28/10

-Εν αρχή η ειρήνη μέσα μου. Πρέπει να βρούμε πρώτα την ειρήνη μέσα μας.-

Πώς μπορώ να πω όχι στον πόλεμο απο τον καναπέ του σπιτιού μου? Πώς μπορώ να πω όχι κοιτάζοντας τα παιδάκια να σκοτώνονται σε έναν παράλογο πόλεμο? Πώς να πω όχι απο το θρανίο μου, πάνω απο την κατσαρόλα που μαγειρεύω, κρατώντας το χέρι του παιδιού μου, ακούγοντας μουσική στα ακουστικά προσπερνώντας  ανθρώπους που ψάχνουν τα σκουπίδια της γειτονιάς μου?

Λέω ένα ναι στην ειρήνη δίνοντας το περισσευμα μου στο γειτονικό καμπ μεταναστών, λέω ναι στην ειρήνη όταν στο διαλειμμα του σχολείου μου μιλάω σ'εκείνο το παιδί που κανείς δεν μιλάει, λέω όχι στην φίλη μου που γελάει καθώς μας προσπερνά " εκείνη η χοντρή, εκείνη η μαύρη, εκείνη που είναι ντυμένη όπως ναναι" , λέω ναι στην ειρήνη όταν αγοράζω φαγητό στον άστεγο, όταν μοιράζω παλιά βιβλία μου στα παιδάκια που είναι στην αγκαλιά της ζητιάνας μάνας του. Με κάθε πράξη μου, με κάθε σκέψη μου μπορώ να πω ναι στην ειρήνη. 

Λέω ναι στην αγάπη: οποιος πήρε αγάπη ας την μοιράσει κι εκείνη θα πολλαπλασιαστεί με κάθε πιθανό τρόπο, η ειρήνη χτίζεται απο μικρές πράξεις αγάπης που γιγαντώνονται και φτιάχνουν έναν λιγότερο ασπρόμαυρο κόσμο. 

Τέλος δώστε αγάπη στα μικρά παιδιά. Πολύ πολύ αγάπη. Εκείνα είναι το μυστικό της ειρήνης.

και καλή ανάγνωση.

"ΌΧΙ"

Ο Άλεφ ουρλιάζει , ο πόνος μας παραλύει, είναι σαν χιλιάδες γυαλιά να τρίβονται στα κόκκαλα μας, πόνος , πόνος παντού , δεν μπορεί , δεν μπορεί 

"ΕΛΙΖΑ"

Εκείνη ποσωπατά τρομαγμένα , ο Άλεφ σκορπίζει χιλιάδες σκέψεις οδύνης στο νου μου καθώς η καρδιά μου διαλύεται μπροστά σ'εκείνη.

"Άλεξ..εγώ.."

"Λίζι.." 

Μου μιλά στο νου μου, κάτι μου λέει αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ο δεσμός μας, ο δεσμός εκείνος που με ολοκλήρωνε, νιώθω τώρα να αποδυναμώνεται, γίνεται μια λεπτή κλωστή που αν κοπεί νιώθω πως θα τρελαθώ, πως θα χάσω τα λογικά μου

Χιόνι

Νιώθω κάτι κρύο μέσα μου,

Φωτιές

Ο ουρανός φλέγεται , καπνός παντού και όμως το χιόνι γύρω μας δεν καίγεται, δεν λιώνει

"Άλεφ άσε με να κάνω μετάβαση, δώσε μου την ευκαιρία να αποδείξω στην Ελίζα την αγάπη μου"

Ο Άλεφ διαλύεται , το νιώθω, διαλύεται η δύναμη του, ορμάει προς τον ουρανό σαν δυνατή φλόγα και θέλει να καταστρέψει τα πάντα, 

"Άλεφ άσε με να της δείξω οτι την αγάπησα"

Ο Άλεφ γρυλίζει , τρέμει 

"Άλεφ ήρθε η ώρα . Το ξέρεις πως χωρις το ταίρι μας δεν υπάρχει λύκος της φωτιάς. Αλλά εγώ μπορώ να υπάρξω ως άνθρωπος με την Λίζι. Δώσε μου την ευκαιρία Άλεφ να έχω το ταίρι μου"

Και τότε όλα σιωπούν.

