Πάτι: έτσι η δυο πρίγκιπίσες ζήσανε αγαπημένες και ο καλός ξυλοκόπος γύρισε σπίτι του.
Πρου: μαμά λες να ήμαστε τόσο αγαπημένες και εγώ με το μωράκι μας
Πατι: φυσικά και θα είστε μικρή μου
Η Πάτι φίλησε την Πρου και μας αγκάλιασε και της δυο καθώς η μικρή τεντωνοταν για να ξεμούδιαση
Κάθριν: καταπληκτική ιστορία δεν χορταίνω να την ακούω
Πάτι : ώρα για ύπνο
Πρου: όχι από τώρα μαμά
Καθριν: αύριο δεν θα ξυπνάμε πάλι όπως και σήμερα
Πάτι: ναι και θα βάλω τον Βίκτορ να σας ξυπνήσει πολύ νωρίς.
Λες και είχε ακούσει το όνομα του ο Βίκτορ ξεπροβάλε από την κλειστή πόρτα.
Βίκτορ: Πάτι ήρθε ο γιατρός
Εκείνη αναστέναξε και με κοίταξε όλο νόημα. Άμεσως πήρα την Πρου και πήγαμε στο παιδικό δωμάτιο την σκέπασα και άναψα το φωτάκι νυχτός, την φίλησα και ξεκίνησα να περπατάω προς την πόρτα.
Πρου: θεία
Κάθριν : ναι;
Πρου : η μαμά θα γίνει καλά;
Τα μάτια την γυάλιζαν στο λιγοστό φως και κατάλαβα πως ανησυχούσε οπότε ξανά πήγα κοντά της και την ξανάπιρα αγκαλιά
Κάθριν : φυσικά και θα γίνει καλά μωρό μου
Ένιωσα τα δάκρυα της να τρέχουν στο χέρι μου και την γύρισα έτσι ώστε να μπορεί να με κοιτάξει.
Κάθριν : γιατί ποίος σου είπε το αντίθετο;
Δεν απάντησε κατευθείαν αλλά όταν το έκανε δεν με κοιτούσε και έπαιζε με την ραφή απο της πιτζάμας της
Πρου: άκουσα τον μπαμπά να το λέει στον παππού στο τηλέφωνο
Κάθριν: μερικές φορές οι άντρες φοβούνται περισσότερο από εμάς και για αυτό μπορεί να λένε διάφορα πράγματα χωρίς να το καταλάβουν.
Πρου : ο μπαμπάς φοβάται;
Κάθριν: ναι
Πρου: εσύ και η μαμά;
Αναστέναξα, δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια για την μαμά της.
Μετά την επίσκεψη στο σπίτι μας, πριν μια εβδομάδα η Πάτι δεν είχε σηκωθεί ακόμα από το κρεβάτι γιατί ήταν πολύ αδύναμη οπότε ο Βίκτορ καλούσε κάθε βράδυ ένα γιατρό για να ελέγχει την υγεία της και παρόλο που τα νέα δεν ήταν άσχημα ο γιατρός του είχε πει πως η αδερφή μου έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι για 20 μέρες ακόμα.
Κάθριν: θα αργήσει αλλά θα γίνει καλά
Πρου : αλήθεια μου λες θεία;
Κάθριν : ποτέ δεν θα σου έλεγα ψέματα μικρή μου
Σκούπισα τα τελευταία δάκρυα και την έβαλα πάλι στο κρεβάτι λέγοντας
Κάθριν : απλά πρέπει να κάνουμε λίγο υπομονή. Κοιμησου τώρα γιατί αύριο δεν θα μπορείς να ξυπνήσεις.
Πρου: καληνύχτα θεία σε αγαπάω
Καθριν: καληνύχτα και εγώ σε αγαπάω
Βγήκα έξω από το δωμάτιο εκλίσα την πόρτα αθόρυβα και βρήκα τον Βίκτορ που περίμενε έξω από την πόρτα του δωματίου τους
Βίκτορ : κοιμηθείκε;
Κάθριν : ναι
Βίκτορ : ευχαριστώ
Κάθριν : τίποτα, εγώ θα είμαι έξω εάν με χρειαστείς
Βίκτορ : εντάξει
Κατέβηκα στην κουζίνα και ξεκίνησα να πλένω τα πιάτα από το απογευματινό όταν χτύπησε το κουδούνι. Κοίταξα το ρολόΐ που έδειχνε μόλις λίγα λεπτά μετά από τα μεσάνυχτα - περίεργη ώρα για επίσκεψη - έτρεξα με την πετσέτα στο χέρι και άνοιξα την πόρτα όλο περίεργα. Μπροστά στεκόταν ένας άντρας όχι πανό από 25 χρονών που με κοίταξε παράξενα, κατάφερα να διακρίνω στο πρόσωπο του το ίδιο ζαφυρενιο μισοφέγγαρο όπως και αυτό που είδα στην Ανασταζία και τον Δράκο λίγο καιρό πριν.
