Ο Συνήγορος Υπεράσπισης μπήκε γρήγορα μες το δωμάτιο της Τζούλιας και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ο Χρήστος ένιωσε να βρίσκεται σε αναμμένα καρφιά. Το μυαλό του στριφογύριζε και σκεφτόταν πως θα μπορούσαν να βρουν το Λεωνίδα πριν αποπειραθεί να κάνει κακό στην Τζούλια. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να μάθουν ποιος τον είχε βοηθήσει για να έρθουν τόσο κοντά της. Ξαφνικά κάπου ανάμεσα στις σκέψεις του, ξεπήδησε και η Μέλανι, την οποία είχε ξεχάσει τελείως.

"Έχω μαζί μου και την κοπέλα που σου είχα αναφέρει από το πάρκο. Γαμώτο, την ξέχασα τελείως. Της είπα να με περιμένει στο αμάξι!" αναφώνησε ο Χρήστος και ο Γιώργος τον κοίταξε παραξενεμένος.

"Για ποιο λόγο την πήρες μαζί σου; Αφού σου είπα πως τον πιάσαμε το δολοφόνο, μπορείς να ηρεμήσεις τώρα δε θα πάθει τίποτα η προστατευόμενή σου." του είπε πειραχτικά ο Γιώργος.

"Απλά φοβόταν να μείνει μόνη της σπίτι και με παρακάλεσε να την πάρω μαζί μου. Πάω να τη βρω, να της πω πως όλα είναι καλά και να μην ανησυχεί." απολογήθηκε αμέσως ο Χρήστος και κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ.

Ο Γιώργος τον ακολούθησε γρήγορα και τον πρόλαβε ακριβώς πριν κλείσουν οι πόρτες.

"Θα πάω κι εγώ να πάρω καφέ στο κυλικείο και θα έρθω να γνωρίσω τη μία και μοναδική που κατάφερε να σου κλέψει την καρδιά!" του είπε αστειευόμενος όμως κέρδισε ένα άγριο βλέμμα από το Χρήστο.

"Κοίτα να μην τη φέρεις σε δύσκολη θέση, θα σου σπάσω τα πόδια!" τον προειδοποίησε εκείνος και ο Γιώργος γέλασε δυνατά.

"Το υπόσχομαι!" είπε εκείνος ενώ σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη παράδοσης.

Ο καθένας πήρε το δρόμο του και χωρίστηκαν. Ο Χρήστος βρήκε τη Μέλανι να είναι καθισμένη μέσα στο αμάξι, στη θέση του συνοδηγού και μόλις τον είδε πετάχτηκε αμέσως έξω απ'αυτό.

"Είσαι καλά! Ανησύχησα τόσο πολύ για 'σένα. Ήμουν έτοιμη να έρθω να σε βρω." είπε ξέπνοα εκείνη έχοντας ήδη πέσει μέσα στην αγκαλιά του.

Εκείνος δεν ανταποκρίθηκε στην αγκαλιά της και η Μέλανι απομακρύνθηκε αμέσως με σκυμμένο το κεφάλι.

"Συγγνώμη." ψιθύρισε εκείνη δειλά και ο Χρήστος απομακρύνθηκε λίγο, έτσι ώστε να μπορέσει να την κοιτάξει καλύτερα.

Της χάιδεψε το μάγουλο και πέρασε μία τούφα πίσω από το αυτί της. Δεν είχε συνηθίσει σε ενδείξεις αγάπης.

"Ξέρεις, δεν έχω συνηθίσει να ανησυχεί κάποιος για 'μένα. Συνήθως εγώ ήμουν αυτός που ανησυχούσα για την ομάδα μου, που στην ουσία ήταν και η οικογένεια μου. Τις τελευταίες μέρες με κάνεις να νιώθω περίεργα και να αισθάνομαι πράγματα που δεν πίστευα πως θα μπορούσα ποτέ να αισθανθώ. Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που νιώθω, όμως χαίρομαι που με κάνεις να νιώθω έτσι. 'Ίσως να είμαι απόμακρος μερικές φορές όμως δεν το κάνω επίτηδες, δεν έχω συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές και μου είναι δύσκολο να αντιδράσω εκείνη τη στιγμή. Τι λες να το πάμε σιγά σιγά, και να συνεχίσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει;" της απολογήθηκε γλυκά για τη συμπεριφορά του και εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει στα μάτια.

Ο Χρήστος της χαμογέλασε και της έπιασε τα χέρια. Έμπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικά της και την τράβηξε προς το μέρος του. Άφησε τα χέρια της, και πέρασε τα δικά του γύρω από τη μέση της. Έσκυψε το σώμα του κι έγειρε προς το μέρος της, ακούμπησε τα χείλη του πάνω στα δικά της και χάθηκαν και οι δύο στο φιλί τους.