"Πάντοτε μετά τη καταιγίδα, έρχεται η γαλήνη..."

Το χώμα ανεδυε τη μυρωδιά της βροχής. Θύμιζε λιγάκι μούχλα. Λιγάκι βαθυ θαλασσονερο. Λίγο κλεισούρα. Λίγο λάσπη. Μια λεπτή οσμή ανυπαρξίας ...
Με μια λέξη :θάνατο.

Ο Σέρτζιο δεν ζούσε σε κανένα συννεφάκι. Ήξερε πως η δουλειά ήταν πάντοτε επικίνδυνη αλλά δεν περίμενε σε καμία περίπτωση να δει το Σεθ να θάβεται μέσα στο χώμα , με αυτό το τρόπο, σε αυτή την ηλικία και κάτω υπό αυτές τις συνθήκες.

Στη τελετή ήταν παρόντες ελάχιστοι άνθρωποι. Εκείνος, δύο αστυνομικοί ένας ιερέας και ο νεκροθάφτης.

Έριξε μια τελευταία ματιά, πήρε μια χούφτα χώμα , τη πέταξε στο φρέσκο έδαφος και αναστεναξε. Δεν υπήρχε τίποτα πλέον που να μπορούσε να κάνει παρά μόνο να σώσει τη γυναίκα που στάθηκε σταθμός για τις ζωές όλων των εμπλεκομένων.

Ξεκουμπωσε τα κουμπιά του σακακιού του. Σήκωσε τα μανίκια του και ξεδεσε τη γραβάτα. Η επισημότητα τελείωσε και ο αληθινός του εαυτός αναλάμβανε δράση...

**********

Κοίταξε πάνω στο γραφείο και χαμογέλασε. Ένα μπιτονι με βενζίνη . Ένα κουτί με σπίρτα. Παλιές εφημερίδες. Και μια μικρή βαλίτσα με τα πράγματα της. Η ώρα της αλήθειας και της εξιλέωσης είχε φτάσει .
Περπάτησε ως το δωμάτιο , άνοιξε τη πόρτα και κάθισε στο κρεβάτι. Η Νάταλι ήταν ξύπνια μα η όραση της σε άσχημη κατάσταση από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που της χάριζε τις τελευταίες ημέρες.

"Έμαθες τα νέα ;" Της είπε γελώντας και πάτησε το κουμπί της τηλεόρασης. "Όλη μέρα σήμερα δεν λένε τίποτα άλλο. Νομίζω θα σου αρέσουν οι ειδήσεις πριν πεθάνεις. Θα νιώσεις το πόνο και θα φύγεις με αυτόν" αποκρίθηκε χασκογελωντας.

"Ο νονός της νύχτας Σεθ Ναβάρο, θάφτηκε προ ολίγων ωρών ενω στο ίδιο κρατικό κοιμητήριο αναμένονται να φτάσουν και οι σοροί των Κρίστιαν Ραμιρεζ. Λέξ Σαντερσον καθώς και της Κάσιντι Μπρουκς η οποία μετά το άκουσμα της ποινής της αυτοκτόνησε  κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες κατά τη μεταφορά της στο άσυλο φρενοβλαβων. Κανένας ζωντανός συγγενείς δεν αναζήτησε τα θύματα και το κράτος έχει ήδη ετοιμάσει τις κηδείες των τριών εναπομείναντων σωμάτων. Η υπόθεση της Νάταλι Μπρουκς της οποίας η τύχη ακόμα αγνοείται , συνεχίζεται με την αστυνομία να μην έχει κάποιο στοιχείο στα χέρια της. Για ότι νεότερο θα διακόψουμε και πάλι το πρόγραμμα μας..."

Μπορεί τα μάτια της να ήταν πρησμένα και κατακόκκινα , αλλά ακόμα κι ετσι τα δάκρυα δεν μπορούσαν να μείνουν μέσα τους. Δεν ήξερε ούτε το πώς ούτε το γιατί πέθαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Ένιωθε ένα βαθύ βουβο πόνο για κάθε έναν από αυτούς ενώ το παράπονο δεν άργησε να βγει προς τα έξω.

"Ωωω... Δε θέλω κλάμα " αποκρίθηκε η Χεδερ βλέποντας το κορμί της να δονείται από τους λυγμούς. "Αν το σκεφτείς καλά καλά, σύντομα θα πας κι εσύ στο διάολο να τους βρεις..." Η Χεδερ σηκώθηκε. Έκλεισε η τηλεόραση. Τράβηξε τις κουρτίνες. Βγήκε στο διπλανο δωμάτιο, πήρε τη βενζίνη και επέστρεψε.

"Λοιπόν. Τώρα που είσαι σε θέση και ακούς αρκετά καλά από ότι βλέπω. Ήρθε η ώρα να σου πω κάποια πράγματα για να πάρεις μαζί σου και να τα μεταφέρεις στα φιλαράκια σου στη κόλαση.." είπε βγάζοντας το καπάκι από το μπιτονι. Δεν είχε επιλέξει τυχαία αυτό το ερημοσπιτο στη μέση του πουθενά. Θα έκανε τη δουλειά της και μετά θα έφευγε όσο πιο μακριά γινόταν.