Κάθριν : πως μπορώ να σας βοηθήσω;
Μάρκος: ψάχνω την δεσποινίς Κάθριν Χαλογουελ
Φαινόταν σφιγμένος και ανχομενος παρόλα αυτά έφερε το χέρι στην καρδιά του - με σφιγμένη την γροθιά του - και υποκλίθηκε ευγενικά. Για λίγη ώρα έμεινα να τον κοιτάω και μόνο όταν χαμογέλασε ξεροκατάπια και προσπάθησα να ακουστώ κάτι λιγότερο από χαμένη η τουλάχιστον όχι χαζή.
Κάθριν : εγώ είμαι αυτή που ψάχνεις
Μάρκος: Αα τέλεια έχω να σας παραδώσω ένα γράμμα δεσποινίς Κάθριν.
Έκανε ακόμα μια υπόκλιση και έβγαλε από την τσέπη του ένα φάκελο που είχε ένα απαλό μοβ χρώμα και ένα γλυκό άρωμα λεβάντας. Άμεσος κατάλαβα πως πρόκειται για το γράμμα που περίμενα από τον Δράκο αλλά θα έβαζα στοίχημα ότι και η Ανασταζία είχε βάλει το χεράκι της.
Κάθριν : ευχαριστώ
Μάρκος: τίποτα δεσποινίς Κάθριν ελπίζω τα νέα να είναι ευχάριστα
Κάθριν: και εγώ το ίδιο.
Εκανε ακόμα μια υπόκλιση και με μεγάλα βήματα χάθηκε μέσα στην νύχτα.
Εγώ κρατώντας ακόμα τον φάκελο προχώρησα σαν υπνωτισμένη και κάθισα στα σκαλάκια ανοίγοντας και βγάζοντας το αρωματισμένο χαρτί από μέσα.
Αγαπητή Κάθριν Χαλογουλ
Μετά την παρότρυνση του καθηγητή ξιφασκίας Δράκου Λανκφορτ, εγώ η μεγάλη ιερια Πανδια σε προσκαλώ στο σχολείο για να παρακολουθήσεις το παραπάνω μάθημα.
Λόγω του διαφορετικού ωραρίου μας τα μαθήματα ξεκινάν στης 7 Μ.μ ενώ την πρώτη φορα θα ήθελα να φτάσετε νωρίτερα για θα προηγηθεί ξενάγηση στον χορώ. Τα μαθήματα θα ξεκινήσουν την πρώτη του μηνός
Ιερέα Πανδια

Δεν είχα καταλάβει ότι όση ώρα διάβαζα το γράμμα κρατούσα την ανάσα μου, έτσι αναστέναξε και γεμάτο χαρά έτρεξα να πω τα νέα στους άλλους όταν η πόρτα άνοιξε απότομα και έπεσα επάνω στον γιατρό που, συνοδευόμενος από τον Βίκτορ, ετοιμαζόταν να φύγει.
Γιατρός : οχ χίλια συγνώμη νεαρή μου
Κάθριν : όχι εγώ συγνώμη κύριε είμαι τελείως απρόσεκτη
Βίκτορ : όλα καλά;
Κάθριν: ναι όλα τέλεια. Η Πάτι κοιμήθηκε;
Βίκτορ : όχι σε περιμένει
Δεν περίμενα να ακούσω την συνέχεια έτρεξα και ανέβηκα την σκάλα χορεύοντας, σταματοντας απότομα μπροστά στην πόρτα του δωματίου της Πάτι και έμεινα να αφουγκράζομαι προσπαθώντας να καταλάβω τι γινόταν μέσα. Άκουσα το σιγανό κλάμα την αδερφής μου και αναστέναξα, έβαλα το γράμμα στην τσέπη μου και χτύπησα την πόρτα.