Ο Άλεφ σχεδόν στέκεται νοερά μπροστά μου σαν δεύτερο άτομο.

Δυνατός, με φλόγες να τον περικυκλώνουν. 

"Κέρδισε την με κάθε τίμημα"

Του γνέφω καταφατικά καθώς οι φλόγες στον ουρανό αποκτούν ένα χρυσό χρώμα και καθρεπτίζονται σαν ζεστό φιλί πάνω στο λευκό πρόσωπο της Λίλιθ

"Το φιλί μου αγαπημένη" ο Άλεφ ήρεμα μιλά στο νου της Λίλιθ

Ο Γκάμπριελ την πλησιάζει χωρίς να απομακρύνεται εκείνη.

Κι όμως τα μάτια της είναι κλειστά σαν να απολαμβάνει το φιλί της φλόγας.

"ΜΕΤΑΒΑΣΗ" διατάζω για τελευταία φορά στην ζωή μου τον Άλεφ.

Δεν έχει σημασία ποιός κυριαρχούσε στην ζωή του άλλου. Δεν με ενδιαφέρει αν ο Άλεφ ήταν εκείνος που ήθελε εξουσία, ή αν εγώ ήμουν εγωιστής και απέρριπτα την αγάπη μπροστά στη δύναμη. Μαζι ήμασταν σε αυτό.

"Εγώ και ο Άλεφ είμαστε ένα. Και οι δυο φταίμε. ο ένας πάντα συμπλήρωνε τον άλλον. Το ένστικτο μου μεγάλωσε με την φορά που του έδωσε η ψυχή μου. Και η ψυχή που βρήκε ήταν ενός αγοριού που δεν ήταν μαθημένος στην αγάπη. Ζητώ συγνώμη που δεν ήξερα πως να σε αγαπήσω"

Στέκομαι γυμνός μπροστά της. Ο άνθρωπος μου στέκεται στο χιόνι. Γονατίζω μπροστά της.

"Τι κρατάς?" η Λίλιθ κοιτά το γυάλινο σφαιρίδιο που κρέμεται στο λαιμό μου. Ξελύνω το κορδόνι και το φέρνω μπροστά στα μάτια της.

Κοιτάω τις φλόγες στον ουρανό.

"Θυμάσαι Ελίζα το ηλιοβασίλεμα με τις φλόγες?"

"Άλεξ.." η φωνή της θυμίζει τώρα περισσότερο την χροιά της Λίζι. Ίσως η Λίλιθ να μην είναι τόσο δυνατή όσο νομίζει.

Ίσως και η αγάπη μου με την Λίζι να είναι πιο δυνατή. Αρκεί να πιστέψει σε εκείνη.

"Νομίζεις πως το μόνο που με νοιάζει είναι η δύναμη και πως αποζητώ την αγάπη σου μονάχα γιατί έχεις δυνατό λύκο."

"Δεν οφελεί Αλεξάντερ όλο αυτό. Σταμάτα να μιλάς"

Πλησιάζει τον Γκάμπριελ. Ξέρω τι μου λέει με αυτό φυσικά. Αλλά δεν κάνω πίσω.

"Δεν ξέρω πως αλλιώς να σου δείξω την αγάπη μου, παρά μόνο με έναν τρόπο. Να σταθώ μπροστά σου αδύναμος, γιατί έτσι κι αλλιώς αν δεν είσαι το κορίτσι μου Λίζι είμαι αδύναμος..άρα ..δεν μου κοστίζει κάτι..σ'αγαπώ Λίζι..λυπάμαι που δεν βρήκα τον τρόπο να σου το δείξω. Δεν με ενδιαφέρει  η δύναμη. Εσύ με ενδιαφέρεις. Μονάχα εσύ Λίζι "

"Σταματα να μιλάς και φύγε και κάνε μετάβαση γιατί θα αρρωστήσεις"

Της χαμογελώ.