Η Νάταλι προσπάθησε να μιλήσει μα τα χείλη της ήταν σε άθλια κατάσταση.

"Σσσ...απλά άκουσε. Δεν θέλω να μιλήσεις. " Η Χεδερ άρχισε να αδειάζει σιγανα τη βενζίνη γύρω από το κρεβάτι έχοντας την ικανοποίηση στα μάτια της. "Όλα ξεκίνησαν όταν ο πατέρας σου θεώρησε πως η μάνα μου δεν ήταν αρκετή για το κόσμο σας και ο αδερφός μου , πως ήταν ένας άξεστος.. και ήταν ! Αντί να σε σκοτώσει εκείνος κατρακύλησε για σένα! Τον κατέστρεψες ! Ο θάνατος του , στο λαιμό σου θα μείνει !' ο τόνος της ανέβηκε λίγο μα πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε  "Δεν ήταν εύκολο ξέρεις να σε βρω... κόπιασα αρκετά και γύρισα κάθε αναθεματισμενο μπαρ. Δεν είχα και πολλά βλέπεις. Μετά βίας κατάφερα να βρω φωτογραφίες σου . Στάθηκα όμως τυχερή. Είδα τη μούρη σου σε ένα άρθρο για νυχτερινά μαγαζιά. Και αυτό ήταν ... Πόσο εύκολα εισχώρησα . Πόσο εύκολα σε έκανα να με λυπηθείς . Να με εμπιστευτείς... Δεν είχα σκοπό να περιμένω ξέρεις... Καθώς περνούσε ο καιρός όμως, μου την έδινε στα νευρα η αδυναμία που σου είχαν όλοι εκεί μέσα. Μπορείς να πεις πως η γυναικεία μου πλευρά ήθελε απλά να σε εξαφανίσει.. και ο Σεθ; Αυτός ο γαμημενος με απέρριπτε συνεχώς... Όχι πως δεν απολάμβανε το κορμί μου ... Μπορεί να μη κατάφερα να τον πηδήξω αλλά στο τέλος σας πήδηξα όλους μαζί. Θα λυπομουν για τον αδερφό μου αν δεν είχε κι αυτός ένα τεράστιο μερίδιο της κατάστασης . Αλλά βλέπεις... Έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του μονάχος του. Εκτός αυτού αν δεν έφευγε αρχικά ίσως τώρα να μην ήμασταν έτσι... Ίσως να μην υπήρχα κι όλας..." Η Χεδερ γέλασε... "Περασμένα ξεχασμένα ... Σου εύχομαι καλή αντάμωση μαζί τους στη κόλαση !" Είπε εν τέλει και άρχισε να απλώνει   τη βενζίνη  στο πάτωμα και σε κάθε έπιπλο του δωματίου. Η Νάταλι χτυπιοταν στο κρεβάτι με όση δύναμη της έμεινε αλλά ήταν μάταιο. Ήταν αρκετά καλά δεμένη.

"Και τώρα γλυκιά μου... Η ώρα έφτασε..." Αποκρίθηκε ειρωνικά αφήνοντας στο πάτωμα το μπιτονι.  Άναψε ένα σπίρτο, τη κοίταξε για τελευταία φορά και πριν προλάβει να το πετάξει , μια ατσαλη κίνηση του χεριού της έφερε το σπίρτο αρκετά κοντά στα ρούχα της που είχαν γεμίσει σταγόνες από το πέταγμα. "Οχιιιι!!!!" Φωναξε προσπαθώντας να σβήσει τη φωτια που άρπαξε αστραπιαία πάνω της μα ήταν ήδη αργά...

Η Νάταλι βλέποντας τη να τυλίγεται στις φλόγες άρχισε να ουρλιάζει.. η μυρωδιά της καμένης σάρκας δεν αργησε να εξαπλωθεί σε όλο το δωμάτιο και μαζί με αυτή τόσο  η φωτιά όσο και ο καπνός... Τα σεντόνια τυλίχθηκαν στις φλόγες και εκείνη άρχισε να χάνει τις αισθήσεις της καθώς πάλευε να απελευθερωθεί... Εικόνες... Έκλεισε τα μάτια της έχοντας χιλιάδες εικόνες και αναμνήσεις να περνούν σαν φλασάκια στο μυαλό της...
Ένα χάδι από τη μάνα της...
Το άσπλαχνο βλέμμα ενός πατέρα ...
Την αγκαλιά της Κάσιντι όταν ήταν ακόμα μικρές...
Ένα φιλί στο μάγουλο από το Κρίστιαν...το πρώτο που τόλμησε να της δώσει...
Ένα κουτί...ένα χάρτινο κουτί στο δρόμο που ήταν το κρεβάτι της για χρόνια...
Φώτα...κόκκινα μπλε ροζ...μωβ...
Ένα χέρι... Του Σέρτζιο...
Και λίγο πριν αφεθεί εντελώς στο άδοξο πεπρωμένο της, είδε δύο μάτια να της χαμογελούν... Τα δικά του... Του άντρα που έμελε να γίνει και για εκείνη σταθμός... Του Σεθ...

❤️❣️❤️❣️❤️❣️
Μένει ένα και τελευταίο ...