Σχεδόν νύχτωσε.

Η αλμύρα με φωνάζει.

Το ουράνιο τόξο που βγήκε μετά την βροχή

Μόνο εσένα μπορεί να καθρεφτίζει.

Σε σκέφτομαι.

Από την μέρα που σε γνώρισα,
σαν η χαρά της ζωής να μου άνοιξε
την πόρτα.

Μια μικρή μόνο χαραμάδα.

Ίσα για να την δω.

Να θυμηθώ πως είναι.

Πώς ήμουν

Ποιος ήμουν

Όταν ήμουν χαρούμενος συνεχώς.

Όταν το φως της ζωής ήταν μέσα μου

Όταν ζούσα την κάθε στιγμή

Ανέμελα.

Όταν το μπλε της θάλασσας και του ουρανού με ηρεμούσαν

Τώρα πια τα χρώματα του ουράνιου τόξου θα σε θυμίζουν

Για πάντα

Μέχρι να σε ξαναδώ

Μέχρι να γίνεις εσύ το χρώμα μου.