Όταν επέστρεψα στο σπίτι ήταν αργά το απόγευμα, είχα κλείσει το τηλέφωνο μετά τα πρώτα δύο τηλέφωνα και τα τρία μηνύματα της Χριστίνας στα οποία μου έλεγε ότι δεν καταλάβαινε γιατί έφυγα έτσι και δεν ήταν σωστή η συμπεριφορά μου αφού εκείνη το μόνο που έκανε είναι να είναι ειλικρινής μαζί μου και να μη μου χρυσώνει το χάπι για να μη με κοροϊδέψει κανείς.
Όλη μέρα δεν είχα φάει τίποτα, έφυγα από την καφετέρια το πρωί χωρίς καν να αγγίξω το τοστ μου, πεινούσα, διψούσα, ένιωθα εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά, από το κλάμα με είχε πιάσει πονοκέφαλος, ένιωθα προδομένη από τη φίλη μου και ταυτόχρονα απελπισία να με κατακλύζει για τα πάντα στη ζωή μου. Μόλις πέρασα την πύλη της έπαυλης βρέθηκα μπροστά στο θυμωμένο βλέμμα της μητέρας μου και το ανακουφισμένο του πατέρα μου.

<<Πού ήσουν τόσες ώρες αγάπη μου; Ανησυχήσαμε, είχες κλειστό και το κινητό σου. >>

Τα νεύρα μου δεν είναι καλά, κανένα μωρό είμαι και πρέπει να με ελέγχουν και να ανησυχούν όταν λείπω; Εντωμεταξύ βλέπω τη μητέρα μου να στέκεται απέναντι μου και να με κοιτάζει με αποδοκιμασία και εκνευρίζομαι περισσότερο, δε θέλω να ξεσπάσω πάνω τους ενώ δε μου φταίνε αλλά δε νομίζω ότι θα μπορέσω να συγκρατηθώ.

<<Και επειδή έλειπα κάποιες ώρες ή είχα κλειστό το κινητό μου έπρεπε να ανησυχήσετε; Το ότι μπορεί να ξέχασα να το φορτίσω και να έκλεισε από μπαταρία το σκεφτήκατε καθόλου;>>

Δεν είχε πέσει από μπαταρία αλλά δεν πρόκειται να δικαιολογηθώ για την απόφαση μου να μη μιλήσω σε κανέναν για λίγες ώρες.

<<Δε μας έχεις συνηθίσει έτσι μωρό μου, πάντα είσαι συνεπής και φορτίζεις το κινητό σου, μη το ξεχνάς σε παρακαλώ είναι επικίνδυνο. >>

Κλείνω τα μάτια και παίρνω μία βαθιά ανάσα γιατί είμαι έτοιμη να εκραγώ.

<<Έχετε συνειδητοποιήσει ότι δεν είμαι μωρό;>>

<< Μιλάς και από πάνω; Μας έκανε ρεζίλι στην οικογένεια Αμιρά να έχουμε αφήσει τις δουλειές μας να σε ψάχνουμε και έχεις μούτρα να μας αντιμιλάς; Μέχρι και η φίλη σου η Χριστίνα σε έψαχνε και ανησύχησε η κοπέλα, να 'ναι καλά που μας πήρε να μας ενημερώσει ότι έκλεισες το κινητό σου και δε σε έβρισκε.>>

Δε ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω τη συμπεριφορά της μητέρας μου που κατά τη γνώμη της φταίω επειδή δε τους δίνω αναφορά για κάθε μου κίνηση ή για το ότι η Χριστίνα πήρε εδώ και το έπαιξε αθώα περιστερά στους γονείς μου για να τους ξεσηκώσει;

<<Σας ζήτησε κανείς να παρατήσετε τις δουλειές σας για να με ψάχνετε; Μπορεί να ήμουν με γκόμενο αναφορά θα σας δώσω; Είμαι είκοσι τριών ετών το έχετε συνειδητοποιήσει; Όσο για το Χριστινάκι ίσως θα έπρεπε πρώτα να σας ενημερώσει ότι τσακωθήκαμε γιατί με πρόσβαλε. Τώρα όσον αφορά το ποιος κάνει ρεζίλι ποιον σκεφτείτε ότι εσείς από την ώρα που μπήκα μέσα με έχετε εδώ στον κήπο και με μαλώνετε λες και είμαι κανένα πεντάχρονο. Μακάρι να περάσουν γρήγορα οι υπολειπόμενοι έξι μήνες της πρακτικής μου για να μπορέσω να βρω μία δουλειά και να μετακομίσω γιατί η τελειότητα που ζητάτε συνεχώς με πνίγει. Τώρα καλύτερα να πάτε στις δουλειές σας γιατί αν σας απολύσουν πάλι εγώ θα φταίω κατά τη γνώμη σας. >>

