- '' Σάρλοτ..'' άκουσα να μου φωνάζουν. Δεν ήξερα ποιος ήταν αλλά δεν είχα δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, όλο μου το κορμί πονούσε. '' Σάρλοτ...έλα πίσω σε εμάς..σε παρακαλώ ξύπνα..ΣΆΡΛΟΤ!'' άκουσα για μία ακόμη φορά.

Άνοιξα σιγά-σιγά τα μάτια μου βλέποντας τον σκοτεινό ουρανό, τα έκλεισα γρήγορα αμέσως μόλις θυμήθηκα τι έγινε. Κάποιος μου έπιασε το χέρι τραβώντας με για να σηκωθώ, άνοιξα ξανά τα μάτια μου για να δω ποιος με τραβούσε. Ήταν η Ναόμι, εκείνη την στιγμή ανακουφίστηκα.

- '' Ναόμι..'' μουρμούρισα.

- '' Ευτυχώς που είσαι ζωντανή...μπορείς να κουνηθείς;'' με ρώτησε ανήσυχη.

Έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στο να σηκώσω το χέρι μου, ευτυχώς με δυσκολία το σήκωσα, ο πόνος ήταν αφόρητος.

- '' Ναι, μπορώ να κουνηθώ...νομίζω'' της απάντησα.

Η Ναόμι με τράβηξε από το χέρι προσπαθώντας να με βγάλει από το αυτοκίνητο, μόλις με έβγαλε έξω με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου, στην αρχή πήγα να πέσω αλλά ευτυχώς ήταν η Ναόμι εκεί για να με βοηθήσει. Μου πήρε λίγα λεπτά για να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου αλλά το έκανα, ευτυχώς δεν είχα χτυπήσει ήμουν καλά. Αν εξαιρέσουμε το κεφάλι μου, έτρεχε λίγο αίμα από την άκρη. Έβαλα το χέρι μου για να ακουμπήσω την πληγή, κάποιο από τα κομμάτια γυαλιών με είχαν κόψει.

Γύρισα και κοίταξα το αυτοκίνητο μου, ήταν αναποδογυρισμένο και από πάνω του βρισκόταν ένας κορμός δέντρου. Τα μάτια της Ναόμι ήταν μακριά, κοιτούσε προς τα πάνω, εκεί που βρισκόταν ο αυτοκινητόδρομος μήπως και δει τον απαγωγέα της Λορέιν.

- '' Κανένα σημάδι του αυτοκινήτου, πρέπει να έφυγε αφού μα έβγαλε από τον δρόμο'' μου είπε.

- '' Δεν το πιστεύω αυτό που έγινε...πως μας βρήκε;'' την ρώτησα.

- '' Μπορεί να είναι παραπάνω από ένας και να μας παρακολουθούν, δεν ξέρω τι ακριβώς αντιμετωπίζουμε εδώ, ή μπορεί απλά να στάθηκε τυχερός ο απαγωγέας και να μας είδε'' μου απάντησε. '' Μπορεί ακόμα και αυτός που σας έδωσε τις πληροφορίες να ήταν στο σχέδιο''

- '' Νομίζεις ότι αυτό ήταν στημένο;'' την ρώτησα σοκαρισμένη.

- '' Δεν έχω ιδέα, αυτό που ξέρω είναι ότι κάποιος προσπάθησε να μας σκοτώσει και αυτό δεν είναι κάτι απλό'' μου είπε νευριασμένη.

- '' O Μέισον;'' την ρώτησα τρομαγμένη.

- '' Είναι τραυματισμένος αλλά πιστεύω ότι είναι καλά..'' μου απάντησε.

Η Ναόμι μου έδειξε τον συνοδηγό, πήγαμε κοντά και είδα τον Μέισον να ανασαίνει βαριά στο κάθισμα, μπορούσα να δω το στήθος του να ανεβαίνει και να κατεβαίνει πολύ γρήγορα. Προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα αλλά δεν άνοιγε είχε κολλήσει. Η φωνή του Μέισον ακούστηκε μέσα από το αυτοκίνητο, η φωνή του ίσα που ακουγόταν, βραχνή, αδύναμη.

