"Όχι! Αν ήμουν εγώ ο πουλημένος πράκτορας, για ποιο λόγο θα προσπαθούσε να με σκοτώσει ο Σκαρ;" απάντησε αγανακτισμένος αυτή τη φορά.

"Τις ερωτήσεις, τις κάνουμε εμείς, πράκτορα. Ίσως όλο το σκηνικό να ήταν θέατρο. Αφού ο Σκαρ σίγουρα είχε δει τον Κώστα να τρέχει πίσω σας για να σας βοηθήσει. Επίσης, μπορείτε να μας λύσετε μία απορία; Για ποιό λόγο προσπάθησε η Τζούλια να σας σώσει;" ρώτησε άτονα εκείνος και τον έπιασε εξαπίνης.

"Νομίζω πως ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Ίσως είναι παράλογο αυτό που έκανε, όμως δε μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο λόγο για να μπει μπροστά μου. Όσο για τον Σκαρ, δεν υπήρξε κανένα θέατρο. Λυπάμαι, όμως δεν αντιλήφθηκα τίποτα. Ούτε την ομάδα μου, ούτε τον Κώστα που είχε φτάσει πίσω μου. Αν ήξερα πως ο Κώστας ήταν πίσω μου, θα προσπαθούσα να τον σώσω...κι ας πέθαινα εγώ στη θέση του." είπε αρκετά στεναχωρημένος και κάλυψε το πρόσωπό του στα δυο του χέρια.

"Για ποιο λόγο δεν αντιδράσατε τότε;"

"Δεν ξέρω...πραγματικά δεν ξέρω... Εκείνη τη στιγμή, τα έχασα. Δεν ήξερα τί συνέβαινε, δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Ακολούθησα την Τζούλια πιστεύοντας πως θα έβλεπε τον πρώην της, και ξαφνικά ήρθα αντιμέτωπος με τον Σκαρ...αυτός με πυροβόλισε και η Τζούλια μπήκε μπροστά μου για να με σώσει, και δεν ξέρω το γιατί. Όλη αυτή η κατάσταση με αποσυντόνισε. Ντρέπομαι που το λέω μα το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή δε λειτουργούσε. Προσπαθούσα να επεξεργαστώ τα γεγονότα μέσα μου και δεν συνηδειτοποίησα τι γινόταν δίπλα μου. Ένιωθα σαν παράλυτος, και σωματικά και εγκεφαλικά. Όταν συνήλθα, είχαν ήδη φτάσει τα ασθενοφόρα και γύρισα με το Διοικητή μου πίσω στο Τμήμα." είπε ειλικρινά εκείνος και τα μάτια του είχαν βουρκώσει.

"Διοικητά, εγώ τελείωσα με τις ερωτήσεις μου. Μήπως θέλετε να ρωτήσετε εσείς κάτι άλλο;" ρώτησε ο πράκτορας και ο Διοικητής πλησίασε πιο κοντά.

"Εάν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στην ομάδα σου και την Τζούλια, ποιον από τους δύο θα έσωζες;" ρώτησε ο Διοικητής και ο Χρήστος γύρισε να τον κοιτάξει.

"Αν μπορούσα να σώσω και τους δύο, θα το έκανα. Αν όμως αυτό δεν ήταν δυνατόν, θα έσωζα την ομάδα μου φυσικά." απάντησε αμέσως εκείνος δίχως να πάρει το βλέμμα του από το Διοικητή του.

"Σε ευχαριστούμε πράκτορα. Θα προτιμούσαμε να μην φύγεις από τη χώρα ή την πόλη γιατί ίσως σε ξαναχρειαστούμε. Μπορείς να πηγαίνεις." είπε ο πράκτορας, αφού ο Διοικητής του έκανε νόημα πως δεν είχε κάποια άλλη ερώτηση.

"Δεν είχα σκοπό να πάω πουθενά." απάντησε εκείνος.

Ο Χρήστος βγήκε από την αίθουσα και τον ακολούθησε με γοργό βήμα ο Διοικητής του.

"Η κηδεία του Κώστα και του Γιάννη είναι σήμερα στις 10, αν θες να παρευρεθείς." του είπε ο Διοικητής του κι εκείνος σταμάτησε.

"Φυσικά και θέλω!" απάντησε εκείνος αμέσως και ο Διοικητής τον προσπέρασε για να φύγει.

"Με πιστεύεις, έτσι; Θα έκανα τα πάντα για την ομάδα μου!" τον ρώτησε ο Χρήστος και περίμενε με αγωνία την απάντησή του.

"Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια. Όσο για την ομάδα σου, δεν υπάρχει πλέον ομάδα. Εάν δε σου ζητηθεί, δε θέλω να σε ξαναδώ στο Τμήμα." απάντησε εκείνος ξερά και έφυγε.

• ~ • ~ • ~ • ~ • ~ • ~ • ~ • ~ • ~ • ~ • ~ •

Η Μέλανι τεντώθηκε, και τα χέρια της ακούμπησαν σε κάτι σκληρό. Άνοιξε τα μάτια της και είδε πως κοιμόταν στον καναπέ.

Τί στο καλό; Τί έγινε χθες; Ω, ο πράκτορας! Γαμώτο, με πήρε ο ύπνος! σκέφτηκε και σηκώθηκε απότομα.

Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου και είδε την πόρτα του υπνοδωματίου ανοιχτή. Ο Χρήστος δεν ήταν εκεί, όμως έριξε μία κλεφτή ματιά μέσα στο δωμάτιο, και παρατήρησε πως όλα τα έπιπλά του ήταν μαύρα. Ένα τεράστιο διπλό κρεβάτι με σιδερένιο μαύρο κεφαλάρι, μαύρα κομοδίνα διακοσμούσαν τις δύο άκρες του κρεβατιού, ένα μεγάλο μαύρο γραφείο στην μία άκρη του δωματίου, και η ντουλάπα, η οποία κάλυπτε όλο τον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι, μαύρη κι αυτή. Μόνο οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε έναν απαλό τόνο του γκρι.

Τί μουντός άνθρωπος! σκέφτηκε και στράφηκε προς την πόρτα απέναντι από το υπνοδωμάτιό του, η οποία ήταν κλειστή.

Χτύπησε την πόρτα, όμως δεν πήρε απάντηση και πήρε το θάρρος να την ανοίξει. Ήταν η τουαλέτα. Όλη στολισμένη με μαύρα πλακάκια.

Πάλι μαύρο. Τι πρωτότυπο! σκέφτηκε και ξαναγύρισε στο σαλόνι.

Τότε, έριξε μία καλύτερη ματιά και σ'αυτό. Πάλι κυριαρχούσαν το μαύρο και το γκρι. Οι τοίχοι ήταν όλοι βαμμένοι στον ίδιο τόνο με το υπνοδωμάτιό του, και τα λιγοστά έπιπλα που είχε στο σαλόνι του, ήταν όλα μαύρα.

Ένας μαύρος δερμάτινος τριθέσιος καναπές με μηχανισμό για να σηκώσεις το υποπόδιο, και ένα μαύρο έπιπλο δίπλα του, σα διακοσμητικό μικρό τραπεζάκι με ένα συρτάρι στο τέλος του.

Πανέμορφο! είπε όσο το επεξεργαζόταν.

Ένα μαύρο μακρόστενο τραπέζι με τζάμι στην κορυφή του, βρισκόταν μπροστά από τον καναπέ. Και απέναντί τους, μία τηλεόραση πλάσμα, τεραστίων διαστάσεων. Δίπλα στην εξώπορτα είχε έναν μαύρο καλόγερο, και στην άλλη άκρη του δωματίου, δίπλα στην μπαλκονόπορτα, μία μαύρη βιβλιοθήκη. Δίπλα της υπήρχε μία κουνιστή καρέκλα, κι αυτή μαύρη.

Προχώρησε προς την πόρτα δίπλα στο σαλόνι, και βρέθηκε στην κουζίνα. Εκεί κυριαρχούσε το μαύρο και το κόκκινο.

Επιτέλους λίγο χρώμα! είπε και γέλασε.

Η κουζίνα του ήταν μοντέρνα, με πολλούς μάυρους γυάλινους πάγκους και τεράστια κόκκινα ντουλάπια να κρέμονται στους τοίχους. Στη μέση της κουζίνας, υπήρχε ένας μεγάλος τετράγωνος πάγκος, που άνετα χρησιμοποιούνταν για τραπέζι, και γύρω του είχε τέσσερα ψηλά σταντ για να καθίσεις.

Ούτε στην κουζίνα ήταν ο Χρήστος και η Μέλανι ξεφύσιξε απελπισμένα. Αποφάσισε να φύγει εφ'όσον εκείνος έλειπε και πήγε στο σαλόνι να βρει τα παπούτσια της. Αφού τα φόρεσε, προχώρησε προς την εξώπορτα κι πήγε να την ανοίξει, όμως διαπίστωσε πως ήταν κλειδωμένη.

Τί στο καλό; Με κλείδωσε μέσα; Γαμώτο! έβρισε δυνατά και γύρισε πίσω στο σαλόνι για να τον περιμένει.