Παρά το γεγονός ότι και αυτό το Σάββατο έκανα αυτό που ήθελα πραγματικά όπως κάθε πρωί, η μέρα μέχρι τώρα εκτός από τη συγγραφή του πρώτου μου άρθρου ήταν μια καταστροφή. Μπορεί μεν να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια πολλά χρόνια και να έχω πολλή εμπιρεία και τα δάχτυλά μου να κουνιούνται αυτόματα πάνω στο χειριστήριο, αλλά, αυτή τη στιγμή όπως και από τη στιγμή που ήρθαν στο σπίτι μου ο Γιώργος και ο Μιχάλης, αισθάνομαι το μυαλό μου τελείως κενό. Και πραγματικά, είναι θαύμα το γεγονός ότι κάθομαι και γράφω αυτή τη στιγμή. Πως γράφω πραγματικά, δεν έχω ιδέα.

Ξεκίνησα τη δουλειά μου σαν αυτόματο στο μαγαζί. Εντελώς υποσυνείδητα πήγαιναν και ερχόντουσαν οι εντολές του εργοδότη μου στο κεφάλι μου και εγώ απλά, τις εκτελούσα σαν ρομποτάκι. Έχει γούστο να είμαι και αχτένιστη, αν και δεν φαίνεται και τόσο πολύ, μέσα στις μαύρες μπούκλες μου.

Τα μάτια μου πήγαιναν πήγαιναν από εδώ και από εκεί στον κόσμο που ήταν μέσα στο μαγαζί. Επίσης, δεν λέω παρά μόνο τα στοιχειώδη στους πελάτες που μου έδιναν παραγγελίες. Και τα πόδια μου πηγαινοέρχονται από τον πάγκο στη κουζίνα και στη σάλα. Με τις δύο συναδέλφισσές μου θα πούμε μαζί καμιά κουβέντα αλλά ως εκεί. Τίποτα άλλο, τίποτα το καινούργιο.

Υπάρχουν και πολλές πληροφορίες που διαχέονται στον χώρο, στο κεφάλι μου, στο μυαλό μου, στο οπτικό μου πεδίο. Αυτή τη στιγμή θα σκάσω. Λίγο ακόμη και νιώθω λες και το κεφάλι μου θα ανατιναχθεί αν απλά δεν ηρεμήσω, δεν κλειστώ στον κόσμο μου...

Μέχρι που επιτέλους ήρθε ο εργοδότης μου και με άφησε για δεκαπέντε λεπτά να κάνω διάλειμμα. Έτσι, αποφάσισα να καθίσω σε ένα καναπεδάκι στη σάλα. Πιάνω το κινητό μου και έτσι απλά πληκτρολογώ: ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΓΑΛΛΙΚΩΝ-ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ. Και έτσι, επιτέλους, μετά από χρόνια, έρχομαι αντιμέτωπη με μια παλιά αγάπη, με μια παλιά μανία... Ένας έρωτας κεραυνοβόλος...

"Τα ουσιαστικά στα γαλλικά, είναι λέξεις που έχουν γένος και αριθμό. Συναντιούνται και με τον όρο substantifs. Συνοδεύονται από το οριστικό ή αόριστο άρθρο, το οποίο δηλώνει και το γένος τους. Η διαφορά τους με τα ελληνικά είναι ότι δεν έχουν πτώσεις, άρα δεν κλίνονται. Μέσα στη πρόταση έχουν θέση υποκειμένου, αντικειμένου ή κατηγορουμένου."

Αχαχαχαχ... Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά; Πως θα τα θυμάμαι όλα αυτά; Ουάου... Απλά ουάου...

"Όπως και στα ελληνικά, θα τα συναντήσουμε ως noms σε δύο μεγάλες κατηγορίες:

1. ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ (noms propers)
Γράφονται πάντα με κεφαλαίο γράμμα και περιλαμβάνουν:
-ονόματα ανθρώπων
-λαών
-μνημείων
-ονόματα μουσείων
-γεωγραφικά ονόματα

2. ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ (noms communs)
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν όλες οι λέξεις που δηλώνουν:
-έμψυχα, δηλαδή πρόσωπα ή ζώα, μεμονωμένα σαν σύνολο
-άψυχα, δηλαδή πράγματα ή αφηρημένες έννοιες."

