Καθώς καθόμουν στο τραπέζι μόνη μου, διάφορες σκέψεις και αναμνήσεις ξεπηδούσαν από τα βάθη του μυαλού μου, αναμνήσεις που ήθελα να ξεχάσω όπως το πτώμα του Ντάνιελ...το πρόσωπο της Λορέιν καθώς ήξερε ότι θα πήγαινε φυλακή για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε...Ξαφνικά γύρισα και κοίταξα το πλήθος, όλοι χόρευαν, μιλούσαν, γελούσαν και κανένας τους δεν αντιλαμβανόταν το τι συνέβαινε σε εμάς τους υπόλοιπους. Ακόμα και την συμπεριφορά των Γουίλσον μπορώ να τη δικαιολογήσω αλλά το να ξέρεις και να μένεις άπραγος αυτό όχι..δεν μπορώ να το δικαιολογήσω.

Μέσα στο πλήθος συνάντησα τα μάτια του Μπράις, τα μεθυσμένα μάτια του Μπράις...μόλις συνειδητοποίησε ποια ήμουν άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου χωρίς να έχω καιρό να αντιδράσω και να σηκωθώ να φύγω.

- '' Εσύ; Τι στο καλό κάνεις εδώ;'' με ρώτησε γεμάτος θυμό.

- '' Μπράις! Χαίρομαι και εγώ που σε βλέπω, πέρασε πολύς καιρός έτσι;'' του είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω.

- '' Τι..στο..καλό;'' με ρώτησε έκπληκτος. '' Νομίζεις ότι είσαι αστεία; Τώρα και θα σβήσω μία και καλή αυτό το ηλίθιο χαμόγ..'' πήγε να πει ο Μπράις αλλά ο Λούκας τον διέκοψε μπαίνοντας ανάμεσα μας.

- '' Ήρεμα Μπράις'' είπε ο Λούκας.

- '' Φύγε από μπροστά μου, δεν είναι ευπρόσδεκτη εδώ'' φώναξε ο Μπράις.

Ο Μπράις με μία ξαφνική γρήγορη κίνηση έσπρωξε τον Λούκας από μπροστά μου και έφερε το πρόσωπο του πολύ κοντά στο δικό μου, σε σημείο που μπορούσα να μυρίσω όλο το αλκοόλ που είχε πιει όλη νύχτα.

- '' Παραδέξου το! Παραδέξου το! Ήσουν μέσα σε όλα'' μου φώναξε υπερβολικά δυνατά.

Όλοι οι καλεσμένοι σταμάτησαν με μιας να μιλάνε και όλα τα βλέμματα ήρθαν πάνω μας, επικρατούσε μία απειλητική ησυχία. Ο Λούκας σηκώθηκε ισιώνοντας τα ρούχα του, αμέσως μετά έκανε νόημα στο προσωπικό για να έρθουν. Μετά από λίγο άτομα από το προσωπικό των Γουίλσον ήρθαν και τράβηξαν τον Μπράις μακριά μου.

- '' Αφήστε με'' φώναξε ο Μπράις.

Με μία απότομη κίνηση έσπρωξε τους δύο άντρες που τον είχαν πιάσει ρίχνοντας τους κάτω.

- '' Έλεος! Δουλεύεται για μένα..φτάνει'' είπε ο Μπράις ενοχλημένος.

Ο Μπράις ίσιωσε και εκείνος το πουκάμισο του και την γραβάτα του κάνοντας ένα βήμα πίσω.

- '' Αν θέλετε να κρατήσετε τις αξιολύπητες δουλειές σας να το θυμάστε ότι δουλεύεται για μένα'' τους φώναξε με απειλητικό ύφος.

Γύρισε και άρχισε να περπατάει προς το μέρος των γονιών του οι οποίοι παρακολουθούσαν όλο αυτό που γινόταν με ανήσυχα βλέμματα.

