"Κάποτε κάποιος είπε πως στον ουρανό έγινε μια τεράστια μάχη ...η μάχη συνεχίστηκε επί γης και εν τέλει κατέστρεψε την αγνότητα των ανθρώπων..."

Έξι ημέρες αργότερα ...

Το μωβ ήταν ένα από τα αγαπημένα της χρώματα σαν παιδί. Ζώντας στο δρόμο, κάθε φορά που έβλεπε κάποιο μωβ φως να αναβοσβηνει από τις δεκάδες πινακίδες , το κοίταγε με δεος. Έδειχνε πάντοτε τόσο μαγικό... Τόσο όμορφα δομημένο. Σαν μια πηγή γαλήνης...

Δυστυχώς ομως δεν έδειχνε το ίδιο όμορφο και πάνω στο αλαβάστρινο κορμί της το οποίο ήταν γεμάτο με μελανιές... Λίγο μωβ, λίγο μπλε.. κόκκινο. Το κορμί της έμοιαζε σαν ξεφτισμενος καμβάς , με έντονες πονεμένες πινελιές...

Αφυδατωμένη...
Πεινασμένη...
Οι αισθήσεις πάσχιζαν να βγουν μα ήταν εντελώς χαμένη.
Δεν είχε ιδέα που βρίσκεται. Τι ώρα ήταν, ή τη μέρα.

Κόκκινο...
Ένα κόκκινο χνουδωτό ύφασμα ...
Ένα δροσερό αεράκι...
Ένα ανοιχτό παράθυρο...
Ένα κρεβάτι...
Φωνές...

"Έκτη ημέρα σήμερα των ερευνών και η τύχη της Νάταλι Μπρουκς αγνοείται, την ίδια στιγμή στο κρατικό νοσοκομείο , ο ύποπτος για φόνο, μαστροπεια , διακίνηση ναρκωτικών και Νονος της νύχτας Σεθ Ναβάρο , ετοιμάζεται να αφήσει την τελευταία του πνοή καθώς η αρμόδια υπηρεσία αποφάσισε την αποσύνδεση του από   ...."

Οι φωνές εξαφανίστηκαν βίαια και μια θολή εικόνα εμφανίστηκε μπρος στα ταλαίπωρα μάτια της...Αν και είχε ακούσει καθαρά τη τηλεόραση , οι πληροφορίες που εισέπραξε το μυαλό της, μπήκαν στην αδράνεια. Μέσα όμως σε αυτή τη ζαλάδα , κατάφερε να ξεθάψει τις αναμνήσεις της...

το παζλ, είχε ολοκληρωθεί...

Βρισκόταν κάπου ξαπλωμένη.
Δεμένη...σε ένα κρεβάτι. Μια κόκκινη κουβέρτα βρισκόταν από κάτω της ενώ το παράθυρο ήταν ανοιχτό και η τηλεόραση έπαιζε δυνατά προ ολίγων λεπτών.

"Άνοιξε !" Πριν καλά αντιδράσει , ένιωσε ένα ζευγάρι δάχτυλα στο πρόσωπο της και μια πίεση στη στοματική της κοιλότητα. Ένα κουτάλι... Φαγητό... "Θέλω να πεθάνεις χορτατη. Εκτός αυτού, πριν σε στείλω στο διάολο , θέλω να μάθω κάποια πραγματακια.. Σε χρειάζομαι ζωντανή."

Παρέμεινε σιωπηλή και βλέποντας πλέον με καθαρά μάτια το πρόσωπο απέναντι της, μάζεψε όση δύναμη είχε και έφτυσε τη τροφή ακριβώς πάνω στα μούτρα της Χεδερ.

"Καταραμένη σκύλα !" Ούρλιαξε εκείνη και πιάνοντας το πουρέ που είχε ετοιμάσει με τα δάχτυλα , τον ετριψε με δύναμη πάνω στα χείλη της Νάταλι . "Θα σε σκοτώσω ακούς?? Θα σε σκοτώσω !!" Της φώναξε και αδυνατώντας να συγκρατήσει τον εαυτό της, έφυγε βρίζοντας από το δωμάτιο αφήνοντας τη Νάταλι, μέσα στη βρωμιά, δεμένη και χωρίς παραπάνω πληροφορίες.

Κρατικό νοσοκομείο

Κρατούσε στα χέρια ένα άδειο χάρτινο ποτηράκι με καφέ. Μέσα είχε μείνει μονάχα μια σταγόνα την οποία έβλεπε να κάνει ατέλειωτους κύκλους κάθε φορά που γύριζε το ποτήρι. Είχε εξαντληθεί ψυχολογικά. Δεν ήξερε ούτε το λόγο αλλά ούτε και πώς κατέληξαν όλα τόσο άδοξα για όλους. Η Νάταλι δεν είχε βρεθεί ...
Κατηγορούσε την αστυνομία πως ήταν όλοι ανάξιοι ενώ την ίδια ώρα ο παιδικός του φίλος και συνένοχος σε κάθε έγκλημα , κείτονταν σχεδόν νεκρός σε ένα δωμάτιο.

Αν και το ζήτησε η αστυνομία δε του έδινε αρκετές πληροφορίες και η φρούρηση στον όροφο ήταν αρκετά μεγάλη. Δεν του επιτρεπόταν να εισέλθει στο δωμάτιο του Σεθ αλλά και πάλι, ο Σέρτζιο δεν έλεγε να φύγει. Θα έμενε ως το τέλος. Ειδικά τώρα που έμαθε πως σκόπευαν να τον αποσυνδέσουν. Δυστυχώς για το Σεθ το τραύμα ήταν αρκετά βαθύ και έχασε αρκετό αίμα. Προκλήθηκε τρομερή βλάβη στα νευρα που έστελναν ερεθίσματα στον εγκέφαλο και ακόμα κι αν ξυπνούσε , θα έμενε φυτό για το υπόλοιπο της ζωής του.

