Η Λορέιν μας είχε κάνει την κρίσιμη ερώτηση για το που ήταν ο Ντάνιελ...αν την έψαξε, αλλά πως μπορούσαμε να της πούμε τι συνέβη στην κατάσταση που βρισκόταν;

- '' Λορέιν μου...το θέμα είναι ότι...'' μουρμούρισα χωρίς να μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια.

Η Λορέιν έπεσε πίσω στο μαξιλάρι της και άρχισε να κλαίει.

- '' Έκανε τον κόπο να ψάξει για μένα ή...είναι ήδη με άλλη γυναίκα;'' μας ρώτησε κλαίγοντας.

Ο Μέισον με τράβηξε μακριά έτσι ώστε η Λορέιν να μην μπορεί να ακούσει τι λέμε.

- '' Τι θα της πούμε;'' με ρώτησε ψιθυριστά.

- '' Δεν ξέρω...έχει περάσει τόσα πολλά..είναι τόσο εύθραυστη αυτή την στιγμή..'' του απάντησα σκεπτική. '' Αν ακούσει για την δολοφονία του Ντάνιελ θα διαλυθεί''

- '' Έχεις δίκιο...τα συγκεκριμένα νέα πρέπει να περιμένουν'' μου είπε ο Μέισον.

Εγώ και ο Μέισον γυρίσαμε πίσω, κοντά στο κρεβάτι της Λορέιν. Η Λορέιν καθόταν εκεί κοιτώντας μία τον Μέισον και μία εμένα δαγκώνοντας νευρικά το κάτω χείλος της.

- '' Ακούστε...δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά..ο Ντάνιελ με απατούσε'' μας είπε κοιτώντας αλλού.

- '' Είσαι σίγουρη..'' την ρώτησε η Ναόμι κάνοντας την έκπληκτη.

- '' Δεν είμαι εντελώς σίγουρη αλλά το είχα υποπτευθεί εδώ και καιρό'' της απάντησε η Λορέιν. '' Αυτός ήταν ο τρόπος που με προσέγγισε και ο απαγωγέας την μέρα του γάμου'' μας είπε ντροπιασμένη.

Έκλεισε ξανά τα μάτια της προσπαθώντας να φέρει όσο πιο κοντά στο μυαλό της μπορεί εκείνη την ανάμνηση.

- '' Ήμουν στο δωμάτιο και ετοιμαζόμουν αλλά κάποιος μου έστειλε ένα μήνυμα από άγνωστο αριθμό, το μήνυμα έλεγε ότι έπρεπε να τον συναντήσω έξω γιατί είχε αποδείξεις ότι ο Ντάνιελ με απατούσε. Δεν μπορούσα να μην πάω, έτρεξα έξω, δεν έβγαλα καν το νυφικό μου αλλά....με έπιασε, έβαλε κάτι μπροστά στο στόμα μου και στην μύτη μου, από εκείνη την στιγμή όλα είναι θολά, το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το υπόγειο'' μας είπε η Λορέιν δακρύζοντας.

- '' Λυπάμαι πολύ Λορέιν..αυτό ακούγεται απαίσιο..'' της είπα πιάνοντας το χέρι της καθησυχαστικά.

Η Λορέιν τράβηξε το χέρι της και έφερε το σεντόνι πάνω στο κεφάλι της σκεπάζοντας το πρόσωπο της ξεφυσώντας. Μπορούσα να δω την λίγη λάμψη που είχαν τα μάτια της να εξαφανίζεται αργά.

- '' Συγνώμη αλλά...είμαι πολύ κουρασμένη..'' μας είπε απολογητικά.

Τα μάτια της Λορέιν άρχιζαν να κλείνουν, ο Μέισον πήγε κοντά της χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της και μετά γύρισε και έφυγε. Εγώ και η Ναόμι ακολουθήσαμε τον Μέισον, μόλις έφτασα στην πόρτα η φωνή της Λορέιν ακούστηκε...'' Βασικά Σάρλοτ...μπορείς να μείνεις; Υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να συζητήσουμε''

- '' Λορέιν μου είσαι κουρασμένη και μετά από όλα αυτά πρέπει να ξεκουραστείς...'' της απάντησα.

- '' Εντάξει, έχεις δίκιο. Θα είσαι εδώ αργότερα;'' με ρώτησε.

- '' Υπόσχομαι'' της απάντησα.

Βγήκα έξω από το δωμάτιο της Λορέιν κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, είδα τον Μέισον και την Ναόμι να κάθονται στις καρέκλες λίγο πιο κάτω, άρχισα να περπατάω προς το μέρος τους.

- '' Πως είναι;'' με ρώτησε ο Μέισον.

- '' Θα μιλήσουμε αργότερα με την Λορέιν'' του απάντησα.

- '' Της είπες τίποτα για τον Ντάνιελ;'' με ρώτησε η Ναόμι.

