Όπως μου το είχε οργανώσει η Λορέιν έτσι και έγινε.Το ξυπνητήρι μου χτύπησε στις 3 η ώρα και γεμάτη ενθουσιασμό σηκώθηκα αμέσως,ντύθηκα γρήγορα και κάπως πρόχειρα και αναχώρησα για το αεροδρόμιο.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, κάθισα και περίμενα με ανυπομονησία να έρθει η ώρα για την αναχώρηση μου για την Καλιφόρνια. Οι ώρες πέρασαν σχετικά γρήγορα, η μάλλον αργά αφού στην 11ωρη πτήση μου, μου έτυχε να κάτσω διπλά από έναν κύριο ο οποίος δυστυχώς κοιμόταν τις παραπάνω ώρες κάνοντας αρκετά ενοχλητικούς θορύβους αλλά καλύτερα ας μην αρχίσω με αυτό το θέμα και θυμηθώ την ώρα που ξύπνησε και μου φώναζε ότι δεν κάνω ησυχία.

Μετά από όλη αυτή την κουραστική πτήση έφτασα επιτέλους στην Καλιφόρνια και πήρα το ταξί που είχε στείλει η Λορειν για να με πάει στο σπίτι τους στο Σαν Φρανσίσκο. Κάποια στιγμή ένιωσα το ταξί να ελαττώνει ταχύτητα και να σταματάει έξω από ένα επιβλητικό οικογενειακό κτήμα, είχε μια βασιλική υπόσταση, εκεί στεκόταν μεγάλο, όμορφο, για μια στιγμή ξεχάστηκαν εντελώς, μαγεύτηκα από το τοπίο και την φύση που περιτριγυρίζει το μεγάλο σπίτι.

Κατέβηκα από το ταξί και άρχισα να περπατάω αργά αργά μαζί με τις βαλίτσες μου προς την μεγάλη, ψηλή, βαριά ξύλινη πόρτα. Έφτασα έξω από την πόρτα αλλά ήμουν κάπως διστακτική στο να χτυπήσω το κουδούνι. Ξαφνικά, η μεγάλη πόρτα άνοιξε και με έπιασε εξ απροόπτου. Καθώς άνοιξε η πόρτα, εμφανίστηκε ένας όμορφος και ελκυστικός άντρας που δεν είχα δει ποτέ. Έκανε μερικά βήματα και βγήκε έξω χαμογελώντας μου.

-  "Καλωσόρισες στο κτήμα των Γουίλσον, να υποθέσω είσαι εδώ για την πρόβα του δείπνου;" με ρώτησε με μια απαλή γλυκιά φωνή.

- " Γειά! Είμαι η Σαρλοτ, μια φίλη της Λου, εννοώ της  Λορειν" απάντησα ρίχνοντας ένα στραβό χαμόγελο.

- " Μην ανησυχείς και για μένα Λου είναι" είπε γελώντας. "Φαίνεται πως δεν έχεις ξανά έρθει ποτέ στην έπαυλη Γουίλσον. Είμαι ο Λούκας Εμερσον, χαίρω πολύ, θα ήταν τιμή μου να σου δείξω τον τόπο και την έπαυλη"

- " Λούκας, σε ευχαριστώ πολύ, είσαι τόσο ευγενικός" είπα εκτείνοντας το χέρι μου προς το μέρος του. "Δεν πρέπει όμως να βρω την Λορειν πρώτα;"

- " Εμ... όσο για αυτό ίσως τώρα να μην είναι η καλύτερη στιγμή" είπε κάπως διστακτικά. " Η κυρία Γουίλσον προσπαθεί να αναδιατάξει όλες τις θέσεις των καλεσμένων... πάλι... και η Λου δεν είναι και πολύ χαρούμενη για αυτό"

- " Αα κατάλαβα, προβλήματα στον παράδεισο;" είπα ξεσπώντας σε γέλια.

- " Απλά τα συνηθισμένα προβλήματα και δράματα της σχεδίασης του γάμου, είμαι σίγουρος"

Ο Λούκας με συνόδευσε μέσα στο σπίτι και με οδήγησε σε ένα κομψό φουαγιέ. Υπήρχε ένας μεγάλος χρυσός πολυτελείς πολυελαιος και καθώς ανέβαινε το βλέμμα μου έβλεπα μια τεράστια σκάλα με ένα φωτεινό κοκκινωπό χαλί. Το ταβάνι ήταν πολύ ψηλό και υπήρχαν μικρά φώτα προσαρμοσμένα στο ταβάνι. Τις σκέψεις μου διέκοψε η λεπτή γλυκιά φωνή του Λούκας.

- " Λοιπόν, από που ξέρεις την Λου;"

- " Είμασταν κολλητές στο κολέγιο αλλά χάσαμε επαφή και είχαμε αρκετά χρόνια να μιλήσουμε. Να σου πω την αλήθεια παραξενεύτηκα όταν πήρα την πρόσκληση γάμου της" είπα κατσουφιάζοντας.

- " Μου είχε πει κάποιες ιστορίες για τις μέρες τις στο κολλέγιο, φαινόταν λες και και εσείς τότε ήσασταν  μια δύναμη" είπε καταλαβαίνοντας ότι στεναχωρήθηκα με την ξαφνική αλλαγή της έκφρασης μου.

- " Θα μπορούσες να το πεις ότι όντως ήμασταν μια δύναμη. Άσε με να μαντέψω είσαι κολλητός του γαμπρού"

- " Δεν θα μας έλεγα ακριβώς  κολλητούς, οι οικογένειες μας έχουν... μεγάλη ιστορία και με το Σαν Φρανσίσκο αλλά και η μία με την άλλη. Οι οικογένειες μας είναι αντίπαλες εδώ και χρόνια αλλά εγώ και ο Ντάνιελ είμασταν πάντα φιλικοί ο ένας με τον άλλον" είπε κοιτώντας κάτω σκεπτόμενος.

- " Μένεις σε έπαυλη και εσύ;"

- " Καθόρισε μου την "έπαυλη" είπε παίρνοντας μια αστεία έκφραση

- " Αν θες να σου καθαρίσω το τι είναι η έπαυλη  τότε μένεις σε έπαυλη" είπα γελώντας και σπρώχνοντας τον στον ώμο.

Συνεχίσαμε την ξενάγηση για αρκετή ώρα μέχρι που φτάσαμε σε μια μεγάλη γυριστή σκάλα και μια πόρτα που οδηγούσε σε μία γκαλερί με πολυτελή και ακριβά έργα τέχνης. Δεν μπορούσα να μην ενθουσιαστώ αλλά κανόνισα να μην το δείξω στον Λούκας.