“Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας έχει δημιουργήσει νέους ορίζοντες και μας έχει χαράξει τον δρόμο για μια νέα, καλύτερη καθημερινότητα. Ζούμε στο αποκορύφωμα της τεχνολογικής προόδου, βιώνουμε μια απότομη άνθιση που δεν έχει επαναληφθεί. Έχουμε στα χέρια μας τεράστια γνωστική δύναμη, έχουμε την δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε μια τεράστια γκάμα πληροφοριών για να βελτιώσουμε την ρουτίνα μας και τον εαυτό μας κι αντ'αυτού επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα καινοτόμα μέσα που διαθέτουμε για να καταστρέψουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας, μετατρέπουμε την καθημερινότητά μας σε μια πληκτική, αδιάφορη ρουτίνα κι έπειτα συνηθίζουμε στον ασθματικό ρυθμό ζωής που εμείς επιβάλλουμε στους εαυτούς μας.

Έχουμε την δυνατότητα να εξαλείψουμε την φτώχεια, να προσφέρουμε αρωγή σ'ανθρώπους που την χρειάζονται, να γνωρίσουμε καλύτερα τους συμπολίτες και τον εαυτό μας, ωστόσο προτιμούμε να επαναπαυόμαστε και να αναμένουμε ένα καλύτερο «αύριο» δίχως να πασχίζουμε γι' αυτό.

Ζούμε εν έτει 2035, έχουμε αποικήσει στην Σελήνη, έχουμε δημιουργήσει ανθρωπόμορφα ανδροειδή, έχουμε ηχεία που ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας για να παραμένουμε συνεχώς ενήμεροι για τα ειδησεογραφικά νέα, όμως δεν έχουμε καταφέρει κάτι σημαντικό• δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε άνθρωποι.

Έχουμε καταφέρει να ζούμε σε ανθρώπινες κοινωνίες δίχως ανθρωπιά, σε ανθρώπινες κοινωνίες δίχως ανθρώπους.

-kc”

Τα μακριά της δάχτυλα λικνίζονταν ανέμελα πάνω στο πληκτρολόγιο του λευκού τάμπλετ που στεκόταν μετέωρο μπροστά της αιωρούμενο στην ατμόσφαιρα που φάνταζε αποπνικτική. Ένα δάκρυ κύλησε κατά μήκος του απαλού, ροδαλού της μάγουλου και κατέληξε στο κόκκινο σκέπασμα του κρεβατιού της.

Όση ώρα έγραφε το σύντομο κείμενό της, προσέχοντας την παραμικρή λέξη, η περίπλοκη σκέψη της ταξίδευε πλάι στον πατέρα της• ένα ακόμη δάκρυ κύλησε κάνοντάς την να κλείσει μηχανικά τα μάτια της. Ο πατέρας της, ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που την καταλάβαιναν, είχε θανατωθεί από τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. με το πρόσχημα πως είχε βιαιοπραγήσει εναντίον οργάνου της τάξεως. Πράξη που ποτέ δεν συνέβη και ποτέ δεν αποδείχθηκε ότι συνέβη.

Η Κέισι δεν παραξενεύτηκε όταν έμαθε για τον θάνατο του πατέρα της• για την ακρίβεια, τον ανέμενε. Έχοντας αφιερώσει πολλές ώρες στην ανάγνωση ιστορικών συγγραμμάτων γνώριζε κάλλιστα τις ακρότητες που πραγματοποιούνται συχνά εν καιρώ πολέμου και, όσο κυνικό κι αν ακουγόταν στους συγγενείς της, ήξερε πως ο θάνατος του πατέρα της έμελλε να συμβεί• ήταν ένας άνθρωπος που αρνούταν να υποκλιθεί μπροστά στα γελοία ψέματα και τους αναληθείς όρκους των κυβερνητών κι αυτό του στοίχισε.

Ένα ακόμη δάκρυ κύλησε από τα πράσινα μάτια της κι η δεκαεξάχρονη κοπέλα άφησε το παχουλό της σώμα να πέσει προς τα πίσω ξαπλώνοντας στο άνετο κρεβάτι της. Το γεγονός πως είχε μαντέψει τον βάναυσο θάνατο του πατέρα της δεν αναιρούσε τα τον θυμό και την θλίψη που αυτός της προκαλούσε, παρόλο που πάσχιζε να παραμένει δυνατή• δεν επιθυμούσε να δείχνει αδύναμη μπροστά στους άλλους, ακόμη κι αν αυτοί ήταν τα μέλη της οικογένειάς της.