- '' Μέχρι στιγμής αυτή η μέρα πάει τέλεια'' ψιθύρισα στον Λούκας που στεκόταν δίπλα μου.

- '' Ήπιε πάρα πολύ και σε λίγο είναι και η παράσταση με τα πυροτεχνήματα...'' μου απάντησε ψιθυριστά.

- '' Μην μου πεις...'' αναφώνησα.

- '' Η παράσταση των πυροτεχνημάτων ήταν πάντα δουλειά του Ντάνιελ..και τώρα που εκείνος έφυγε πρέπει να αναλάβει ο υποχρεωτικά ο Μπράις'' μου είπε.

- '' Θα πεθάνουμε έτσι δεν είναι;'' τον ρώτησα κοροϊδευτικά.

Ο Λούκας άρχισε να γελάει αμέσως.

- '' Νόμιζα ότι θα βρίσκαμε κάποια καλά στοιχεία σήμερα αλλά το μόνο πράγμα που βρήκαμε είναι ότι κανένας δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του μετά τον χαμό του Ντάνιελ..'' του είπα απογοητευμένη. '' Όλα όσα συνέβησαν με τον γάμο, την Λορέιν και τον Ντάνιελ είναι λες και διέλυσαν πάρα πολλές ζωές..''

- '' Η απλώς εμφανίστηκε το πρόβλημα που πάντα υπήρχε κάτω από όλα αυτά τα προσωπεία..'' μου απάντησε κοιτώντας κάτω.

Γύρισα και κοίταξα το πλήθος για μία ακόμη φορά...αλλά αυτή την φορά πρόσεξα κάτι που δεν είχα προσέξει πριν, ένας άντρας ντυμένος σαν σερβιτόρος περπατούσε γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας ανάμεσα από το πλήθος. Μου έμοιαζε αρκετά...γνωστός...

- '' Τόνι Ρέζ! Τι κάνει εδώ ντυμένος σαν σερβιτόρος;'' αναφώνησα έκπληκτη.

- '' Ποιος;'' με ρώτησε ο Λούκας με απορία.

Ο Τόνι είχε ήδη απομακρυνθεί πάρα πολύ, είχε σχεδόν χαθεί μέσα στο πλήθος.

- '' Περίμενε εδώ Λούκας'' του φώναξα τρέχοντας πίσω από τον Τόνι.

Άρχισα να τρέχω από πίσω του σπρώχνοντας οποιονδήποτε έμπαινε στον δρόμο μου, από πίσω μπορούσα να ακούσω τον Λούκας να φωνάζει το όνομα μου.

-'' Σάρλοτ; Που πας;'' φώναζε ο Λούκας.

Δεν είχα καιρό για εξηγήσεις, θα του μιλούσα αργότερα. Συνέχισα να τρέχω πίσω από τον Τόνι. Ο Τόνι έτρεχε περνώντας ανάμεσα από μία ομάδα χορευτών προσπαθώντας να ξεφύγει. Δεν ήξερα τι να κάνω, να περάσω μπροστά από την επίδειξη των χορευτών ή να περάσω ανάμεσα από το πλήθος...έτρεξα γρήγορα μπροστά από τους χορευτές οι οποίοι φοβήθηκαν και σταμάτησαν να χορεύουν. Εντόπισα τον Τόνι στην άκρη του κήπου των Γουίλσον,έτρεξα αμέσως κοντά του.

- '' Που νομίζεις ότι πηγαίνεις Τόνι;'' του φώναξα λαχανιασμένη.

- '' Τι...'' αναφώνησε ο Τόνι.

Μόλις γύρισε και με είδε άρχισε να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα, προσπάθησα να τον πιάσω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να μείνω με ένα μικρό κομμάτι ύφασμα από το πουκάμισο του. Είχε ήδη ξεκινήσει να τρέχει πολύ γρήγορα, δεν μπορούσα να τον πιάσω, το μόνο που μου είχε μείνει ήταν ένα άχρηστο κομμάτι ύφασμα..τον είχα χάσει...Ο Τόνι γύρισε και μου φώναξε '' Άσεμε ήσυχο'', ίσα που μπόρεσα να ακούσω την φωνή του τόσο μακριά που ήταν.

