Για την αποψινή νύχτα είχα προετοιμάσει κάτι εξαιρετικό, κάτι που θα έμενε για καιρό χαραγμένο στη μνήμη του και θα έδινε σε μένα μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Θα τον βύθιζα στη δίνη της απόλαυσης, του αισθησιασμού και της ακολασίας που τόσο πολύ αποζητούσε, μετά το σημερινό δε θα μπορούσε να αρθρώσει ούτε το όνομα του για καιρό, πόσο μάλλον να αντιληφθεί τα σχέδια μου.

Του τηλεφώνησα λίγες ώρες νωρίτερα και τον ενημέρωσα για τα σχέδια μου να περάσουμε αυτή τη βραδιά εκτός της έπαυλης, να βγούμε έξω και μετά να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα στον Πειραιά για να μείνουμε λιγάκι οι δυο μας χωρίς συγκάτοικους μέσα στα πόδια μας εννοώντας φυσικά τη μάνα του αλλά δεν ήθελα να πω τόσο απροκάλυπτα, στην αρχή προσπάθησε να το αποφύγει με διάφορες δικαιολογίες όπως ότι είναι κουρασμένος, ότι έχει μια σύσκεψη μέχρι αργά και διάφορα άλλα ψέματα που πλέον είχα μάθει να αναγνωρίζω απ' έξω και ανακατωτά, δεν ήταν καν πρωτότυπος πια, συνέχεια οι ίδιες και οι ίδιες κλασσικές, χιλιοειπωμέμες δικαιολογίες όλων των απανταχού άπιστων συζύγων αυτού του πλανήτη, μόνο που ο δικός μου δεν είναι απλά ένας άπιστος άντρας είναι ένα διεστραμμένο ανδρείκελο. Ο κοντόφθαλμος, "αξιολάτρευτος" σύζυγος μου λοιπόν σίγουρα πίστεψε ότι η πρόταση μου θα περιλάμβανε μία ρομαντική βραδιά με δείπνο σε ένα εκλεπτυσμένο εστιατόριο, σε μία ειδυλλιακή τοποθεσία με χαλαρωτική μουσική, χαμηλό φωτισμό, ωραίο φαγητό και με φόντο το φεγγάρι να του εξομολογούμαι για πολλοστή φορά τον ατελείωτο έρωτα μου για εκείνον, να τον κοιτάω στα μάτια μεθυσμένη απο την παρουσία του και το ακριβό κρασί ενώ στο τέλος θα επιστρέψουμε στο διαμέρισμα για να κάνουμε τρυφερό έρωτα υπό το φως των κεριών και σίγουρα βαρέθηκε κάθε δευτερόλεπτο και μόνο στη σκέψη, γι' αυτό προσπάθησε με κάθε τρόπο να ξεγλιστρήσει από μία τέτοια έξοδο όμοια με καταναγκαστικό έργο στα μάτια του, πραγματικά με "κολακεύει" η εμπιστοσύνη τους ως προς το γούστο και τις επιλογές μου στις εξόδους μας, ούτε όταν ήμουν πράγματι ερωτευμένη μαζί του δεν είχα τόσο ξενέρωτες προτιμήσεις, μπορεί να ήμουν άμαθη στο σεξ και τον έρωτα άλλα μου άρεσε να διευρύνω τους ορίζοντες μου σ' αυτό τον τομέα! Φυσικά όταν του διευκρίνησα με αινιγματική φωνή ότι κάτι άλλο έχω κατά νου, ότι έχω προγραμματίσει κάτι εκλεκτό για εκείνον, μία πικάντικη έκπληξη από αυτές που του αρέσουν και ότι θα φροντίσω να περάσει μία πραγματικά αξέχαστη εμπειρία τότε τον άκουσα μέσα από το τηλέφωνο να ξεροκαταπίνει και στο τέλος μετά από κάμποση ώρα που έκανε για να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του να αφήνει ένα μικρό, πονηρό γέλιο.

<<Τί έχει ετοιμάσει πάλι το κοριτσάκι μου; Πού έκρυβες τόσο καιρό αυτό το πρόστυχο μυαλό; Με έχεις κάνει και δε μπορώ να περιμένω, θες να περάσεις από το γραφείο μου να με προϊδεάσεις λίγο για το βράδυ;>>

Αηδιαστικό γουρούνι!

