Γλυκιά σιγή επικρατούσε στο, κάθε άλλο παρά ευήλιο, γκαράζ• το ελαφρύ σκοτάδι που το κάλυπτε τροφοδοτούσε επιτυχώς την υγρασία που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται όλο και περισσότερο μετά την δύση του ηλίου. Δροσερός, βραδινός αέρας τρύπωνε στο δωμάτιο από ένα μικρό παραθυράκι στα δεξιά του γκρίζου τοίχου, δίπλα από την επιβλητική βιβλιοθήκη.

Η λεπτή σιλουέτα του καστανόξανθου Έντι βρισκόταν ξαπλωμένη στην αγαπημένη του, καφετιά πολυθρόνα. Ολόκληρο το «είναι» του ήταν απορροφημένο κι αφοσιωμένο στο αστυνομικό μυθιστόρημα που «καταβρόχθιζε» ακόρεστα. Τέτοια ήταν η αγάπη του Έντι προς το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας που έκανε την Κέισι να πιστεύει πως αν ποτέ χανόταν ο αδερφός της, θα τον έβρισκε άνετα προσεγγίζοντάς τον χρησιμοποιώντας ένα δόλωμα με αστυνομικά μυθιστορήματα.

Την ίδια στιγμή, η Κέισι ευχόταν να ήταν στην χαλαρή θέση του μεγαλύτερου αδερφού. Προτιμούσε να διαβάζει ένα αριστούργημα της Αγκάθα Κρίστι πάρα να πασχίζει να λύσει δύσκολες ασκήσεις χημείας καταλήγοντας να μουτζουρώνει νευρικά τις χάρτινες σελίδες του τετραδίου της. Ξεφύσηξε εκνευρισμένη και πέταξε το μοβ τετράδιό της μερικά εκατοστά δίπλα της πάνω στον καναπέ. Άφησε το κεφάλι της να ακουμπήσει στο κεφαλάρι του καναπέ κι αναστέναξε απογοητευμένη με τον εαυτό της.

«Τι τρέχει;», ρώτησε ο Έντι περισσότερο από αγγαρεία πάρα από ενδιαφέρον, καθώς προχωρούσε στην επόμενη σελίδα του βιβλίου του δίχως να σηκώσει το βλέμμα του από το συγκλονιστικό μυθιστόρημα.

«Η χημεία μ'εκνευρίζει. Αυτό τρέχει.», δήλωσε η Κέισι με δυνατό τόνο στην φωνή της ρίχνοντας μια δολοφονική ματιά στο άκακο τετράδιο. Δεν περίμενε απάντηση από τον αδερφό της και σωστά έπραξε, γιατί ο Έντι δεν έκανε τον κόπο να αποκριθεί στο γελοίο ξέσπασμά της. Εξάλλου, ο δεκαεφτάχρονος καμία αγάπη δεν είχε για την χημεία, πόσο μάλλον για τις υπόλοιπες θετικές επιστήμες, οπότε δεν θα μπορούσε να προσφέρει κανένα είδος αρωγής στην γκρινιάρα αδερφή του.

«Πότε έχεις μάθημα;», απόρησε έπειτα από λίγα λεπτά πλήρους ησυχίας ο Έντι απευθύνοντας τον λόγο στην Κέισι, που είχε παραμείνει ξαπλωμένη στον καναπέ με το βλέμμα της καρφωμένο στην οροφή.

«Το απόγευμα.», η ξερή απάντηση της δεκαεξάχρονης την έκανε να θυμηθεί ξανά τις εργασίες που δεν είχε ακόμη λύσει. Ακόμη απορούσε με τον εαυτό της που είχε επιλέξει την χημεία ως μάθημα έναντι της λογοτεχνίας.
Ανέκαθεν είχε μια ιδιαίτερη κλίση στα θετικά μαθήματα, λάτρευε τα μαθηματικά κι ήταν αθαρέπαυτα ερωτευμένη με την φυσική, ωστόσο η χημεία ποτέ δεν της έκανε αυτό το «κλικ».

Όταν κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα σε μια ποικιλία μαθημάτων για να παρακολουθήσει κατά την διάρκεια της πρώτης λυκείου, επέλεξε απερίσκεπτα την χημεία συλλογιζόμενη πως ήταν εύκολη. Ωστόσο, οι συνθήκες της απέδειξαν πως έπραξε λανθασμένα.

