Όταν βαριέμαι υπερβολικά πολύ όταν κάνω μια δουλειά, προσπαθώ να ψάχνω για πράγματα τα οποία θα μου δώσουν χαρά. Ένα από τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω χαρά είναι να κοιτάζω βιντεάκια με καρτούν, διαφημίσεις και idents από παλιά κανάλια που πλέον δεν κυκλοφορούν πια. Ένα άλλο πράγμα που με κάνει να νιώθω χαρά είναι να κοιτάζω είδη ρουχισμού και στοιχεία υφασμάτινης επίπλωσης. Θα μπορούσα ΚΑΛΛΙΣΤΑ να τα θαυμάζω ώρες ατελείωτες στη κυριολεξία χωρίς να κάνω διάλειμμα καν. Ένα άλλο πράγμα που κάνει να νιώθω χαρά είναι να ντύνω κούκλες και ανθρώπους. Το ξέρω, λίγο παιδιάστικο αλλά πραγματικά αυτό που κάνω και που σκέφτομαι, είναι Ό,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Ένα άλλο πράγμα που με κάνει να νιώθω χαρά είναι να βρίσκω ατέλειες στα σπίτια και στα κτήρια. Ω ναι. Μου αρέσει να ψάχνω μούχλες, υγρασίες, φουσκωμένα κομμάτια στους τοίχους... Περίεργα κολλήματα αλλά να που χρησιμεύουν. Πως χρησιμεύουν; Θα μάθετε στη πορεία.

Ένα θετικό που σου δίνουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι ότι μαθαίνεις να δίνεις υποσυνείδητα, περισσότερη αξία στις λεπτομέρειες. Τι εννοώ; Γίνεσαι πιο παρατηρητικός, πιο προσεκτικός και φυσικά πιο λεπτεπίλεπτος στις κινήσεις σου. Αλλά και εξασκείς παράλληλα το μάτι σου! Αν αυτό δεν είναι αρετή, τότε τι είναι;

Πλέον έχω εξασκηθεί τόσο καλά παρατηρητικά στο να αποφασίζω αμέσως ποιό ρούχο ταιριάζει όχι μόνο σε μένα όσο αναφορά το σκαρί και το σωματότυπο, αλλά και το τι δομικά και αρχιτεκτονικά προβλήματα μπορεί να έχει ένα δωμάτιο, ένα κτήριο, ένα σπίτι, ένα διαμέρισμα. Και πιστέψτε με, υποσυνείδητα και έμμεσα έστω, αυτές οι δεξιότητες και γνώσεις προσφέρουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.

Βάζω και βλέπω ένα παλιό υπέροχο βιντεάκι από το κανάλι Junior's tv όπου έδειχνε παλιές διαφημίσεις του 1995. Το Junior's tv ήταν το πρώτο κανάλι που έδειχνε παιδικά και μόνο παιδικά και κινούμενα σχέδια ποτέ. Είχε ανοίξει το 1992 και έκλεισε το 1999 μετά από υπουργική απόφαση. Οι μηνύσεις είχαν πέσει βροχή και μάλιστα καταργήθηκαν μέχρι και τα ίδια τα μηχανήματα του σταθμού. Είναι τόσο λυπηρό αυτό. Γιατί δυστυχώς δεν το πρόλαβα. Δεν είχα καν γεννηθεί τότε εγώ. Αλλά από όσους το γνωρίζουν και άκουγα στο σχολείο κάποτε μεγαλύτερα παιδιά να μιλάνε για αυτό, έλεγαν ότι ήταν φοβερό κανάλι. Για να λέγανε ότι είναι φοβερό κανάλι, κάτι θα ήξεραν παραπάνω.

Αχ πόσο θα ήθελα να το ξαναέβλεπα σήμερα! Έχω γίνει μέλος στην ομάδα τους στο twitter και στο facebook. Λένε μάλιστα ότι σκέφτονται να κάνουν έστω και livestreams μέσω Ίντερνετ. Μακάρι! Τους το εύχομαι! Θέλω τόσο πολύ! Για να δω και εγώ την γοητεία του. Μέσα στις υπέροχες αυτές διαφημίσεις ήταν και μια διαφήμιση για ένα κατάστημα για ρούχα για εγκύους και μωρά, μια διαφήμιση μιας εταιρείας για μονώσεις ταρατσών και φυσικά, μιας εταιρείας για λευκά είδη και στοιχεία επίπλωσης.