<<Πολύ θα το ήθελα αγάπη μου αλλά δεν είμαι στην εταιρεία, βγήκα για κάτι εξωτερικές δουλειές και επί τη ευκαιρία να ψωνίσω κάποια πράγματα για το βράδυ, ξέρεις εσύ;>>

Εκείνη την ώρα έριξα μία μάτια στη ξεκαρδισμένη από τα γέλια Κατερίνα που κάθόταν αναπαυτικά στη σκούρα κόκκινη πολυθρόνα της απέναντι ακριβώς από τη δική μου και ρουφούσε με το καλαμάκι τον καφέ της που ήταν ακουμπισμένος πάνω στο τραπέζι που βρισκόταν ανάμεσα μας, επιλέξαμε να κάτσουμε σ' ένα μικρό συνοικιακό καφέ κοντά στο ιατρείο του γυναικολόγου, αφού τελειώσαμε το ραντεβού μαζί του. Τελικά μετά από έναν άλλο κύκλο γέλιων ύψωσα το μεσαίο μου δάχτυλο στη φίλη μου μπας και σταματήσει επιτέλους να με κάνει ρεζίλι και μετά κοίταξα διακριτικά τριγύρω να δω μήπως προσεγγίσαμε ανεπιθύμητα βλέμματα πάνω μας με όλη αυτή τη φασαρία που προερχόταν από το στόμα της τρελής απέναντι μου, ευτυχώς το τραπέζι μας βρισκόταν σε ένα σχετικά απόμακρο σημείο και τέτοια ώρα υπήρχαν μόνο άλλες δύο παρέες στο μαγαζί και ακόμα και αυτές ήταν αρκετά μακριά από εμάς, δε φαινόταν να έχει αντιληφθεί κανείς την κατάσταση μας.
Η αλήθεια είναι ότι και γω θα γελούσα στη θέση της αφού όση ώρα μιλούσα μαζί του είχα υιοθετήσει μία χαμηλή, παιχνιδιάρικη φωνή σα νιαούρισμα, προσπαθούσα να γίνω η ερωτική γατούλα που τόσο εξιτάρει άντρες σαν αυτόν. Δηλαδή πώς είμαι εγώ, καμία σχέση!

<<Τί ακούγεται έτσι μωρό μου; Είναι σαν κάποιος να γελάει.>>

Με αυτή του τη δήλωση στριφογύρισα τα μάτια μου προς τα πάνω, μούντζωσα την Κατερίνα που με κοίταξε με έκπληξη και αφού της έκανα νέο νόημα βάζοντας το δάχτυλο μπροστά από τα χείλη μου για να σταματήσει επιτέλους τη φασαρία έσπευσα να δικαιολογηθώ.

<<Είμαι στο δρόμο και πέρασα μπροστά από ένα σχολείο την ώρα που είχαν διάλλειμα, ουφ πώς αντέχουν αυτοί οι δάσκαλοι κάθε μέρα με τόσα παιδιά να φωνάζουν και να ουρλιάζουν; Λες όταν αποκτήσουμε μωρό να είναι έτσι άτακτο και εκείνο;>>.

Και κάπως έτσι κάνεις έναν άντρα σα τον Φίλιππο Αμιρά να ξεχάσει ότι άκουσε, ότι σκεφτόταν, να αποσυντονιστεί και να τερματίσει με συνοπτικές διαδικασίες οποιαδήποτε συζήτηση. Ήμουν σίγουρη ότι η επόμενη ακριβώς κουβέντα του θα ήταν ότι θα πρέπει να με κλείσει γιατί κάτι του έτυχε.

<<Κοριτσάκι μου μολίς μου έκανε νόημα η γραμματέας μου ότι ήρθε το επόμενο ραντεβού μου, θα πρέπει να σε κλείσω! Θα περιμένω να έρθει το βράδυ με ανυπομονησία!>>

Θα το πω ξανά, μα πόσο προβλέψιμος πια!

<<Εντάξει αγάπη μου, θα σου στείλω αργότερα στίγμα στο κινητό που να έρθεις.>>

<<Δε θα πάμε μαζί;>>

<<Όχι θα σε βρω εκεί, μέρος της έκπληξης!>>

Επίσης, με αυτά που θα φοράω δε θα γινόταν να με δουν στην έπαυλη να βγαίνω έξω έτσι ντυμένη, θα πέθαινα από τη ντροπή μου αλλά αυτό δε του το είπα.

<<Τώρα μου έχεις εξάψει την περιέργεια ακόμα περισσότερο, θες να μου δώσεις έστω ένα στοιχείο;>>

<<Τσου! Φιλάκια πολλά τα λέμε το βράδυ κύριε Αμιρά! Να με σκέφτεσαι μέχρι τότε!>>

Πριν προλάβει να απαντήσει κάτι άλλο του το έκλεισα στα μούτρα, μέρος του μυστηρίου και αυτό.

<<Ειλικρινά που το έκρυβε όλο αυτό μέσα σου;>>

Με το που άφησα το κινητό στο τραπέζι άκουσα τη φίλη μου να ρωτάει.

