Είχαμε πάει διακοπές.
Ο άντρας μου είχε κάνει αμέσως φιλίες με τους ντόπιους και έτσι σήμερα τα ξημερώματα ξεκίνησε με ένα ψαροκάικο και τον ιδιοκτήτη του, τον κύριο Μανώλη να ψαρέψει στα ανοιχτά του κόλπου.

Ήξερα περίπου τι ώρα θα γυρνούσαν, σύμφωνα με τις άλλες φορές που είχε πάει για ψάρεμα στον τόπο μας με το δικό του καΐκι. Έτσι, ξεκίνησα κι εγώ από το ξενοδοχείο μας να περπατήσω ως το λιμάνι.

Ήταν πολύ όμορφο πρωινό και η φασαρία των αυτοκινήτων στον κεντρικό δρόμο ένιωθα ότι του έκλεβε κάτι. Διάλεξα να περπατήσω στην ακροθαλασσιά, πίσω από τα σπίτια και μαγαζιά που στολίζουν την άκρη του δρόμου.

Δεν είχα υπολογίσει όμως, ότι μπορεί να μην είναι όλο το μονοπάτι προσβάσιμο. Έφτασα μέχρι τα μισά χωρίς πρόβλημα. Κάπου εκεί όμως, τα χόρτα ξεκίνησαν να είναι αρκετά ψηλά και το έδαφος να γίνεται βαλτώδες.

Γλίστρησα στην γλίτσα και τα πόδια μου βυθίστηκαν στις λάσπες, λίγο έλειψε να πέσω φαρδιά πλατιά ολόκληρη μέσα στο ρηχό μέρος της ακροθαλασσιάς. Καθώς προσπαθούσα να βρω από κάπου να κρατηθώ, τράβηξα κάποια καλάμια, τα οποία ξεριζώθηκαν, και πίσω τους εμφανίστηκε ένα περίεργο θέαμα.

Υπήρχε κάτι σαν κατασκευή σκεπασμένη με νάυλον.

Δεν θα έδινα μεγαλύτερη σημασία σε αυτή και απλώς θα έφευγα, καθώς ποτέ δεν είμαι περίεργη σχετικά με τις υποθέσεις των άλλων. Όμως, οι λυγμοί που ακούστηκαν με έκαναν να σταματήσω και να θέλω να μάθω τι μπορεί να είναι κρυμμένο από κάτω.

Με μία απότομη κίνηση ξεσκέπασα την πρόχειρη κατασκευή.

Μερικές χρυσαφί πατούσες με ασορτί κουταβίσιες μουσούδες με κοιτούσαν γεμάτες περιέργεια αλλά και φόβο. Φαινόντουσαν πανέμορφα κι αν και βρίσκονταν πολύ κοντά στον βάλτο ήταν όλα καθαρά. Λίγο πιο μέσα, παρατήρησα χωμένη, την μητέρα τους να είναι ξαπλωμένη σαν να κοιμάται.

Είχα αποθηκεύσει στην τσέπη της ζακέτας μου ένα μικρό σακουλάκι με ξηρά τροφή για να τάιζα έναν γέρικο σκυλάκο, που ζητιάνευε μαζί με τις γάτες και τους γλάρους, λίγο τροφή από τα καΐκια στο λιμάνι. Τους έδωσα δειλά δειλά από λίγους κόκκους και αμέσως ζωντάνεψαν και άρχισαν να με τριγυρίζουν και να μου παραπονιούνται για να τους δώσω κι άλλο.

Η μητέρα τους φαίνεται ότι κατάλαβε τον λόγο της ανησυχίας αλλά δεν κουνήθηκε από την θέση της. Φαινόταν τόσο πολύ ταλαιπωρημένη και απλώς με κοιτούσε με τεράστια μάτια της σαν να μου ζητούσε να την βοηθήσω. Την πλησίασα και της έβαλα μπροστά στην μουσούδα της λίγους κόκκους προστατεύοντας τους με το χέρι μου από τα λαίμαργα μικρά της.

Μόλις τους μύρισε άνοιξε λίγο το στόμα της αργά και βγάζοντας την γλώσσα της, χωρίς όμως να σηκωθεί, άρπαξε έναν κόκκο από την τροφή. Σιγά σιγά η μητέρα και τα μικρά της έφαγαν όλη την τροφή που είχα μαζί μου.

Αποφάσισα να φωτογραφίσω τα σκυλάκια για να τα στείλω στον άντρα μου και να σκεφτούμε μαζί μία λυση για να τα βοηθήσουμε, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε από την μπροστινή μεριά της κατασκευής που οδηγούσε στον δρόμο, ένα άσπρο τζιπ. Τα λάστιχαν τρέκλισαν και σταμάτησε με φορά σαν βιαζόταν.

Ανάμεσα στα δύο κτίρια δεξιά και αριστερά υπήρχε ένα κενό στα οικόπεδα και εκεί αρχικά κατευθυνόμουν προσπαθώντας να γλιτώσω από την αναπάντεχα πυκνή βλάστηση. Σε εκείνο τον χώρο εισέβαλε το τζιπ και αμέσως, πριν καλά καλά προλάβουν να σταματήσουν οι ρόδες του, ξεπετάχτηκαν 4-5 άτομα (το ένα ήταν κορίτσι) και με περικύκλωσαν κρατώντας διάφορα αντικείμενα.