Είναι πραγματικά, Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ να βλέπεις και να αντικρίζεις τα ριχτάρια, τα καλύμματα, τα χαλιά, τα σεντόνια... Να τα χαζεύεις, να τα αγγίζεις, να τα ψηλαφίζεις... Επίσης, φαντάζομαι άνετα τον εαυτό μου να εργάζεται σε μονώσεις σπιτιών και κτηρίων. Ένα σπίτι ή ένα κτήριο χωρίς μονώσεις για μένα δεν λέγεται σπίτι εξάλλου. Ούτε κτήριο. Μάλιστα έχω ακούσει να γίνονται μονώσεις μέχρι και σε πισίνες! Μου φαίνεται λίγο παράλογο αυτό αλλά για να το κάνουν, κάτι θα ξέρουν.

Σίγουρα το να κάνεις μονώσεις για μένα, μου φαίνεται πολύ πιο χρήσιμο και ενδιαφέρον από το να σερβίρεις συνέχεια καφέδες και μικρογεύματα. Τουλάχιστον στις μονώσεις ταρατσών κάνεις και κάτι το χρήσιμο. Εξασκείς και τα χέρια σου, τα μπράτσα σου... Εδώ με τον δίσκο τι κάνεις; Τίποτα. Απλά πρέπει να προσέξεις μην σου πέσει. Φοβερή δουλειά...

Ενώ φυσικά το να χαζεύεις ανάμεσα στις κρεμάστρες με τις φούστες τις μακριές, τα φουστάνια και τα παντελόνια είναι κάτι ακόμη καλύτερο. Νιώθεις λες και θέλεις να φτιάξεις πολλές μικρές ιστορίες για το κάθε ρούχο και κρεμάστρα που αγγίζεις. Νιώθεις λες και θέλεις να φτιάξεις και εσύ ένα παρόμοιο παντελόνι ή φουστάνι. Πόσο μάλλον να το φορέσεις, να το ποζάρεις.

Λαχτάρα. Σκέτη λαχτάρα. Όλα είναι τόσο ωραία! Κάποιες φορές ακόμη και μέσα στον κόσμο σκέφτεσαι ότι είναι καλύτερο να σκέφτεσαι αυτό παρά το τι θέλει ο ένας και ο άλλος πελάτης. Το φαγητό και το ποτό κάποια στιγμή θα καταναλωθεί, ενώ ένα ρούχο ακόμη και με έκπτωση, είναι κάτι που θα το φορέσει ξανά και ξανά και ξανά και θα του δώσει πολλές πτυχές της ζωής του.

Άρχισα έτσι απλά να σκέφτομαι στο μυαλό μου διάφορα πράγματα. Και σχέδια. Μέχρι το πως θα μπορούσα να φανταστώ μια ηρωίδα σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που θα φτιάξω στο μέλλον. Εμφανισιακά φυσικά. Όχι κάπως αλλιώς.

Σαν να έκανα όμως τη σύνδεση μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό που θέλω τελικά να κάνω στη ζωή μου είναι να σχεδιάζω γραφικά και ηλεκτρονικά παιχνίδια! Και χαρακτήρες και μουσική, και εμφάνιση... Όλα! Τα πάντα! Να κάνω σκίτσα! Να ζωγραφίζω! Να φτιάχνω ιστορίες! Νιώθω λες και όλα τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους. Πως είναι αυτό που πραγματικά επιθυμώ στη ζωή μου. Η γραφιστική, το σχέδιο, η ζωγραφική...

-Με συγχωρείτε! ακούω μια φωνή.

Γυρίζω στη μπάρα και βλέπω τον Κένζι.

-Θέλω να παραγγείλω ένα ακόμη γεύμα με κλαμπ σάντουιτς, κοτομπουκιές και τηγανιτές πατάτες.

-Μάλιστα. Έρχονται σε δεκαπέντε λεπτά. απαντάω με επαγγελματισμό.

Μια στιγμή όμως αργότερα, τελικά ρώτησα τον Κένζι.

-Είσαι εσύ ο Κένζι Πουερτόλας;

-Μάλιστα.

-Σε ακούω να μιλάς με τη παρέα σου για ηλεκτρονικά...

-Ε λογικό, αυτή είναι η δουλειά μου.

-Κι εγώ παίζω ηλεκτρονικά! Πολλά χρόνια! του λέω θαρρετά.

-Αλήθεια; Πόσο χρονών είσαι; Πως σε λένε; με ρωτάει χαμογελώντας.

-Άννα. Και είμαι 21 χρονών.

-Σπουδάζεις κάτι;

-Όχι. Δεν ήθελα.

-Μπα; Πως και έτσι;

-Απλά δεν ήθελα. Δεν το ένιωθα ποτέ ως αναγκαίο. Όχι ακόμη τουλάχιστον

-Μάλιστα. Θα ήθελες ένα αυτόγραφο;

-Ναι σε παρακαλώ! λέω βλακωδώς. Ρε Άννα πας καλά; Δεν τον ξέρεις καλά σαν καλλιτέχνη, σαν δημιουργό! Τι είναι αυτά που ζητάς;

-Ορίστε! μου λέει ο Κένζι χαμογελώντας και μου έδωσε ένα πρόχειρο χαρτί σκισμένο από τετράδιο. Έγραφε επάνω: Στην Άννα, τη πιο γλυκιά σερβιτόρα. Κένζι Πουερτόλας." Ποπό! Με κολάκευσες φίλε μου!

