"Σε παρακαλώ, είμαι στο νοσοκομείο. Μπορείς να πεις στους πράκτορες να με αφήσουν να τη δω;" ρώτησε το Γιώργο που βρισκόταν στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Ευχαριστώ φίλε!" αναφώνησε όταν εκείνος του είπε πως θα το κανόνιζε.

 Ανέβηκε γρήγορα στο δωμάτιό της και ευχαρίστησε τους πράκτορες που τον άφησαν να τη δει.

"Είδες που σου είπα πως θα ξανάρθω;" είπε χαμογελώντας μόλις μπήκε στο δωμάτιο και έκατσε στην καρέκλα δίπλα της.

"Μόνο που πίστευα πως όταν ξαναρχόμουν θα είχες ανοίξει τα μάτια σου... Νομίζω πως μου λείπεις...¨" οι λέξεις βγήκαν αυθόρμητα από τα χείλη του πριν καν της επεξεργαστεί.

"Αν ήσουν ξύπνια τώρα θα γελούσες και σίγουρα δε θα με πίστευες. Δεν ξέρω τι έχω πάθει το τελευταίο καιρό. Νομίζω έχω μαλακώσει..." της είπε ενώ της χάιδευε το μάγουλο.

"Ξέρεις...γνώρισα κάποια. Δεν ξέρω βέβαια αν θα έπρεπε να μιλάω σε 'σένα γι'αυτήν, όμως από την άλλη νομίζω πως θα ήσουν πολύ περίεργη να μάθεις. Προσπαθώ να την προστατέψω. Ίσως είναι θύμα ενός δολοφόνου. Η πρώτη μου συνάντηση μαζί της, μου θύμισε τη δικιά μας. Περίεργο, ε; Ελπίζω τουλάχιστον μ'αυτή να βγάλω άκρη. Θέλω πάρα πολύ να τη βοηθήσω, όμως νιώθω και τόσο περίεργα δίπλα της, δεν ξέρω... Δεν έχω ξανανιώσει έτσι και δεν ξέρω τι είναι. Λες να την ερωτεύομαι; Όμως δε θέλω έρωτες στη ζωή μου... Και απ' ό,τι φαίνεται ούτε σεξ. Μη γελάς! Θέλω απλά να ηρεμήσω. Όπως θέλω επίσης να ανοίξεις τα μάτια σου και να μη μιλάω στον τοίχο!" ξεφύσηξε στεναχωρημένος.

 Της έπιασε το χέρι και της το φίλησε.

"Ξέρεις τι είναι πιο περίεργο; Πως ενώ εκείνη με περιμένει σπίτι, εμένα ο δρόμος μου κατέληξε να με φέρει εδώ σε'σένα. Ήμουν χάλια και περιπλανιόμουν με το αμάξι, όταν ξαφνικά βρέθηκα έξω από το νοσοκομείο. Σίγουρα τώρα θα με κοιτούσες περήφανη και θα μου έλεγες: Είδες; Όλα σε οδηγούν σε'μένα!" γέλασε εκείνος ενώ σηκώθηκε για να την κοιτάξει καλύτερα.

 Ακούμπησε πάνω στο κρεβάτι, δίπλα της, και της χάιδεψε το μάγουλο.

"Είσαι τόσο όμορφη...τόσο γλυκιά...τόσο ανήμπορη... Ελπίζω να με συγχωρέσεις που σε κατάντησα έτσι, εδώ..." είπε ψιθυριστά και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά.

"Νιώθω τόσο περίεργα τις τελευταίες μέρες και δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Κάνω σαν γκόμενα, ε; Ίσως. Δεν πίστευα ποτέ πως θα γινόμουν τόσο ευαίσθητος, όμως να'μαι μπροστά σου! Εμπρός λοιπόν! Άνοιξε τα μάτια σου και κορόιδεψέ με!" είπε προσπαθώντας να γελάσει όμως μόνο δάκρυα βγήκαν από τα μάτια του.

"Μάλλον δε σ'αρέσει η παρέα μου γι'αυτό είσαι τόσο αμίλητη. Πρέπει να με διώξεις όμως μικρή μου για να φύγω, αλλιώς θα ξαναγυρίσω. Θα έρχομαι να σε βλέπω μέχρι να ανοίξεις τα μάτια σου!" της είπε αποφασιστικά πριν φύγει.

 Έσκυψε για να τη φιλήσει στο μάγουλο, όμως βρήκε τον εαυτό του να τη φιλάει στο στόμα.

"Συγγνώμη..." ψέλλισε λες κι εκείνη θα τον επίπληττε γι'αυτό που έκανε, και βγήκε σχεδόν τρέχοντας από το δωμάτιο.

 Μπήκε μες το αμάξι του και η καρδιά του χτυπούσε ακόμη άτακτα.

 Για ποιο λόγο να τη φιλήσω στα χείλη; Εμένα δε μου αρέσει η Μέλανι; Τι στο διάολο μου συμβαίνει; Ίσως βέβαια να μου βγήκε αυθόρμητα αυτό το φιλί, από συνήθεια. Ναι, αυτό είναι! Από συνήθεια τη φίλησα στο στόμα! έλεγε ξανά και ξανά στον εαυτό του μέχρι να το πιστέψει όταν ο ήχος του κινητού του τον έβγαλε από τις σκέψεις του.

"Θα αργήσεις;" έγραφε το μήνυμα που μόλις του είχε στείλει η Μέλανι κι ένιωσε σα να είχε κάνει ζαβολιά με την Τζούλια.

"Έρχομαι!" πληκτρολόγησε γρήγορα και ξεκίνησε αμέσως για το διαμέρισμά του ενώ η αίσθηση της προδοσίας δεν είχε σβηστεί τελείως από μέσα του.