Έτσι, πέρασε μία ολόκληρη εβδομάδα. Ο Χρήστος, για πρώτη φορά στη ζωή του, είχε κλειστεί στον εαυτό του και προσπαθούσε μόνος του να βρει απαντήσεις σε όλα όσα τον απασχολούσαν τον τελευταίο καιρό. Προσπαθούσε να κατανοήσει τη συμπεριφορά του Γιάννη, και να βρει το λόγο για τον οποίο τους πρόδωσε. Είχε αρχίσει να φτιάχνει ένα κολάζ στον τοίχο του δωματίου του με τους πάντες όσους είχε αναμιχθεί το τελευταίο διάστημα, και όσους είχαν πάρει μέρος στην υπόθεση της σπείρας. Δεν μπορούσε να εξηγήσει με κανέναν τρόπο αυτήν την προδοσία και κάτι δεν του κολλούσε σε όλη αυτήν την υπόθεση. Ήταν σχεδόν σίγουρος πως κάτι άλλο είχε συμβεί όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τι. Για όποιον λόγο κι αν έδρασε ο Γιάννης έτσι, κάτι άλλο θα υπήρχε από πίσω. Δεν μπορεί να τους είχε προδώσει τόσο απλά. 

 Με την Μέλανι, κρατούσε τις αποστάσεις του και δεν ήξερε τι ακριβώς ένιωθε για εκείνη. Δεν ξανακοιμήθηκε μαζί της, ακόμα και όταν τον παρακαλούσε εκείνη τα βράδια που ένιωθε μοναξιά. Ήξερε πως από τη μεριά της, δεν αποζητούσε κάτι ερωτικό, όμως φοβόταν περισσότερο για τα δικά του αισθήματα και τα πάθη που μπορεί να ξυπνούσαν μέσα του. Έτσι, προτίμησε να μείνει μακριά της μέχρι να καταλάβει και ο ίδιος πως νιώθει για εκείνη για να μην περιπλέξει άλλο τα πράγματα. Αυτήν τη μία εβδομάδα, έβγαιναν σχεδόν κάθε μέρα έξω είτε για ψώνια είτε για να φάνε πρωινό κατά μήκος του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, όμως όταν γυρνούσαν σπίτι εκείνος χανόταν με τις ώρες στο δωμάτιο του όσο εκείνη έβλεπε τηλεόραση.Το φιλί που έδωσε στην Τζούλια τον προβλημάτιζε πάρα πολύ και δεν πήγε να την ξαναδεί στο νοσοκομείο, καμία από όλες αυτές τις μέρες. Όμως ένιωθε σαν κάτι να θερίζει τα σωθικά του, σαν κάτι να βουλιάζει μέσα του κάθε φορά που τη σκεφτόταν και δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί. Δεν μπορούσε να έχει αισθήματα για εκείνην, δε γινόταν. Τον είχε σώσει, και της χρωστούσε τη ζωή του, όμως αυτός είναι πράκτορας και αυτή ήταν μέλος της μεγαλύτερης σπείρας. Απλά δεν μπορεί να νιώθει κάτι γι'αυτή...δεν πρέπει.

 Ξημέρωνε Τρίτη και ήταν πέντε η ώρα. Την απόλυτη ησυχία στο διαμέρισμα, την διέκοψε ο ήχος του κινητού του Χρήστου.

"Ξέρεις τι ώρα είναι; Ελπίζω να έγινε κάτι σοβαρό!" είπε με βραχνή φωνή στο Γιώργο, που μόλις τον είχε καλέσει.

"Είχαμε εξελίξεις." ακούστηκε η φωνή του στην άλλη της γραμμής.

"Μίλα ρε. Τι έγινε;" ρώτησε εκείνος ανήσυχος και σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ.

 Η Μέλανι, μισοκοιμισμένη, έκανε την εμφάνιση της στο σαλόνι, και πήγε και έκατσε δίπλα στο Χρήστο στον καναπέ. 

"Απόψε, πιάσαμε το δολοφόνο με την καρδιά, στο Rose Garden, όπως είχαμε υποπτευθεί. Προσπάθησε να σκοτώσει άλλη μία κοπέλα όμως τον προλάβαμε πριν καν την ακουμπήσει. Τον πήγε περιπολικό στο Τμήμα για ανάκριση." απάντησε κοφτά ο Γιώργος και ο Χρήστος ήταν σίγουρος πως κάτι του έκρυβε.

"Τραυματίστηκε κανείς; Εσύ είσαι καλά;" ρώτησε αμέσως εκείνος, ο τόνος του γεμάτος ανησυχίας.

"Όχι, όλα πήγαν τέλεια με 'μας." απάντησε ο Γιώργος ενώ άφησε μία μακρόσυρτη ανάσα.

"Πες τότε ρε τι έχει συμβεί γιατί με τρέλανες!" του φώναξε ο Χρήστος και η Μέλανι άφησε μία κραυγή να βγει από την τρομάρα της.

"Η Τζούλια..." είπε κοφτά εκείνος και η καρδιά του Χρήστου έχασε αμέσως ένα χτύπο.

"Ξύπνησε;" ρώτησε χαρούμενα.

"Ναι...αλλά..." δίστασε να του πει εκείνος.

"Μίλα ρε!" τον διέταξε για να του πει τι είχε συμβεί.

"Της επιτέθηκε ο Σκαρ..." ήτα το μόνο που κατάφερε να πει εκείνος πριν ο Χρήστος του κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα.