Δίνω στον Κυριάκο τον χώρο και την ησυχία που έχει τόσο ανάγκη αυτήν την δύσκολη στιγμή και κατευθύνομαι να βρω τον πατέρα του ο οποίος συνομιλεί με τους προπονητές της ακαδημίας στο αίθριο έξω από την καφετέρια.

«Τι στο καλό ήταν αυτό;», παρεμβαίνω στην συζήτηση τους αδιαφορώντας για την αγενή διακοπή. Ο άνδρας με το καπέλο και το λογότυπο του κολλεγίου μας ρίχνει μια δυο ματιές και με έναν ευγενικό αποχαιρετισμό εξαφανίζεται.

«Δεν καταλαβαίνω σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι», ο Θέμης με μισόκλειστα τα βλέφαρα, εμφανώς ενοχλημένος απορεί.

«Στο υφάκι και τη στάση που κρατήσατε προηγουμένως απέναντι στον Κυριάκο», υποδεικνύω. «Μπορούσε να κερδίσει! Λίγο ακόμη και θα έκανε την ανατροπή»

«Ποσώς με ενδιέφερε να κερδίσει Ρεβέκκα», παριστάνει τον αδιάφορο αλλά νομίζω πως ξέρω καλύτερα.

«Τι εννοείτε τώρα με αυτό;»

«Εννοώ πως από τη στιγμή που έδωσε δικαίωμα σε έναν τέτοιο παίκτη να ελπίζει το παιχνίδι το είχε ήδη χαμένο», ξεκάθαρα υποτιμούσε τον αντίπαλο του Κυριάκου. Ένα επίσης από τα μεγαλύτερα σφάλματα στο τένις. «Και δεν μπορείς να θεωρείσαι πρωταθλητής όταν χάνεις από παίκτες κατώτερους του επιπέδου σου»

«Υπήρξατε ποτέ πρωταθλητής κύριε Λουκρέζη;», προκλητικά τον ρωτάω παίζοντας την τύχη μου με τα νεύρα του εδώ πέρα.

«Όχι Ρεβέκκα. Αλλά νομίζω πως ξέρω ένα δυο πράγματα για την επικράτηση και το πώς να κατατροπώνεις τους αντιπάλους σου», βρίσκω τον παραλληλισμό του εξαιρετικά άστοχο. Και πρόκειται να του το αποδείξω.

«Μου λέτε δηλαδή πως εγώ όντας πρώην πρωταθλήτρια θα μπορούσα άνετα να διοικήσω την εταιρεία σας;», δεν λέει τίποτα και η σιωπή του έρχεται προς απάντηση μου. «Και βέβαια όχι. Μην συγχέετε λοιπόν τη δουλειά σας με το άθλημα κύριε Λουκρέζη. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα», προσπαθώ να εκλογικεύσω τη σκέψη του.

«Μα φυσικά και εσύ ξέρεις τα πάντα», γυρνάει και λέει με χλευαστική διάθεση. Τα χέρια μου πέφτουν στο πλάι.

«Δεν μπορώ να σας καταλάβω. Χθες το μεσημέρι εμπιστευόσασταν την κρίση μου. Τι άλλαξε από τότε;»

«Ίσως να κατέληξα πως έκανα λάθος για σένα», δεν είχα ιδέα πως η απουσία μου θα του στοίχιζε τόσο.

«Μάλιστα. Όπως και εγώ από ότι φαίνεται», που πίστεψα πως ίσως κάτω από το σκληρό αυτό κέλυφος κρυβόταν ένας άνδρας με κατανόηση. «Αλλά δεν είμαι εγώ το θέμα που πρέπει να σας απασχολεί. Αλλά ο Κυριάκος. Και το άθλημα που επιλέξατε για εκείνον είναι δύσκολο και απαιτητικό. Γιατί όταν μπαίνεις εκεί μέσα στο γήπεδο παλεύεις μόνος», ο Θέμης δεν το καταλάβαινε όμως δεν είχα σκοπό να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα για να χαϊδέψω τον μικρό.

Μιλούσα βάση της εμπειρίας της δικής μου και τόσων άλλων αγώνων που είχα παρακολουθήσει. Η ψυχολογία, η φυσική κατάσταση, η δύναμη και η ευελιξία είναι μονάχα μερικοί από τους παράγοντες που καθορίζουν την απόδοση ενός παίκτη.

