Λένε πως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή, είναι το να κάνεις φίλους και να έχεις την παιδική αθωότητα. Για μένα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πανεύκολα αυτά τα δύο. Ήμουν σχετικά κοινωνική μικρή και μιλούσα με άνεση. Απλά χαμογελούσα σε κάποιον και ξεκινούσαμε χαζοπαίχνιδα. Ξέρετε, αυτά τα παιχνίδια με τα χέρια που χτυπάς τα χέρια σου κάνετε παλαμάκια και λέτε ρυθμικά τραγούδια; Κάπως έτσι. Και σε παιδότοπο να πήγαινες για να παίξεις; Το αντίστοιχο κλάμπινγκ της παιδικής ηλικίας; Έλεγες απλά σε ένα παιδάκι να παίξετε, και παίζατε μαζί. Δεν το σκεφτόσουν καν!

Τώρα όμως πάνε όλα αυτά. Για την ώρα, είχα τον Μιχάλη και τον Γιώργο που είχαμε ως κοινό τα ηλεκτρονικά. Τα πρώτα ένα δύο χρόνια που ξεκίνησα, έπαιζα κυρίως μόνη μου. Δεν πολυήθελα να τα μοιράζομαι με άλλους. Άσε που είναι και σπαστικό να περιμένεις να τελειώσει ο ένας το δεκάλεπτό του και μετά να παίξεις ξανά εσύ!

Δεν είναι ίδια η μαγεία του πράγματος, πως αλλιώς να το πούμε. Όταν είσαι με άλλους, πρέπει να συμμορφώνεσαι με τους άλλους. Όταν όμως είσαι μόνος σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις! Να χάσεις όσες ζωές θέλεις, να σώσεις το παιχνίδι όποτε θέλεις, να παίξεις όσες ώρες θέλεις, όποτε εσύ θέλεις! Ενώ αν είσαι με φίλους, θα παίξεις μόνο αν θέλουν κι εκείνοι! Άσε που είναι κάπως ξενέρωτο αντικειμενικά να παρατάς τη παρέα σου για να παίξεις call of duty στη κονσόλα σου!

Είναι και αυτές οι άτιμες objective αποστολές με τα open world, τα merch και τα microtransadrions και τις κύριες αποστολές και φυσικά τα κρυφά σημεία στις Χάρτες του κάθε παιχνιδιού! Αχ όλα αυτά! Μα γιατί να συμβαίνουν; Το ξέρω, για να συνεχίζεις να παίζεις περισσότερο. Ενώ όμως ακόμη και το πρωί να καθίσεις και να παίξεις μόνο δεκαπέντε λεπτά ίσως γίνει μισή ή μία ώρα! Που δεν λέει. Απλά ΔΕΝ ΛΕΕΙ. Θέλεις απλά να ξεχαστείς για δεκαπέντε λεπτά πριν ξεκινήσεις για τη δουλειά σου ή το σχολείο σου και τελικά καταλήγεις να χάνεις τη μισή σου μέρα!

Αχ αυτά τα άτιμα τα games! Διαρκώς σε εθίζουν και δεν σε αφήνουν να προχωρήσεις μπροστά τη μέρα σου και τη ζωή σου! Για μένα, το παίζεις games είναι σαν να έχεις μια μικρή κακοφτιαγμένη πόλη μέσα στο νέφος με άσχημα, άχρωμα, απρόσωπα κτήρια σχεδόν να κινδυνεύουν από κατεδάφιση και να τη μετατρέπεις σε μια φανταστική και καταπληκτική μεγάλη μητρόπολη σαν το Τόκιο! Με τεράστιους γυάλινους ουρανοξύστες που να φέγγουν μέσα στη νύχτα φουτουριστικά! Και να μπαίνεις μέσα σε έναν ουρανοξύστη. Να βλέπεις έναν χώρο πεντακάθαρο και τακτοποιημένο. Οι υπάλληλοι στον ουρανοξύστη να εργάζονται σε γυάλινα διαφανή κουβούκλια με λευκά απλά γραφεία σε μίνιμαλ γραμμή. Και μικρά ρομπότ δίπλα σου, να παίζουν χαλαρωτική lounge μουσική τύπου τζαζ πιάνο, για να ηρεμούν οι υπάλληλοι ενώ δουλεύουν. Είναι λες και εσύ ως απλός πολίτης, να πας για συνέντευξη στη Silicon Valley!