Ένα αγόρι με ξανθό καρέ μαλλί που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου, κρατούσε έναν πυροσβεστήρα. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε και αν δεν ένιωθα απειλή για την ζωή μου, σίγουρα θα έβρισκα πολύ σουρεαλιστική αυτή την σκηνή.

Δεν ήξερα τι να κάνω.

"Δικά σας είναι τα σκυλάκια;" τους ρώτησα τελικά.

"Όχι", απάντησε το αγόρι.

Τότε γιατί με απειλείτε ήθελα να πω αλλά δεν ήθελα πραγματικά να μάθω κάτι από αυτούς. Το μόνο που ήθελα ήταν να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα και μακρύτερα γινόταν.

Έτσι, όπως κρατούσα το κινητό έκανα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, μίλησα σαν να βρισκόμουν ήδη σε κλήση με κάποιον.

"Δεν είναι δικά τους μου είπαν" είπα και έβαλα αμέσως το τηλέφωνο στο αυτί ευχόμενη να μην τύχει να χτυπήσει και καταλάβουν ότι είναι ψέμα.

"Χαίρομαι που βλέπετε τις συντεταγμένες μου γιατί δυστυχώς νιώθω μία μικρή απειλή με τόσα άτομα γύρω μου", είπα σαν να μιλούσα σε κάποιον.

Τα άτομα που βγήκαν από το τζιπ συνέχισαν να με κοιτάζουν αλλά ευτυχώς φάνηκε να διστάζουν γιατί δεν ήξεραν με ποιον μπορεί να μιλούσα στο τηλέφωνο και τι μπορεί να είχα ήδη καταγράψει.

"Ναι, ναι απλώς θα βγω από εδώ μέσα και μετά όλα καλά", συνέχισα να μιλάω.

Έκανα ένα βήμα και μετά το επόμενο.

"Ευτυχώς που ήρθατε παιδιά γιατί κάλεσα βοήθεια νομίζοντας ότι είχα χαθεί", είπα κοιτάζοντας συνεχώς το αγόρι μπροστά μου.
Φοβόμουν να του γυρίσω την πλάτη παρόλο που σίγουρα είχα κάποιον άλλον πίσω μου.

"Όχι, δεν έγινε κάτι για να καταθέσω μήνυση", πρόσθεσα στο τηλέφωνο.

Καθώς μιλούσα έβγαινα σιγά και προσεκτικά από τον βάλτο και έφθασα να  ακουμπήσω πάνω στο αυτοκίνητο για να βγω.

"Μάλιστα, έχω σχεδόν βγει", είπα ξανά.

Κατάφερα να βγω από το δρομάκι και αμέσως ξεκίνησα να τρέχω ώστε να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν περισσότερο από τον χώρο. Δεν ξέρω ποιοι ήταν αυτοί, αλλά σίγουρα ήταν απειλητικοί προς την ζωή μου. Σκέφτηκα να μπω στο πρώτο μαγαζί που θα συναντούσα αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι κάποιος που με είδε τους ειδοποίησε, αλλιώς πώς θα ήξεραν να έρθουν ακριβώς την στιγμή που ήμουν εκεί ;

Σκέφτηκα να καλέσω στα αλήθεια την αστυνομία αλλά δεν μπορούσα να ξέρω σε έναν ξένο τόπο αν θα το μάθαιναν οι λάθος άνθρωποι και είχα χειρότερα μπλεξίματα. Προφανώς και ανακάλυψα κάτι παράνομο αλλά δεν ενδιαφερόμουν να μάθω τι μπορεί να ήταν αυτό και να βρω τον μπελά μου.

Προς το παρόν, δεν γνώριζα και εφόσον δεν ήμουν απειλή για αυτούς ευχόμουν ότι δεν θα ασχολιόντουσαν άλλο μαζί μου. Μακάρι να είχα σκεφτεί να καλέσω στα αλήθεια το 112, όσο συνέβαινε αυτό, ώστε να υπήρχε η καταγραφή αν τυχόν μου συνέβαινε κάτι.

Ακόμη και η ψεύτικη κλήση με έσωσε. Λυπόμουν για τα σκυλάκια και ήθελα πολύ να τα  βοηθήσω αλλά καλώντας τον άντρα μου στο κινητό δεν του είπα τίποτα. Θα ήθελε σίγουρα να μάθει ποιοι ήταν αυτοί που τόλμησαν να με απειλήσουν και θα βρίσκαμε χειρότερα τον μπελά μας. Είχε το αίσθημα του άτρωτου και υπερδύναμου που κανείς δεν μπορούσε να του αντιταχθεί. Όμως εγώ είχα το μυαλό μέσα στο κεφάλι μου. Αν ήταν περισσότεροι ή είχαν όπλο ότι και να έκανε ήταν χαμένος και μαζί του κι εγώ.

Το επόμενο πρωί φύγαμε από το νησί. 

Δύο μήνες μετά, είδα στις ειδήσεις ότι ανακαλύφθηκε και εξαρθρώθηκε σπείρα παράνομης εκτροφής σκύλων ράτσας στο ίδιο νησί που είχα επισκεφτεί το καλοκαίρι. Αφορμή για την έναρξη της έρευνας ήταν ένα ανώνυμο τηλεφώνημα.