίζοντας να είναι άδειες.

Ξεπλένω γρήγορα τα χέρια μου αλλα η προσοχή μου αποσπάται απο ένα τρανταχτό κλάμα. Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ, ακολουθώ τον ήχο και προς έκπληξη μου βρίσκω μια κοπέλα να κάθεται σε κάτω στο κρύο πάτωμα και να οδύρεται. Σίγουρα δεν θα ρωτήσω αν είναι καλά,η απάντηση ειναι ξεκάθαρη. Σε κανέναν δεν αξίζει να κλαίει μόνος του στις πανεπιστημιακές τουαλέτες, πόσο μάλλον τη πρώτη μέρα. Οι λόγοι θα μπορούσαν να είναι πολλοί, οικογενειακοί,φιλικοί,ερωτικοί,οικονομικοί, και σίγουρα δεν θα απαλύνει το πόνο που νιώθει ένα "όλα θα πάνε καλά", όμως δεν έβλαψε ποτέ κανέναν η προσφορά βοήθειας. «Θα-θα μπορούσα να σε βοηθήσω κάπως;», ρωτάω και στηρίζω το σώμα μου στο τοίχο, πλησιάζοντας τη. Η σκηνή άρχιζε να θυμίζει εκείνες τις σκηνές που λαμβάνουν χώρα στον αμερικάνικο κινηματογράφο, συνήθως στα νυχτερινά μαγαζιά. Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν ήταν τοσο μακρινή απο αυτές τις σκηνές. Η Νεφέλη, άρχισε να μονολογεί για το πόσο στεναχωρημένη νιώθει που η απόσταση τη χωρίζει απο τον αγαπημένο της. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σηκώνεται και να της δίνει το χέρι για να τη σηκώσει μαζί, και κάπως έτσι θα πήγαινε και η σχέση μας. Η μια θα σήκωνε την άλλη οταν θα έπεφτε.

Κι όμως, εκείνη την ημέρα όλα αυτά τα κορίτσια κάτι μου είχαν μάθει. Μα πάνω απ'ολα, μου είχαν μάθει πως αν αφεθώ και ειμαι ο εαυτός μου, το μαύρο θα αντικατασταθεί απο το άσπρο.

Η δεύτερη ανάμνηση που έρχεται στο μυαλό μου είναι η ιστορία της Sarah Makwela, που μας διάβασε η Κρυσταλία. "Καποτε, ενας πατέρας ειπε στη κορη του: 'Μολις αποφοίτησες!Αυτο είναι το αμάξι που σου αγόρασα πριν καιρό...είναι κάποιων ετών. Ωστόσο,πριν στο δώσω θα ήθελα να το πας στον έμπορο αυτοκινήτων, στη πόλη, να δοκιμάσεις να το πουλήσεις, ώστε να δούμε πόσο θα σου δώσουν για το αμάξι.' Η κοπέλα γύρισε στο πατέρα της και είπε 'Μου προσέφεραν 1000 ευρώ γιατί φαίνεται παλιό'. Ο πατέρας είπε: 'Κράτα το και πήγαινε και σε δεύτερο αγοραστή να δούμε τι θα σου πει αυτός.' Η κοπέλα επιστρέφει στον πατέρα της και του λέει: 'Ο έμπορος αμαξιών μου προσέφερε 100 ευρώ γιατί ειναι πολύ παλιό και θεωρούν οτι απαιτεί μεγάλη επένδυση για να το οδηγήσει ξανά κάποιος.' Ο πατέρας της ζητά να γίνει μέλος σε μια λέσχη με παθιασμένους οδηγούς και ειδικούς στα αμάξια και να τους το δείξει. Η κοπέλα πήγε με το αμάξι στη λέσχη αυτή, επέστρεψε και είπε τα εξής λόγια στον πατέρα της: 'Κάποια μέλη της λέσχης μου προσέφεραν 100.000 ευρώ γιατί είναι σπάνιο αμάξι σε καλή κατάσταση, με μεγάλες δυνατότητες και εξαιρετικά δύσκολο για να το βρεις αλλού !'...Τότε ο πατέρας της ειπε: 'Ηθελα να σου δείξω οτι μπορεί να νομίζεις οτι δεν αξίζεις τιποτα αν δεν είσαι στο σωστό μέρος. Αν δεν σε εκτιμούν, μη θυμώσεις, απλά σημαίνει οτι βρίσκεσαι σε λάθος μέρος. Μη μείνεις εκεί που κανείς δε βλέπει την αξία σου.'

Και ακριβώς αυτή η ιστορία της Makwela, περιέγραφε εύστοχα αυτό που με έκαναν να νιώθω οι Νυμφαλίδες μου. Μου έμαθαν οτι δεν αποτελούμαι μόνο απο το χρώμα της σκουριάς και του μαύρου, αλλά αν πιστεύω σε εμένα, μπορώ να γίνω το πιο όμορφο χρώμα. Δεν χρειαζόταν να προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι για να ενταχθώ. Με αγκάλιασαν με εκείνα τα πελώρια γαλάζια φτερά τους και με προστάτευσαν απο εκείνες τις νυχτοπεταλούδες που προσπαθούσαν να θυσιαστούν στο θεϊκό βωμό των Σκιών καίγοντας τα φτερά τους. Τα απωθημένα της παιδικής μου ψυχής τα είχα νικήσει, μπορούσα πια να επισκεφθώ τον μικρό μου εαυτό και να του εξιστορώ όμορφες εμπειρίες, να του υπενθυμίζω ξανά και ξανά πως τα καταφέραμε. Πως βρήκα τους δικούς μου ανθρώπους, το δικό μου ασφαλές μέρος.

Και δεν θα άφηνα καμία Σκιά να με πάρει μακριά απο τα χρώματα της ευτυχίας. Η ζωή πια δεν ήταν μαύρη, ήταν πολύχρωμη, είχε νόημα.

Την απόφαση μου την είχα πάρει απο τη πρώτη στιγμή που οι κόσμοι μας ενώθηκαν. Δεν θα άφηνα να μας χωρίσει τίποτα. Είκοσι χρόνια επέτρεπα τις στάχτες του παρελθόντος να με πνίγουν και να μη μπορώ να πάρω ανάσα.

Σήμερα είναι η στιγμή να δείξω στις Σκιές, όλα τα χρώματα της ψυχής μου. Είμαι έτοιμη. Μαζί τους.