Παρατηρώ τα χέρια του καθώς γλιστράνε στα λευκά πλήκτρα του πιάνου. Νιώθω την δόνηση του ήχου βαθιά μέσα στο σώμα μου και φευγαλέα κοιτάω το προφίλ του καθώς νιώθω πως δεν με κοιτά. 

Παίζει απο μνήμης χωρίς παρτιτουρα..εδώ και ώρα. Καθόμαστε μαζί στο ίδιο δερμάτινο διπλό κάθισμα σαν στασίδι χωρίς όμως να αγγιζόμαστε. Δεν μιλάει πολύ . 

Δεν με ρώτησε τίποτα για μένα. Λες και δεν τον ενδιαφέρει να με γνωρίσει.

"Μπορεί απλά..να μου είναι πρωτόγνωρο όλο αυτό"

Χωρίς να σταματήσει την μελωδία γυρνά και με κοιτά. Τα μάτια του γυαλίζουν με μια μυστήρια λάμψη , μια λάμψη που δεν έχω αντικρίσει στα μάτια κανενός πλάσματος ως τώρα.

"Πρωτόγνωρο..να συζητάς?"

"Πρωτόγνωρο να είμαι τόση ώρα σε αυτή την μορφή, πλάι σε μια γυναίκα που με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα"

Σκέφτομαι τον Αλεξάντερ χωρίς να το θέλω. Κι εκείνος ήταν αρχικά σιωπηλός αλλά γρήγορα μπορέσαμε και βρήκαμε τους τρόπους μας ..γελάσαμε και παίξαμε μαζί.

Η μελωδία γίνεται παράξενα μυστήρια σαν εκείνον.

"Δεν ξέρω πως να νιώσω που τον σκέφτεσαι τόσο συχνά . Δεν έχω πρόθεση να σε διεκδικήσω απο εκείνον, ούτε να σε κερδίσω"

Σταματά να παίζει και τα μάτια του επίμονα ψάχνουν κάτι μέσα στα δικά μου.

"Θέλω να με θέλεις ολοκληρωτικά όπως εγώ "

Με τον Άλεξ..κάναμε έρωτα..

"Το ξέρω. Το ένιωσα"

Κοιτάζω τις αιχμηρές γωνίες του προσώπου του να συσπώνται νευρικά, η οσμή του είναι περίεργα εθιστική. Βλέπω την ματιά του να ολισθαίνει στο λαιμό μου. 

Μονάχα για λίγο. 

"Λυπάμαι..δηλαδή..νόμιζα πως το ταίρι μου είναι νεκρό και.."

"Και ο πατέρας μου κανόνισε να σου πει όλη την αλήθεια και να σε φέρει στο βασίλειο μας για να γίνεις η σκοτεινή Λούνα μου"

Του γνέφω θετικά.

Κοιτάει τα πλήκτρα.

Δαγκώνει τα χείλη του και πατάει με δύναμη μια νότα που αντιλαλεί για ώρα γεμίζοντας την αμηχανία μεταξύ μας.

"Πως ξέρεις πως κι εκείνος δεν σου λέει ψέμματα? Έχει συμφέρον να μείνεις μαζί μου. Θέλει να δυναμώσει το βασίλειο του .θα έκανε τα πάντα για να σε κερδίσει , να σε ξεγελάσει"

Το πρόσωπο του είναι απαθές. Και όμως ακόμη και στην πλήρη έλλειψη αισθημάτων με πιάνω να τον θαυμάζω σαν κάτι όμορφο τόσο που μου φαίνεται σαν ψεύτικος. Έχει μια μυστήρια ομορφιά. Νιώθω να με αιχμαλωτίζει.

"Μου είπε ψέμματα?"

"Σίγουρα πάντως έκανε τα πάντα για να σε χωρίσει απο τον λύκο της φωτιάς. Και σίγουρα εγώ δεν θα δεχόμουν ποτέ να αγγίξω μια γυναίκα γιατί απλά πληγώθηκε και βρήκε σε εμένα παρηγοριά. Σου το ξαναείπα. Θέλω να με ποθείς όσο εγώ. "

Ανοίγω το στόμα αλλά το κλείνω αμέσως. Έχω τόσες απορίες και όμως αυτή την στιγμή το μόνο που θέλω είναι μια παυση απο τις σκέψεις. Μια παυση ανάμεσα στις νότες που γλιστράνε απο τα χέρια του.

"Θέλω να με νιώσεις Ελίζ"

Το είπε τόσο σιγανά που για μια στιγμή νόμισα πως το φαντάστηκα. Αλλά η ταραχή στα μάτια του μου πρόδωσαν πως όντως το είπε και κάτι άλλο. Ο άντρας απέναντι μου όσο ισχυρός και να είναι , μπροστά μου νιώθει αδυναμίες. Και αυτό είμαι σίγουρη πως δεν το έχει ξανανιώσει.

"Σαμαήλ.."

"Δεν ξέρω πως να το κάνω όλο αυτό . Δεν έχω πλησιάσει γυναίκα .Ξέρω πως συγκρατώ τα ένστικτά μου γιατί είσαι περισσότερο άνθρωπος παρά λύκος. Θέλω να με νιώσεις όμως"

Παρατηρώ το χέρι του νευρικά να κινείται πάνω στο πιάνο. Δεν παίζει κάποια μελωδία αλλά το δάχτυλο του αργά χαιδεύει ανεπαίσθητα ένα λευκό πλήκτρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά..

αγγίζω το χέρι μου πάνω στο δικό του .

 Μονάχα για μια στιγμή μένει ακίνητος σαν να τον ξάφνιασα. Νιώθω την ένταση του κορμιού του.