"Νομίζω πως αρκετά έχεις καθίσει. Ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις..." Ένιωσε ένα χέρι στο ώμο και ανεβάζοντας το κεφάλι αντίκρυσε το Λοριάν. Βλέποντας τον, έγινε κατακόκκινος από θυμό. Τίναξε το χέρι και σηκώθηκε εξαγριωμένος. Του έδωσε μια δυνατή σπρωξια και του όρμησε  ρίχνοντας τον στο έδαφος. Στη κίνηση αυτή , αντέδρασαν αστραπιαία οι αστυνομικοί που βρίσκονταν στον όροφο μα ο Λοριάν τους έκανε νόημα να σταματήσουν. Σκούπισε το ματωμένο του χείλος και σηκώθηκε.

Κοίταξε ήρεμα τον Σέρτζιο και κούνησε το κεφάλι.

"Είσαι εκνευρισμένος. Το κατανοώ. Σε απαλλάξαμε από τις κατηγορίες αλλά μη παίζεις με τη τύχη σου. Ο Σεθ θα αποσυνδεθεί σήμερα. Σου αρέσει δε σου αρέσει στη κατάσταση του είναι ένα φυτό. Ούτε για δική μπορούμε να τον πάμε ούτε να τον κρατήσουμε με τα μηχανήματα. Όσο για την.."

"Πάψε!!! Για όλα εσείς φταίτε!!! Όλοι σας!!" Ο Σέρτζιο έφτυσε στο πάτωμα και αρπάζοντας το δερμάτινο τζακετ του από τη καρέκλα βγήκε τρέχοντας από το νοσοκομείο. Σταμάτησε στη μέση του δρόμου , κοίταξε ψηλά...δεξιά ...αριστερά... Έκανε ένα ξύλο γύρω από τον εαυτό του, και χωρίς άλλες δυνάμεις , παραπεσε στην άκρη του πεζοδρόμιου και άρχισε να κλαίει με λυγμούς ...

Ξενοδοχείο El Palace

"Και δηλαδή; Μας έφεραν εδώ και τι βρήκαμε ; Η Ναταλί είναι αγνοούμενη, ο Ναβάρο είναι τελειωμένη υπόθεση και εμείς όχι μόνο δεν έχουμε κάποιο νέο τους αλλά..."

"Σκατα επιτέλους με έχεις κουράσει !" Τσιριξε σχεδόν η Κάσιντι αγριοκοιταζοντας το Κρίστιαν κι εκείνος χωρίς να το θέλει, της αστραψε ένα δυνατό χαστούκι

"Είσαι καλά ρε μαλακα ; Τι διάολο κανείς !!!" Του φώναξε ο Λέξ γονατίζοντας μπροστά στη Κάσιντι.

"Δε πειράζει. Άφησε τον. Ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα ξεσπούσε πάνω μου!" Αντεπιτέθηκε εκείνη μα ο Κρίστιαν δεν έδειχνε να παίζει..

"Η αδερφή σου αγνοείται ! Ο Ναβάρο θα πεθάνει απόψε και εσύ γαμιεσαι σε ενα δωματίου ξενοδοχείου χωρίς ίχνος ντροπής ! Απο τη μέρα που ήρθαμε δεν σε ενδιαφέρει τίποτα !!! "

Η Κάσιντι σηκώθηκε και έβαλε τα κλάματα

"Και τι θες να κάνω ;" Ούρλιαξε χτυπώντας τον στο στήθος.
"Πονάω πιο πολύ από όλους ! Δεν αντέχω όμως !!!! Ακούς ; Θα τρελαθώ αν συνεχίσω έτσι !!!! Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι !!!!"

Ο Λέξ έριξε μια στραβή μάτια στο Κρίστιαν κι εκείνος αναστεναξε.

"Με συγχωρείς Κάσιντι .. δεν σκέφτομαι καθαρά ... Εγώ..." Απολογήθηκε αλλά εκείνη απαξίωσε. Έβαλε τα κλάματα ακόμα πιο δυνατά και έτρεξε στο δωμάτιο . Κοπανησε τη πόρτα και κλείδωσε.

"Και τι κατάλαβες τώρα ; Θα μαλώνουμε και μεταξύ μας ; Ίσως όλα τελείωσαν Κρίστιαν ... Ίσως αυτό να ειναι το τέλος. Ίσως η Νάταλι βρεθεί νεκρή σε κανένα χαντάκι.. ίσως ζωντανή. Δε ξέρω. Ο Σεθ θα πεθάνει. Όλα τελείωσαν ... Το αντιλαμβάνεσαι; Δεν έχουμε τίποτα πλέον για να παλέψουμε και βαρέθηκα να κυνηγάω φαντάσματα ! Με το Ναβάρο νεκρό ποιος ο λόγος να συνεχίσουμε; Αν βρεθεί η Νάταλι εγώ βγαίνω εκτός. Θα πάρω τη Κάσιντι και θα εξαφανιστω. Το βράδυ ήδη περιμένω καινούρια διαβατήρια από ένα φίλο . Δεν αντέχω άλλο το καταλαβαίνεις ;"

Ο Λέξ χαμήλωσε το κεφάλι και κάθισε στο καναπέ απογοητευμένος...

"Ναι.. το καταλαβαίνω..." Ήταν οι μόνες λέξεις του Κρίστιαν και χωρίς να κοιτάξει πίσω, άνοιξε τη πόρτα και έφυγε...

❤️❣️❤️❣️❤️❣️❤️