Είμαι η Αμάντα και είμαι από την Αλβανία, τον λαό που είναι συνέχεια χαρούμενος και αλληλέγγυος, που αγαπά το τραγούδι, το χορό και γενικότερα την μουσική ενώ σε ό, τι καταπιάνονται πάντα τα καταφέρνουν ειδικά  αν πρόκειται για χειρωνακτικές εργασίες. Τα μαλλιά μου είναι κατάμαυρα με μπούκλες   και τα μάτια μου είναι γαλάζια  ενώ η επιδερμίδα μου ηλιοκαμένη καθώς λατρεύω να κάθομαι για ώρες στην θάλασσα.
   Ο πατέρας μου είναι οικοδόμος ενώ η μητέρα μου καθαρίζει σπίτια για να μας μεγαλώσει. Εγώ και η μεγαλύτερη μου αδελφή η Σύλβια κατοικούμε χρόνια στην Ελλάδα και μάλιστα σχεδιάζουμε να πάμε και σε νησί διακοπές φέτος το καλοκαίρι. Λάτρευα το διάβασμα και αυτή η λατρεία με οδήγησε στο να είμαι απουσιολόγος και να βγάλω το μεγαλύτερο γενικό μέσο όρο κερδίζοντας την τιμή να σηκώσω την σημαία της δεύτερης πατρίδας μου, της Ελλάδας. Σε αυτήν μεγάλωσα, σε αυτή βρήκα παρέες να παίξω, να γελάσω, να μοιραστώ εμπειρίες μου μαζί τους χτίζοντας όμορφες αναμνήσεις ενώ δούλευα και σε εστιατόρια προκειμένου να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα για επόμενες ανάγκες μας όπως η πληρωμή των λογαρισμών και των ακριβών ενοικίων στην Θεσσαλονίκη.
   Ο Χρήστος επέστρεφε εκνευρισμένος στο σπίτι του. Δεν ήταν δυνατόν να βγει καλύτερη μαθήτρια η κωλοΑλβανίδα που οι πρόγονοι της ίσως  ακόμη και οι παππούδες της πολεμούσαν τους Έλληνες και είχαν έρθει παράνομα στην χώρα τους παίρνοντας το ψωμί  ντόπιων οικογενειών. Ο Χρήστος ήταν το δημοφιλέστερο αγόρι του σχολείου του. Ψηλός και ξανθός αποτελούσε πρότυπο για τα αγορια και πόλο έλξης για τα κορίτσια. Επιθυμούσε να γίνει γιατρός και σίγουρα δεν θα άφηνε μια αλλοδαπή να του κλέψει τα πρωτεία. Κοινώς, αυτός κρατούσε τα σκήπτρα και την έβλεπε με ιδιαίτερα κακό μάτι λόγω της καλοσύνης, της συμπάθειας που της έτρεφαν οι συμμαθητές του και των άριστων επιδόσεων της.
««Πατέρα αυτή η κατάσταση δεν γίνεται να συνεχιστεί. Αυτό το κορίτσι πρέπει να φύγει από το σχολείο και να μην σηκώσει την σημαία. Εγώ θέλω να το κάνω»» φώναζε στο μεσημεριανό τραπέζι σαν τρελός. Ο πατέρας του συμμεριζοταν τις ίδιες απόψεις ενώ η μητέρα του έμενε αμέτοχη.
««Μην πας αύριο στην παρέλαση γιε μου. Δεν θα έρχεσαι εσύ δεύτερος. Ειδοποίησε και άλλους να μην παραστούν καθώς και για την καταγωγή της λεγάμενης»» συμπλήρωσε ο πατέρας του με μια άγρια λάμψη στα μάτια του.
Η Αμάντα όλα αυτά τα ήξερε. Την είχε προειδοποιήσει μια φίλη και συμμαθήτρια της, η Κλειώ στέλνοντας της σκριν από την ομαδική συνομιλία στην οποία ο Χρήστος την έβριζε, υποτιμούσε την προσπάθεια της γράφοντας ότι εγλειφε και καθόταν σε καθηγητές για να τις βάλουν καλούς βαθμούς, ενώ τα πυρά στράφηκαν και στην πατρίδα της, την Αλβανία λέγοντας ότι όλοι αυτοί ήταν  βρωμιάρηδες και άπλυτοι Αλβανοί. Μην συγκρατώντας τον θυμό της δημοσίευσε μια φλογερή ανάρτηση στο Instagram :
Ακούστε να δείτε μαθητές του Λυκείου και οι υπόλοιποι που θα δείτε αυτήν την ανάρτηση. Είμαι μια τίμια κοπέλα που αύριο θα σηκώσω την σημαία και θα κάνω παρέλαση υπερήφανη. Γνωρίζω την ιστορία των  Αλβανών μαθητών οι οποίοι δεν σήκωσαν σημαία παρόλο που ήταν καλοί μαθητές για χάρη των αντιδράσεων της τοπικής κοινωνίας. Εν έτει 2021, δεν νομίζω πως πρέπει να υφίσταται αυτές οι ρατσιστικές απόψεις. Είμαι υπερήφανη για την Αλβανική καταγωγή μου. Ειμαι υπερήφανη και για τις δύο πατρίδες μου που η μία με γέννησε και η άλλη με ανέθρεψε και με μόρφωσε. Οι  Αλβανοί είναι άνθρωποι χαρούμενοι, ένας λαός γεμάτος δύναμη, χαρά και κέφι. Ταραζομαστε από εμφυλιες διαμάχες για αυτό αναζητήσαμε μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα. Δεν κλέβουμε την δουλειά και το ψωμί κανενός και ούτε θα απολογηθούμε για κάτι. Είναι ντροπή αυτό που κάνετε, στην ζωή κερδίζει ο πιο άξιος και σημασία στο σχολείο έχει η επίδοση και όχι η καταγωγή!
Η Αμάντα πάτησε το κουμπί της δημοσίευσης και περίμενε να δει την απήχηση των λόγων της. Από γοητεύτηκε οικτρά καθώς το προφίλ της γέμισε από συνθήματα για την καταγωγή της. Δυστυχώς, οι προκαταληψεις και τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούσαν να σπάσουν εύκολα. Όμως εκείνη ήλπιζε να μπορούσε να γράψει την ιστορία διαφορετικά.
 
Στην φωτογραφία η μαχητική Αμάντα