Ξαφνικά το πλήθος άρχισε να κινείται προς την σκηνή...τα παράτησα, ο Τόνι είχε χαθεί, δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να τον βρω ή να τον φτάσω. Τον είχα χάσει...Τότε, τα μεγάλα μεγάφωνα άρχισαν να κάνουν έναν λεπτό ήχο, η φωνή του Μπράις ακούστηκε.

- '' Ωραία παιδιά...είναι ώρα για τα πυροτεχνήματα..'' είπε δυνατά.

Είδα τον Μέισον να στέκεται μαζί με την Ναόμι και τον Λούκας σε μία γωνία, έτρεξα αμέσως κοντά τους. Πήγα και στάθηκα δίπλα στον Μέισον ο οποίος είχε ακουμπήσει στην κουπαστή της σκάλας του κήπου κοιτώντας προς τον ουρανό για τα πυροτεχνήματα.

- '' Γεια'' του είπα σιγανά.

- '' Γεια'' μου απάντησε χωρίς να με κοιτάξει.

- '' Πως πάει η βραδιά;'' τον ρώτησα.

- '' Λοιπόν...κατάφερα να κάνω μία μεγάλη συζήτηση με τα ξαδέλφια των Γουίλσον και δεν χτύπησα κανέναν, οπότε..αυτό είναι κάτι καλό'' μου απάντησε χαμογελώντας. '' Εσύ; Βρήκες κανένα στοιχείο;'' με ρώτησε.

- '' Τίποτα...'' του απάντησα απογοητευμένη. '' Το μόνο που έμαθα ήταν ότι η Άντι είναι ένα χάλι, ο Μπράις ένας μέθυσος και όλοι οι Γουίλσον πιστεύουν ότι η Λορέιν έκανε τον φόνο'' του είπα.

- '' Φυσικά και το πιστεύουν, δεν το έμαθες; Η Λορέιν δεν είναι πλούσια'' μου είπε νευριασμένος.

- '' Βρήκες τίποτα εσύ;'' τον ρώτησα.

- '' Προσπάθησα να μιλήσω στους σερβιτόρους για να δω εάν είχαν ακούσει τίποτα,αλλά το μόνο που έμαθα ήταν ότι μισούν τον Μπράις και ότι η Μάργκαρετ είναι μία καλή εργοδότης'' μου απάντησε σαστισμένος. '' Τώρα..πληροφορίες που μπορούν να βοηθήσουν την Λορέιν; Καμία'' μου είπε απογοητευμένος.

- '' Αυτό που είπες μου θύμισε ότι σήμερα είδα τον Τόνι Ρέζ να δουλεύει σαν σερβιτόρος'' του είπα προβληματισμένη.

- '' Τόνι; Είναι εδώ;'' με ρώτησε έκπληκτος.

- '' Ναι, και έγινε καπνός μόλις με είδε'' του απάντησα.

- '' Τι ακριβώς είναι όλο αυτό; Ξέρω ότι πολλές φορές παίρνει παράξενες δουλειές αλλά αυτό μου φαίνεται ύποπτο..'' μου είπε σκεπτικός.

Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα αλλά τα λόγια του Μέισον ήταν κολλημένα στο μυαλό μου, ίσως να ήταν όντως ύποπτο το ότι βρισκόταν εδώ αλλά θα μπορούσε και να ήταν μία απλή σύμπτωση...θα μπορούσε...ξέρω ότι στην αρχή που τον γνωρίσαμε φαινόταν αρκετά άκακος παρόλο που βανδάλησε το  αυτοκίνητο του Ντάνιελ επειδή θα τον απόλυαν, αλλά από την άλλη ίσως θα μπορούσε να είναι μπλεγμένος σε όλη αυτή την ιστορία. Να παίζει έναν μικρό ρόλο σε όλο αυτό...αν κάναμε όλοι λάθος; αν αυτός που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά δεν κρύβεται καθόλου αλλά ήταν ακριβώς μπροστά μας όλον αυτόν τον καιρό;

- '' Ακόμα και αν είναι μπλεγμένος με κάποιο τρόπο σε όλα αυτά..γιατί να έρθει εδώ..και γιατί να απαγάγει την Λορέιν;'' είπε σκεπτικά ο Μέισον.

