ΜΑΙΟΣ

Δύσκολα μπορώ να πω ότι θυμάμαι τα όνειρα. Δύσκολα μπορώ να πω ότι θυμάμαι γενικά τι έκανα εχθές ή μέσα στην ημέρα που πέρασε. Θέλω όμως να θυμάμαι ένα πράγμα. Τα αγαπημένα μου ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζω το εκάστοτε χρονικό διάστημα: που σε αυτά, είμαι απίστευτα σούπερ. Ζω για να ακούω το πίκι πίκι στο χειριστήριο, το κλακ κλακ στο πληκτρολόγιο, το φριτε φρατς στην οθόνη του κινητού μου. Νιώθω τα χέρια μου να υπερλειτουργούν και το μυαλό μου να σκέφτεται εκατομμύρια μικρά πράγματα ταυτόχρονα. Ποτέ μου σε όλη μου τη ζωή δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Αυτήν την αίσθηση ικανοποίησης που έχουν τα ηλεκτρονικά.

Τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από το παρελθόν μου, είναι ότι αντί να παίζω με κούκλες, έπιανα ένα κινητό, έναν υπολογιστή ή μια τηλεόραση. Ή ότι καμιά φορά, ακόμη και στον ύπνο μου συνέχιζα να πλακώνω κακούς στο ξύλο ή να μουρμουρίζω ατάκες και ηχητικά εφέ. Και να μπαίνει η μάνα μου στο δωμάτιο και να μου τα ψέλνει. Εγώ δεν έδινα σημασία όμως. Γιατί από τότε που ήμουν σχετικά καλή στα μαθήματα του σχολείου και είχα φίλους να βγαίνω βόλτες, δεν μου έλεγαν και πολλά. Βέβαια, αντί για καφετέρειες, κλαμπ ή μαγαζιά με ρούχα, προτιμούσα να πηγαίνω στα Ίντερνετ Καφέ. Αντί για φέισμπουκ ή ίνσταγκραμ προτιμούσα τα gaming video στο youtube. Αντί να αγοράζω γλυκά από το κυλικείο του σχολείου, αγόραζα σύνεργα ζωγραφικής. Αντί να μετρώ προβατάκια για να με πάρει ο ύπνος, έβαζα τα ακουστικά μου. Αντί να μιλώ με τους γονείς μου καθώς έπαιζα, έβαζα τα ακουστικά μου και τα έβγαζα μόνο αν ήθελαν να μου ζητήσουν κάτι σημαντικό. Αντί για το μέσεντζερ, χρησιμοποιούσα καθημερινά το τηλέφωνο κανονικά κάθε βράδυ για να μιλώ με τους φίλους μου. Πολλά αντί όπως βλέπετε. Και είναι τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από τον εαυτό μου.

Βέβαια, σχετικά πρόσφατα έμαθα να παίζω τα καλά τα παιχνίδια. Από τα δεκαεπτά μου. Τόσα χρόνια ήμουν πιο commercial gamer και όχι top gamer που παίζει όλα τα καλά παιχνίδια. Αν έκανα πάντως μόνο αυτό, θα βαριόμουν μέχρι θανάτου.

Και θα πεις τώρα: "Βρε Άννα, γιατί το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα; Είναι χαζομάρα, δεν το καταλαβαίνεις;"

Για μένα όμως δεν είναι χαζομάρα. Είναι όλη μου η ζωή. Κάθε φορά που μάθαινα ένα νέο παιχνίδι, ξετρελαινόμουν τόσο πολύ, όπως τότε που η γιαγιά μας καλούσε στο σπίτι της και έκανε κέικ! Ή τούρτα! Τόσο πολύ, αν καταλάβατε.

Βέβαια, τόσα χρόνια δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα παιχνίδια που έπαιζαν οι φίλοι μου. Παρόλα αυτά, τη μία φορά που παίζαμε την εβδομάδα στο σπίτι μου που είχα και δικιά μου τηλεόραση, έπαιζα ό,τι έπαιζαν και οι άλλοι και αυτό τους αρκούσε. Και εγώ έπαιζα τα δικά μου. Οι άλλοι δεν με κορόιδευαν ευτυχώς, αλλά δεν ξετρελαινόντουσαν με αυτά που έπαιζα. Αλλά δεν πειράζει. Τσάι!