«Γιατί χρησιμοποιείς ακόμη τετράδια;», έθεσε άλλη μια ερώτηση ο Έντι κι αυτή την φορά κατηύθυνε το βλέμμα του στην αδερφή του, αλλά αυτό που εισέπραξε ήταν μια δήθεν εκνευρισμένη ματιά κι ένα σηκωμένο φρύδι. «Εννοώ ότι όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι γράφουν και λύνουν ασκήσεις στα τάμπλετς πλέον, γιατί δεν το κάνεις κι εσύ;», συμπλήρωσε προσπαθώντας να εξηγήσει τον απλό συλλογισμό του.

«Γιατί εγώ δεν είμαι φυσιολογική.», αποκρίθηκε δίχως περίσσια σκέψη. Ο Έντι χαμογέλασε λιτά, καθώς ανέμενε μια τέτοια απάντηση κι επέστρεψε στο διάβασμα του βιβλίου του.

Η Κέισι σηκώθηκε από τον βολικό καναπέ κι αγνοώντας την ερωτηματική ματιά του αδερφού της κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του σπιτιού. Βρήκε την μητέρα της στο καθιστικό χωμένη σε μια πράσινη πολυθρόνα να κοίτα με προσήλωση την οθόνη της τηλεόρασης που αιωρούνταν πάνω από το τραπεζάκι του σαλονιού.

«Οι Συνασπισμένες Χώρες της Ευρώπης επεδίωξαν ρίψη πυράυλου κατά της Ιαπωνίας, κράτος-μέλος των Ηνωμένων Χωρών Ειρηνικού και συμμάχου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, πράξη η οποία προκάλεσε σάλο. Ευτυχώς οι Ηνωμένες δυνάμεις αξιοποίησαν πλήρως τον νέο εξοπλισμό τους και τα όπλα τελευταίας τεχνολογίας που διαθέτουν και απέτρεψαν οποιαδήποτε καταστροφή. Σε δηλώσεις του ο Πρόεδρος της Αμερικής ανέφερε πως αυτή η ανεπιτυχής προσπάθεια πολέμου σήμαινε την αρχή μιας νέας εποχής μεταξύ των σχέσεων ανάμεσα στις Σ.Χ.Ε. και τις Η.Π.Α. Παράλληλα-», η ανδρική φωνή ενός δημοσιογράφου ηχούσε από την οθόνη προκαλώντας εκνευρισμό στην δεκαεξάχρονη• ένιωθε πως κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του αποτελούσε ένα καλοστημένο ψέμα.

«Τι αηδίες ακούς πάλι;», η αυθόρμητη αντίδρασή της ενόχλησε την μητέρα της, η οποία ανέμενε μια αρνητική παρατήρηση από την κόρη της, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν περίμενε κάτι προσβλητικό. Ήθελε να μιλήσει, αλλά προτίμησε να παραμείνει σιωπηλή και να αγνοήσει το αδιάκριτο σχόλιο της έφηβης, ωστόσο εκείνη είχε σκοπό να συνεχίσει.

«Ειλικρινά, γιατί ασχολείσαι μ'αυτές τις χαζομάρες; Δεν ξέρεις ότι όλα αυτά είναι ψέματα; Πάω στοίχημα ότι η Αμερική σχεδίασε επιτυχώς προβοκάτσια για να είναι σε θέση ο πρόεδρος να ρίξει το φταίξιμο στους Ευρωπαίους και να πάρει τους πολίτες με το μέρος του.», συμπλήρωσε γρήγορα δίχως πολλή σκέψη, λες κι είχε πει τα ίδια λόγια δεκάδες φορές στο παρελθόν.

«Ως εδώ και μη παρέκει, Κέισι! Φτάνει πια, κράτα την άποψή σου για τον εαυτό σου! Σταμάτα να επιβάλλεις στους πάντες τις πεποιθήσεις σου, δεν με νοιάζει τι πιστεύεις. Θέλω να ακούσω ειδήσεις και θα ακούσω χωρίς να σε ρωτήσω!», αποκρίθηκε απυηδισμένη η μητέρα της υψώνοντας την φωνή της, ωστόσο μετάνιωσε που αναγκάστηκε να φωνάξει στην κόρη της• δεν συνήθιζε να βγαίνει έξω από τα ρούχα της τόσο εύκολο δίχως ιδιαίτερο λόγο.

Τα μάγουλα της δεκαεξάχρονης υιοθέτησαν ένα έντονο ροδαλό χρώμα που προέδιδε το συναισθηματικό συνονθύλευμα οργής και θλίψης που ένιωθε. Ξεφύσηξε και έτρεξε αμέσως προς το δωμάτιό της, έκλεισε την πόρτα κι έκατσε εκεί για μερικές ώρες κλαίγοντας, προσπαθώντας να σκεφτεί τι είχε κάνει λάθος.

Η μητέρα της επιθυμούσε να την προστατέψει, όμως γιατί το έκανε μ'αυτόν τον τρόπο;

.•✧•.