- '' Βοήθεια..'' είπε αργά.

- '' Θέλω την βοήθεια σου για να τον βγάλουμε έξω'' μου είπε η Ναόμι. '' Νιώθεις ότι έχεις χτυπήσει πολύ; Νιώθεις καλά;'' με ρώτησε με ανήσυχο ύφος.

Κοίταξα τον εαυτό μου, δεν είχα κανένα σοβαρό χτύπημα...τουλάχιστον που να είναι εμφανές.

- '' Νομίζω είμαι καλά..'' της απάντησα χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρα.

- '' Τότε ας ανοίξουμε αυτή την πόρτα'' μου είπε αποφασιστικά η Ναόμι.

Η Ναόμι έτρεξε μακριά και με φώναξε να πάω να την βοηθήσω να κουβαλήσουμε ένα μεγάλο ξύλο για να σπρώξουμε την πόρτα. Βάλαμε το ξύλο στην ανοιχτή εγκοπή της πόρτας βάζοντας όλη μας την δύναμη για να την ανοίξουμε. Μετά από αρκετές προσπάθειες καταφέραμε να ανοίξουμε την πόρτα. Πιάσαμε τον Μέισον από τους ώμους και τον τραβήξαμε όσο πιο απαλά και αργά μπορούσαμε προς τα έξω, μόλις καταφέραμε να τον βγάλουμε ολόκληρο από το διαλυμένο αυτοκίνητο μου τον ακουμπήσαμε κάτω στο υγρό έδαφος.

- '' Ευχαριστώ...'' μας ψιθύρισε αργά.

Περιμέναμε τον Μέισον ώστε να μπορέσει να ησυχάσει και να αρχίσει να αναπνέει πιο αργά. Έσκυψα κοντά του και τον βοήθησα να σηκωθεί όρθιος αλλά έπεσε αμέσως κάτω πάνω στην πόρτα του οδηγού.

- '' Είσαι καλά;'' τον ρώτησα φοβισμένη.

- '' Θα γίνω καλά..πρέπει..να συνεχίσουμε'' μου είπε εξαντλημένος.

Έσκυψα και κοίταξα το δεξί του πόδι, του είχε καρφωθεί ένα κομμάτι μετάλλου από το αυτοκίνητο, η πληγή ήταν αρκετά μεγάλη. Με το ένα του χέρι κρατούσε το πόδι του και με το άλλο κρατούσε προστατευτικά το στήθος του.

- '' Μέισον έχεις χτυπήσει πολύ άσχημα'' του είπα πιάνοντας το χέρι του.

- '' Δεν είναι τίποτα, είμαι καλά...πρέπει να βρούμε την Λορέιν..'' μου είπε πιάνοντας βιαστικά το πόδι του από τον πόνο.

- '' Το μόνο πράγμα που πρέπει εσύ ειδικά να βρεις είναι ένα κρεβάτι νοσοκομείου'' του είπα.

Έβγαλα βιαστικά το τηλέφωνο μου από την τσέπη μου για να καλέσω το 911 αλλά δεν είχαμε σήμα.

- '' Φυσικά και δεν έχουμε σήμα'' φώναξα νευριασμένη.

Η Ναόμι άρχισε να κάνει βόλτα γύρω από το αυτοκίνητο μου κοιτώντας το προσεκτικά. Έσκυψε κοντά στο πορτμπαγκάζ και έβγαλε ένα πιεσμένο κουτί πρώτων βοηθειών.

- '' Βρήκα το κουτί πρώτων βοηθειών...δεν είναι πολλά..αλλά θα βοηθήσει, αν δεν έχουν διαλυθεί όλα εκεί μέσα'' μου είπε.

- '' Θα του δέσω το πόδι'' είπα βιαστικά πιάνοντας το κουτί.

- '' Δεν έχουμε χρόνο για αυτά, πάμε να βρούμε την Λορέιν'' φώναξε ο Μέισον νευριασμένος.

- '' Μέισον..έχεις χτυπήσει αρκετά σοβαρά'' του είπα ήρεμα.