"Εδώ τον λύκο μου πρόκειται να χάσω για σένα , το κρύο θα με πειράξει Λίζι ?" 

Χαμογελώ πλατιά. Κοιτάω τα χρυσαφιά μάτια της.

"Δεν θα το κάνεις. Είσαι ο λύκος της φωτιάς, δεν γίνεται να σκοτώσεις τον Άλεφ , δεν γίνεται να αρνηθείς τη δύναμη που σου έδωσε η Σελήνη" μου λέει αυστηρά. Δείχνει σαν να μην το πιστεύει.

Χαμογελώ καθώς ανοίγω το σφαιρίδιο. Το φέρνω στο στόμα μου

"Κι αν το έκανα?Αν σκότωνα την δύναμη μέσα μου  θα καταλάβαινες πόσο σ'αγαπώ?"

"Μην το κάνεις" μου λέει πάλι αυστηρά.

"Στην υγειά σου όμορφη μου αγάπη, χωρίς εσένα το χάος"

------------------------------------------------------

Έξι μήνες μετά

Νιώθω κουρασμένος.

Δεν φανταζόμουν οτι θα ένιωθα ποτέ έτσι.Νιώθω κάθε μυ του σώματος μου να πονάει.

"Είσαι πιασμένος ..αλλά θα το κάνω να περάσει"

Νιώθω την ξανθιά κοπέλα να μου τραβά την πετσέτα που έχω στους γλουτούς καθώς με τρίβει πολύ πιο χαμηλά απ'όσο με έχουν συνηθίσει οι άλλοι μασερ του γυμναστηρίου.

"Φρόνιμα" μουρμουρίζω καθώς τραβάω την πετσέτα πάνω στο κορμί μου.

"Η μέση με πονάει "

Συμπληρώνω αυστηρά και ξεφυσάω.

Ε είναι λίγο ξεφτιλα γαμώ να με πονά η μέση. Όταν ως λυκάνθρωπος έκανα προπόνηση μπορεί να πολεμούσα δέκα ώρες και να μην ένιωθα τίποτα και τώρα με τρείς αγώνες mma που έπαιξα την ίδια μέρα η μέση ξεκίνησε να με πονά. Τουλάχιστον κέρδισα και το γυμναστήριο μου έχει πάρει μεγάλη φήμη.

Ο Ντόμινικ όταν με βρήκε στον πατέρα μου να κοιτάω το ταβάνι με κατάθλιψη μου είπε να με χώσει στις επιχειρήσεις του στην Νέα Υόρκη. Δεν ήμουν πια λυκάνθρωπος. Δεν μπορούσα να ζω άλλο σε αγέλη. Έπρεπε να αποφασίσω τι σκατά θα έκανα χωρίς κλάψες για την νέα μου ζωή. 

Και επίσης να πάρω απόφαση οτι εκείνη με απέρριψε .

Το σκέφτηκα ελάχιστα.

Σχολείο δεν έβγαλα και απο αριθμούς και γράμματα δεν καταλαβαίνω.

Αλλά ξέρω απο ξύλο σίγουρα και έτσι με βοήθησε να ανοίξω ένα γυμναστήριο στο κέντρο του Μανχάταν.

Εντάξει..έχω δυσκολίες ως άνθρωπος. Την πρωτη φορά που είχα γρίππη φρίκαρα. Ένιωθα τέρας. Αλλά υπάρχουν και καλά. Σίγουρα μεθάω πολύ πιο γρήγορα.

Αυτά τα καλά.

"Είπαμε .η.πετσέτα.δεν κατεβαίνει"

"Είσαι πολύ ..δηλαδή..δεν έχω ξαναδεί κορμί σαν το δικό σου..και έχω τρίψει πολλούς πρωταθλητές"

Ξεφυσάω.