Πραγματικά νιώθεις ότι με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια καθαρίζεις το μυαλό σου ενώ παράλληλα το φορτώνεις και με ένα σωρό ευθύνες και άλλες σκέψεις. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ είναι το City Ville. Αν και δεν μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ το όνομά του, σαν παιχνίδι σου μαθαίνει και από στρατηγική και από οργάνωση αλλά και το θέμα της εξέλιξης. Να εξελίσσεις την ίδια σου τη πόλη. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Τη παραγωγή σου. Να τη καθαρίσεις τη πόλη σου. Να μαζέψεις τα σκουπίδια της. Να οργώσεις τα χωράφια της. Να βοηθήσεις τους υπαλλήλους της. Να βοηθήσεις τους παραγωγούς της. Να εξελίξεις τους ανθρώπους της που εργάζονται εκεί. Για μένα, το να χτίζεις και να ανακαινίζεις μια πόλη, είναι σαν να καθαρίζεις μια αυλή ή μια ντουλάπα. Τόσο πολύ αγαπάω τα παιχνίδια αυτά. Όμως κάποια στιγμή που είχα εξελίξει τη πόλη μου σε ένα ικανοποιητικό σημείο, απλά έσωσα το παιχνίδι μου εκεί, βαρέθηκα και το σταμάτησα. Δεν το ξαναέπαιξα ποτέ έκτοτε. Έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που πρωτοέπαιξα αυτό το παιχνίδι. Έχει γούστο τώρα πια σχεδόν κανείς να μη το θυμάται.

Βέβαια, ο πραγματικός λόγος που έκλεισαν παιχνίδια τύπου CityVille, FarmVille και Farmerama είναι ξεκάθαρος. Έκλεισε το Adobe Flash Player δια παντός. Κατά το 2015 συγκεκριμένα είχα σταματήσει το CityVille και μια μέρα πριν μας είχαν βγάλει και ειδοποίηση ότι το παιχνίδι θα κλείσει. Και έκλεισε. Αν και μια βδομάδα πριν τουλάχιστον είχα πάρει την μεγάλη απόφαση να το σταματήσω. Όχι επειδή με αποσπούσε από κάτι. Απλά βαρέθηκα.

Δεν πειράζει όμως. Έκλεισε το κεφάλαιο του Adobe Flash στη ζωή μου, άνοιξε ένα νέο. Πλέον έχω άλλωστε τον Μιχάλη και τον Γιώργο. Και φυσικά το Html5. Που είναι πολύ καλύτερο λογισμικό από το Flash. Άσε που το Flash ήταν σε ισχύ τουλάχιστον 25 χρόνια; Κάποια στιγμή θα σταματούσε εξάλλου. Πλέον δεν πηγαίνω σε παιδοτόπους φυσικά ούτε παίζω χαζά παιδικά παιχνίδια, παρότι τα θυμάμαι με νοσταλγία. Με αθωότητα. Βέβαια, ακόμη κι εγώ σαν Άννα σκέφτομαι: τι ωραία που θα ήταν τώρα πια να παίζω όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά το παιχνίδι της ζωής. Να μπορώ να κάνω τα πιο κρυφά μου όνειρα πραγματικότητα και να μπορώ επιτέλους να κερδίσω εγώ τη ζωή που θέλω.

Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος δεν είχα ποτέ έναν σταθερό στόχο στη ζωή μου. Απλά έκανα αυτό που μου άρεσε και έβγαζα τις υποχρεώσεις μου απλά για να λέω ότι τις βγάζω. Μου άρεσαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μου άρεσε και να διαβάζω για το σχολείο. Γιατι όντως μάθαινα πράγματα. Αλλά μάθαινα ό,τι μπορούσα να μάθω από μόνη μου, απλά για να το μάθω. Όχι για να μου χρησιμεύσουν απαραίτητα στη ζωή.

Θα ήθελα να ήμουν κι εγώ σε μια σχολή, σε ένα πανεπιστήμιο, να μπορούσα να βγω έξω για κλάμπινγκ, για μπουζούκια... Να μην είναι η ζωή μου απλά Σπίτι, Δουλειά, Σπίτι! Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω ένα ταξίδι έστω για πέντε μέρες μόνο, μια βδομάδα... Πού; Στην Ιαπωνία! Θα το ήθελα ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ!

Τώρα αυτή τη στιγμή βλέπω τους φίλους μου να μιλάνε ενώ πίνουν τα μιλκσέικ που τους κέρασα. Μέσες άκρες, ακούω τι λένε. Μιλούν για τις σχολές και τα μαθήματά τους. Εγώ τι να τους πω πάνω σε αυτό το θέμα; Τίποτα. Να τους κοκορεύομαι ότι αχ τι καλά που τα πήγαινα στο σχολείο; Θα με ρωτήσουν, αφού τα πήγαινες καλά στο σχολείο, γιατί δεν πήγες σε κάποια σχολή; Οπότε το ράβω και είμαι ήσυχη κοιτώντας τη δουλειά μου.

Αυτή τη στιγμή ευτυχώς μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα. Έχεις βιώσει το συναίσθημα να μιλάνε γύρω οι φίλοι σου και εσύ να είσαι μόνος σου και αμίλητος; Να έχεις μεν πράγματα να πεις αλλά και παράλληλα να μην έχεις; Οπότε λοιπόν, προτίμησα να ανοίξω το κινητό μου και να κοιτάξω βιντεάκια ASMR.

Δεν θέλησα να παίξω παιχνίδια. Παρότι παίζω παιχνίδια κάθε μέρα, σχεδόν όλη μέρα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Χαίρομαι; Παίζω παιχνίδια. Στεναχωριέμαι; Παίζω παιχνίδια. Είμαι θυμωμένη; Παίζω παιχνίδια. Φοβάμαι; Παίζω παιχνίδια. Παρόλα αυτά, μετά τα παιχνίδια, νιώθω την ανάγκη να αισθανθώ λες και είμαι σε ένα ξενοδοχειακό δωμάτιο ή σε ένα κρουαζιερόπλοιο και να τεντώνομαι απλά στο κρεβάτι για να χαλαρώσω. Ξέρετε αυτά τα χαλαρωτικά ASMR βιντεάκια που ταξιδεύουν αυτοί που τα τραβάνε και σου δείχνουν χωρίς να μιλάνε τα καλύτερα σημεία ενός πλοίου ή ενός ξενοδοχείου; Κάπως έτσι. Αν και μου αρέσει το youtube, δεν μου αρέσουν ΚΑΘΟΛΟΥ τα ASMR. Αλλά τα συγκεκριμένα βίντεο τύπου asmr-vlog θα ήθελα να τα βλέπω ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Απλά αγαπώ.

Τώρα όμως πια, νιώθω την ανάγκη, τη τεράστια ανάγκη, αντί για παιχνίδια να κάνω κάτι διαφορετικό. Να ζωγραφίσω. Να ακούσω βιντεάκια στα γαλλικά ή στα ολλανδέζικα. Να παίξω πιάνο ή κιθάρα. Να γράψω χαζοιστορίες στο λάπτοπ μου.

