Με λένε Ειρήνη και είμαι τριάντα χρόνων.  Ζω στην Θήβα σε μια ήσυχη πόλη κοντά στην Αθήνα, ενώ παρακολούθησα μαθήματα φωτογραφίας στην Πάτρα κάποιο διάστημα. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες δεν είμαι καλά ψυχολογικά, γιατί χώρισα με μια σχέση που θεωρούσα ότι πηγαίναμε σοβαρά. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του και πίστεψα κάθε ψέμα του. Εκείνος πάλι αποδείχθηκε ότι δεν αισθανόταν τίποτα για μένα και με εγκατέλειψε χωρίς δικαιολογία. Απλά ένα πρωί εξαφανίστηκε από την ζωή μου, χωρίς εξηγήσεις. Από τότε αποφεύγω και το όνομα του να αναφέρω.

    Το μόνο που με έβγαζε από το σπίτι μου το τελευταίο διάστημα ήταν η δουλειά μου, καθώς εργάζομαι σε ένα φωτογραφείο της πόλης. Το υπόλοιπο διάστημα άκουγα όλη μέρα μουσική πίνοντας λίγο κρασί παρέα με τον Νίκο Αγγέλου στα ηχεία, τον αγαπημένο μου τραγουδιστή. Είναι συνομήλικος μου και έγινε γνωστός από τα δεκαεφτά του μέσω ριάλιτι. Είναι από τους λίγους που παρέμειναν στο χώρο από εκείνο το τηλεπαιχνίδι.

    Η αλήθεια είναι πως στην αρχή της καριέρας του είχα βρει την διεύθυνση του από μια γνωστή μου και ανταλλάσσαμε γράμματα για κάποιο διάστημα, καθώς τότε δεν υπήρχε η δυνατότητα των σόσιαλ. Βέβαια πάνω που μου πρότεινε να βγούμε σε μια αλληλογραφία μας, μετά δεν επικοινώνησε ξανά μαζί μου. Ο λόγος άγνωστος, ίσως επειδή έγινε τότε πιο ευρέως γνωστός και δεν ήθελε να ασχοληθεί μαζί μου, με μια ασήμαντη. Μου είχε δώσει πάντως άλλη αίσθηση. Έχω διαβάσει άπειρες φορές το τελευταίο του γράμμα.

     " Αγαπημένη μου,
    Σκέφτηκα πολύ πριν σου απαντήσω, δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια. Έχω την ανάγκη να σε συναντήσω από κοντά επιτέλους. Συνεχώς προσπαθώ να σε φανταστώ, να κάνω εικόνα τους μορφασμούς σου, να ονειρεύομαι τα χείλη σου και να φαντάζομαι στο μυαλό μου σκηνές μας , αλλά και να πλάθω συζητήσεις μας αν ήμασταν κάπου μαζί. Δεν θεωρείς άδικο  να ξέρεις πως είμαι και εγώ να μην έχω ιδέα πως είσαι , ενώ βρίσκεσαι στο μυαλό μου και μιλάμε όλο ένα και πιο συχνά; Εσύ θα ήθελες να βρεθούμε από κοντά;
     Ωστόσο με ρώτησες να σου περιγράψω πως περνάω τις μέρες μου και αν ετοιμάζω κάτι τώρα που τελείωσε το τηλεπαιχνίδι. Κάνω συναντήσεις, ομιλίες, αναζήτηση των κατάλληλων τραγουδιών και μετά ηχογραφήσεις. Επίσης υπάρχουν κάποιες προτάσεις για να τραγουδάω σε νυχτερινά κέντρα... Οι γονείς μου είναι αρνητικοί σε αυτό, οπότε βλέπεις δεν είσαι η μόνη που δεν έχεις την κατανόηση που περίμενες από τους γονείς σου   
που θα περίμενες. Μάλιστα μου αρέσει που μου αναφέρεις τα συναισθήματα σου και μοιράζεσαι τις καθημερινές σκέψεις μαζί μου. "

   Αυτά και διάφορα άλλα έγραφε στο γράμμα του, αλλά μόλις του απάντησα ότι επιθυμώ να βρεθούμε απάντηση δεν έλαβα ποτέ και ας πέρασαν δεκατρία χρόνια. Έμεινα με μόνο ενθύμιο την αλληλογραφία μας. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα να μαθαίνω για κάθε του επαγγελματικό βήμα, να τον ακούω και ίσως βαθειά υποσυνείδητα να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα γνωριστούμε καλύτερα από κοντά και θα έχουμε την ευκαιρία μας. Όχι ότι το πιστεύω πλέον. Και επιστρέφουμε στο παρόν.