«Και το τένις είναι γεμάτο ανατροπές», συνεχίζω λέγοντας. «Πολλά συμβαίνουν στη διάρκεια. Για αυτό και εσείς οφείλετε να δείχνετε κατανόηση και όχι να ωρύεστε και να κατηγορείτε το παιδί πως χάνει από άχρηστους», τώρα μπορούσα να δω καθαρά πέραν από το άνετο ύφος και την αλύγιστη σιγουριά του.

Έβλεπα την ξεκάθαρη αδυναμία του που έρρεε και στις φλέβες του γιου του.

Την περηφάνεια.

«Ο Κυριάκος χρειαζόταν την υποστήριξη σας και εσείς το μόνο που καταφέρατε ήταν να του ρίξετε την ψυχολογία», δεν νομίζω πως του αρέσει να τον επιπλήττουν γιατί τότε γυρνάει με βλοσυρό βλέμμα να με ρωτήσει.

«Σου λέω εγώ πώς να προπονείς Ρεβέκκα;», με ρωτάει.

Δεν απαντάω.

«Σταμάτα να μου λες λοιπόν πώς να φέρομαι σαν γονιός», συμπληρώνει στον ίδιο σκληρό τόνο και διπλώνω τα χείλη μου πιέζοντας τα αναμεταξύ τους. «Η δουλειά σου εδώ τελείωσε, μπορείς να επιστρέψεις σπίτι τώρα», αντιλαμβάνομαι πως πρακτικά με διώχνει.

Στον πρωταθλητισμό κάποιος οφείλει να εισηγηθεί πέραν την προπόνησης των παιδιών της διαχείρισης της ψυχολογίας των γονέων. Είναι η πίεση που δέχονται τα παιδιά από το σπίτι πολλές φορές και τα λυγίζει.

Πηγαίνω για τρέξιμο εκείνο το βράδυ μετά τα απογευματινά μαθήματα ψάχνοντας να καθαρίσει το μυαλό μου από άγχη και σκέψεις για έναν σκληρό πατέρα που βάζει την περηφάνεια πάνω από το ίδιο του το παιδί.

Ίσως και να έχει δίκιο πως δεν είναι δική μου δουλειά να ασχοληθώ. Εγώ εξάλλου θα φύγω σε λίγες μέρες και ίσως να μην τους ξαναδώ ποτέ.

Αλλά η θλίψη στο πικραμένο βλέμμα αυτού του παιδιού με έχει σημαδεύσει και με ακολουθεί το επόμενο πρωί στο ατομικό του μάθημα.

Από το ύφος του καταλαβαίνω πως η συζήτηση με τον πατέρα του συνεχίστηκε και εμβάθυνε σε σημείο που ο Κυριάκος έφτασε να αμφισβητεί τον εαυτό του.

Οι παρατηρήσεις μου σήμερα είναι ελάχιστες και προσπαθώ να τον επαινώ περισσότερο. Όχι πως κάνει καμιά διαφορά. Και ο Θέμης από όλες τις μέρες σήμερα βρήκε να παρακολουθήσει την προπόνηση του.

Και με εκνευρίζει αφάνταστα καθώς όλη την ώρα επεμβαίνει κάνοντας διορθώσεις. Διορθώσεις που είναι δική μου δουλειά να επισημάνω και επιλέγω να μην κάνω βλέποντας πόσο πεσμένο είναι το παιδί.

Ο Κυριάκος από την άλλη κάθε φορά που ακούει την φωνή του πατέρα του τσιτώνεται και παρασυρμένος από τα νεύρα του οδηγείται σε περισσότερα λάθη με αποτέλεσμα η ψυχολογία του να ισοπεδώνεται περισσότερο.

«Λύγιζε ρε Κυριάκο, σου λένε λύγιζε. Πώς περιμένεις να μπει η μπάλα μέσα αν στέκεσαι όρθιος;», και χθες στον αγώνα του έκανε παρατηρήσεις.

Τόσες πολλές ώστε καμία τους δεν βοήθησε το παιδί στην τελική.

«Χτύπα δυνατά Κυριάκο», διατάζει τον γιο του ύστερα από λίγο.

«Κύριε Λουκρέζη», του κάνω νόημα. «Δεν στοχεύουμε στη δύναμη ακόμα, θέλω να μάθει να τοποθετεί καλά την μπάλα στις γωνίες», ύστερα κοιτάζω προς τον Κυριάκο. «Κράτησε την μπάλα μέσα σταθερά», ζητάω και το παιδί αποσυντονισμένο κοιτάζει ξανά προς τον αυστηρό πατέρα του.