-Ευχαριστώ πάρα πολύ! λέω χαμογελώντας ως τα αυτιά. Ρε σε Άννα τι κάνεις; Χάζεψες; ρωτάω εγώ στον εαυτό μου από μέσα μου.

Ο Κένζι παρόλα αυτά γύρισε στη παρέα του γιατί έτσι έπρεπε. Δεν ήταν σωστό να τον απασχολώ περισσότερο εξάλλου. Είχα και εγώ άλλωστε και τη δικιά μου ζωή. Και έπρεπε να προχωρήσω παρακάτω.

Καμαρώνω το πρόχειρο αυτόγραφο του Κένζι σαν fangirl του τυπά από το Λυκόφως που τα κοριτσάκια κάνουν σαν τρελά και παλαβά για αυτόν. Όμως, κάτω από τα φώτα της μπάρας προσέχω ότι κάτι είναι γραμμένο από πίσω του. Το γυρίζω και βλέπω το εξής:

-Όποτε και αν θελήσεις, πάρε με σε αυτό το νούμερο. Κάθε σου κλήση είναι ευπρόσδεκτη. 6978443566

Μπα! Και καψούρης ο φίλος μας ο Κένζι! Αν και για να είμαι ειλικρινής προτιμώ χίλιες φορές περισσότερο το γεγονός ότι προτίμησε αυτόν τον τρόπο για να μου δείξει το ενδιαφέρον του παρά από το να μου την έπεφτε στεγνά. Δεν είμαι πουριτανή ή ντροπαλή, όχι, αλλά είμαι από τα άτομα που θέλουν το χρόνο τους με τους άντρες. Ούτε είμαι της φάσης ότι μόνο ο άντρας κάνει τη πρώτη κίνηση. Τη κάνει και η γυναίκα αν θέλει και έχει το κουράγιο. Αλλά πρέπει να το κάνει με όμορφο τρόπο, όχι στο ξερό.

Τέλος πάντων... Ύστερα από αυτό το μικρό και ευχάριστο διάλειμμα, συνέχισα τη δουλειά μου. Όπως έπρεπε πάντα. Ύστερα από την λεπτότητα και την γλυκύτητα του Κένζι, πήγα στην βοθρίλα δύο γορίλων που έβριζαν ενώ μιλούσαν και τσακωνόντουσαν. Κάποιοι μάλιστα έκαναν μέχρι και μπραντ εφέρ στοιχήματα στο τραπέζι τους. Εγώ όμως έπρεπε να είμαι κυρία και επαγγελματίας. Δεν γίνεται να τους σχολιάζω άσχημα με κανέναν τρόπο και να τους εκθέσω χειρότερα. Ήδη εκτείθονται μόνοι τους. Αλλά μπορώ να παρέμβω πολιτισμένα και να τους ζητήσω να έχουν λιγότερες εντάσεις. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος εξάλλου στα δίπλα τραπέζια να ανέχεται τις γκαρίλες τους και τις φωνές τους.

Τέλος πάντων. Η ώρα έχει φτάσει έξι. Η βάρδιά μου τελειώνει στις εννιά μιας και είμαι εδώ από τη μία το μεσημέρι. Πέντε λεπτά πριν τις έξι, φωνάζω τον εργοδότη μου να του μιλήσω.

-Να σας πω, θα έρθει σε λίγο μια παρέα φίλων μου για να με δουν και για να διασκεδάσουν. Να κεράσω εγώ στον καθένα από ένα μιλκσέικ απόψε;

-Ναι βέβαια! Γιατί όχι;

Γιατί πραγματικά είμαι τόσο ευγνώμων που ακόμη και σε αυτήν την απλή και ταπεινή θέση να βρίσκομαι, έχω το προνόμιο και το δικαίωμα στη κοινωνικοποίηση. Και μάλιστα στη κοινωνικοποίηση με παιδιά ανώτερου μορφωτικού επιπέδου από εμένα. Εγώ μόλις απλά τελείωσα το σχολείο και η μόνη εμπιρεία που έχω από δουλειά, είναι τρία χρόνια μπαργούμαν. Ενώ άλλα παιδιά στην ηλικία μου έχουν σίγουρα κάποιο δίπλωμα σε κάποιο μουσικό όργανο, έστω από φροντιστήριο για ξένη γλώσσα, από δημόσιο ή ιδιωτικό ΙΙΕΚ μπορεί και δεύτερο! Εγώ τι έχω από όλα αυτά; Τίποτα. Νιώθω τόσο άχρηστη. Τόσο μισή, τόσο ελλιπής στη ζωή μου. Είναι όλα τόσο άσχημα στη ζωή μου για μένα...