    Η κολλητή μου η Άννα βλέποντας πάντως πως δεν βγαίνω καθόλου μετά από τον χωρισμό μου, μας έκλεισε σήμερα τραπέζι να πάμε στο κέντρο που τραγουδάει. Στην αρχή δεν είχα καμία όρεξη, όμως όσο πλησιάζει η ώρα με ενθουσιάζει κάπως η ιδέα. Θα τον ακούσω ζωντανά και θα προσπαθήσω να διασκεδάσω έξω. Αυτή την στιγμή με χτενίζει, μου κάνει μπούκλες για την ακρίβεια και καμαρώνει για το αποτέλεσμα.

   - Φιλενάδα σε έκανα μια κούκλα! Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω πως τα πέτυχα έτσι. Να ξέρεις θα έχεις κατακτήσεις σήμερα.

    Γελάω με τα λεγόμενα της, αλλά δεν της λέω τίποτα γιατί θα την στεναχωρήσω. Το τελευταίο πράγμα που πιστεύω ότι θα μου συμβεί εκεί είναι ο έρωτας και δεν τον επιδιώκω κιόλας. Τα μάτια μου αρχικά θα είναι αποκλειστικά στον τραγουδιστή και τα συναισθήματα που μου προκαλούν τα άσματα του, έτσι δεν θα έχει την ευκαιρία κάποιος άλλος να με πλησιάσει. Και το παρελθόν έχει δείξει ότι δεν είναι ο συγκεκριμένος το πεπρωμένο μου και ας υπήρχε στο μυαλό μου. Είχαμε την ευκαιρία μας κατά κάποιον τρόπο.

     Έτσι σε λίγο είμαστε έτοιμες. Πριν φύγουμε ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη για να δω τον εαυτό μου. Φαίνομαι καλύτερα από τις προηγούμενες ημέρες αν μη τι άλλο. Ξανθιές μπούκλες μεσαίου μήκους, απαλό μακιγιάζ και ένα ωραίο ροζ φόρεμα. Χαμογελάω και ακολουθώ στην συνέχεια την φίλη μου. Σε μια ώρα βρισκόμαστε ήδη στο κέντρο και καθόμαστε, ενώ ήδη έχει γεμίσει από κόσμο. Το μαγαζί διαθέτει μια μεγάλη εντυπωσιακή πίστα και προετοιμάζει το κοινό. Βάζει τον κατάλληλο φωτισμό και πριν βγει ο Νίκος δείχνει φωτογραφίες του.

    Εμφανίζεται και καθόλη την διάρκεια που τραγουδάει, δεν ανεβαίνει κάνεις από το κοινό. Πλέον μετά τον κορονοιό άλλαξε και αυτό. Θέλω να τον πλησιάσω να του μιλήσω και δεν βρίσκω την ευκαιρία. Έτσι μένω να παρακολουθώ τις κινήσεις του, τις αντιδράσεις του καθώς είναι διαφορετικό να τον βλέπεις από κοντά και αλλιώς από την τηλεόραση. Είναι γοητευτικός, άνετος όταν τραγουδάει και προς έκπληξη μου δεν το έχει με την ομιλία. Για παράδειγμα στο σημείο που χαιρέτησε τον κόσμο και είπε κάποια πράγματα, δεν μου φάνηκε εξίσου άνετος και ετοιμόλογος. Έψαχνε να βρει την σωστή λέξη. Ίσως από το άγχος και την υπερένταση με τόσο κόσμο, καθώς έρχεται σε αντίθεση με τις συνεντεύξεις του ,αλλά και τα γράμματα του.

   Όταν φτάνει το σημείο που αποχαιρετάει το κοινό του, αποφασίζω να κάνω κάτι ριψοκίνδυνο. Όπως ο κόσμος πλέον δεν ανεβαίνει στην πίστα έτσι και οι καλλιτέχνες δεν δέχονται κόσμο στα καμαρίνια. Εγώ αποφασίζω να ψάξω να το βρω και να μπω!  Η φίλη μου προσπαθεί να με κρατήσει αλλά μάταιος κόπος. Με τα χίλια ζόρια μου είπε ότι θα με περιμένει. Έτσι ακολουθώ το διάδρομο που οδηγεί πίσω από την πίστα, καθώς εκεί θα βρίσκεται. Σε κάποιο σημείο βλέπω κάποιον απέξω από μια πόρτα μάλλον να φυλάει από εισβολή θαυμαστριών.

    Κρύβομαι πίσω από μια κολώνα και περιμένω πότε θα του αποσπάσει κάτι την προσοχή , ώστε να μπορέσω να μπω. Μετά από αρκετά λεπτά τον φωνάζει κάποιος και πάει λίγο πιο πέρα και τότε βρίσκω την κατάλληλη ευκαιρία. Χτυπάω την πόρτα με την ελπίδα να μου ανοίξει. Δεν φτάνουν τόσα χρόνια αναμονής αλληλογραφίας από μεριάς του ,θα αναμένω πολύ και έξω από την πόρτα; Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και σκέφτομαι τι θα του πω, εάν τον δω. Δεν έχω ιδέα τελικά.

    Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο ίδιος μπροστά μου. Στην αρχή με φανερή την απορία του, με κοιτάζει. Έχει αλλάξει ρούχα και μου αρέσει πολύ αυτό το στυλ του, το ανεπίσημο. Μόλις συνέρχεται από το ξάφνιασμα συνέρχεται και με ρωτάει χαμογελαστός.

   - Καλησπέρα. Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι όμορφη μου δεσποινίς; Θέλεις κάτι;

   Χαμογελάω και εγώ και προσπαθώ να βρω μια απάντηση. Αποφασίζω να του εκφράσω τον θαυμασμό μου για αρχή.

   - Ψάχνω να βρω ποιο είναι το καλύτερο σου τραγούδι και δεν μπορώ να διαλέξω. Η φωνή σου είναι υπέροχη και ακούγονται όλα μαγικά. Εσένα ποιο είναι το αγαπημένο σου;

  Απαντάει εντελώς αυθόρμητα χωρίς καν να το σκεφτεί.

    - Ναι, γιατί έχω πει και πολλά ο άτιμος. Λογικό να μην ξέρεις ποιο να πρώτο διαλέξεις.

   Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να καταλάβω την απάντηση του. Αρχικά γιατί μου φάνηκε ότι είπε ειρωνικά πώς έχει πολλά τραγούδια, ενώ έχει βγάλει αρκετά αν αναλογιστεί κάποιος και την ηλικία του.  Ωστόσο την ίδια στιγμή μοιάζει να συνειδητοποιεί κάτι και σπεύδει να μου εξηγήσει.

   -Πλάκα έκανα, μην μου δίνεις σημασία. Λέω κάτι δικά μου καθώς έχω πολλά στο μυαλό μου. Για την ακρίβεια δεν μου αρέσει να μιλάω για τα τραγούδια μου. Εγώ προσωπικά δεν ακούω κανένα από αυτά. Νόμιζα ότι ήταν κάποιος συνεργάτης μου και με αιφνιδίασες. Πως σε λένε;

   Απαντάω αμέσως αυτή την φορά.

    - Με λένε Ειρήνη. Μπήκα κρυφά γιατί δεν είχα αλλιώς την δυνατότητα να σε γνωρίσω και να μιλήσουμε λίγο από κοντά. Θες να βγάλουμε μια φωτογραφία;

    Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο και ενθύμιο από εκείνον , ό,τι μπορώ. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία είναι το κόλλημα μου. Εκείνος πρόθυμος συμφωνεί. Εδώ πέρα με τον φυσιολογικό φωτισμό και όχι τον χαμηλό, βλέπω πιο καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Είναι γοητευτικός, αν και ο χώρος μοιάζει ψυχρός. Έχει μια ακόμα πόρτα για να αλλάζει μάλλον, ένα καναπέ μεγάλο, ένα τραπεζάκι και καθρέφτη φυσικά. Βλέπω δύο ποτήρια με ποτό, πιθανόν από κάποιον άλλον που ήταν εδώ μαζί του.

    Πηγαίνω δίπλα του και τοποθετεί το χέρι του πάνω μου και πολλά απρόσμενα συναισθήματα μου δημιουργούνται. Κοκκινίζω. Δεν πρέπει να επηρεάζομαι, είμαι τελείως χαζή. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να γίνει κάτι στο τέλος και απλά θα απογοητευτώ. Η ματιά μου κατευθύνεται αυτόματα στο βλέμμα του που είναι πάνω μου. Βγάζω την φωτογραφία γρήγορα προκειμένου να συνέλθω. Πηγαίνω να φύγω, όταν με σταματάει.

    - Περίμενε λίγο. Θα ήθελες να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και να βγούμε μια μέρα να γνωριστούμε καλύτερα;

   Τον κοιτάζω ενώ προσπαθώ να μην φανερωθεί η έκπληξη μου. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω επιλογή. Δεν είχαμε ποτέ ραντεβού, πέρα από τα γράμματα για να αρνηθώ μια συνάντηση από κοντά. Έτσι κι αλλιώς πως θα μπορούσα να του αρνηθώ, ενώ το περίμενα πάνω από δεκαετία; Βέβαια του ζητάω να μου γράψει το τηλέφωνο του με μια αφιέρωση προκειμένου να επιβεβαιώσω τον γραφικό του χαρακτήρα, γιατί όταν είχα αναφέρει στην φίλη μου για την αλληλογραφία του με είχε ρωτήσει πώς είμαι σίγουρη ότι είναι αυτός;

    Μετά από αυτό δεν θα έχω καμία αμφιβολία, καθώς είχε πολύ χαρακτηριστικό γραφικό χαρακτήρα. Επίσης τόσες φορές που τα είχα διαβάσει τον έχω μάθει απέξω. Έτσι όταν μου γράφει σε ένα χαρτάκι, αμέσως τον αναγνωρίζω. Είμαι έτοιμη να τον ρωτήσω,γιατί εξαφανίστηκε, αλλά δεν το κάνω...

Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να  σας αρέσει η αρχή της ιστορίας .