Εεεε... Εντάξει. Κάπως αυτονόητο θα είναι αυτό...

"Προσθέτοντας το αρσενικό οριστικό άρθρο le, μπορούμε να μετατρέψουμε σε ουσιαστικό:
-ένα απαρέμφατο
-μια μετοχή
-ένα επίθετο
-ένα επίρρημα
Μια σημαντική διαφορά με τα ελληνικά, είναι ότι τα βαφτιστικά ονόματα δεν παίρνουν άρθρο."

Εμ βέβαια. Η γαλλική γλώσσα, αν και ωραία κατ' εμέ, είναι μπαμπέσικη με τουλάχιστον τρία άρθρα στη σειρά που δεν προφέρονται. Στανταράκι. Εκατό τοις εκατό. Πλάκα πλάκα, γνωρίζατε ότι το ον είναι etre, και το κάπνισμα fumer;

Είναι δύο λέξεις παραδείγματα που γράφονται στο συγκεκριμένο άρθρο για τη γλώσσα και πραγματικά μου έχουν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση.

Ένιωσα όμως και μετά από αυτό, μια πολύ ωραία ικανοποίηση και θέλησα όχι μόνο να βγάλω σνάπσοτς αλλά και να το ξαναδιαβάσω. Αν και εκνευρίστηκα λίγο στην αρχή, τελικά το ξαναδιάβασα με απόλαυση. Και μου άρεσε...

Το τηλέφωνο όμως με διακόπτει. Ενώ ξαναδιάβαζα το άρθρο ωραία και καλά, το τηλέφωνο χτυπάει. Το σηκώνω. Ήταν ο Μιχάλης.

-Μιχάλη; Έλα.

-Άννα; Είσαι καλά;

-Ναι, μια χαρά... Είμαι στη δουλειά αυτή τη στιγμή... Κάνω ένα διάλειμμα και διαβάζω λίγα γαλλικά και γραμματική τους στο ίντερνετ...

-Μάλιστα... Να σου πω, γίνεται αύριο να ξαναέρθω σε σένα; Δεν μου φαίνεσαι και πολύ καλά. Εχθές δεν έπαιξες καλά... Είναι πολύ περίεργο το ότι δεν κέρδισες εχθές. Συνήθως κερδίζεις. Κάτι σου συμβαίνει...

-Ναι, ισχύει το ότι κάτι μου συμβαίνει. Αλλά είναι λίιιιγο περίπλοκο. Προσπαθώ με άλλες δραστηριότητες να τα βγάλω πέρα αλλά δεν τα καταφέρνω και πάντα...

-Μάλιστα... Χρειάζεται οπωσδήποτε να μιλήσεις σε κάποιον. Δεν γίνεται να το παλεύεις μόνη σου. Δεν γίνεται. Να σου πω, έχετε τουρνουά σήμερα στο μαγαζί; Έστω με βελάκια;

-Όχι. Θα είναι πολύ ήσυχα τα πράγματα σήμερα.

-Λέμε να έρθουμε σήμερα με τη παρέα... Θα έρθει σήμερα και η Μαριαλένα με τον Σπύρο και τη Φανή από το σχολείο... Θέλεις;

-Εννοείται πως θέλω! Ειδικά σήμερα οι συνθήκες είναι ιδανικές! Θα ακουγόμαστε και δεν θα γίνεται και ο κακός χαμός από πιτσιρίκια!

-Ωραία Αννούλα! Τα ξαναλέμε! λέει ο Μιχάλης χαρωπά στο τηλέφωνο και κλείνει.