<<Ούτε και γω δε ξέρω να σου πω την αλήθεια, μάλλον όταν πληγώσεις τόσο βαθιά μία γυναίκα, όταν την ξεγελάσεις με τόσο σκληρό τρόπο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να μεταμορφωθεί σε χιλιάδες διαφορετικά πρόσωπα, να υιοθετήσει και μία άλλη προσωπικότητα κάθε φορά ανάλογη με τη περίσταση.>>

Η Κατερίνα μου έπιασε το χέρι που είχα ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι και μου τότε έσφιξε.

<<Είσαι καλά; Την παλεύεις με όλα αυτά;>>

<<Θα την πάλευα αν δεν είχα εσένα να με κοροϊδεύεις! >>

Είπα να ελαφρύνω λίγο το κλίμα γιατί δεν ήταν ώρα για εσωτερική ανασκόπηση για το τι έκανε στη ψυχή μου όλη αυτή η νοσηρή κατάσταση.

<<Δε φταίω εγώ, δεν πίστευα ποτέ ότι θα σε άκουγα να νιαουρίζεις έτσι!>>

<<Γιατί το πίστευα εγώ; Αλλά τί να κάνω που κατ' όπως φαίνεται έτσι τη βρίσκουν οι άντρες!>>

<<Δε ξέρω αν είναι όλοι έτσι αλλά νομίζω πως οι περισσότεροι κατά βάθος μας θέλουν κομψές, περιποιημένες, αινιγματικές, σεξύ είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, δεν καταλαβαίνουν ότι και εμείς έχουμε υποχρεώσεις, κούραση, νεύρα και δε μπορούμε να είμαστε μονίμως άψογες άλλωστε ούτε εκείνοι είναι για εμάς αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα γι' αυτούς.>>

Ωχ! Κάποιας το ραντεβού δεν πήγε καλά!

<<Να υποθέσω ότι η φάση με εκείνον τον μπάτσο που γνώρισες στην εισαγγελία δεν πήγε καλά;>>

<<Να μη το υποθέσεις, να είσαι σίγουρη!>>

Με αυτή την κοπέλα μπορώ να ταυτιστώ πλήρως, πώς να δώσεις ευκαιρία σε κάποιον όταν έχεις βιώσει τόση προδοσία και όποιος σε πλησιάζει μετ' έπειτα είναι απλώς η επιβεβαίωση της βρωμιάς που υπάρχει εκεί έξω;

<<Θες να μου πεις τι έγινε;>>

Η Κατερίνα τίναξε τα μαλλιά της προς τα πίσω και κούνησε το κεφάλι, την είχα μάθει αρκετά καλά για να ξέρω ότι ήταν η κίνηση που έκανε κάθε φορά που ήθελε να πάρει μερικά δευτερόλεπτα για να ανασυγκροτηθεί.

<<Ξέρεις κάτι δεν αξίζει καν να ασχοληθώ, άλλωστε δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο αλλά όλο εκείνο το αρχέτυπο αυτού που πίστευε ότι θα έπρεπε να είμαι, η αυστηρή δικηγόρος τη μέρα που το βράδυ μεταμορφώνεται σε γυναίκα αράχνη και φοράει ζαρτιέρες κάτω από το αυστηρό φόρεμα, το απόλυτο θηλυκό που κατά βάθος της αρέσει να ξεμυαλίζει τους άντρες και όλα αυτά που βλέπει κανείς στις τσόντες. Ξενέρωσε με το που με είδε να σκάω μύτη στο ραντεβού με το ταγιερ, το παντελόνι και το χαμηλό παπούτσι αφού μετά από 10 ώρες που φορούσα γόβες στις δικαστικές αίθουσες και στο γραφείο τα πόδια μου πρήστηκαν και όπως είναι επόμενο άλλαξα σε ένα ζευγάρι άνετα όξφορντ. Ναι ρε φίλε ήμουν από το πρωί στο πόδι, είχα μία κουραστική ημέρα, δεν είχα προλάβει να φάω ούτε να πάω από το σπίτι να αλλάξω, μη δείχνεις τόσο πολύ την απογοήτευση σου που δεν είμαι μία σαγηνευτική κουκλίτσα όλη την ώρα. Αυτός ήθελε κάποια σα τη Χριστίνα που κυκλοφορεί με μακιγιαζ ακόμα και στο σπίτι.>>

<<Και να πεις ότι δε είχατε ξαναβγεί ή ότι δε σε ήξερε πριν βγείτε! Όμως δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει μονίμως να είμαστε αψεγάδιαστες, είμαστε άνθρωποι με τις καλές μας και τις κακές μας ημέρες, ύστερα παραπονιούνται ότι αλλιώς μας γνωρίζουν και αλλιώς είμαστε κάτω από όλο αυτό το μακιγιάζ και το ντύσιμο, αφού αυτό επιζητούν τί μας κατηγορούν; Πάμε γι' άλλα αυτός δεν αξίζει να ασχολείσαι! Αν θέλει κάποια σα τη Χριστίνα καλύτερα να προσέξει τι εύχεται γιατί θα τη βρει και μετά θα παρακαλάει να ξεφύγει.>>