Με αυτά τους παράτησα αποσβολωμένους από το ξέσπασμα μου και έφυγα και πάλι από την έπαυλη. Δε τους έχω συνηθίσει σε τέτοια ξεσπάσματα και το ξέρω ότι τους μίλησα σκληρά ενώ εκείνοι πάντα προσπαθούσαν να μου προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούσαν αλλά με πνίγουν. Προβάλλουν πάνω μου τα όνειρα και τις προσδοκίες τους, νομίζουν ότι θα είμαι πάντα τέλεια και υπάκουη αλλά έχω και εγώ τις μαύρες μέρες μου που δε θέλω να μιλάω σε κανέναν.

Την ώρα που έβαζα το κλειδί στην πόρτα του αυτοκινήτου μου ένιωσα ένα σώμα πίσω μου να με εγκλωβίζει, τινάχτηκα απότομα και ήμουν έτοιμη να ουρλιάξω βοήθεια όταν άκουσα μία γνώριμη φωνή στο αυτί μου να με ρωτάει:

<<Ήσουν πράγματι με γκόμενο;>>

Ήταν η φωνή του Φίλιππου.

<<Δε νομίζω ότι σας αφορά κύριε Αμιρά.>>

Είχα κουραστεί, αν ήθελε να πηδήξει ας έβρισκε κάποια άλλη, εγώ δε θα γινόμουν το ανέκδοτο κανενός. Αν και δε το ήθελα είχα επηρεαστεί πολύ από τα λόγια της Χριστίνας.

<<Φίλιππος, το όνομα μου είναι Φίλιππος. Νομίζω το ξεκαθαρίσαμε αυτό χθες.>>

Έχει κολλήσει υπερβολικά πολύ πάνω μου ενώ με έχει γυρίσει και κοιταζόμαστε στα μάτια, τα δικά του πετάνε φωτιές και το σαγόνι του είναι σφιγμένα από τα νεύρα.

<<Δεν ενδείκνυται ο ενικός ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζομένους κύριε Αμιρά!>>

Ήμουν στα όρια μου με όλους δε με νοιάζει ποιον θα έπαιρνε η μπάλα, ήθελα απλά να ξεσπάσω.

<<Δεν είμαι δικός σου εργοδότης σου Ελένη, των γονιών σου είμαι.>>

Με πλησίασε και άλλο, πλέον τα χείλη μας αγγίζονταν με κάθε λέξη που έβγαινε από τα στόματα μας. Μπορούσα να μυρίσω στην αναπνοή του το κρασί που πρέπει να έπινε προηγουμένως, ένιωθα ακόμα εξαγριωμένη αλλά πλέον αισθανόμουν και μια έξαψη να με κυριεύει. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα ήδη απομακρυνθεί και θα ντρεπόμουν, όχι αυτή τη φορά. Θα το έφτανα μέχρι τέλους, θα μάθαινα τι ήθελε επιτέλους από μένα.

<<Ίσως αν ήξερες καλύτερα αυτούς που εργάζονται για σένα, να γνώριζες ότι κάνω την πρακτική μου στη ναυτιλιακή σου.>>

Ενικό δεν ήθελε, ενικό είχε!
Ύψωσε το ένα του φρύδι με απορία, δε ξέρω αν ήταν για το γεγονός ότι έμαθε πως εργάζομαι για εκείνον ή για τον τρόπο που του μίλησα.

<<Με υποτιμάς Ελένη, ξέρω πολύ καλά τι κάνεις στη ναυτιλιακή αλλά εκεί είσαι ειδικευόμενη, όχι κανονική υπάλληλος μου.>>

Βγάζει τη γλώσσα του για να γλείψει τα χείλη του και από τη τόσο κοντινή μας απόσταση τη νιώθω και πάνω στα δικά μου χείλη. Θέλω να βογκήξω αλλά συγκρατούμαι, συνεχίζω το παιχνίδι του.

<<Άρα να υποθέσω ότι αυτό σημαίνει πως αποκλείεται να προσληφθώ στην εταιρεία σου μετά το τέλος της πρακτικής μου;>>

Με έχει κολλήσει πάνω στην κλειστή πόρτα του αυτοκινήτου μου, τα σώματα μας είναι ενωμένα δε μας χωρίζει ούτε μισό χιλιοστό, αν κάποιος μας έβλεπε θα νόμιζε ότι φιλιόμαστε.

<<Εξαρτάται... >>

<<Από τί;>>

<<Αν σε προσλάβω θα θεωρηθεί σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο αν κάνω αυτό;>>

Και με αυτό σκύβει και με φιλάει.