Η Μαριαλένα... Ο Σπύρος... Η Φανή... Ποπό! Τους είχα ξεχάσει ΤΕΛΕΙΩΣ! Πόσα χρόνια έχω να τους δω; Τουλάχιστον πέντε! Αυτοί είναι φίλοι μου από το σχολείο. Ο Μιχάλης και ο Γιώργος βέβαια μιλούσαν τελευταία περισσότερο από εμένα με αυτούς. Εγώ μετά τα δεκαέξι χάθηκα μαζί τους. Μιας και έδιναν Πανελλήνιες... Σε κάποια φάση, αν και τους αγαπούσα πολύ σαν φίλους, τους μιλούσα και εκνευριζόντουσαν. Λες και δεν μπορούσα να καταλάβω τα βάσανα που περνούσαν στη ζωή τους. Δουλειά και εργασία δηλαδή. Αλλά πιστέψτε με. Το θέμα δουλειά το καταλαβαίνω και πολύ καλά μάλιστα. Δουλεύω τρία χρόνια ως σερβιτόρα και δεν είναι και η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια δεν είχα και ιδιαίτερες επαφές μαζί τους. Δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία. Παρόλα αυτά, χαίρομαι που θα τους ξαναδώ. Αυτό είναι που έχει σημασία.

Έπρεπε όμως να ξαναγυρίσω στη δουλειά μου. Η ώρα είναι τρεις. Στις έξι θα έρθουν τα παιδιά. Θα με ξαναφήσουν να κάνω διάλειμμα στις πέντε. Λογικό το βρίσκω.

Αποφάσισα να βάλω τα ακουστικά στα αυτιά. Δεν έχουμε και πολύ κόσμο. Τη περισσότερη ώρα κάθομαι στον πάγκο σε μια ψηλή καρέκλα. Παρόλα αυτά, πρέπει να προσέχω ΠΟΛΥ τη σάλα του μπαρ. Θέλει ηρεμία και ΠΟΛΛΗ υπομονή αυτή η δουλειά αλλά τι να κάνουμε. Η δουλειά ποτέ δεν είναι εύκολη. Θέλει αντοχές εως τα μπούνια. Πραγματικά.

Κοιτάζω τον κόσμο που πηγαινοέρχεται από εδώ και από εκεί στο μαγαζί. Βλέπω παιδιά τα οποία μιλούν με τις ώρες. Για να μιλούν με τις ώρες, πάει να πει ότι σίγουρα θα σπουδάζουν ή θα δουλεύουν κάπου που να τους αρέσει. Όχι γκαρσόνια όπως εγώ...

Σε κάποια φάση, βλέπω από τη τζαμαρία του μαγαζιού κάποιον να έρχεται με το ποδήλατό του. Σπεύδω λοιπόν εγώ να τον βοηθήσω με το ποδήλατό του στο πάρκινγκ των ποδηλάτων. Ναι, είμαι και παρκαδόρος ποδηλάτων. Μου αρέσει σαν δουλειά μπορώ να πω. Πάω στα ντουλάπια με τις αλυσίδες και αρπάζω αμέσως μια αλυσίδα με το κλειδί της.

-Καλησπέρα σας! Μισό λεπτό. Θα σας δέσω εγώ το ποδήλατο.

Ο τυπάς ήταν γύρω στα 25. Με κοίταξε λίγο περίεργα, παρόλα αυτά μου κράτησε τον μεγάλο σκελετό του ποδηλάτου για να με βοηθήσει. Έδεσα το μπροστινό λάστιχο του ποδηλάτου στη σχάρα του πάρκινγκ. Του έδωσα το κλειδί της αλυσίδας.

-Πως σε λένε; τον ρωτάω.

-Κένζι.

-Λοιπόν Κένζι. Άκου προσεκτικά. Θα κρατάς εσύ το κλειδί της αλυσίδας αλλά όταν θα πρέπει να φύγεις, θα έρθεις σε εμένα για να σου το ξεκλειδώσω. Είναι η πολιτική του μαγαζιού.

-Μάλιστα. Όπως θέλετε. μου λέει και μπαίνει μέσα στο μαγαζί για να παραγγείλει και για να συναντήσει τη παρέα του.

