Μπήκαμε μαζί με τον Μέισον μέσα στο διαμέρισμα και αρχίσαμε να κοιτάμε γύρω-γύρω. Ήταν ένα μοντέρνο διαμέρισμα με διάφορα άσπρα ράφια τα οποία είχαν πολλά βιβλία πάνω. Το διαμέρισμα της ήταν γεμάτο χρώματα, από τους καναπέδες μέχρι τα φώτα και τα μαξιλάρια. Αρχίσαμε να ψάχνουμε ο καθένας τα διαφορετικά δωμάτια του διαμερίσματος.

- '' Βρήκες τίποτα ενδιαφέρον;'' ακούστηκε η φωνή του Μέισον από την άλλη μεριά.

- '' Αυτό το μπουκάλι με το το κρασί φαίνεται ότι είναι γεμάτο και ίσως τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν ενδιαφέροντα...θα μπορούσε να με πείσει να δοκιμάσω αυτά τα υπέροχα φτερά και καπέλα'' του είπα γυρνώντας ένα ροζ κασκόλ γύρω από τον λαιμό μου και φόρεσα ένα ροζ καπέλο γελώντας.

Ο Μέισον με κοίταξε κουνώντας το κεφάλι του και άρχισε να γελάει υστερικά.

- '' Αυτό το μέρος φωνάξει Λορέιν'' μου είπε καθώς έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη του. '' Μακάρι να είχα μία ευκαιρία να περάσω λίγο παραπάνω χρόνο μαζί της εδώ''

- '' Περίμενε..δεν είχες ξανά έρθει εδώ;'' τον ρώτησα έκπληκτη.

- '' Όχι..'' μου απάντησε στεναχωρημένος.

- '' Δεν έμενες στην πόλη; '' τον ρώτησα.

- '' Αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να το πεις..δεν έμενα στην πόλη επειδή είχα βρει ένα άλλο μέρος λίγες ώρες έξω από το Σαν Φρανσίσκο με όλα τα έξοδα μου πληρωμένα..''

- '' Δεν νομίζω ότι κατάλαβα..'' του είπα μπερδεμένη.

- '' Ήμουν στην φυλακή Σάρλοτ..'' μου είπε δίχως να με κοιτάξει στα μάτια. '' Και μετά που βγήκα τα πράγματα..δεν ήταν ίδια, ήταν διαφορετικά''

- '' Η Λορέιν δεν θα σε έκρινε ποτέ για αυτό'' του είπα με μπερδεμένο ύφος.

- '' Το ξέρω ότι δεν θα με έκρινε αλλά εγώ έκρινα τον εαυτό μου'' μου είπε απογοητευμένος. '' Μπήκα λίγο μετά που μπήκε στο κολέγιο, όταν βγήκα έξω εκείνη και ο Ντάνιελ ήταν ήδη ζευγάρι. Έχεις δει αυτή την οικογένεια, ήταν ήδη απαίσιοι προς την Λορέιν φαντάσου να έμπαινε στο προσκήνιο ένας πρώην κατάδικος''

- '' Έχεις ένα δίκιο εδώ..'' του απάντησα διστακτικά.

- '' Δεν ήθελα να τα χαλάσω όλα αυτά... ήταν τόσο χαρούμενη'' μου είπε στεναχωρημένος.

- '' Οπότε έμεινες μακριά..'' του είπα.

- '' Συνεχίζαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, βγαίναμε και πίναμε καφέ και λέγαμε τα νέα μας αλλά...πάντα κρατούσα την απόσταση μου'' μου απάντησε κοιτώντας κάτω. '' Δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου άμα έμπαινα στην μέση για να ζήσει την καινούρια της ζωή''

- '' Αυτό πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο για σένα..'' του είπα προσπαθώντας να τον καταλάβω.

- '' Ήταν... ειδικά τώρα που αναρωτιέμαι εάν όλα αυτά που έκανα ήταν να την αφήσω στα χέρια αυτών'' μου είπε νευριασμένος.

- '' Πρέπει να ξέρεις ότι δεν φταις εσύ για όλα αυτά. Υπάρχει ακόμα χρόνος, όπου και να είναι είμαι σίγουρη ότι είναι καλά και όταν την βρούμε θα μπορείτε να αναπληρώσετε τον χαμένο χρόνο'' του είπα.

