Μερικές φορές θέλω απλώς να βρω τον αριθμό σου ανάμεσα στις επαφές μου
Και να σε καλέσω. Έτσι απλά, για να μιλήσουμε, να πούμε τα νέα μας. Να ακούσω την φωνή σου.

Μερικές φορές θέλω να ανοίξω την πόρτα μου και να δω μπροστά μου το πρόσωπο σου. Δεν με νοιάζει που δεν θα είναι πια ακριβώς το ίδιο. Ο τρόπος που θα με κοιτάξεις ξέρω ότι δεν θα έχει αλλάξει.

Μερικές φορές θέλω να νιώσω το άγγιγμα σου. Ίσως να μην είναι όπως το θυμάμαι. Ίσως να μην κάνει πλέον όλα τα άλλα να χάνονται. Όμως γαμώτο, αυτό το συναίσθημα μου λείπει.

Μου λείπει να μην με νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος. Μου λείπει να αισθάνομαι γεμάτη και ευτυχισμένη.

Δεν ξέρω αν μου λείπεις εσύ. Δεν ξέρω αν όλα θα ήταν αλλιώς αν ήσουν εδώ. Μπορεί και πάλι να αισθανόμουν κενή, όπως τώρα.

Όμως, θα ήξερα. Και αυτό είναι το μόνο που με τρώει. Αργά και σταθερά. Σαν αρρώστια....