Κεφάλαιο 52

Σηκώνομαι απαλά από το νοσοκομειακό κρεβάτι, και πηγαίνω στου Βαγγέλη. Αυτή την στιγμή ο γλυκός μου είναι καλωδιωμένος σε κάποια μηχανήματα που δεν μπορώ να κατανοήσω την χρήση τους. Αναγνωρίζω μόνο το μηχάνημα που μετράει τους καρδιακούς του παλμούς ή κάτι τέτοιο που έχει να κάνει με την καρδιά του. Εκτός από τα καλώδια που τον περιβάλουν, έχει και δύο ορούς, έναν στο δεξί χέρι και έναν στο αριστερό.

Χαϊδεύω απαλά με τα ακροδάχτυλά μου το στήθος του γύρω από κάτι καλώδια. Δυστυχώς η δόση που του χορηγήθηκε ήταν περισσότερη από την δική μου και τώρα βρίσκεται σε προσωρινό κώμα.

Όπως πληροφορήθηκα από τον γιατρό μας, ο Θέμης, που κανονικά το όνομά του είναι Γιάννης Παπαθανασίου, έριξε στο ποτό μου Rohypnol. Το Rohypnol ανήκει στην κατηγορία των βενζοδιαζεπινών και στην Ελλάδα είναι γνωστό κυρίως ως Hypnocedon (αν δεν άκουγα το τραγούδι του TUS, δεν θα ήξερα καν πως υπάρχει). Η χρήση του είναι κυρίως για την αντιμετώπιση της αϋπνίας, ως ηρεμιστικό και ως αναισθητικό πριν από το χειρουργείο.

Στην δική μου περίπτωση το έβαλε στο ποτό μου. Είναι άοσμο, άχρωμο και διαλύεται σε ανθρακούχα ποτά. Η δράση 1 mg Rohypnol ξεκινά μέσα στα πρώτα 30 λεπτά μετά τη λήψη του και μπορεί να διαρκέσει από 8 ως και 12 ώρες. Ουσιαστικά εγώ κοιμόμουν μισή μέρα, όμως ο Βαγγέλης κοιμάται πάνω από μια ολόκληρη ημέρα, όποτε η δόση του ήταν πολύ μεγαλύτερη.

Το Rohypnol προκαλεί επιλεκτική αμνησία και για το λόγο αυτό έχει συνδεθεί η συχνή χρήση του με σεξουαλικές επιθέσεις, τα λεγόμενα 'date-rapes', όπου τα θύματα δεν μπορούν να θυμηθούν τα γεγονότα που συνέβησαν όσο ήταν κάτω από την επήρειά του.

Εν ολίγοις, αν δεν ερχόταν ο Βαγγέλης, αυτή την στιγμή θα ήμουν θύμα βιασμού!

Θυμάμαι λίγα πράγματα από αυτό το περιστατικό. Θυμάμαι καθαρά πως ο Θέμης-Γιάννης με έσυρε μέχρι το μπάνιο. Θυμάμαι το βίαιο άγγιγμά του και έπειτα η πόρτα του μπάνιου να σπάει. Θυμάμαι ολοκάθαρα το βλέμμα του Βαγγέλη· φανέρωνε έντονη θλίψη, θυμό και απελπισία. Θυμάμαι να με απομακρύνει από το κτήνος που ακουμπούσε ατσούμπαλα το κορμί μου, θυμάμαι να τον χτυπάει και έπειτα να καταρρέει στο πάτωμα. Θυμάμαι να φωνάζω, να κλαίω, να ζητάω βοήθεια. Μετά σκοτάδι και τίποτα άλλο.

Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου και αφήνω ένα απαλό φιλί στο στόμα του. Φοβάμαι να τον αγγίξω! Τον αισθάνομαι σαν μια πορσελάνινη κούκλα. Ξαπλώνω απαλά δίπλα του και αφουγκράζομαι τους ρυθμούς την αναπνοής του και τους χτύπους της καρδιάς του.

Είμαι σίγουρη πια· είμαι ερωτευμένη μαζί του...τον αγαπάω! Πάνω που σκεφτόμουν πως θα έδινα τα πάντα για να ήμουν εγώ στην θέση του και όχι εκείνος, τον αισθάνομαι να κινείται.

'' Βαγγέλη; '' ψιθυρίζω.

'' Ούτε στο νοσοκομείο δεν με αφήνεις να βρω την ησυχία μου μικρή; '' ακούω την βραχνή φωνή του να μου ψιθυρίζει ακόμα πιο βραχνά από ότι συνήθως.

Αδιόρθωτος!