- '' Αν την βρούμε..θέλεις να πεις..'' μου απάντησε στεναχωρημένος.

- '' Σταμάτα, δεν θα σκεφτόμαστε έτσι'' του είπα με αυστηρό ύφος. '' Βασίζεται σε εμάς, πρέπει να μείνουμε θετικοί και συγκεντρωμένοι σε αυτό..σε αυτήν..αλλιώς..'' του είπα χωρίς να μπορώ να τελειώσω την πρόταση μου.

Ο Μέισον με κοίταξε μπερδεμένος αλλά και στεναχωρημένος. Μετά από λίγο συνεχίσαμε να ψάχνουμε το διαμέρισμα για τυχόν στοιχεία.

- '' Βρήκες κανένα στοιχείο;'' με ρώτησε μετά από λίγο.

- '' Τίποτα ακόμα, δεν είμαι καν σίγουρη για το τι ψάχνω''

- '' Ούτε εγώ ξέρω, όλα τα πράγματα φαίνονται φυσιολογικά..είναι τα πράγματα της Λορέιν'' μου είπε.

Ο Μέισον γύρισε και πήγε σε ένα μικρό γραφείο που υπήρχε στην γωνία. Πάνω είχε μία κορνίζα με μία φωτογραφία. Ξαφνικά ο Μέισον αναφώνησε.

- '' Τι έγινε; Βρήκες κάτι;'' τον ρώτησα.

- '' Όχι ακριβώς...αλλά δεν είστε εσείς οι δύο εδώ;'' με ρώτησε.

Πήρα την φωτογραφία από τα χέρια του με αργές κινήσεις και την κοίταξα, την αναγνώρισα αμέσως.

- '' Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία που βγάλαμε όταν πήγαμε μαζί στο κολέγιο, την πρώτη μέρα στον κοιτώνα μας'' του είπα νοσταλγώντας αυτά τα χρόνια.

Κοιτώντας την φωτογραφία μπορούσα να θυμηθώ μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια εκείνης της μέρας.

6 χρόνια πριν, την πρώτη μέρα του κολεγίου.

Ο κοιτώνας μας ήταν μεγάλος με διάφορες αφίσες στους τοίχους. Εγώ καθόμουν στο λάπτοπ μου και η Λορέιν στο κρεβάτι της βαφόταν.

- '' Λοιπόν, έχει ένα πάρτι απόψε'' μου είπε ενθουσιασμένη.

- '' Θα πάμε! Κάτσε πρώτα να ξεπακετάρω τα πράγματα μου'' της απάντησα γελώντας.

- '' Είμαστε εδώ από εχτές και ακόμα να ξεπακετάρεις, πόσες ώρες θέλεις δηλαδή;'' με ρώτησε γελώντας.

- '' Έπρεπε να πάω στην βιβλιοθήκη και μετά με την μαμά μου έξω για να μιλήσουμε'' της απάντησα γελώντας.

Η Λορέιν με κοιτούσε λες και ήμουν από άλλο πλανήτη με το στόμα της ανοιχτό. Μετά γύρισε και μου έδειξε την στοίβα από βιβλία που είχα πάνω στο κρεβάτι μου γελώντας.

- '' Λοιπόν φτάνει πια Σάρλοτ, είσαι το καινούριο μου πρότζεκτ από εδώ και πέρα'' μου είπε χαμογελώντας.

- '' Μπράβο, η παιδική σου φίλη πρότζεκτ..'' της είπα κουνώντας το κεφάλι μου με αστείο τρόπο.

- '' Θα είμαι το δικό σου πρότζεκτ διαβάσματος!'' μου απάντησε γελώντας.

Εκείνη την στιγμή έτρεξε στην βαλίτσα της και έβγαλε το ροζ κασκόλ που φόρεσα μαζί με τον Μέισον, το γύρισε γύρω από τον λαιμό της και με πήρε από την μέση και αρχίσαμε να χορεύουμε τρελά.

- '' Χρειάζεσαι άμεση βοήθεια με την προσωπικότητα σου και με τα τεστ για τον Χάρι Πότερ, αυτά είναι τα λόγια βοηθείας της σοφής ψυχολόγου σου'' μου είπε γελώντας.