Συχνά αποσυρόταν στο μικρό της δωμάτιο, κλείδωνε την πόρτα κι άφηνε την άτρωτη μάσκα της να κυλήσει από το νεανικό της πρόσωπο. Ξεσπούσε σε βουβά κλάματα στην ενθύμηση της υπέροχης προσωπικότητας του πατέρα της. Έφερνε στην μνήμη της τις ποικίλες συζητήσεις τους, τα αστεία τους και όλα όσα εκείνος της είχε μάθει.

«Κέισι, δεν είναι κακό να διαφέρεις. Αντίθετα, πρέπει να διαφέρεις!», τα λόγια που της είχε απευθύνει πριν από σχεδόν τρία χρόνια έπαιζαν συνεχώς σε επανάληψη στο μυαλό της. Τότε, στην δευτέρα γυμνασίου όταν οι συμμαθητές της την χλεύαζαν για τα ελάχιστα παραπανίσια κιλά που κουβαλούσε.

Τα λόγια του είχαν καρφωθεί στο μυαλό της• διέφερε. Ήξερε πως δεν έμοιαζε με τους άλλους. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζε στα πρόβατα που περιπλανιόντουσαν σε κοπάδια έξω από το σπίτι της. Και, για την ακρίβεια, χαιρόταν γι'αυτό. Χαιρόταν κι ευγνωμονούσε τον πατέρα της που της είχε μάθει να σκέφτεται λογικά και να φιλτράρει προσεκτικά τις πληροφορίες που της πλάσαραν απρόσκοπτα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ένα αδύναμο χαμογελάκι της ξέφυγε μπλεγμένο στα δάκρυά της στην ενθύμηση του πατέρα της• εκείνος ο υπέροχος άνθρωπος της είχε διδάξει σε ελάχιστα χρόνια τόσα πολλά, όσα κανείς άλλος. Η παρουσία του ήταν καταλυτική για την διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας της Κέισι.

Μετά τον θάνατό του, οι συνήθειες της οικογένειάς της μεταβλήθηκαν ριζικά. Η μητέρα της άρχισε να αποφεύγει επίτηδες τις συζητήσεις σχετικά με την κατάσταση, μ'εκείνον τον «ψυχρό» πόλεμο που είχε ξεσπάσει. Δεν μιλούσε γι'αυτόν ούτε για το πίστευε και πάσχιζε να πείσει τα παιδιά της να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Η Κέισι είχε φτάσει στο συμπέρασμα πως η πενηντάχρονη μητέρα της φοβόταν κι ανησυχούσε υπερβολικά και, μέσα της, ευχόταν να είχε τον πατέρα της στο πλάι. Της έλειπε πολύ, παρόλο που δεν το ομολογούσε.

Ένας χτύπος στην αλουμινένια πόρτα του δωματίου της την έβγαλε απότομα από τις σκέψεις, σκούπισε βιαστικά τα κλαμμένα μάτια της κι έσπευσε να ανοίξει την πόρτα. Η λεπτή σιλουέτα του αδερφού της εμφανίστηκε από την άλλη πλευρά της πόρτας κι ένα απαλό χαμόγελο διαγράφηκε στα ροζαλά χείλη της Κέισι.

Η δεκαεξάχρονη παραμέρισε για να κάνει χώρο στον αδερφό της να εισέλθει στο ευήλιο δωμάτιό της κι εκείνος, μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω του, έχωσε την νεαρή κοπέλα στην ζέστη αγκαλιά του. Δεν χρειαζόταν να πει κάτι, γνώριζε πως η αδερφή του έκλαιγε στην ενθύμηση του πατέρα τους• ήταν σίγουρος γι'αυτό.

«Όλα θα πάνε καλά.», μουρμούρισε το δεκαεφτάχρονο αγόρι στ'αυτί της Κέισι και την χτύπησε απαλά στην πλάτη. Εκείνη του χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο κι έγνεψε ένα ειλικρινές «ευχαριστώ».

.•✧•.