Τι είναι άραγε το νήμα; Στα λεξικά αναφέρεται σαν μια κλωστή που τη χρησιμοποιούμε στη καθημερινότητα μας. Ποια είναι άραγε όμως η ψυχολογική του, σημασία; Πολλές φορές παρουσιάζουν το νήμα μεταφορικά συνδέοντας το με τη ζωή ενός ανθρώπου. Άλλες φορές είναι λεπτό, εύθραυστο και άχρωμο. Άλλες πάλι είναι χοντρό, ισχυρό και κρατάει δυναμικά τη ζωή. Το δικό μου, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ανύπαρκτο, ακόμα όμως κι αν υπάρχει, δεν μου ανήκει.

Πόσο εύκολα μπορεί το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου να μπλεχτεί με ενός άλλου και πόσο καταστροφικά μπορούν να είναι τα αποτελέσματα από αυτή την Ένωση;

Έχω φτάσει στην άκρη ενός γκρεμού. Από τα πόδια μου, κρέμονται δεκάδες αόρατες κλωστές και αν προσπαθήσω να κάνω πίσω, θα μπερδευτω και θα πέσω. Αν όμως κάνω μπροστά, τότε θα καταλήξω στο γκρεμό. Γιατί δεν κάνω ένα βήμα προς το πλάι; Ωραία ερώτηση μα στη περίπτωση μου δεν υπάρχει εναλλακτική.

Έκανα αμέτρητες προσπάθειες να βγω μόνη από τους εφιάλτες. Να καταπατήσω τον ψυχολογικό εκβιασμό και να μην καταφυγω σε εκείνον. Έκανα λάθος. Όχι απλά ζήτησα τη βοήθεια του, μα επέλεξα να δώσω τον εαυτό μου για αντάλλαγμα. Άξιζε;

Κοιτάζω τα ματωμένα μου χέρια και τα σιωπηλά μου δάκρυα πέφτουν και σπάνε στην άσφαλτο. Θέλω να ουρλιάξω και να ζητήσω από το Θεό τη λύπηση. Μου τη χρωστάει.... Μου χρωστάει που έμεινα μόνη. Μου χρωστάει την αγάπη που μου αρνήθηκαν και εκείνος αντί να μου τη δώσει, με κλωτσάει και με σπρώχνει στο γκρεμό. Είναι οι αβουλες επιλογές; Είναι η αμαρτία που πήρα επιλέγοντας να παίξω με τη φωτιά; Δεν ξέρω και δε θα μάθω ποτέ. Για τη τελευταία μου φράση, είμαι σίγουρη...Δε  χρησιμοποίησα "ισως".

Κλωστή. Ποια η διαφορά της με το νήμα; είναι συνώνυμες μα πιστέψτε με δεν υπάρχουν συνώνυμες λέξεις. Ίσως μοιάζουν, ίσως έχουν ίδια σημασία. Μα είναι διαφορετικές. Όσο όμοια κι αν είναι λοιπόν δύο πράγματα, δυο λεξεις , δυο άνθρωποι, πάντα θα έχουν κάτι που θα ξεχωρίζει...

Από παιδί, σπάνια εισέπραττα αγάπη. Ήμουν εκείνο το μαύρο στην τέλεια ζωή των γονιών μου. Η αναρχία στην αρχή τους. Λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν με το τσουβάλι. Πολλά υπήρχαν μα πολλά από αυτά δεν υπάρχουν. Σας μπέρδεψα;

Έτσι μπερδεμένο είναι και το νήμα της ζωής μου. Μπλεγμένο, καμένο, κατεστραμμένο...

Βρίσκομαι εδώ. Σε μια στεριά που πάλευα να φτάσω μα η θάλασσα που ταξίδεψα ήταν άγρια. Ο θάνατος ήταν πταίσμα μπροστά σε όσα ακολούθησαν. Και όπως κάθομαι και αναλογίζομαι εκείνο το άχαρο ξημέρωμα, σκέφτομαι πως η επιλογή μου ήταν λανθασμένη...

"Λυπούμαστε πολύ, ολόκληρη η οικογένεια σας υπέστη σοβαρή δηλητηρίαση στο γάμο. Δυστυχώς η μικρή Λόρι, πρέπει να περάσει στη κηδεμονία σας. Για τις λεπτομέριες..."

Δε ντρέπομαι να πω , πως  σταμάτησα να ακούω μετά από λίγο...Ποιός γάμος; Ποια οικογένεια; Ποια ανιψιά;

Ολόκληρη η ζωή μου έπειτα από εκείνο το τηλεφώνημα άλλαξε. Το νήμα από το κουβάρι της ζωής μου άρχισε να ξεδιπλώνεται μα δεν έμεινε μετέωρο...Μπλέχτηκε μέσα σε άλλα, σε πιο σκληρά και δυνατά νήματα... Κι έτσι, τόσο απλά και τόσο θανατηφόρα βρέθηκα σαν μαριονέτα στα χέρια του...

Κάποιος κρατάει το ψαλίδι... Κρατάει τις ζωές όλων στα χέρια του σαν παιχνίδι...
Μερικες από αυτές τις έχει ήδη αφαιρέσει, έκοψε τις κλωστές και τις έκαψε στη πυρά...
Ποιός είναι όμως;

Ίσως όταν τον βρω να είναι αργά...
Ίσως πάλι να μη τον βρω ποτέ και να προλάβει να κόψει και το δικό μου νήμα...

Σας φιλώ...
Έρχεται μετά τα Χριστούγεννα.