Έπεσα στα γόνατα δίπλα από το δεξί του πόδι, το τζιν του ήταν γεμάτο αίματα.

- '' Πρέπει να είναι βαθύ..'' του είπα αγχωμένη.

- '' Έχω πάθει και χειρότερα'' μου φώναξε νευριασμένος.

- '' Σταμάτα να το παίζεις σκληρός, δεν σε ρώτησα τίποτα, θα σου δέσω το πόδι είτε το θέλεις είτε όχι'' του φώναξα αγχωμένη.

- '' Σου είπα ότι δεν έχουμε χρόνο για αυτά'' μου φώναξε πιάνοντας δυνατά το χέρι μου.

Ο Μέισον πιάστηκε από το αυτοκίνητο προσπαθώντας να σηκωθεί, πήγε να κάνει μερικά βήματα για να προχωρήσει αλλά έπεσε σχεδόν αμέσως κάτω από του πόνους. Έκατσε σιγά-σιγά στο έδαφος, εκεί που ήταν και πριν.

- '' Θα με αφήσεις να σε βοηθήσω τώρα;'' του φώναξα νευριασμένη.

- '' Εντάξει...αλλά κάνε γρήγορα'' μου είπε κουρασμένος.

Άνοιξα το κουτί πρώτων βοηθειών και έβγαλα ένα μικρό ψαλίδι έξω, έκοψα αργά το τζιν του ώστε να δω την πληγή του. Η πληγή του ήταν αρκετά μεγάλη, ένα κομμάτι από μέταλλο ήταν μέσα στο δέρμα του, από την πληγή του έτρεχε φρέσκο ζεστό αίμα.

- '' Η πληγή σου έχει κάτι μέσα..'' του είπα αργά.

- '' Ακριβώς ότι θέλει κάποιοςνα ακούσει με μία πληγή'' μου απάντησε ξεφυσώντας.

- '' Συγνώμη..αλλά αυτό θα πονέσει'' του είπα κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια.

Πήρα ένα μικρό τσιμπιδάκι που είχε μέσα το κουτί και αφαίρεσα προσεκτικά το κομμάτι μετάλλου και κάποια κομμάτια γυαλιού που είχαν μπει στην πληγή του. Μόλις τα αφαίρεσα άρχισε να κυλάει περισσότερο αίμα. Ο Μέισον άρχισε να φωνάζει και να βρίζει από τους πόνους. Συνέχισα αφαιρώντας και τα τελευταία κομμάτια γυαλιού.

Έπειτα, έβγαλα μία γάζα από το κουτί πρώτων βοηθειών, την ψέκασα με αντισηπτικό και καθάρισα την πληγή του και την γύρω περιοχή από το αίμα. Μετά πήρα βαμβάκι και μία καθαρή γάζα και τύλιξα το πόδι του με την γάζα. Ο Μέισον έσφιγγε τα χέρια του σε γροθιές από τους πόνους. Μόλις τέλειωσα το πρόσωπο του ηρέμησε λίγο, σίγουρα ο πόνος δεν θα σταματούσε αλλά θα τον ανακούφιζε λίγο.

- '' Ευχαριστώ πολύ Σάρλοτ, ήδη νιώθω καλύτερα'' μου είπε φιλώντας μου το χέρι.

Τον κοίταξα χαμογελώντας, το ύφος του είχε γίνει όπως πριν.

- '' Που έμαθες να το κάνεις αυτό;'' με ρώτησε.

- '' Παλιά όταν ήμουν μικρότερη, ήμουν εθελόντρια σε ένα νοσοκομείο κοντά στο σπίτι μου'' του απάντησα.

- '' Μάλιστα...και καθώς πήγαινες σπίτι σου έσωζες μικρά γατάκια από ψηλά δέντρα και κυνήγησες και μερικούς κλέφτες'' μου είπε ειρωνικά.

- '' Αυτά τα έκανα πολύ ώρα μετά, πρώτα περνούσα τους ηλικιωμένους στον απέναντι δρόμο. Τι να πω..είμαι μία ηρωίδα!'' του απάντησα χαμογελώντας.