Πατι: ναι;
Κάθριν: εγώ να περάσω;
Πάτι: ναι
Άνοιξα την πόρτα και την βρήκα να αγκαλιάζει ένα μαλακό μαξιλάρι και να σκουπίζει τα δάκρυα της. Έκατσα κοντά της και της έπιασα το χέρι
Κάθριν: τι συμβαίνει;
Πάτι: τιποτα
Κάθριν: το ξέρεις ότι δεν μπορείς να μου κρύψεις τίποτα, λοιπόνννν τι συμβαίνει;
Πάτι: ο γιατρός είπε ότι πρέπει να μείνω καιρό ακόμα στο κρεβάτι.
Σήκωσα το φρύδι και της είπα πονηρά.
Καθριν: αυτό το ξέραμε δεν είπε τίποτα καινούριο;
Για μια στιγμή φάνηκε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη της αλλά μετά σοβάρεψε πάλι.
Πάτι : όχι, Κάθριν φοβάμαι
Την πήρα αγκαλιά και καθίσαμε έτσι για αρκετή ώρα,εκείνη άρχισε να ψάχνει στις τσέπες μου βγάζοντας το γράμμα
Πάτι: τι είναι αυτό;
Κάθριν: άνοιξε το
Γεμάτο περιέργεια άνοιξε το γράμμα και την άφησα να το διαβάσει ενώ το χαμόγελο μου επέστρεψε.
Πάτι : το είπε και το έκανε
Κάθριν: ναι και ανυπομονώ να έρθει η Δευτέρα
Πάτι: θα ήθελα πολύ να σε πάω εγώ αλλά....
Κάθριν: ούτε να το σκέφτεσαι μια χαρά θα είμαι και μόνη μου, εξάλλου όλο και κάποια γιορτή η κάτι τέτοιο θα κάνουν και θα έχεις την ευκαιρία να με θαυμάσεις.
Το γέλιο μας ακούστηκε στον διάδρομο και ο Βίκτορ ήρθε για να δει τη γίνετε, και αυτός χαμογελούσε.
Βίκτορ : τι συμβαίνει;
Πάτι : η Κάθριν θα πάει σχολείο
Βίκτορ: αλήθεια;
Κάθριν: ναι θα κάνω μάθημα ξιφασκίας στο ταουερ γκοουβ
Βίκτορ : στον οίκο της νύχτας;
Πάτι: ναι την κάλεσε ένας καθηγητής ο...
Κάθριν : Δράκος Λανκφορτ
Ο Βίκτορ σήκωσε το φρύδι του και έμεινε σιωπηλός, κάνοντας εμένα να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα.
Βίκτορ : ποτέ ξεκινάς;
Κάθριν : την Δευτέρα το απόγευμα
Βίκτορ : θα σε πάω εγώ
Άρχισα να χοροπηδάω πάνω στο κρεβάτι, προσέχοντας να μην πατήσω κανέναν, και να φιλάω μια την Πάτι και μια τον Βίκτορ φωνάζοντας "ευχαριστώ". Η Πάτι με έπιασε από το μπράτσο και με ανάγκασε να σταματήσω αλλά χαμογελούσε και κατάλαβα ότι το διασκέδαζε και εκείνη. Μετά το ξέσπασμα αδρεναλίνης μου τους φίλησα για τελευταία φορά και πήγα στο δωμάτιο μου μπήκα κατώ από της κουβέρτες στο κρεβάτι και με πήρε ο ύπνος άμεσος.

. . . . . . .

Το Σαββατοκύριακο πέρασε μέσα στην αναμονή και στα σχέδια , κάναμε διάφορα σενάρια για το πως θα είναι ο Δράκος σαν δάσκαλος μέχρι το πόσο μεγάλο θα είναι το σχολείο.
Έτσι το απόγευμα της Δευτέρας με βρήκε στην πόρτα να προσπαθώ να βάλω τα παπούτσια μου μιας και σε λιγότερο από μισή ώρα θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο σχολείο.
Βίκτορ : το φοράς στο αυτοκίνητο
Τρέξα κουτσενοντας και μπήκα στο αυτοκίνητο λαχανιασμενη και πριν προλάβουμε να στρίψουμε στον κεντρικό δρόμο που έβγαζε στο κέντρο της πόλης και μετά στον δρόμο για το σχολείο εγώ το είχα φορέσει και κοιτούσα έξω από το παράθυρο.
