Περνώ το Σάββατό μου απασχολημένη με το νοικοκυριό του σπιτιού.

Η Αμελί επιστρέφει πτώμα, ξημερώματα μετά το βραδινό ξενύχτι με τις φίλες της και πέφτει να ξεραθεί στο κρεβάτι αποφασισμένη να κλείσει ένα γεμάτο οχτάωρο ύπνου.

Στο μεταξύ εγώ φεύγω να ψωνίσω μερικά πράγματα από το σούπερ μάρκετ και μέσω εφαρμογής παραγγέλνω τα απορρυπαντικά που δεν αντέχω να κουβαλήσω.

Ξεκινώ απολυμαίνοντας το μπάνιο και τα βρίσκω λίγο σκούρα με το σιφόνι της ντουζιέρας. Αποδεικνύεται τραυματική εμπειρία μόλις συνειδητοποιώ πως δεν καθαρίζω μονάχα της Αμελί τα κατάλοιπα αλλά και κάποιου άνδρα.

Κρύβω αηδιασμένη το πρόσωπο μέσα στον κεκλιμένο μου αγκώνα.

Καθαρίζω ύστερα τα πλακάκια να τους δώσω την παλιά τους αίγλη αφαιρώντας τους λεκέδες από άλατα. Εκεί λίγο εξαντλούμαι γιατί βρίσκομαι περιορισμένη μέσα στον μικρό χώρο της ντουζιέρας και χρειάζεται να τρίβω επί μισή ώρα τους τοίχους γύρω μου.

Δεν γίνεται αλλιώς όμως εφόσον σκοπεύω μετά από όλη αυτήν την εξάντληση να κάνω επιτέλους ένα μπάνιο της προκοπής.

Συνεχίζω στην κουζίνα, ξεσκονίζω τα έπιπλα και σκουπίζω τα πατώματα. Αφήνω το σφουγγάρισμα για τελευταίο και χάρις στο αρωματικό καθαριστικό το σπίτι ευωδιάζει άρωμα πράσινου μήλου. Από τα αγαπημένα μου.

Αισθάνομαι ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Κανονικά μένει τώρα το δωμάτιο της Αμελί, όμως το έχω πάρει απόφαση να μην εισβάλω στον χώρο της.

Τρίβω τις άκρες των δαχτύλων μου και το δέρμα μου το νιώθω τραχύ και ξερό. Η μέση μου είναι καταπονημένη και στο μεταξύ μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως όλη η αυτή η βρώμα που καθάρισα έχει με κάποιον τρόπο προσκολληθεί πάνω μου.

Είναι η ώρα για μπάνιο λοιπόν.

Η καθαρτική δράση του ζεστού νερού εξαγνίζει την επιδερμίδα μου και αποκαθιστά την νεανική, σφριγηλή της όψη. Δεν το σκέφτομαι πολύ προτού πετάξω τα ρούχα που φορούσα πρόχειρα στο νοικοκυριό προηγουμένως στο καλάθι με τα άπλυτα.

Ζεσταίνομαι. Έτσι φοράω ένα κοντομάνικο μπλουζάκι που έχω από την ηλικία των έντεκα ετών, και αυτό επειδή έχει πάνω του τον αγαπημένο μου χαρακτήρα της Disney, τον Donald Duck.

Περιττές οι ερωτήσεις... πώς να μην ταυτιστώ με ένα οξύθυμο, απροσάρμοστο παπί;

Βέβαια μου πέφτει πολύ μικρό, μαζεύεται συνέχεια πάνω από τον αφαλό και στενεύει κολλητό πάνω στο σώμα μου. Αγαλλιάζω όμως φορώντας το. Σαν να κουβαλώ ένα κομμάτι των παιδικών μου χρόνων μαζί.

Για το κάτω μέρος επιλέγω ένα ροζ, βολικό μποξεράκι.

Φορώ τα ακουστικά στα αυτιά μου και φεύγω για την κουζίνα. Βγάζω τα υλικά από τα ντουλάπια να ετοιμάσω μια πρόχειρη μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα και στη διάρκεια χορεύω ξέγνοιαστα στους ρυθμούς της ξέφρενης ποπ μουσικής.

Εντάξει δεν λέω, είμαι φαν της ροκ αλλά έχω και μεγάλη αδυναμία στην Britney Spears.

Θα μπορούσα άνετα να την αποκαλέσω είδωλό μου. Πιθανότατα έχω γεννηθεί σε λάθος δεκαετία.

Παρασυρόμενη συνεχίζω να χορεύω λικνίζοντας του γοφούς μου. Αισθάνομαι απελευθερωμένη και κάπως περήφανη με τον εαυτό μου, με τα όσα έχω πετύχει βαδίζοντας σταδιακά και πετυχημένα προς την ανεξαρτησία μου.

Και η απόσταση από την Αθήνα θα με βοηθήσει να ξεχάσω όλα τα πρόσφατα, δυσάρεστα συμβάντα. Αποδιώχνω από το μυαλό ανεπιθύμητες σκέψεις που αφορούν φιλιά και στιβαρά κορμιά με σφιχτούς μυς και γαλανά μάτια.

Βάζω μακαρόνια να βράσουν και σύντομα θα χρειαστεί να τα στραγγίσω. Έτσι ψάχνω για σουρωτήρι στο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη και αφού το βρίσκω κάνω να το ακουμπήσω στον πάγκο πίσω μου.

Ένας άνδρας παντελώς άγνωστος σε μένα κάθεται στην γωνία του καναπέ απέναντί μου.