Εγώ παρόλα αυτά, ήμουν αυτή που του παρήγγειλε. Είχε παραγγείλει όλως περιέργως ζεστή σοκολάτα μέσα στον Μάη... Σαν και εμένα... Ουάου. Απλά ουάου. Δεν ήταν και ο πιο ωραίος άντρας που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν πέντε εκατοστά πιο κοντός από εμένα τουλάχιστον, είχε καρέ μαύρα ατημέλητα μαλλιά και ένα μικροσκοπικό μουστάκι στο σαγόνι. Φορούσε κόκκινη μπλούζα και τζιν παντελόνι. Όσο μου μιλούσε είχε μια περίεργη προφορά. Ξένος θα είναι. Δεν μπορεί. Πάντως είναι μάστορας στο ποδήλατο. Και οδηγάει πολύ προσεκτικά για ξένος ειδικά εδώ στην Ελλάδα! Μπράβο του! Εύγε!

Ξαναέβαλα τα ακουστικά μου και ξανακάθισα στον πάγκο για να προσέχω τη σάλα. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμη μπορώ. Ο Κένζι που λέτε, μίλαγε διαρκώς με την παρέα του. Ήταν τέσσερα άτομα όλοι τους. Καθόντουσαν κοντά στη μπάρα του μπαρ. Σε έναν καναπέ με δυο σκαμπό. Αν και προσπάθησα να μην τους κρυφακούω ή να τους κοιτάω επίμονα, τελικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Έβγαλα το ένα ακουστικό, συγνώμη Ενρίκε Ιγκλέσιας, και άρχισα να ακούω τι λένε. Δεν το μετάνιωσα. Γιατί; Γιατί συζητούσαν για ηλεκτρονικά παιχνίδια!

Όμως δεν έπρεπε να αναμειχθώ στη συζήτηση. Προτεραιότητα έχει το μαγαζί. Άσε που είμαι μόνη μου αυτή τη στιγμή εδώ. Δεν υπάρχουν άλλες κοπέλες ή παλικάρια για σερβιτόροι και πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου. Να σερβίρω και να προσέχω τη σάλα. Και κάποιες φορές να φτιάχνω και ποτά κιόλας.

Τους άκουσα να μιλάνε για ώρα. Αρκετή ώρα. Ξαφνικά όμως άκουσα ένα όνομα γνωστό... Κένζι Πουερτόλας. Κένζι Πουερτόλας; Κάπου το έχω ξαναδεί και ακούσει... Μα που;

Α ναι! Είναι ένας πολύ γνωστός Ελληνοισπανός gamer στο youtube! Μα πως τον είχα ξεχάσει!;

Ενθουσιάστηκα. Αλλά και πάλι προσπάθησα να μείνω ατάραχη από αυτό γιατί θα γινόμουν ρεζίλι. Δεν θα με έλεγες και τρελή φαν του αλλά είχα κάτσει να δω μερικά βίντεό του. Καλός είναι. Μπορώ να πω πως έχει και χιούμορ καλό.

Αλλά για μένα, δεν αγγίζει κανέναν όπως τον 2j, τον Μάνο, τον LegitGaming.gr και εγώ δεν ξέρω ποιούς άλλους. Κατά τα άλλα, μπορώ να πω ότι είναι πολύ ωραίος για το ανάστημά του και σε εμφάνιση, και σε προσωπικότητα.

Τον βλέπω τώρα να μιλάει με τους φίλους του ωραία και καλά. Εγώ όμως έπρεπε να μείνω στον πάγκο, στη δουλειά μου. Γιατί αλλιώς θα είχα πρόβλημα με τους εργοδότες μου. Και σοβαρό. Δεν υπήρχαν περιπτώσεις που συχνά μου έκαναν παρατήρηση επειδή ήμουν αφηρημένη. Εως τώρα, για τα τρία χρόνια που τουλάχιστον δουλεύω. Αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μου κάνουν παρατήρηση και πάλι. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν θα μου άρεσε καθόλου. Μα καθόλου.

___________________________________________
Καλημέραααα! Πως είστε!;

Να το και το τρίτο κεφάλαιο! Θα το ανέβαζα εχθές το βράδυ, αλλά να που τελικά δεν έγινε κάτι τέτοιο... Δεν πειράζει! Το ανεβάζω σήμερα! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και συγνώμη που άργησα και εδώ να ανεβάσω! Τα ξαναλέμε σύντομα! 😉