Είναι τόσο θλιβερό. Πλησιάζω τα 22 και είμαι εντελώς ανειδίκευτη. Δεν έχω ούτε ένα δίπλωμα, ούτε ένα μικρό πτυχίο καν από ιδιωτικό ΙΙΕΚ. Δεν ξέρω καν από πού κλάνει η κότα που λέει και η γιαγιά μου. Η γιαγιά μου! Δεν βρήκα καθόλου και χρόνο για να την επισκεφθώ! Τι γκάφα! Να λες ευτυχώς που δεν είναι μακριά, μιας και μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο του Πειραιά. Και τα Πετράλωνα από τον Πειραιά είναι γύρω στο εικοσάλεπτο με τον ηλεκτρικό. Συν 5 λεπτά να πάω από το σπίτι μου στο σταθμό, συν άλλα δέκα λεπτά περπάτημα όταν κατέβω κάτω.

Κάποια στιγμή, στη μεγάλη τηλεόραση του μαγαζιού είδα μια ΦΟΒΕΡΗ διαφήμιση. Μια διαφήμιση για έναν διαγωνισμό τύπου ριάλιτι και τάλεντ σόου μαζί για gamers. Έψαχνε άτομα τα οποία έχουν μανία με το gaming και θα 25 από όλα τα άτομα που θα δηλώσουν συμμετοχή, θα ζήσουν την εμπειρία του επαγγελματία gamer που αναμετριέται σε τουρνουά.

Τεχνική έχω! Αντανακλαστικά έχω! Ευστροφία έχω! Αντοχή στις οθόνες και στο μπλε φως, έχω! Πιστεύω ότι θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να προσπαθήσω!

Έψαξα στο Ίντερνετ τις πληροφορίες του διαγωνισμού. Αν και ο διαγωνισμός θα μεταδιδόταν μονταρισμένος στη τηλεόραση σε επεισόδια, οι διαγωνιζόμενοι θα έχουν την δυνατότητα επικοινωνίας με τους φίλους και την οικογένειά τους και κάθε βράδυ θα επέστρεφαν ο καθένας στο σπίτι τους, μιας και δέχονται παιδιά μόνο από Αθήνα. Υπάρχουν και αντίστοιχοι διαγωνισμοί στη Θεσσαλονίκη, στα Χανιά και στη Πάτρα. Δεν θα μένανε όλοι μαζί. Μεν θα συνεργάζονται, θα κάνουν εξάσκηση και πρόβες όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, αλλά θα έρχονται το πρωί και το βράδυ ο καθένας θα γύριζε στο σπίτι του. Το σόου θα είναι για 22 βδομάδες, μισό χρόνο περίπου δηλαδή. Η δήλωση συμμετοχής είναι δωρεάν ενώ στον ημιτελικό θα υπάρχουν μόλις 4 παίκτες. Στον μεγάλο τελικό θα είναι μόλις τρεις και ο πρώτος νικητής κερδίζει 100.000 ευρώ και συμβόλαιο με εταιρεία παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών. Ο δεύτερος νικητής κερδίζει 50.000 ευρώ και υποτροφία σε σχολή προγραμματισμού με ειδίκευση στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ο τρίτος νικητής κερδίζει απλά 25.000 ευρώ και δωρεάν μαθήματα ζωγραφικής σε αντίστοιχη σχολή για έναν χρόνο που μετά θα πρέπει να πληρώσει για να συνεχίσει.

Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτώ δεύτερη στιγμή για να πω το ναι. Αν και είναι ένα εμπόδιο η δουλειά μου για να είμαι ειλικρινής. Δύσκολα λες πως παραιτείσαι και φεύγεις. Δεν βγαίνει εύκολα το μεροκάματο άλλωστε στις μέρες μας. Θέλω να το ξανασκεφτώ αν είναι να δηλώσω συμμετοχή. Ίσως το σκεφτώ αύριο ή μεθαύριο. Θα έχω τη σκέψη μου πιο καθαρή εξάλλου.

Αυτές ήταν και εξάλλου, οι τελευταίες μου σκέψεις, πριν ακούσω γνώριμες φωνές να μπαίνουν στο μαγαζί. Μπήκαν μέσα τα παιδιά, ο Μιχάλης, ο Σπύρος και η Μαριαλένα. Και έπρεπε φυσικά να πάω να τους προυπαντήσω.

___________________________________________
Καλησπερούδια! Τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Και ναι! Ανανέωσα πάλι! Το είχα τεράστια ανάγκη. Παρόλα αυτά ελπίζω να είστε όλοι καλά! Καλό μήνα σας εύχομαι και φυσικά να πάνε όλα καλά και καλό φθινόπωρο και επίσημα!