- '' Δεν ξέρω..νιώθω ότι έχουμε τόσα πολλά κομμάτια παζλ αλλά κανένα δεν ταιριάζει μεταξύ του'' του είπα.

Ξαφνικά ένας δυνατός ήχος ακούστηκε και τα πρώτα πυροτεχνήματα φώτισαν τον ουρανό, ήταν χρυσαφιά και μάλλον, τουλάχιστον όπως το έβλεπα εγώ, σχημάτιζαν μία αράχνη! Όλοι αναφώνησαν έκπληκτοι, το θέαμα ήταν απίστευτο.

- '' Πυροτεχνήματαα'' φώναξα.

- '' Πάντα μου άρεσαν τα πυροτεχνήματα..'' ψιθύρισε ο Μέισον.

Για ακόμη μία φορά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και χιλιάδες μικρές σπίθες φωτός έκαναν τον ουρανό να μοιάζει υπέροχος. Τα φώτα φώτισαν τα μαύρα μοναχικά σύννεφα και έσκισαν το σκοτάδι.

- '' Μέισον'' αναφώνησα. '' Από μικρός πήγαινες να δεις τα πυροτεχνήματα;'' τον ρώτησα.

- '' Ήμουν παραπάνω τύπος που άναβε παράνομα πυροτεχνήματα στις αποβάθρες'' μου απάντησε γελώντας. '' Παρόλο που..θυμάμαι μία χρονιά που η μαμά μου μας βρήκε μία πρόσκληση με κάποιο τρόπο για να πάμε να δούμε τα πυροτεχνήματα. Ήμουν τόσο νευριασμένος...έπρεπε να φορέσω το κοστούμι που φορούσα στην εκκλησία..'' μου απάντησε γελώντας για ακόμη μία φορά.

- '' Επαναστάτης ακόμα και τότε;'' τον ρώτησα επιστρέφοντας το γέλιο.

- '' Απ' ότι φαίνεται. Η Λορέιν το λάτρεψε, μπόρεσε επιτέλους να φορέσει το αγαπημένο της φόρεμα σαν μία αληθινή ''πριγκίπισσα'' μου είπε στεναχωρημένος. '' Μπορώ ακόμα να φέρω την εικόνα της στο μυαλό μου..''

- '' Ακούγεται σαν μία πολύ..καλή ανάμνηση'' του είπα.

Ακόμα ένα πυροτέχνημα πετάχτηκε στον ουρανό φωτίζοντας τα πάντα γύρω του, κοίταξα ψηλά και είδα χιλιάδες μπλε αστέρια να πέφτουν σιγά σιγά χάνοντας την λάμψη τους, Ο Μέισον πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου καθώς κοιτούσαμε το μαγικό αυτό θέαμα που σίγουρα είχε συνεπάρει τους πάντες. Για μια στιγμή θα μπορούσες να πεις πως είχα ξεχάσει τα προβλήματα που υπήρχαν, ίσως, σε αυτή την στιγμή να έγινα πραγματικά η πριγκίπισσα που ονειρευόμουν. Έγυρα το κεφάλι μου πάνω στο ώμο του, το χέρι του ήταν σφιχτό γύρω από την μέση μου καθώς στεκόμασταν εκεί.

- '' Όλα τα πυροτεχνήματα είναι ωραία...αλλά αυτός σίγουρα είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα βλέπεις'' μου είπε χαμογελώντας.