- '' Πάλι έψαξες τον υπολογιστή μου;'' την ρώτησα παίζοντας την θυμωμένη.

- '' Μα καλά τι θέλεις και τα κάνεις αυτά τα τεστ; Αφού έτσι και αλλιώς θα σου βγάζουν συνέχεια διαφορετικά αποτελέσματα'' μου απάντησε συνεχίζοντας να χορεύει.

Της έγνεψα καταφατικά και συνεχίσαμε να χορεύουμε σε ξέφρενους ρυθμούς. Πραγματικά ήταν το κάτι άλλο, ήξερα ότι θα περνούσα τα πιο ωραία χρόνια μου μαζί της και τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να με κάνει τόσο χαρούμενη. Ξαφνικά η Λορέιν πήδηξε πάνω στο κρεβάτι της και άρχισε να μου πετάει τα μαξιλάρια της και να γελάει ξέφρενα.

- '' Είσαι τρελή!'' της φώναξα γελώντας.

Σταμάτησε και με κοίταξε με σοβαρό ύφος, κατέβηκε αργά από το κρεβάτι της και ήρθε κοντά μου...με κοίταξε στα μάτια και...με χτύπησε με δύναμη με ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο ξεσπώντας αμέσως σε γέλια.

- '' Παραδέξου ότι το αγαπάς που είμαι έτσι!'' μου φώναξε.

Σηκώθηκα και την κοίταξα προσπαθώντας να μην γελάσω αλλά στο τέλος δεν άντεξα, ξέσπασα και εγώ σε ξέφρενα γέλια. Καθίσαμε και οι δύο στο πάτωμα, δίπλα-δίπλα.

- '' Θα περάσουμε τέλεια'' μου είπε ενθουσιασμένη. '' Ξεκινώντας φυσικά από το αποψινό πάρτι!''

Όπως ήμασταν, χωρίς να αλλάξουμε κατεβήκαμε κάτω για να δούμε αυτό το περίφημο πάρτι για το οποίο μίλαγαν όλοι από την πρώτη μέρα κιόλας. Κατεβήκαμε κάτω και μπήκαμε σε μία αίθουσα που γινόταν το πάρτι. Μόλις άνοιξαν οι πόρτες...αυτό που αντίκρισα δεν το περίμενα, χρωματιστά μπαλόνια πετούσαν στον αέρα, κομφετί στο πάτωμα και μία αίθουσα γεμάτη νέα παιδιά που γιόρταζαν επιτέλους την ανεξαρτησία τους χορεύοντας στους ρυθμούς του ντι-τζει. Τους έβλεπες να χορεύουν χωρίς δισταγμούς, επιτέλους ξεκινούσαν ένα καινούριο και μάλιστα τεράστιο κεφάλαιο στην ζωή τους.

Υπήρχαν τόσα πολλά άτομα που και να ήθελα δεν θα μπορούσα να τους μετρήσω, όλοι ήταν εδώ! Εγώ κοιτούσα σοκαρισμένη το τεράστιο πάρτι αλλά η Λορέιν ήταν συνηθισμένη σε τέτοια πάρτι, ίσως να της φαινόταν και λίγο όλο αυτό, σε σύγκριση με αυτά που είχε μάθει να πηγαίνει. Με το που μπήκαμε μέσα στην αίθουσα οι πόρτες έκλεισαν πίσω μας, κόσμος μας έσπρωχνε χορεύοντας. Η Λορέιν έτρεξε κατευθείαν στον ντι-τζει ψιθυρίζοντας κάτι στο αυτί του, αμέσως μετά γύρισε και τον κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Αυτός γύρισε και της χαμογέλασε πριν αλλάξει το τραγούδι, ήταν ένα τραγούδι που μέχρι και εγώ το ήξερα, ήταν το χιτ του καλοκαιριού.

- '' Τώρα ας ξεκινήσουμε, είμαστε έτοιμες!'' μου είπε η Λορέιν χορεύοντας στον ρυθμό.

Ξαφνικά πήδηξε πάνω σε ένα τραπέζι που ήταν σχεδόν δίπλα από τον ντι-τζει και άρχισε να χορεύει, κάποια στιγμή με πήρε από το χέρι και άρχισε να με τραβάει για να ανέβω και εγώ.