Ω ναι! Η εξοικείωσή μου με μια κονσόλα με ώθησε στο να μάθω από μόνη μου τυφλό σύστημα δακτυλογράφησης. Γράφω χαζοιστορίες στο λάπτοπ, ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι και τα δάχτυλά μου στη πορεία εξοικειώνονται στο να γράφουν μόνα τους. Παράλληλα νιώθω και την ανάγκη να μιλήσω σε όλο τον κόσμο παρότι δεν ξέρω αν θα πω κάτι πραγματικά σωστό ή όχι. Τη μία μου αρέσουν οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής βέβαια και την άλλη όχι και τόσο. Νιώθω την ανάγκη να έχω τα ζώα μου αργά που λέει και ο λόγος ώρες ώρες.

Η Μαριαλένα σε κάποια φάση μιλάει στα αγόρια για τη δουλειά της ως αισθητικό. Και τα αγόρια τη κοιτάζουν με τόση αφοσιωση λες και την ακούν να δίνει διάλεξη για ένα σοβαρό φιλοσοφικό ζήτημα. Τόσο πολύ δηλαδή. Πραγματικά εξεπλάγην τόσο που έβλεπα τον Μιχάλη και τον Γιώργο να συζητάνε και να ενδιαφέρονται για ένα θέμα καθαρά κοριτσίστικο για αυτούς ειδικά.

Νιώθω σαν χαμένη. Λες και δεν είναι δικοί μου φίλοι όλοι αυτοί που ήρθαν να με επισκεφθούν σήμερα. Τι τρομερό! Να είσαι συνεπής στη δουλειά σου, στην ώρα σου, στα πάντα, να βγάζεις μόνος σου τα έξοδά σου και τελικά να μην μπορείς καν να συννενοηθείς με έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον τους δικούς σου φίλους.

Ίσως να μου κάνει κακό πλέον που ξεκινάω με ηλεκτρονικά παιχνίδια τη μέρα μου. Τα πρωινά μου όλα δηλαδή να τα περνάω σε μια κονσόλα. Δεν θα ήθελα να ζήσω μια ζωή έτσι. Δεν μου αρέσει καθόλου. Πονάνε τα μάτια μου. Τα δάχτυλά μου. Τα χέρια μου. Λιγδιάζει και η οθόνη του κινητού έτσι όπως την κρατάω τόσες ώρες. Ιδρώνουν και τα τετράδιά μου ενώ γράφω αυτή τη στιγμή. Τι γίνεται ρε παιδιά; Πως γίνεται, η μεγάλη σου αγάπη, τα ηλεκτρονικά, ένας ολόκληρος κόσμος που απλά βρίσκεται στο κινητό και στο μυαλό σου να σου δημιουργεί τέτοια αισθήματα, ενώ δεν θα έπρεπε καν να σε κουράζει; Κάτι δεν πάει καλά με μένα. Δεν είμαι κι εγώ η ίδια άλλωστε και πολύ καλά. Κάτι με τρώει κατά βάθος μεσα μου. Πονάω. Στα μάτια, στη πλάτη, στα δάχτυλα, στα χέρια... Καταλάβατε τι ζόρι.

Θέλω να μιλήσω αυτή τη στιγμή, αλλά δεν μπορώ. Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου, αλλά πάλι νιώθω πως δεν μπορώ. Δεν ξέρω καν να αποφασίσω την επόμενή μου κίνηση. Πως άλλωστε να το κάνω; Είτε θα παίζω συνέχεια ηλεκτρονικά, είτε θα είμαι διαρκώς με τους κολλητούς, είτε θα δουλεύω. Δεν έχω άλλες επιλογές. Αλλά από την άλλη αισθάνομαι υποσυνείδητα ότι έχω με το να κάνω ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ενώ μιλάω και κάνω ένα τόσο μικρό και ασήμαντο θέμα για πολλούς όπως τα παιχνίδια σε μια κονσόλα. Πως περνάει έτσι η ώρα. Πραγματικά...