- '' Σε μία τεράστια έπαυλη με ανοιχτό μπαρ και δωρεάν ποτά;'' τον ρώτησα γελώντας.

- '' Βασικά..θα έλεγα με σένα..'' μου είπε με σοβαρό ύφος.

Γύρισα και κοίταξα τον Μέισον βαθιά μέσα στα μάτια,τα πρόσωπα μας ήταν μόνο μερικά χιλιοστά μακριά καθώς κόκκινα και χρυσά πυροτεχνήματα εκρηγνύονταν στον σκοτεινό ουρανό ακριβώς από πάνω μας. Τα μάτια του λαμπύριζαν κάτω από τα χρωματιστά εκτυφλωτικά πυροτεχνήματα, έδειχνε πιο όμορφος από ποτέ. Τότε, ο Μέισον με μία γρήγορη απλή κίνησε έγυρε και με φίλησε. Τα χείλη του απαλά και ζεστά πάνω στα δικά μου,το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω για πάντα έτσι...μαζί του. Ένιωθα ότι τον αγα...

Το χέρι του έσφιξε γύρω από την μέση μου καθώς με τράβηξε κοντά του φιλώντας με ξανά. Έχασα τον εαυτό μου σε αυτό το φιλί, σε αυτή την απαλή πίεση που έβαζαν πάνω στα χείλη μου. Χάθηκα στο ηλεκτρικό άγγιγμα του...Τελικά,μετά από λίγο χωρίς να το θέλω τραβήχτηκα από αυτό το..φιλί. Ήμασταν μπροστά σε όλον αυτόν τον κόσμο και η Λορέιν ήταν στην φυλακή..πως θα της το έλεγα και πως θα το έπαιρνε άραγε...αυτό με φόβιζε αρκετά και το σκεφτόμουν συνέχεια.

- '' Οι γύρω μας έχουν αρχίσει να μας κοιτάνε..'' του είπα καθώς γύρισα κοιτώντας τον ουρανό.

- '' Άστους να κοιτάνε'' μου απάντησε χαμογελώντας.

Ξαφνικά με τράβηξε από την μέση και με ξανά φίλησε για μία ακόμη φορά αλλά πιο παθιασμένα, ένιωσα τον εαυτό μου να λιώνει στο ηλεκτρικό άγγιγμα του. Όταν τελικά τραβήχτηκε μακριά ακούστηκε για πολλοστή φορά ο δυνατός ήχος των πυροτεχνημάτων, γυρίσαμε όλοι κοιτώντας τον ουρανό. Ο ουρανός ξανά φωτίστηκε με ασημένια φώτα που έσκισαν για ακόμη μία φορά το σκοτάδι του ουρανού. Ο Μέισον έγυρε πάνω μου περνώντας το χέρι του απαλά γύρω από την μέσω μου, ψιθυρίζοντας στο αυτί μου...

- '' Θέλω πολύ να είμαι μαζί σου..'' μου ψιθύρισε.

Ήθελα...ήθελα να είμαι μαζί του και εγώ αλλά όλο έλεγα στον εαυτό μου ότι τώρα δεν ήταν η ώρα, δεν μπορούσε να γίνει αυτό τώρα, όχι όσο η Λορέιν ήταν στην φυλακή και καραδοκούσε ένας δολοφόνος και ένας απαγωγέας εκεί έξω...

- '' Κράτα αυτή..την σκέψη για αργότερα'' του είπα κοιτώντας κάτω.

Δεν μου απάντησε, απλά γύρισε κοιτώντας τον ουρανό. Τα μικρά πυροτεχνήματα είχαν τελειώσει, το μόνο που είχε μείνει ήταν το μεγάλο φινάλε, το μεγαλύτερο και φανταχτερό πυροτέχνημα της νύχτας. Όλο το πλήθος γύρισε κοιτώντας στην σκηνή για να δουν το μεγάλο πυροτέχνημα να φεύγει.