- '' Έτσι και αλλιώς είναι πολύ αργά για να κάνω ότι δεν σε ξέρω, όλοι μας είδαν να μπαίνουμε μαζί μέσα'' της είπα ανεβαίνοντας στο τραπέζι.

- '' Ακριβώς! Ήσουν καταδικασμένη από την στιγμή που μπήκες μαζί μου'' μου φώναξε χορεύοντας.

Αρχίσαμε να γελάμε ξέφρενα και να χορεύουμε σε ξέφρενο ρυθμό! Δεν άργησε πολύ για να γεμίσει και η υπόλοιπη αίθουσα, όλοι έκαναν σαν τρελοί, χόρευαν και φώναξαν στους ρυθμούς των τραγουδιών που έμπαιναν το ένα μετά το άλλο, χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς.

- '' Έλα Σάρλοτ, δείξε μου αυτές τις Χάρι-ποτερικές κινήσεις που έχεις μέσα σου'' μου φώναξε πετώντας τα χέρια της προς τα πάνω.

Η Λορέιν με έπιασε από το χέρι και άρχισε να με κουνάει μπροστά και πίσω με βάση τους ρυθμούς των τραγουδιών. Πριν το καταλάβω είχαμε αρχίσει να γελάμε, να ιδρώνουμε..και κυρίως να χορεύουμε. Δεν άργησε επίσης να έρθει ένας γλυκούλης δίπλα στην Λορέιν, άρχισε να χορεύει δίπλα της. Μέσα σε λίγα λεπτά η Λορέιν βρέθηκε να χορεύει και να γελάει μαζί του, τα σώματα τους κολλημένα να κουνιούνται στον ρυθμό. Ήξερα ότι εκείνη την στιγμή ήταν η ώρα μου να φύγω, το γιατί μάλλον το κατάλαβαν όλοι!

Με φοβερή δυσκολία κατάφερα επιτέλους να βγω έξω από την αίθουσα, μετά, το να βγω έξω στην αυλή ήταν αρκετά εύκολο, ευτυχώς για μένα. Με το που βγήκα έξω ένας κρύος αέρας πέρασε και ξεκόλλησε τα μαλλιά μου από πάνω μου, κυριολεκτικά!

Σκεφτόμουν το μοναχικό δωμάτιο που με περίμενε αλλά και το μπάνιο το οποίο χρειαζόμουν οπωσδήποτε. Άρχισα να περπατάω προς την πόρτα του σχολείου αλλά άκουσα μία φωνή από πίσω μου. Ήμουν κουρασμένη ακόμα και να γυρίσω, όποιος και αν ήταν ας ερχόταν μπροστά μου. Ήμουν εξαντλημένη.

- '' Σάρλοτ, περίμενε'' άκουσα την φωνή της Λορέιν πίσω μου, σύντομα ήρθε μπροστά μου. '' Γιατί έφυγες;''

- '' Ήσουν αρκετά απασχολημένη με το ομορφόπαιδο!'' της απάντησα.

- '' Απλά χορέψαμε, ξέρουμε και οι δύο ότι είμαι αρκετά έξω από τα στάνταρ του, δεν θα σε παρατούσα έτσι'' μου είπε λαχανιασμένη.

Η Λορέιν με πήρε αγκαλιά και καθώς περπατάγαμε μου είπε ότι μας είχε βάλει καλεσμένες σε ένα ιδιωτικό πάρτι. Ήταν καλή, σε ότι και αν έκανε.

- '' Θα πάμε έτσι;'' με ρώτησε χαμογελώντας μου.

Το σκέφτηκα για λίγο...πως μπορούσα να αρνηθώ σε αυτό το θερμό χαμόγελο και σε αυτά τα μάτια που διψούσαν για περιπέτεια αλλά και πάρτι, και μάλιστα ιδιωτικό!

- '' Φυσικά'' της απάντησα χαμογελώντας.

Από την χαρά της άρχισε να χοροπηδάει πάνω-κάτω, άρχισα να γελάω αμέσως, αυτή η εικόνα που είχα μπροστά μου ήταν η εικόνα που ήθελα να βλέπω πάντα. Όταν τέλειωσε το χοροπηδητό της έβγαλε το κινητό της από την τσέπη της και άρχισε να τραβάει σέλφις.

