Το επόμενο πρωί με βρήκε στο κρεβάτι να σκέφτομαι τα χθεσινά γεγονότα, σήκωσα το νυσταγμένο μου κορμί και κοίταξα έξω από το παράθυρο, ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν καθαρός, μία υπέροχη ηλιόλουστη μέρα.

Μα πως μπορούσα να το ξεχάσω...σήμερα είναι ο ΓΑΜΟΣ!

Αναρωτιόμουν αν οι Γουίλσον έκαναν παραγγελία ακόμα και τον καιρό, με αυτή μου την σκέψη άρχισα να γελάω. Έτρεξα γρήγορα να ετοιμαστώ για να πάω στη Λού, άραγε θα ήταν καλά μετά τα χθεσινά;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα είναι ο γάμος της, η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωή της, δεν θα ήθελα για κανένα λόγο να χαλάσει και δεν θα άφηνα και κανέναν να την στεναχωρήσει ειδικά σήμερα. Πριν βγω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου έτρεξα στην βαλίτσα και πήρα το κουτί που μου είχε στείλει η Λού στο Λονδίνο, εκείνη την στιγμή συνηδητοποίησα ότι δεν το είχα ανοίξει καν, δεν είχα δει καν το φόρεμα που θα φόραγα σήμερα. Δεν είχα ώρα, αποφάσισα να το ανοίξω μετά.

Καθώς κατέβαινα τις σκάλες η κυρία Χάρλει με σταμάτησε πριν προλάβω να φύγω.

- '' Φεύγεις για το σπίτι της Λορέιν; Σήμερα δεν είναι ο γάμος;'' με ρώτησε, ο τόνος της φωνής της ήταν πολύ διαφορετικός. '' Απόλαυσε τον γάμο, είμαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχος''

- '' Ευχαριστώ, πρέπει να φύγω'' της είπα διστακτικά και έφυγα για την έπαυλη των Γουίλσον.

Καθώς ήμουν στο ταξί σκεφτόμουν την Λού, τον Ντάνιελ και πάνω από όλα τον Μέισον, σήμερα επιτέλους θα τον έβλεπα. Είχε φτάσει επιτέλους αυτή η μαγική μέρα, ο γάμος της κολλητής μου...Αν πρέπει να είμαι εντελώς ακριβής, γνωριστήκαμε τη νύχτα που η αδερφή της μαμάς μου έπαθε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και τρέξαμε όλη στο νοσοκομείο. Η μαμά μου, με άφησε στην καλή της φίλη που τύχαινε να είναι η μαμά της Λορέιν. Από την στιγμή που γνωριστήκαμε εκείνη την μοιραία νύχτα, γίναμε αχώριστες.

Ο γάμος της καλύτερης μου φίλης είναι η τέλεια δικαιολογία για να φλερτάρω με ρομαντικές σαχλαμάρες, και να σκεφτώ την ιδέα της οικογένειας και του γάμου. Για κάποιο λόγο το μέλλον μου έμοιαζε αβέβαιο, αβέβαιο και τρομακτικό και ταυτόχρονα πολύ μακρινό, μόνο σαν ιδέα στο μυαλό μου.

Φτάνοντας στην έπαυλη των Γουίλσον είδα διάφορα άτομα να περιφέρονται και να κάνουν δουλειές. Δίστασα κάπως να κατέβω, δεν ήξερα τι θα με περίμενε μέσα αλλά κατέβηκα, έπρεπε.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό της έπαυλης άκουσα ομιλίες από ένα δωμάτιο που δεν μου είχε δείξει ο Λούκας, άνοιξα τις μεγάλες άσπρες πόρτες και αυτό που αντίκρισα ήταν...μαγικό! Αντίκρισα ένα τεράστιο δωμάτιο γεμάτο με στρογγυλά τραπέζια που από πάνω είχαν άσπρα μακριά τραπεζομάντηλα και άσπρα πορσελάνινα πιάτα με διπλωμένες μπεζ χαρτοπετσέτες. Πέρασα το χέρι μου πάνω από το τραπεζομάντηλο προσπαθώντας να καταλάβω την υφή του, 12 ποτήρια σαμπάνιας υπήρχαν πάνω σε κάθε τραπέζι, οι καρέκλες στολισμένες με μακριούς μπεζ φιόγκους που θύμιζαν παραμύθι.

Η αίθουσα ήταν τεράστια, σκαλιστοί τοίχοι και κολόνες γύρω μου, μπεζ ψηλά κεριά κοσμούσαν την κάθε άκρη του δωματίου μαζί με λουλούδια, πολλά λουλούδια από κάθε λογής χρώματος και σχήματος. Μεγάλοι πολυέλαιοι κρεμόντουσαν από το ταβάνι. Το φόντο ενίσχυε η απαλή αλλά ταυτόχρονα ερεθιστική μουσική που παιζόταν. Έκανα μία βόλτα στο δωμάτια θαυμάζοντας όσο πιο πολύ αυτό που έβλεπα. Στο βάθος της αίθουσας μία μεγάλη σκηνή είχε στηθεί, μάλλον για τους μουσικούς.