Και αντί να ακούσει εμένα πράττει όπως του ζητά εκείνος.

Χτυπάει και άλλες μπάλες έξω, σύντομα εκνευρίζεται και ξεσπάει πάνω στην ρακέτα του.

«Μία μπάλα, μία αναθεματισμένη μπάλα μέσα δεν μπορείς να βάλεις;», και εδώ νομίζω πως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.

«Προσπαθώ», γκρινιάζει ο μικρός.

«Δεν είναι αρκετό», του φωνάζει.

«Οκ αυτό ήταν!», μουρμουρίζω στον εαυτό μου διακόπτοντας την προπόνηση και ύστερα με βρόντο φωνάζω. «Φεύγετε! Φεύγετε αμέσως τώρα», ο Θέμης μοιάζει να τα έχει χαμένα. Το παράξενο είναι πως το ίδιο ισχύει και για τον Κυριάκο.

«Συγνώμη;», καγχάζει ρωτώντας με.

«Για όσο θα διαρκέσει η υπόλοιπη προπόνηση θέλω να σηκωθείτε και να φύγετε. Δεν με ενδιαφέρει πού θα καθίσετε. Πηγαίντε στο κυλικείο, καθίστε στο αυτοκίνητο σας...», παρανοώ και στριγγλίζω όσο πιο συγκρατημένα μπορώ. «Δεν με απασχολεί»

«Δεν μπορείς να με διώξεις», λέει ειρωνευόμενος το αίτημα μου. «Εγώ σε πληρώνω... Ρεβέκκα», χτυπάει το μεγαλύτερο όπλο του που δεν είναι άλλο από το οικονομικό.

Πλησιάζω δίπλα του χωρίς φόβο.

«Με πληρώνετε για να προπονώ το παιδί σας. Όχι για να ανέχομαι την βλακώδη συμπεριφορά σας. Και με όλον τον σεβασμό κύριε Λουκρέζη αλλά μπορείτε κάλλιστα να βάλετε τα λεφτά στον κώλο σας», ο Κυριάκος πνίγει ένα γέλιο που μάλλον θα ακουγότανε ηχηρό. «Εδώ πέρα είναι ο δικός μου χώρος και οι δικοί μου κανόνες και μονάχα εγώ μπορώ να κάνω τις παρατηρήσεις. Και αυτήν τη στιγμή σας ζητάω, μάλλον καλύτερα απαιτώ να φύγετε», και όταν λέω αλλού εννοώ όσο πιο απόμακρα γίνεται. «Δεν θα το ζητήσω ξανά»

Ο Θέμης στέκει αμίλητος και ο Κυριάκος που έχει μείνει να με κοιτάζει σύξυλος δεν δίνει την παραμικρή σημασία πλέον στον πατέρα του.

«Κράτησε την μπάλα μέσα Κυριάκο», του ζητάω και επιτέλους με ακούει. Μετριάζει την δύναμη στα χτυπήματα του.

Μένω έκπληκτη όταν με την άκρη του ματιού μου πιάνω τον Θέμη να απομακρύνεται. Τα κατάφερα, σκέφτομαι. Πέτυχα μια νίκη απέναντι στον Θέμη Λουκρέζη και μάλιστα μία που μου εξασφάλισε ένα ήσυχο σαραντάλεπτο προπόνησης με τον μοναχογιό του.

«Τα πήγες εξαιρετικά στην τελευταία άσκηση», τον επιβραβεύω για την προσπάθεια του. Το παιδί ωστόσο μοιάζει αλλού επικεντρωμένο.

«Πότε δεν έχω δει κανέναν να πηγαίνει κόντρα στον μπαμπά», αποκρίνεται το αγόρι χωρίς να δώσει σημασία στον ευφημισμό μου.

Περνάει τα χέρια μέσα από τους βραχίονες του σάκου του και με κοιτάζει αλλιώτικα, σαν να με θαυμάζει.

«Είστε κουλ κυρία Ρεβέκκα. Είστε πολύ κουλ», νιώθω λες και η σχέση μας μόλις μεταπήδησε στο επόμενο βήμα. Και δεν ξέρω ποιο είναι αυτό αλλά πρέπει να είναι καλό.

Παρακολουθώ τον μικρό να ανεβαίνει τις σκάλες και καθώς συμμαζεύω το γήπεδο, τώρα που ο θυμός και η ένταση έχουν ξεθυμάνει σκέφτομαι μονάχα ένα πράγμα.

Πως την έχω πατήσει πολύ άσχημα.