Εάν και πρώτη μέρα του φθινοπώρου ο ουρανός ήταν ξαστερος και παρόλο που το φεγγάρι δεν ήταν γεμάτο έριχνε το ασημένιο φως του στους κήπους των σπιτιών δίνοντάς ετσι μια μαγική όψη γύρο μας. Φευγαλέα αναρωτήθηκα πως θα ήταν η ζωή κάτω από το φως του φεγγαριού χωρίς να αντικρίζεις τον ήλιο για... 100 χρόνια, ίσως και παραπάνω εάν λάβεις υπόψιν σου ότι οι βρικόλακες σαν την Ανασταζία ήταν αθάνατοι
Βίκτορ : σταμάτα να τρως τα νύχια σου
Κάθριν: συγνώμη
Βίκτορ: το καταλανέβω ότι έχεις άγχος αλλά αυτό δεν θα βοηθήσει.
Κάθριν: εσύ τι κάνεις όταν έχεις άγχος;
Βίκτορ: σφυρίζω
Κάθριν: καλό, μόνο που εγώ δεν ξέρω να σφυρίζω. Θα μου μάθεις;
Βίκτορ : ναι μόλις σχολάσεις όμως
Δεν απάντησα γιατί το αμάξι έμπαινε στο στενό δρομάκια και σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του σχολείου όπου διέκρινα την Ανασταζία να περιμένει.
Πριν ακόμα σταματήσει το αυτοκίνητο πετάχτηκα έξω και χαιρέτησα  , κάνοντας μια υπόκλιση και φέρνοντας το χέρι στην καρδιά, όπως είχα δει να κάνουν και της προηγούμενες φορές που ξανασυναντιθικαμε, εκείνη μου ανταπέδωσε τον χερετισμο και μίλησε στον Βίκτορ
Ανασταζία: θα την στείλουμε πίσω με συνοδεία μόλις τελειώσει το μάθημα
Ο Βίκτορ της χαμογέλασε και έγραψε καταφατικά
Βίκτορ : καλά να περάσεις μικρή
είπε και ξεκίνησε για το σπίτι.
Μόλις το αυτοκίνητο χάθηκε από τα μάτια μας η Ανασταζία ακόμα χαμογελαστή γύρισε προς το μέρος μου
Ανασταζία : καλός ήρθες Κάθριν χαράς αντάμωμα.
Κάθριν: καλώς σε βρίσκω Ανασταζία
Ανασταζία: τα πας πολύ καλά με τον παραδοσιακό χερετισμο μας σου το έδειξε κάποιος;
Κάθριν: όχι
Άνοιξε την μεγάλη σιδερένια πόρτα και μπήκαμε στο κύριος κτίριο του σχολείου. Ένα μεγάλο συντριβάνι με κρυστάλλινο νερό βρισκόταν ακριβώς στην μέση της ενώ διάσπαρτα παγκάκια και διάφορα καλοπειστικα φυτά βρισκόταν ανάμεσα από τα μικρά δρομάκια στρωμένα με χαλίκι- που μάλλον οδηγούσαν στης διαφορές τάξης. Για λίγη ώρα καμιά μας δεν μίλησε όταν όμως άρχισαμε να περπατάμε προς το ανατολικό μέρος του σχολείου ακολουθώντας ένα από τα πολλά μονοπάτια, ξαφνικά εκείνη έσπασε την σιωπή.
Ανασταζία: είχε δίκιο η αδερφή σου η λεβάντα που μου δώσατε ήταν καταπληκτική.
Κάθριν: η Πάτι καμαρώνει για τα βότανα της
Ανασταζία : ξέρεις και εγώ θα ήμουν περήφανη εαν καλλιεργούσα τέτοια φυτά. Εσύ πως νιώθεις για απόψε;
Κάθριν : τέλια όλο το Σαββατοκύριακο το περίμενα, εάν και για να πω την αλήθεια έχω λίγο άγχος.
Ανασταζία: λογικό είναι, εάν και σου λέω εκ πείρας ότι ο Δράκος είναι καταπληκτικός καθηγητής και πιστεύω ότι θα τα πατέ πολύ καλά οι δυο σάς. Δεν συνηθίζει να καλεί καινούριους μαθητές.
Κάθριν: στο γράμμα αναφερόταν και η μεγάλη σας ιερέα, ελπίζω να μην δημιούργησα πρόβλημα;
Ανασταζία: όχι η Πανδια ήθελε από καιρό να ανοίξει το σχολείο στην τοπική κοινωνία οπότε και πήρε την απόφαση του Δράκου θετικά.
Σταματήσαμε έξω από ένα κτίριο όχι πολύ μεγαλύτερο από το σπίτι της Πάτι - εάν και σε σχέση με το υπόλοιπο σχολείου φαινόταν μινιατούρα- στα παράθυρα φαινόταν το κίτρινο φως που φώτιζε την αίθουσα. Χωρίς να ξεκλειδώσει την πόρτα η Ανασταζία μπήκε μέσα ενώ εγώ κρατούσα την ανάσα μου από την αγωνία περιμένοντας να με καλέσουν .
Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά και βγήκε κρατώντας ένα ξύλινο καλάθι που από μέσα αναβλύζε η μυρωδιά διαφόρων βότανων, - αναστέναξε ανακουφισμενη- αρχίσαμε να περπατάμε πάλι και αυτή την φορά φτάσαμε στο γυμναστήριο.
Ήταν ένα μεγάλο κτίριο που μέσα εκτός από μια πόρτα, που μάλλον ήταν αποθήκη, υπήρχαν παντού καθρέφτες. Ο Δράκος στεκόταν στην μέση της αίθουσας κρατώντας ένα σπαθί ξιφασκίας.
Δράκος: σας περίμενα
Ανασταζία : μην την τρομάζεις
Δράκος: Κάθριν μέσα σε εκείνη την πόρτα θα βρεις κατάλληλα ρούχα για το μάθημα
Ετρεξα και άνοιξα την βαριά πόρτα και έριξα μια γρήγορη ματιά. Σε όλο το δωμάτιο υπήρχαν ράφια με ρούχα, παπούτσια και θήκες με ξύλινα σπαθιά.
Φόρεσα ένα στενό μαύρο παντελόνι και μια κοντή μπλούζα και πήγα στο γυμναστήριο. Η Ανασταζία είχε φυγή και ο Δράκος με περίμενε.
Δράκος: Από εδώ και στο εξής θα είμαι ο μέντορας σου για όσο θα κάνεις μάθημα εδώ όπως και τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο.
Κούνισα καταφατικά το κεφάλι και εκείνος συνέχισε
Δρακος: και τώρα ξεκινάμε, πρέπει πρώτα να σου μάθω τα βασικά γιατί εάν δεν γίνει αυτό θα βρίσκεσαι πάντα σε μειονεκτική θέση και αυτό δεν το θέλουμε.
Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου με γυρισμένη την πλάτη και κάναμε εξάσκηση στην " στάση έναρξης ", μετά από περίπου 20 λεπτά τα πόδια μου είχαν πιαστεί. Γύρισε τόσο γρήγορα που κόντεψα να πέσω πάνω του, χωρίς να πει λέξη μου έδωσε ένα ξύλινο σπαθί και ξεκινήσαμε να παλεύουμε. Ήταν πολύ γρήγορος και μέχρι το τέλος του μαθήματος είχα αποκτήσει τουλάχιστον καμιά δεκαριά μελανιές.
Μετά από το μάθημα αφού είχα αλλάξει ρούχα και περίμενα αυτόν που θα με πήγενε σπίτι έβλεπα μαθητές να καταφτάνουν όλο ενθουσιασμό για το τελευταίο μάθημα της νύχτας.
Μάρκος: γεια σου Κάθριν είμαι ο Μαρκος
Ήταν αυτός που μου είχε φέρει το γράμμα, μόλις τον αναγνώρισα του χαμογέλασα και τον χαιρέτισα.
Δράκος: Μάρκο σου μίλησε η ιερια για την Κάθριν.
Μάρκος : μάλιστα δάσκαλε
Δράκος: τέλεια τότε σίγουρα θα ξέρεις τη να κάνεις
Ο Μάρκος υποκλίθηκε και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω περνώντας την αυλή και φτάνοντας στο αμάξι μου άνοιξε την πόρτα και μπήκε και αυτός.
Φτάσαμε στο σπίτι χωρίς να πει κανείς τίποτα και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο είδα τον Βίκτορ να με περιμένει στην βεράντα. Ευχαρίστησα τον Μάρκο και τον καληνυχτίσα χαμογελώντας. Καθίσαμε για λίγο στην βεράντα και του είπα όλα όσα είχαν γίνει σήμερα. Όταν πήγαμε στα κρεβάτια μας το ρόλο'ι' έδειχνε 3 το πρωί και ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν κατάλαβα ότι αυτό ήταν το πρώτο σημάδι που σήμανε ότι η ζωή μου θα αλλάζε ριζικά σε λίγο καιρό.

......................................................

Ακόμα ένα κεφάλαιο έφτασε στο τέλος ελπίζω να σας άρεσει.

Ζητώ συγνώμη που αργώ να ανεβάσω τα κεφαλαία αλλά λόγο της πρακτικής θα αργώ να ανεβάζω.

Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους αγαπάνε τους μάγους <3