Η αίθουσα περιελάμβανε την αποκατάσταση εκατοντάδων αυθεντικών, γλυπτών, πολυελαίων για να διατηρήσουν την παλιά τους αίγλη, συνδυάζοντας κομψότητα, στυλ και ας πούμε Καλιφορνέζικη φινέτσα. Το εσωτερικό ήταν από μόνο του ένα τεράστιο κόσμημα με ομορφιά που δεν περιγράφεται με λόγια, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν ο γάμος ή η δεξίωση.Διακόσμηση από κάθε λογής υλικό, πανάκριβη πορσελάνη, μάρμαρα σε απίθανα χρώματα, κάθε λογής κρύσταλλο, πολύτιμες πέτρες. Εκθαμβωτικοί ήταν οι μεγάλοι καθρέφτες που κρεμόντουσαν από τον τοίχο.

Τις σκέψεις μου διέκοψε, δεν ξέρω ποιος τις διέκοψε αλλά με ρώτησε που θα ήθελα να κάτσω για να βάλει την κάρτα με το όνομα μου, υπήρχε μία θέση δίπλα από τον Λούκας και ακόμα μία θέση δίπλα στον Μέισον. Παράτολμη απόφαση, δεν μπορώ να πω.

Σε 4 ώρες ήταν ο γάμος, είχα αγχωθεί αρκετά!

Έψαξα για αρκετή ώρα την Λορέιν αλλά δεν με άφηνε κανείς να την δω και δεν την έβρισκα κιόλας. Είχαν περάσει 2 ώρες, αυτές τις 2 ώρες τις πέρασα κάνοντας βόλτα με τον Λούκας στον κήπο, μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, γελούσαμε, περάσαμε πολύ καλά. Είδα τον Μέισον φευγαλέα να μας κοιτάει κάποια στιγμή αλλά δεν έδωσα σημασία, όχι επειδή δεν ενδιαφερόμουν αλλά επειδή δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τις συνέπειες των πράξεων μου.

Κατά της 4 η ώρα έφυγα και πήγα πάνω στο δωμάτιο της Λορέιν για να ετοιμαστώ, η Λού ήταν άφαντη, μάλλον θα ντύνεται αλλού ή ακόμα και σε κάποιο μακρινό δωμάτιο μέσα στην έπαυλη. Χαιρέτησα τον Λούκας, για τώρα, και πήρα το όμορφο καλοστολισμένο κουτί μου και πήγα να ανακαλύψω το φόρεμα που θα φορούσα. Μπήκα στο δωμάτιο ενθουσιασμένη και άνοιξα το κουτί μου! Ένα μακρύ μπεζ φόρεμα από σατέν, η πλάτη ήταν ανοιχτή, από κάτω υπήρχε ακόμα ένα φόρεμα για την δεξίωση, ένα κόκκινο φόρεμα με σκίσιμο στο πλάι. Έκανα τα μαλλιά μου υπέροχες μπούκλες, έβαλα τα κοσμήματα μου και το υπέροχο μπεζ, σατέν φόρεμα μου και ήμουν έτοιμη να κατέβω κάτω.

Πριν κατέβω, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, θυμάμαι παλιά που μιλούσαμε με την Λορέιν για το τραγούδι που θα χόρευε η κάθε μία στον γάμο της. Μου έλεγε για τον μαγικό γάμο που θα είχε αλλά ποτέ δεν την πίστεψα, αλλά τελικά τα κατάφερε. Δεν υπήρχε κάτι που να μην κατάφερνε άμα το ήθελε πολύ. Θυμάμαι που μου εξηγούσε γιατί προτιμούσε ένα συγκεκριμένο τραγούδι ανάμεσα σε τόσα πολλά, λίγο πιο μέταλ και δεν θα άρεσε στους γονείς της και συγγενείς και λίγο πιο ροκ και δεν χόρευε κανείς. Είχα φέρει την ανάμνηση προσεκτικά στο μυαλό μου, ήθελα να θυμηθώ την κάθε λεπτομέρεια αυτής μας της συζήτησης. Αναρωτιόμουν αν θα παντρευόμουν ποτέ και, αν ναι, ποιο τραγούδι θα διάλεγα για τον δικό μου γάμο. Ποιο τραγούδι θα συμβόλιζε αυτόν τον μεγάλο έρωτα που θα με έπειθε να βάλω την βέρα στο δάχτυλο μου.

Η σκέψη μου αυτή ήταν μεν διασκεδαστική, αλλά απείχε μακριά από αυτές που περνάνε από το μυαλό κάθε γυναίκας στο γάμο της κολλητής της. Μία μεγάλη λίστα ερωτήσεων άρχισε να περνάει από το μυαλό μου, πολλές αναπάντητες ερωτήσεις, αλλά τώρα δεν ήταν ώρα.

Έπρεπε να πάω κάτω!