Δυστυχώς στα δεκαέξι χαθήκαμε λίγο, και πλέον με τους πολύ κολλητούς μου βρισκόμαστε. Είχαν και οι άλλοι δράματα με τις εξετάσεις, τις Πανελλήνιες για το πανεπιστήμιο. Παρότι εγώ όμως στη τρίτη λυκείου ήμουν σχετικά χαλαρή αν και έπαιρνα διαρκώς 19αρια και 20αρια δεν ήθελα να σπουδάσω κάτι. Όλοι είχαν διαρκώς την πρεμούρα για το σε ποιά σχολή θα περάσουν, ενώ εγώ απλά ήμουν απλός παρατηρητής. Μεν διάβαζα, αλλά δεν άκουγα τους καθηγητές μας που μας έλεγαν διαρκώς για το μέλλον μας και την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Εγώ σκεφτόμουν το Subway Surfers, το Temple run 2, το Relic run της Λάρα Κροφτ και άλλα εμπορικά παιχνιδάκια που μου άρεσαν περισσότερο από τα μαθήματα. Όχι ότι δεν έπαιρνα τα γράμματα, αλλά καταλαβαίνετε. Απλά δεν ενδιαφερόμουν για κάτι περισσότερο πέρα από τη μεγάλη μου αγάπη. Ίσως και καμιά φορά τη ζωγραφική και το χορό, αλλά ως εκεί.

Στα δεκαεπτα όμως... Άρχισαν οι δυσκολίες και για μένα. Οι αδερφές μου μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσουν και έμεινα μόνη μου. Η μαμά άρχισε τις απαιτήσεις. Με το που πήρα το απολυτήριο, και μάλιστα μια χρονιά νωρίτερα από το συνηθισμένο, με ανάγκασε να μάθω τις δουλιές του σπιτιού. Και το μαγείρεμα στο σπίτι. Μαθαίνω σχετικά γρήγορα, οπότε δεν είχα αντιρρήσεις. Μου άρεσε κιόλας, απλά τότε δεν το αισθανόμουν ως κάτι αναγκαίο για μένα.

Στα δεκαοχτώ, οι δυσκολίες συνέχισαν. Έπρεπε να παρατήσω το χορό και τη ζωγραφική και να βρω μια δουλειά. Δουλειά όμως βρήκα και μάλιστα πολύ γρήγορα, σε έναν μήνα. Αλλά μετά κουραζόμουν απίστευτα εύκολα μέσα στη μέρα. Περιορίστηκε ο προσωπικός μου χρόνος. Όχι ότι δεν είχα καθόλου. Απλά περιορίστηκε.

Ανακάλυψα όμως ότι στη πορεία ότι ήθελα να μάθω ολλανδέζικα και γαλλικά. Τα αγγλικά τα έχω τελειώσει. Με όλα τα διπλώματα. Όμως σαν να μου κόπηκαν τα φτερά. Γιατί τα λεφτά από τη δουλειά μου τα έδινα σε βόλτες, ρούχα, ηλεκτρονικά παιχνίδια... Και δεν άφηνα τίποτα στην άκρη. Δεν ήθελα και εξάλλου.

Αυτά τα λίγα θυμάμαι ουσιαστικά από τη ζωή μου. (Γαμώτο, τρύπησα το χέρι μου με το μικροσκοπικό μολύβι που γράφω, έτρεξε αίμα και λέρωσα το τετράδιό μου...) Είναι από τα λίγα πράγματα που αγόρασα που δεν ήταν παιχνίδι, επένδυση σε παιχνίδι, ρούχα, ταινίες, μουσική ή βόλτα. Ποπό! Κάτι μάλλον σημαίνει αυτό... Ότι μάλλον πρέπει να κάνω κάτι καινούργιο στη ζωή μου... Το ότι ίσως να μην μπορώ να συνεχίσω έτσι. Ότι μάλλον θα πρέπει να αλλάξω κάτι, μικρό ή μεγάλο.

Έτσι λοιπόν μια ωραία πρωία, το υποσυνείδητό μου πήρε μια ριζική απόφαση. Για μια στιγμή ένιωθα ότι αιωρούμουν στον αέρα. Και μετά, ότι έπεφτα ξανά σε κάτι μαλακό. Ανοίγω τα μάτια μου. Και ανακαλύπτω ότι είμαι ακόμη ευτυχώς στο δωμάτιό μου. Πολύ περίεργη αίσθηση πάντως. Η ώρα είναι πέντε το πρωί. Και έχω δουλειά στη μία η ώρα. Αν όμωε ξαναπροσπαθήσω να κοιμηθώ, έχασα τον χρόνο μου. Σηκώθηκα και τεντώθηκα από το κρεβάτι μου ελαφρώς κουρασμένη. Πήγα λοιπόν στην κουζίνα μαζί με το τετράδιό μου και το μικρό γαλάζιο μολύβι. Έφτιαξα το πρωινό μου, το έφαγα στα γρήγορα έτσι ώστε να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω. Έμεινα για πέντε λεπτά ακίνητη στο τραπέζι της κουζίνας κοιτάζοντας την άδεια σελίδα του τετραδίου μου. Και τελικά, πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να γράφω. Φρόντισα ευτυχώς να πάρω και ένα μπλε στιλό γιατί θέλω για έναν δικό μου λόγο να γράψω ξεχωριστά αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα που ήθελα.

