Κεφάλαιο 23

" Έμενες Θεσσαλονίκη; " ρώτησα τελείως αυθόρμητα. Το υποσυνείδητό μου με πλακώνει στο ξύλο αυτή την στιγμή. Έχω καταλάβει ότι η Θεσσαλονίκη πιθανότατα είναι ευαίσθητο θέμα για εκείνον. Γιατί έθιξα ένα τέτοιο θέμα;

" Ναι, τέσσερα χρόνια πάνω κάτω. Πως το ξέρεις εσύ; " με ρώτησε ύποπτα. Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα να απαντήσει στην ερώτησή μου.

" Το κατάλαβα γιατί που και που σε ξεφεύγει ένα "με" αντί για "μου" και ένα "σε" αντί για "σου". " είπα απλά.

" Παρατηρητική ε; " μουρμούρισε.

" Ναι, από μικρή το έχω αυτό. Γι'αυτό επέλεξα να γίνω ψυχολόγος...σχεδόν. Τέλος πάντων, επόμενη ερώτηση. " είπα πολύ γρήγορα. Αμφιβάλω αν κατάλαβε τι είπα.

" Πάρε και καμία ανάσα. " με κορόιδεψε. Του έβγαλα την γλώσσα.

" Χμμμ, το βρήκα! Πες μου για το παλικάρι που σε έβγαλε έξω χθες. " ανάκριση κι αυτός; Εε ρε τι τραβάω.

" Ο Χάρης είναι απλώς ένας φίλος μου. " βαρέθηκα να εξηγώ κάθε φορά την όλη κατάσταση.

" Φίλος φίλη φίλησε και φιλικά... ξέρεις τι την έκανε. " μου είπε πονηρά. Παρ'όλα αυτά δεν έδειχνε να το διασκεδάζει και πολύ.

" Φιλιά, αγκαλιές και ραντεβού. Ως εκεί. Ας πούμε για σένα τώρα. Έχεις σχέση; "

" Μπα. " απάντησε χαλαρά σέρνοντας το "α".

" Πως κι έτσι; " ρώτησα.

" Δεν θέλω. Η σχέσεις έχουν τέλος και πρέπει να έχεις την δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Εγώ δεν πιστεύω πως είμαι αρκετά δυνατός ώστε να αντέξω άλλο ένα τέτοιο τέλος. " η απάντησή του δεν μου άφησε περιθώρια για περαιτέρω ερωτήσεις. Ήταν κάπως απότομος και κοφτός.

Θέλω τόσο πολύ να ανακαλύψω τον πραγματικό του εαυτό. Όμως αυτό είναι δύσκολο γιατί Έχει υψώσει τοίχος. Το θέμα είναι ποιες καταστάσεις τον έφτασαν ως αυτό το σημείο. Θα το ανακαλύψω. Ξέρω πως θα το κάνω. Ο επιμένων νικά, έτσι δεν λένε;