- '' Εμένα έτσι μου φαίνεσαι'' μου απάντησε.

- '' Με σένα τι γίνεται; Δείχνεις πολύ ήρεμος με όλο αυτό και είπες ότι είχες πάθει και χειρότερα'' τον ρώτησα.

- '' Εεε..έφαγα και εγώ το ξύλο μου πιο παλιά'' μου απάντησε.

- '' Στην φυλακή;'' τον ρώτησα.

- '' Ναι..αλλά και σε άλλα μέρη'' μου απάντησε διστακτικά.

- '' Άρα αυτό για σένα δεν είναι τίποτα;'' τον ρώτησα παραξενεμένη.

- '' Μία φορά όταν ήμουν φυλακή, κάποιοι ήρθαν και ήθελαν να δείρουν τον φίλο μου τον Μιγκέλ, τον έναν τον έριξα κάτω με μία μπουνιά αλλά ο άλλος με πέτυχε στο πλάι με ένα μαχαίρι. Έπρεπε να ράψω τον εαυτό μου μέσα στο κελί μόνος μου. Αυτό ήταν...πάντως όχι καλή εμπειρία'' μου απάντησε.

- '' Ααα..'' αναφώνησα.

- '' Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη'' μου είπε.

- '' Περίμενε να ρίξω μία ματιά στο ώμο σου'' του είπα.

- '' Πονάει πολύ'' μου είπε κοιτώντας αλλού.

- '' Μπορεί να έχει βγει ο ώμος σου ή να έχει σπάσει κάτι μέσα'' του είπα.

- '' Αυτό είναι όλο; Νιώθω ότι κάποιος μου το έκοψε και με χτύπησε με αυτό'' μου είπε.

Πήρα ακόμα μία γάζα και τύλιξα τον ώμο του Μέισον απαλά, χωρίς να το σφίξω πολύ για να μην του κάνω κάποια ζημιά.

- '' Θα σου το αφήσω έτσι γιατί δεν θέλω να στο κάνω χειρότερα, όταν πάμε πίσω στην πόλη θα πρέπει να το κοιτάξουμε αμέσως'' του είπα.

Μου έγνεψε κοιτώντας με στα μάτια.

- '' Σάρλοτ, σε ευχαριστώ'' μου είπε.

- '' Είμαστε ομάδα είπαμε'' του είπα.

- '' Πάντα'' μου απάντησε χαμογελώντας.

Τον έπιασα από το αριστερό χέρι και από την μέση και τον βοήθησα να σηκωθεί όρθιος, η Ναόμι μετά από λίγο ήρθε πίσω σε εμάς.

- '' Βρήκα την λίμνη Τάχο'' μας είπε με σοβαρό ύφος.

- '' Πρέπει να είμαστε πολύ κοντά στο σημείο που είδε ο τουρίστας την Λορέιν'' είπε ο Μέισον.

- '' Ο απαγωγέας της μπορεί να είναι κοντά, δεν έχουμε σήμα στα τηλέφωνα μας, ο ασύρματος μου δεν πιάνει. Πρέπει να περιμένουμε εδώ μέχρι να έρθει βοήθεια'' μας είπε η Ναόμι.

- '' Η θα μπορούσαμε να ψάξουμε για την Λορέιν'' της είπα.

Η Ναόμι αναστέναξε ξέροντας ότι θα πήγαινα έτσι και αλλιώς, ότι και να έλεγε.

- '' Ξέρω ότι θες να τα κάνουμε όλα με βάση τον νόμο αλλά το είπες και μόνη σου δεν έχουμε σήμα'' της είπα. '' Δεν νομίζω να θέλεις όντως να κάτσεις εδώ και να περιμένεις''

- '' Όχι...καλά θα πάμε να κοιτάξουμε γύρω-γύρω'' μου απάντησε η Ναόμι.

- '' Τέλεια'' της απάντησα.

- '' Φαίνεται ότι είμαστε 3 όμως'' μας είπε ο Μέισον νευριασμένος.

Ο Μέισον σηκώθηκε για να έρθει προς το μέρος μας άλλα έπεσε πάλι κάτω χωρίς να καταφέρει τίποτα, ο πόνος του έγινε χειρότερος. Άρχισε να βρίζει πάλι..