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΓΚΕΙΜΕΡ. ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΡΑΜΟΝΙΤΑΚΗ.

Το gaming, είτε στο κινητό, είτε στον υπολογιστή, είτε στην τηλεόραση, σαν έννοια και σαν ασχολία, ακόμη και σήμερα, εν έτει 2020, είναι παρεξηγημένο. Δυστυχώς, εμείς σαν άνθρωποι, έχουμε συνηθίσει, είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα, αρκετές φορές να καταπίνουμε αμάσητη την κάθε οπισθοδρομική σκέψη που διαδίδουν οι μεγάλοι ή οι σπασικλες του σχολείου, που το μόνο που κάνουν, είναι να μας εκνευρίζουν. Δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος εύκολα, και μιλώ κυρίως για αυτούς που ασχολούνται με το gaming, όποιας μορφής ότι το gaming, έχει και καλά, εκτός από κακά, που έχουν όλες οι ασχολίες του κόσμου. Παρόλα αυτά, για να λέω τα πράγματα με το όνομά τους, σας παραθέτω εδώ, ξεπερνώντας τα κλισέ, τον δεκάλογο του σωστού και καλού γκέιμερ που θα κάνει τη ζψή σας καλύτερη. Και σας το εγγυώμαι! Θα με θυμηθείτε!

1. ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΛΑ, ΠΑΝΤΑ ΤΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ.
Τριγύρω μας, στη τηλεόραση, στον υπολογιστή, στο Ίντερνετ, στο κινητό, στο ραδιόφωνο, ακόμα και στον δρόμο, βλέπουμε παντού διαφημίσεις για πολλά πράγματα. Ένα από αυτά, είναι και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όμως, για πολλούς λόγους, οικονομικούς, χρονικούς, λογικής δεν προλαβαίνουμε και δεν έχουμε διάθεση να ασχοληθούμε με όλα αυτά τα παιχνίδια. Μάθετε λοιπόν να ξεχωρίζετε τα παιχνίδια που αγαπάτε πρώτα και μετά όλα τα άλλα. Και μην επηρεάζεστε πάντα από τους άλλους.

2. ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ, ΔΕΝ ΠΛΑΚΩΝΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΤΟ ΞΥΛΟ.
Ένας άλλος λόγος, που τα παιχνίδια είναι υποτιμημένα, είναι ότι και καλά προωθούν τη βία. Πράγματι, μπορεί, ως ένα σημείο, προσέξτε!, κάτι τέτοιο να γίνει. Αλλά θα πρέπει να είσαι πολύ χαζός για να καταπιείς αμάσητο κάτι που είδες σε ένα παιχνίδι και το έδεσες σχοινί-κορδόνι ότι έτσι είναι και η πραγματική ζωή. Αν έχεις τέτοια σημάδια, κάνε διάλειμμα από το συγκεκριμένο παιχνίδι και μίλα στους γονείς σου ή στους φίλους σου.

3. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ.
Τα παιχνίδια, όποια και να είναι, αρκετές φορές μας εξασκούν στην στρατηγική και στην κριτική σκέψη, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Ένα καλό που μπορούμε να κάνουμε για εμάς, είναι να κρίνουμε, μετά το τέλος κάθε παιχνιδιού, να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε, να γράφουμε τα συναισθήματά μας για ένα παιχνίδι που τελείωσε διά παντός για εμάς.

4. ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ, ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ή ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ΟΛΗ ΜΕΡΑ.
Θέλεις μήπως το κεφάλι σου να πονάεξ και να γυρίζει; Τα μάτια σου να δακρύζουν, να κοκκινίζουν, να τσιμπλιάζουν και να πονάνε; Να μη βλέπεις καλά; Να πονάνε τα κόκκαλά σου και να είναι εύθραυστα; Να πονάνε οι μύες σου από το καθισιό και την αγκύλωση; Μάλλον όχι. Ήδη τα δάχτυλά σου που κινδυνεύουν από τενοντίτιδα, σου λένε: Ξανασκέψου το!

5. ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΗΡΟΥΜΕ ΤΑ ΟΡΙΑ ΗΛΙΚΙΑΣ.
Εκτός από το ότι είναι βαρετό να παίζουμε συνέχεια παιχνίδια για μικρότερους, είναι εξίσου βαρετό να θέλουμε να προσπαθήσουμε ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές να παίζουμε κάτι που δεν το καταλαβαίνουμε ή είναι πολύ δύσκολο! Επίσης, όχι επειδή δεν πρέπει, αλλα μάλλον επειδή δεν θα μας αρέσει, θα ήταν καλό να αποφευγουμε τα Mature για... ευνόητους λόγους.

6. ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΜΑΣ.
Λένε πως εκτός από αυτούς που θέλουν να σπουδάσουν ιατρική ή νομική, πολύ υψηλό IQ, έχουν αυτοί που τελειώνουν όλες τις πίστρς στα παιχνίδια που παίζουν. Και για αυτό, γιατί έχουν υπομονή και επιμονή! Γι'αυτό πάρε παράδειγμα και καμιά φορά από τους gamers!

7. ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ.
Το ότι κάποιος παίζει μόνο παιχνίδια Android στο κινητό, σημαίνει αυτόματα το ότι είναι και χαζός; Το ότι κάποιος παίζει μόνο Minecraft και Fortnite σημαίνει ότι είναι έξυπνος; Μάλλον όχι. Αυτά, είναι χαζά στερεότυπα που τα διαδίδουν, όσοι δεν έχουν κάτι να κάνουν στη ζωή τους. Ξεκολλάτε!

8. ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΕ ΤΙΣ ΒΡΙΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ!
Έχουμε δει, πολλές φορές σε gaming videos άλλους ή τους ίδιους τους gamers ή τους youtubers να βρίζουν ή να κάνουν υποτιμητικά και σεξιστικά σχόλια σε κάθε παιχνίδι, που τα παιχνίδια δεν το αξίζουν αυτό. Πρόσεχε, ενώ παίζεις, πως αντιδράς και τι λες. Έχεις χιούμορ; Χρησιμοποίησέ το! Αξιοποίησέ το!

9. ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ. ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ!
Δεν είναι υγιεινό να παίζεις συνέχεια παιχνίδια, όλη μέρα. Τα κόκκαλά σου από το καθισιό γίνονται πιο εύθραυστα. Οι μύες σου γίνονται πιο μαλακοί πάλι από το καθισιό, τα μάτια σου πονάνε, κοκκινίζουν, δακρύζουν... Το κεφάλι σου πονάει και τρελαίνεσαι... Τα δάχτυλά σου παθαίνουν τενοντίτιδα, αγκύλωση... Το θέλεις αυτό; Όχι. Οπότε, μάθε να κάνεις και κανένα διάλειμμα! Δεν κάνει κακό!

10. ΠΑΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ.
Τι σημαίνει η λέξη προτεραιότητες για σένα; Ή μάλλον δεν υπάρχει για σένα; Μήπως δεν έχεις προτεραιότητες; Μήπως δεν έχεις κάτι άλλο στη ζωή σου; Μήπως έχεις αποξενωθεί από τον εαυτό σου; Μάθε να έχεις λοιπόν προτεραιότητες. Το σχολείο, τη σχολή, τη δουλειά, την οικογένεια, τα αδέρφια, τη σχέση, τους φίλους, τη γυμναστική, τα χόμπι, τις ξένες γλώσσες... Δεν είναι εξίσου ενδιαφέροντα με τα ηλεκτρονικά; Είναι, πως δεν είναι; Μάθε να σκέφτεσαι λοιπόν! Αξίζουν εξίσου με το πάθος που έχεις για τη μανία σου στη μικρή οθόνη...

Συμπέρασμα; Ο καλός και συνεπής γκέιμερ, δεν εκμεταλλευεται παραπάνω από όσο πρέπει τις ικανότητές του. Έχει πάντα πρόγραμμα και σύστημα για μια σωστή, ισορροπημένη και υγιεινή ζωή.

___________________________________________
Γεια σας και καλημέρα σας!

Ελπίζω να είστε όλοι σας καλά! Κανονικά θα δημοσίευα το κεφάλαιο εχθές το βράδυ αλλά δυστυχώς κόλλησε το κινητό μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα ευτυχώς είναι όλα καλά και ευτυχώς το δημοσίευσα και όλα καλά.

Σας αρέσει η ιδέα, το βιβλίο; Γνωρίσαμε και την Άννα αλλά και το πρώτο της άρθρο! Πως πιστεύετε ότι θα προχωρήσει; Γράψτε μου στα σχόλια!