- '' Όχι, δεν μπορούσα να της το κάνω αυτό...τόσο νωρίς...με τέτοιο τρόπο'' της απάντησα στεναχωρημένη.

- '' Πρέπει να πάω πίσω στο αστυνομικό τμήμα και να πω στον Άντρε τι έγινε, θα έχει πολλές ερωτήσεις'' μου είπε η Ναόμι.

- '' Εντάξει..και εγώ να πάω πίσω στο σπίτι να δω μήπως έχουμε αφήσει κάτι πίσω, μήπως ξεχάσαμε'' είπε ο Μέισον.

- '' Εμμμ..όχι δεν θα πας'' του είπε αυστηρά η Ναόμι. '' Το ανέφερα ήδη, η αστυνομία θα είναι ήδη στο σπίτι''

- '' Ακόμα ένας παραπάνω λόγος για να πάω εκεί'' είπε αυστηρά ο Μέισον.

Πήγε να σηκωθεί αλλά φώναξε από τον πόνο. Κοίταξα το πόδι του, δεν είχε πάει ακόμα στον γιατρό για να το κοιτάξουν, για αυτό καθόταν τόσες ώρες, έπρεπε να το καταλάβω.

- '' Δεν έχεις πάει καν να σου κοιτάξουν το πόδι;'' τον ρώτησα νευριασμένη.

- '' Είχαμε σοβαρότερα πράγματα για να ανησυχούμε'' μου απάντησε καθώς κάθισε στην καρέκλα.

- '' Εντάξει αλλά τώρα που ξέρουμε ότι η Λορέιν είναι εντάξει πρέπει να πας σε έναν γιατρό. Για όνομα του θεού είσαι ήδη στο νοσοκομείο'' του είπε η Ναόμι.

- '' Καλά καλά...αλλά μόνο για να σταματήσετε να γκρινιάζετε'' είπε ο Μέισον.

Η Ναόμι μας χαιρέτησε και έφυγε για το αστυνομικό τμήμα ενώ ο Μέισον πήγε κοντά στην γιατρό της Λορέιν. Λίγα λεπτά αργότερα 2 νοσοκόμες ήρθαν και τον πήραν με ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Ήμουν έτοιμη να φύγω αλλά εμφανίστηκε ο Λούκας.

- '' Σάρλοτ! Έλαβα το μήνυμα σου για την Λορέιν'' μου είπε.

- '' Λούκας! Είμαι σίγουρη ότι η Λορέιν θα χαρεί πολύ που ήρθες να την δεις αλλά τώρα κοιμάται'' του είπα.

- '' Πως είναι;'' με ρώτησε ανήσυχος.

- '' Είναι αρκετά αναστατωμένη αλλά η γιατρός λέει ότι θα αναρρώσει'' του απάντησα καθησυχαστικά.

- '' Ευτυχώς'' μου είπε ανακουφισμένος ο Λούκας.

- '' Θέλεις να περάσεις αργότερα; Και εμείς έτσι θα κάνουμε'' του είπα.

- '' Μια χαρά, έτσι και αλλιώς θα ήθελα να έρθω κρατώντας λουλούδια στα χέρια μου'' μου είπε.

- '' Πάντα ο τζέντλεμαν'' του είπα γελώντας.

- '' Λοιπόν..θα τα πούμε αργότερα'' του είπα φεύγοντας.

Βγήκα από το νοσοκομείο και αποφάσισα να πάω πρώτα μία βόλτα γύρω στην πλατεία και μετά στο ξενοδοχείο μου για να αλλάξω. Τα πράγματα θα πήγαιναν καλά από εδώ και πέρα αλλά ακόμα είχα μία κρυφή ανησυχία μέσα μου, ένα άγχος που δεν έλεγε να φύγει. Άρχισα να περπατάω κατά μήκος του δρόμου, ο αέρας χάιδευε το πρόσωπο μου αλλά αυτή την φορά δεν μπορούσα να ηρεμήσω, δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας ,πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες. Ένιωθα ότι δεν θα τελείωνε εκεί όλη αυτή η ιστορία, εξάλλου ακόμα υπάρχει το ερώτημα...ποιος σκότωσε τον Ντάνιελ και ποιος απήγαγε την Λορέιν.

Δεν μπορούσα να βγάλω τις εικόνες της Λορέιν...του πτώματος του Ντάνιελ...δεν ήξερα τι να κάνω, συνέχεια κάτι καινούριο μας βομβάρδιζε και φοβόμουν ότι δεν θα άντεχα κάτι άλλο, κάτι καινούριο. Το μόνο που αναρωτιόμουν ήταν άραγε..θα ζούσαμε όλοι μας για να δούμε το τέλος αυτής της ιστορίας; Ήταν προφανές ότι κάποιος είχε βάλει στο στόχαστρο τους Γουίλσον και δεν ήξερα αν θα μπορούσαμε να γλιτώσουμε όλοι. Έχουμε να κάνουμε με κάποιον επαγγελματία, με κάποιον που έχει ως και γνώσεις ιατρικής...ποιες ήταν οι πιθανότητες μας να νικήσουμε; Δεν ξέραμε καν τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε.