Με φωνάζει ο εργοδότης μου μια στιγμή. Και με μαλώνει ευγενικά ευτυχώς επειδή ήμουν αφηρημένη. Γιατί δύο νέοι πελάτες ήρθαν στο μαγαζί και έπρεπε να τους εξυπηρετήσω. Τι να έκανα όμως, αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν με πληρώνουν για να κάθομαι. Παίρνω τις παραγγελίες τους και πηγαίνω στη κουζίνα να τις ετοιμάσω προσεκτικά.

Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή μπορεί να σκεφτόμουν παράλληλα ένα σωρό πράγματα αλλά ήμουν πολύ ήσυχη και σβέλτη. Παρόλα αυτά άρχισα να σκέφτομαι και τον διαγωνισμό που είδα στην διαφήμιση στη μεγάλη τηλεόραση. Από τη μία δεν ήθελα να πάω γιατί είχα πάρει μια μεγάλη απόφαση να αφήσω στην άκρη τα ηλεκτρονικά. Από την άλλη όμως ήθελα να πάω. Γιατί; Γιατί θα εξελισσόμουν σε ένα αντικείμενο που αγαπώ και θέλω να το δω να προχωράει. Αφού κατά βάθος ήθελα από πάντα να ασχοληθώ με αυτό το αντικείμενο. Το ναι και το όχι με ταλάνιζαν από πάνω μέχρι κάτω στον εγκέφαλό μου. Παρόλα αυτά λέω στον εαυτό μου. Μην αγχώνεσαι Άννα. Εσύ είσαι ένα απλό μικρό κορίτσι. Σιγά μη διαλέξουν εσένα. Θα υπάρχουν πολλές χιλιάδες καλύτεροι παίχτες από εσένα! Και με πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες! Εσύ τι έχεις κάνει στη ζωή σου; Τα άλλα τα παιδιά θα έχουν ήδη στάνταρ κάποιο αντίστοιχο πτυχίο. Εσύ τι έχεις; Τίποτα! Μόνο απολυτήριο λυκείου! Αλλά από την άλλη υπάρχουν τόσα παιδιά που πηγαίνουν σε αυτά τα ριάλιτι και τους διαγωνισμούς και όντως βρίσκουν καλύτερες διεξόδους στη ζωή τους! Γιατί να μην το προσπαθήσω κι εγώ αφού και μπορώ και ικανότητες έχω;

Λοιπόν... Το πήρα απόφαση. Θα πάω στον διαγωνισμό! Αλλά δεν θα το πω σε κανέναν. Θα το κρατήσω για μένα. Δεν χάθηκε και ο κόσμος να τους το κρύψω άλλωστε! Ούτως η άλλως ήταν αδιάφοροι προς τα θέλω μου και τη μεγάλη μου αγάπη. Περίμεναν να ακολουθήσω τη πεπατημένη όπως όλα τα παιδιά γιατί απλά έτσι είναι το φυσιολογικό. Οι αδερφές μου έχουν τις ζωές τους στη Θεσσαλονίκη. Είμαι μόνη μου. Άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες δεν έχω. Ενώ αν πάω σε αυτόν τον διαγωνισμό όλο και κάτι θα κερδίσω. Ίσως απλά κερδίσω μερικούς ακολούθους στα σόσιαλ. Ίσως κερδίσω και το μεγάλο βραβείο! Δεν έχω και κάτι να χάσω.

___________________________________________
Καλησπέρες! Ναι μετά από εκατό χρόνια! Ανέβασα και πάλι!

Πως είσαστε; Ελπίζω να είστε ΥΠΕΡΟΧΑ! Να ξέρετε ό,τι και πέραν της συγγραφής, πλέον ασχολούμαι και με τη κωμωδία! Οπότε, ρίξτε και μια ματιά από το κανάλι μου στο youtube, το Christina's Paradise! Σας περιμένω εκεί!

Τα λέμε ξανά σύντομα στο επόμενο κεφάλαιο! Μπάι! ;)