- '' Συγνώμη αλλά πρέπει να μείνεις εδώ Μέισον'' του είπε η Ναόμι. '' Αν μας βρει ο απαγωγέας της Λορέιν..δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσεις να προστατέψεις τον εαυτό σου''

- '' Έχει δίκιο Μέισον..'' του είπα.

- '' Μπορώ να το κάνω..απλά δώστε μου ένα λεπτό'' μας φώναξε νευριασμένος.

- '' Μέισον σταμάτα, θα βάλεις την Λορέιν σε κίνδυνο'' του φώναξα.

- '' Τι μου λες πάλι;'' με ρώτησε νευριασμένος.

- '' Θα στο πω απλά χωρίς να μασάω τα λόγια μου, στην κατάσταση που είσαι το μόνο που θα κάνεις είναι να μας καθυστερήσεις'' του φώναξα. '' Όποιος μας έβγαλε από τον δρόμο ξέρει ότι είμαστε εδώ και η Λορέιν μπορεί να βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα''

Είδα τον θυμό να χορεύει στα μάτια του Μέισον καθώς με κοιτούσε, τον πείραξαν αυτά που είπα αλλά ήταν αλήθεια. Μετά από λίγο γύρισε κοιτώντας από την άλλη και αναστέναξε.

- '' Έχεις δίκιο, δεν μπορείτε να ανησυχείτε και για μένα τώρα'' μου είπε χωρίς να με κοιτάξει.

Πήγα κοντά του ακουμπώντας ελαφρά το αριστερό του χέρι...

- '' Θα είμαστε πίσω πριν το καταλάβεις, στο υπόσχομαι'' του είπα.

Ο Μέισον γύρισε και με κοίταξε επίμονα.

- '' Να προσέχεις εκεί έξω Σάρλοτ'' μου ψιθύρισε.

- '' Υπόσχομαι'' του είπα.

Εγώ και η Ναόμι αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο δάσος με τους φακούς μας ως το μόνο φως που είχαμε, εκτός από φεγγάρι που έλαμπε στον ουρανό. Το σκοτάδι έπαιζε με το μυαλό μας, τα δέντρα, τα κλαδιά τους, όλα...μας φαίνονταν απειλητικά. Ξαφνικά ακούστηκε μία κουκουβάγια, μας τρόμαξε τόσο πολύ όσο δεν μπορώ να περιγράψω και οι δύο μα φωνάξαμε.

- '' Υπάρχουν πολλά που θα πρέπει να ανησυχούμε αλλά νομίζω μπορώ να σε προστατέψω από μία κουκουβάγια'' μου είπε η Ναόμι.

Οι δύο μας μείναμε κοντά κοιτώντας αριστερά,δεξιά και πίσω μας. Κοιτούσαμε ακόμα και τις μικρότερες λεπτομέρειες όταν μπορούσαμε μήπως εντοπίζαμε κάποιο στοιχείο για την Λορέιν.

- '' Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το κίνητρο πίσω από όλη αυτή την υπόθεση. Η Λορέιν είχε καθόλου εχθρούς;'' με ρώτησε.

- '' Και ποιος δεν έχει εχθρούς;'' την ρώτησα.

- '' Σωστά'' μου απάντησε. '' Μέχρι και το αφεντικό μου φαίνεται μερικές φορές να είναι εναντίον μου'' μου είπε νευριασμένη.

- '' Νομίζεις ότι αυτό είναι ειδικά για την Λορέιν;'' την ρώτησα. '' Μπορεί να έχει σχέση με την σύνδεση που έχει με τους Γουίλσον'' της είπα.

- '' Δεν ξέρω..απλά προσπαθώ να δω αυτό το θέμα από όλες τις όψεις'' μου απάντησε.

Ακολούθησα την Ναόμι καθώς περπατούσαμε μέσα από ένα στενό δρομάκι γεμάτο πέτρες και θάμνους. Το τι θα βρίσκαμε μετά δεν το ήξερα...αλλά ήλπιζα να ήταν η Λορέιν.