Όλες αυτές οι σκέψεις με κατέστρεφαν σιγά-σιγά, δεν ήξερα πως να γλιτώσω από το ίδιο μου το μυαλό. Κάποια στιγμή γύρισα και άρχισα να κοιτάω γύρω μου, είχα φτάσει σε μία παλιά πλατεία, υπήρχαν ψηλά κτίρια από κόκκινο τούβλο και κάποια χρωματιστά μικρά σπίτια. Άρχισα να περπατάω δίπλα από διάφορα μαγαζιά γεμάτα κόσμο, κατά μήκος του δρόμου, πάνω στο πεζοδρόμιο υπήρχαν πολλές γλάστρες με φανταχτερά λουλούδια. Καθώς περνούσα από δίπλα άπλωσα το χέρι μου ακουμπώντας τα λουλούδια και μία υπέροχη μυρωδιά αναδύθηκε δίπλα μου. Αυτό το μέρος ήταν τέλειο, είχε ως και ένα μικρό συντριβάνι στην μέση της πλατείας.

Πήγα και κάθισα σε ένα παγκάκι γύρω από το συντριβάνι κοιτώντας τον κόσμο να περνάει ανενόχλητος, κοιτούσα προσεκτικά τον κάθε έναν από όλους αυτούς, ζήλευα την ήσυχη ζωή τους. Μπορούσαν να περπατάνε χωρίς καμία έγνοια, χωρίς να φοβούνται να κοιτάξουν πίσω τους όπως κάναμε εμείς. Αυτό που πρόσεχες αμέσως ήταν η κοινωνία, όλα αυτά τα μαγαζιά θα πρέπει να ήταν ανοιχτά από πολύ παλιά, περνώντας από γενιά σε γενιά. Στην αρχή σου φαίνεται μία τόσο ήρεμη κοινωνία αλλά καταβάθος δεν είναι, πολλά μυστικά και δολοπλοκίες. Δεν μπορούσα να πιστέψω όλα αυτά που συνέβησαν.

Ένιωθα λες και σιγά-σιγά γινόμουν μέρος σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από μένα, οι Γουίλσον ήταν στα σίγουρα μία τεράστια δύναμη στην Καλιφόρνια, που πήγαμε εμείς να μπλεχτούμε. Σηκώθηκα και άρχισα και να περπατάω ξανά κατά μήκος του δρόμου. Ο δρόμος ήταν αρκετά ήσυχος...δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι μέσα σε αυτή την ησυχία βρισκόταν κάτι επικίνδυνο. Κάτι που φώναζε βουβά,ίσως, ακόμα και δίπλα μας... Το μόνο που ξέρουμε για τον απαγωγέα της Λορέιν είναι ότι είναι άντρας...και ότι είναι ακόμα εκεί έξω κάπου...μάλλον ετοιμάζει την επόμενη κίνηση του...εναντίον μας.

Μέσα σε όλα αυτά σκεφτόμουν και πως ήταν η Άντι...σίγουρα δεν θα ήταν καλά αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Όλο αυτό ήταν δύσκολο για όλους μας. Περπάτησα λίγο ακόμα μέχρι τις διάφορες γλάστρες θαυμάζοντας τα πολύχρωμα λουλούδια. Εκεί κοντά ήταν μία ηλικιωμένη γυναίκα που μύριζε τα λουλούδια, είχε γκρίζα κοντά μαλλιά και φορούσε ένα πράσινο σκούρο ταγέρ. Γύρισε και με κοίταξε σχεδόν αμέσως, γύρισα και έφυγα. Θυμήθηκα το αγαπημένο λουλούδι της Λορέιν...ήταν το ηλιοτρόπιο.

Γύρισα για ακόμη μία φορά κοιτώντας το ήρεμο περιβάλλον γύρω μου...ήταν τόσο ήρεμο και τόσο εναρμονισμένο, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από την ζωή όλων μας αυτή την στιγμή. Νομίζω αυτό που με τρομοκρατούσε παραπάνω ήταν η σκέψη του δολοφόνου του Ντάνιελ ελεύθερου...και ίσως...του πιθανού απαγωγέα της Λορέιν. Αυτή μου η σκέψη με έκανε να γυρίσω απότομα κοιτώντας πίσω μου τρομαγμένη, ίσως, η κατάσταση που επικρατούσε να με είχε επηρεάσει παραπάνω από όσο φανταζόμουν. Έριξα μία κλεφτή ματιά στο ρολόι μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν ώρα να γυρίσω πίσω στο νοσοκομείο.