"Δεν με αγγίζουν συχνά. Ζητώ συγνώμη για την νευρικότητα μου"

Πάω να τραβήξω το χέρι μου αλλά..

"Σε παρακαλώ. Συνέχισε να με αγγίζεις" η φωνή του αναστατωμένη έρχεται σε αντίθεση με το απαθές πρόσωπο του.

Και έπειτα αρχίζει να παίζει αργά μια μελωδία που αγαπούσα μικρή να ακούω συχνά όταν ήμουν ακόμη στο ιερό. Την θυμάμαι σαν όνειρο..δεν θυμάμαι ποιός την έπαιζε ..αλλά είναι σαν να βουλιάζει το σκοτάδι μέσα στο φως..θυμάμαι την αφή της ξεκάθαρα στο νου μου

https://youtu.be/ikBg4BDgsso

"Ερχόσουν Σαμαήλ ..αργά τα βράδια ..στο ιερό..μου έπαιζες την μελωδία στο νου μου..ήσουν εσύ το όνειρο.." ψιθυρίζω καθώς το χέρι μου πάνω στο δικό του περιπλανάται ασταμάτητα με δύναμη πανω στα πλήκτρα και κάθε νότα που γλιστρά απο τα ενωμένα μας χέρια μαρτυρά κάθε αίσθημα που ένιωσε μέσα στο σκοτεινό δάσος , κρυμμένος να παραφυλά μονάχα την οσμή μου.

Το νιώθω. Συνέβη. 

"Και για μένα ήσουν όνειρο Ελίζ..ήσουν το κορίτσι χωρίς πρόσωπο..ήσουν μια οσμή και ένα πεπρωμένο καλά κρυμμένο απο εμένα"

Τα μάτια του..τα έχει κλεισει .. ..καθώς παίζει μουσική τα σώματα μας ενωμένα τα διαπερνά η ίδια δόνηση μελωδίας και οι μνήμες απο τα άγρυπνα βράδια κοιτώντας την πανσέληνο έρχονται στο φως. Αγρυπνούσε και αυτός κάπου εκεί έξω. Πρέπει να ήμουν δέκα ετών..άρα εκείνος 17 όταν ερχόταν και κοιτούσε παρέα μαζί μου την πανσέληνο και μου τραγουδούσε την μελωδία του στο νου μου.

"Είμαι το χάος και το σκοτάδι Ελίζ..αλλά εσύ ..εσύ δεν είσαι το φως"

Γυρίζει και με κοιτάει.

Πλησιάζει κοντα σε μένα.

Παίζει αργά και σταθερά.

"Εσύ είσαι η αρμονία . Είσαι η ουσία και η αρχή σε έναν κόσμο που δεν έχει μορφή. "

Παίζει πιο γρήγορα ..γυρίζει και κοιτά τα πλήκτρα σαν να προσπαθεί να βγαλει νόημα απο ένα περίεργο αίνιγμα.

"Δεν ξέρω πως να το κάνω όλο αυτό χωρίς εσένα. Είμαι ικανός για καταστροφή αλλά ..δεν ξέρω πως να δημιουργήσω ..εμάς Ελίζ..φοβάμαι πως ..και οι σκέψεις μου σου είναι μπερδεμένες και προσπαθώ να τις κάνω συνέχεια κατανοητές για τα ανθρώπινα σου αφτιά"

Σταματά την μουσική και σηκώνεται πάνω.

Δεν με κοιτάζει.

"Σκέφτεσαι πως εκείνος σε έκανε να γελάς ? ενώ εγώ.."

Αγγίζω διστακτικά τον ώμο του.

"Δεν τον σκεφτόμουν σου το ορκίζομαι"

Σκύβει το κεφάλι.

"Είμαι ο φόβος και το πάθος, η καταστροφή και η μανία, είμαι η οργή και η απληστία αλλά δεν είμαι κακός Ελίζ..όλα προέκυψαν απο την ίδια πηγή δημιουργίας..απο την πηγή της ελπίδας και της χαράς..μπορείς να νιώσεις άραγε την αλήθεια μου?"

Γυρίζει και με κοιτά. Είναι ψηλός και επιβλητικός άντρας. Θυμίζει τον πατέρα του..έχουν και οι δυο λευκό δέρμα και κάτι άγριο που εξευμενίζεται απο τα πλούσια ρούχα τους. Θα ..θα ήθελα να τον έβλεπα ως λύκο..

Μου χαμογελά συγκαταβατικά.

"Όχι δεν με καταλαβαίνεις..ακόμη"

"Προσπαθώ Σαμαήλ"

"Είμαι απλά η σκοτεινή όψη της Σελήνης"

Η σκοτεινή όψη της Σελήνης?

Ξεφυσά.

"Λοιπόν..είσαι κλεισμένη εδώ και μέρες μέσα στο παλάτι..τι θα έλεγες να βγαίναμε έξω και..να γνώριζες τον λύκο μου? "

Του γνέφω θετικά. 

Θέλω να τον γνωρίσω πολύ.

"Κι αυτός Ελίζ..θέλει πολύ να παίξει μαζί σου"

.....

...

Πολύ μακριά απο εκεί

Αλεξάντερ

"Μάντις.."

Την ξυπνάω.

Είμαστε στο ίδιο στρατιωτικό κομβόι. Κατευθυνόμαστε όλοι προς το παλάτι της Υποχθόνιας Γης.

"Τι?"

Μου λέει κοφτά χωρίς να ανοίξει τα μάτια.

Ξεφυσάω.

"Λες..δηλαδη..πιστεύεις  οτι θα την χάσω?"

Ανοίγει τα μάτια και κοιτάει έξω τον σκοτεινό ουρανό.

"Κανείς δεν το  ξέρει αυτό  Άλφα"