<<Σιγά μην ασχοληθώ άλλο! Και μιας που αναφέραμε τη Χριστίνα, επικοινώνησες μαζί της;>>

<<Όχι με όλα αυτά που έγιναν αυτές τις μέρες το αμέλησα.>>

Ίσως και να το ανέβαλα επίτηδες, δε μου είναι εύκολο να συναντήσω ξανά αυτή τη γυναίκα και να παριστάνω ότι δε με μαχαίρωσε πισώπλατα.

<<Θες να το κάνεις αυτό;>>

Με κατάλαβε αμέσως, η άρνηση μου να επικοινωνήσω μαζί της φαίνεται από χιλιόμετρα, ήταν η πρώτη αληθινή μου φίλη και με πρόδωσε.

<<Όχι, αλλά πρέπει! Πολλά από όσα κάνω δε τα θέλω αλλά παρ' όλα αυτά τα πράττω!>>

Το βλέμμα της Κατερίνας προσηλώθηκε πάνω μου με κάποιο ίχνος ανησυχίας και αμφιβολίας.

<<Ελένη το ξέρω ότι εγώ ήμουν η πρώτη που σε ώθησε σε αυτή την εκδίκηση, δικαίωση όπως θες πες την, αλλά αν νιώθεις ότι χάνεσαι μέσα σε αυτή την κατάσταση, ότι δε θέλεις να συνεχίσεις άλλο να κρύβεσαι, να παλεύεις και να ανέχεσαι την παρουσία τους, τότε γράψε τους όλους και πάμε να τα μαζέψουμε να φύγεις από το σπίτι και την εταιρεία του. Τίναξε τα όλα στον αέρα και προσπάθησε να προχωρήσεις, το ξέρω ότι θα είναι δύσκολο αλλά μην αφήσεις να σε πονέσουν άλλο.>>

Όχι δε γίνεται να σταματήσω πλέον, δε θέλω να σταματήσω μέχρι να πληρώσουν!

<<Μια χαρά είμαι, κοίτα τώρα κιόλας θα στείλω μήνυμα στη Χριστίνα για να ρίξω γέφυρα επικοινωνίας.>>

Κατευθείαν έπιασα το ποτήρι με το νερό μου ήπια μία γερή γουλιά για να πάρω το απαραίτητο θάρρος που θα χρειαζόμουν και έπειτα πήρα στα χέρια το κινητό από το τραπέζι που το είχα ακουμπήσει νωρίτερα μετά τη συνομιλία που είχα με τον "ακατανόμαστο" και ξεκίνησα να πληκτρολογώ, για ώρα έγραφα και έσβηνα το ένα μετά το άλλο τα μηνύματα προσπαθώντας να βρω το ιδανικό κείμενο για αυτή την πρώτη επικοινωνία μετά από μήνες αμφότερης σιγής. Στο τέλος κατέληξα σε λίγες απλές γραμμές που τις διάβασα στην Κατερίνα για να μου πει τη γνώμη της.

<<Λοιπόν άκου:

Καλημέρα Χριστίνα μου τί κάνεις; Καιρό έχουμε να τα πούμε και μου έλειψες, συγγνώμη που χάθηκα αλλά έγιναν πολλά και δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω με κανέναν, τώρα είμαι καλύτερα και θα ήθελα πολύ να σε δω, είμαστε φίλες τόσα χρόνια δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα.

Πώς σου φαίνεται, είναι αρκετά δακρύβρεχτο και ενοχικό;>>

Η συνεργάτης μου στο έγκλημα από απέναντι με κοίταξε με ανασηκωμένο το δεξί της φρύδι.

<<Απλό, λιτό και απέριττο με μια δόση μυστηρίου για το τί μπορεί να σου συνέβη, μ' αρέσει στείλτο και βλέπουμε αν θα απαντήσει, αν και πιστεύω ότι θα το κάνει, δε θα χάσει την ευκαιρία να τρυπώσει και πάλι στη ζωή σου.>>

Μετά την έγκριση της Κατερίνας πάτησα το πλήκτρο της αποστολής και από και πέρα δεν έλειπε τίποτα άλλο από το να περιμένω. Μετά από αυτό έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε επιτέλους στις δουλειές μας με μία μικρή στάση για μένα σε ένα κατάστημα με περούκες για προμηθευτώ το τελευταίο αξεσουάρ για το βράδυ.