- Λοιπόν..θα χρειαστούμε έναν κωδικό για τις στιγμές που θα θέλουμε να γλιτώσουμε από κάπου ή κάποιον. Θα την χρησιμοποιούμε αναλόγως στο ποια θέλει βοήθεια'' μου είπε με σοβαρό ύφος.

- '' Μάλιστα'' της είπα χωρίς να μπορώ να κρατηθώ από το να γελάσω.

- '' Το βρήκα!'' φώναξε δυνατά,'' Λέντιο'' μου είπε.

- '' Λέντιο;'' την ρώτησα μπερδεμένη.

- '' Είναι από ένα βιβλίο που είχα διαβάσει με μία κόρη ενός φούρναρη που την έλεγαν Αμέλια και είχε όλες αυτές τις διαφορετικές περιπέτειες και κατέληξε να παντρευτεί τον πιο όμορφο πρίγκιπα'' μου είπε χαμογελώντας.

- '' Τον πιο όμορφο ε;'' την ρώτησα με πονηρό χαμόγελο.

- '' Φυσικά!'' μου απάτησε γελώντας. '' Έλεγε μία συγκεκριμένη λέξη κάθε φορά που είχε μπελάδες..''

- '' Άσε με να μαντέψω, Λέντιο...'' της είπα γελώντας.

- '' Σάρλοτ...Σάρλοτ..είσαι ακόμα μαζί μου; Τι έγινε; Ξαφνικά σταμάτησες και κοιτούσες κάτω'' μου είπε ο Μέισον καθώς με κούναγε από τους ώμους.

Η φωνή του Μέισον διέκοψε τις βαθιές σκέψεις μου, είχα ξεθάψει αναμνήσεις που ήταν χρόνια θαμμένες στα βάθη του μυαλού μου, δεν ήξερα καν ότι θα μπορούσα να τα θυμηθώ όλα αυτά με τέτοια λεπτομέρεια. Όπως και να είχε, είχα επιστρέψει πίσω στο παρόν...δυστυχώς.

- '' Συγνώμη.. ταξίδευα χίλια μίλια μακριά..'' του απάντησα στενοχωρημένη.

Κούνησα το κεφάλι μου κοιτώντας για μία ακόμη φορά την φωτογραφία που βγάλαμε εκείνη την νύχτα πριν την δώσω πίσω στον Μέισον.

- '' Από όσα έχω δει και έχω ακούσει ήσασταν φοβερό δίδυμο εσείς οι δύο'' μου είπε πιάνοντας μου το χέρι.

- '' Ναι..ήμασταν αχώριστες.. μέχρι την αποφοίτηση'' του απάντησα κοιτώντας κάτω. '' Είχαμε υποσχεθεί η μία στην άλλη ότι θα κρατούσαμε επαφή αλλά η πραγματική ζωή δυστυχώς μπήκε στην μέση. Το δικό μας παραμύθι είχε τελειώσει. Πρώτα σταματήσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο μετά από μηνύματα και μετά ήρθε το καθόλου επικοινωνία''

- '' Έτσι όμως είναι η ζωή..οι άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από τις ζωές των ανθρώπων πολύ πιο εύκολα από όσο μπήκαν'' μου απάντησα σφίγγοντας το χέρι μου.

- '' Ήταν το πιο ποιητικό πράγμα που έχεις πει ποτέ! Απλά πίστευα ότι ποτέ δεν θα συμβεί σε μένα και στην Λορέιν'' του απάντησα χαμογελώντας.

- '' Όταν την βρούμε θα ξεκινήσετε από εκεί που το αφήσατε'' μου είπε με καθυσηχαστικό ύφος.

- '' Ελπίζω'' του απάντησα.

Καθίσαμε για λίγο στον καναπέ χωρίς να μιλάμε, απλά καθόμασταν και σκεφτόμασταν. Ήμουν σίγουρη ότι και στο δικό του μυαλό έτρεχαν χίλιες σκέψεις. Θα συνεχίζαμε το ψάξιμο σε λίγο. Ευχόμουν να βρίσκαμε κάτι...αλλιώς θα τα έχανα..ήμουν σίγουρη.