Έκανα σεξ. Με άνθρωπο. 

Βασικά ήταν δυο κοπελιές μαζί.

Αλλά δεν ήταν εκείνη. 

Την οποία ειλικρινά αν την δω μπροστά μου..

που δεν θα την δω..γιατί ο λύκος της φύσης δεν θα καταδεχόταν να συναναστραφεί με άνθρωπο..

θα την επνιγα.

 Θα της  έδινα ένα γερό χέρι ξύλο ..

αν και δεν μπορώ με την δύναμη που έχει ..και ..και..δεν ξέρω τι θα της έκανα άλλο.  

Ας την έβλεπα..μόνο για λίγο και-

ΤΙ ΣΚΑΤΑ

"ΕΙΠΑΜΕ ΓΑΜΩ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ"

Ρε ούτε το μασάζ μου δεν απολαμβάνω.

........................

"Μανάρι όμορφο μόνο με την μούρη που έχεις θα μαζέψουμε κόσμο"

Η Ανδρομάχη είναι υπεύθυνη στον γυμναστήριο μου. Ελληνίδα. Τα μισά απο αυτά που λέει δεν τα πιάνω.

Την συμπαθώ γιατί έχει γυναίκα και σίγουρα δεν με γουστάρει. 

"Οι αγώνες πήγαν καλά? δεν τους έβγαλα νοκ άουτ απο τον πρώτο γύρο όπως μου είπες για να μην είναι βαρετό"

"Αγορίνα μου εσύ με σορτσάκι να παλεύεις και βαρετό? Τους άναψες όλους"

Δεν καταλαβαίνω ακόμη όλες τις εκφράσεις των ανθρώπων. 

"ΑΛΕΞ"

Γουρλώνω τα μάτια.

Μόνο ένας με φωνάζει έτσι. 

Γυρίζω και κοιτάω στο πλήθος του γυμναστηρίου και κατευθείαν τον ξεχωρίζω. Τους ρίχνει όλους ένα κεφάλι.

"ΤΟΝΥ"

Γελάω απο μακριά.

Έχω να δω πεντεμιση μήνες τον οποιοδήποτε απο την φυλή μου. Κανένας δεν καταδέχεται έναν άνθρωπο.

Εντάξει σταρχίδια μου.

Αλλά μερικοι μου έλειψαν.

Τον αγκαλιάζω και μου χτυπά την πλάτη.

"Σε είδα στον αγώνα. Φοβερός"

"Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή"

Με κοιτά περίεργα. Δεν το πιάνει. Είναι κάτι που λένε οι άνθρωποι.

"Να κεράσω μπύρα?" συμπληρώνω και μου γνέφει θετικά.

"Ήρθα να σου μιλήσω για την Ελίζα-"

Σταματάω το σώμα μου απότομα σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.

"Τόνυ..αρκετά μαλάκας νιώθω και απο μόνος μου. Μην ξύνεις πληγές"

"Αλεξάντερ..η Ελίζα..-"

"Μιλάς για εκείνη που με παράτησε στο χιόνι και την έκανε με τον νέο γκόμενο της? Μιλάμε για εκείνη τη γυναίκα που σκότωσα για την πάρτη της τον λύκο μου και αντί να συγκινηθεί ..ΕΣΤΩ ΛΊΓΟ..με έγραψε στα αρχίδια της και με άφησε?"

Πάντως για άνθρωπος ακόμη μπορώ να γρυλίζω καλά στα μούτρα του άλλου.

"Ναι..βασικά-"

"Τόνυ. μην.την αναφέρεις.ξανα.ποτέ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"

Χάνω την ψυχραιμία μου το νιώθω.

"Οκ Άλεξ..ήρεμα"

"ΗΡΕΜΟΣ ΗΜΟΥΝ ΓΑΜΩ ΕΣΥ ΤΗΝ ΑΝΈΦΕΡΕΣ"