Τα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ τα θυμάμαι σα ταινία, σα να μη τα έζησα εγώ αλλά κάποια άλλη, σα να επρόκειτο για ένα ψέμα που είδα στην οθόνη της τηλεόρασης και σε λίγο θα τελείωνε για να μπορέσω να επανέλθω στην πραγματικότητα, μόνο που δεν ήταν ψέμα αλλά η βάναυση, αδυσώπητη αλήθεια που κατακεραύνωσε τη ζωή μου.

Έκατσα για αρκετή ώρα σε εκείνο το πάτωμα θρηνώντας το παιδί μου, την καρδιά μου, τα όνειρα μου και τη χαμένη μου αθωότητα στην αρχή έκλαιγα με βουβούς λυγμούς που έκαναν το σώμα μου να τραντάζεται από σπασμούς, δάγκωσα το χέρι μου για να μην ακουστώ μάλιστα έχωσα τα δόντια μου τόσα βαθιά μέσα στη σάρκα μου που ένιωσα τη γεύση του αίματος. Αργότερα όταν πια στέρεψα από δάκρυα συνέχισα να κάθομαι εκεί με τα πόδια λυγισμένα να ακουμπάνε στο στήθος μου κοιτώντας το κενό, είχα αδειάσει από κάθε ψυχικό απόθεμα μου πέρασε από το μυαλό ακόμα και να βάλω τέλος στη ζωή μου και αυτό ήταν που με έκανε να συνέλθω, στάθηκα ξανά στα πόδια μου και ούρλιαξα από μέσα μου.

ΟΧΙ!!!!

Δε θα αφήσω κανέναν να με φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, δε θα επιτρέψω να με καταστρέψει εντελώς, πρέπει να φύγω μακριά του, να σκεφτώ τι θα κάνω από εδώ και πέρα, να μαζέψω τα κομμάτια μου για να ξαναγίνω η Ελένη που ήμουν πριν από αυτό το τέρας και ακόμα καλύτερη γιατί πλέον δε θα έχω τη σκέψη του έρωτα μου για εκείνον να με βασανίζει, το θέμα είναι πώς μπορώ να το πετύχω αυτό; Πώς θα ξεχάσω όσα μου έκανε και όσα βίωσα εξαιτίας του;

Με αυτές τις σκέψεις έφυγα από την εταιρεία όπως ακριβώς ήρθα, αθόρυβα χωρίς να με καταλάβει κανείς αλλά δεν ήξερα που να πάω και για να γυρίσω αυτή τη στιγμή στην έπαυλη ούτε λόγος, δεν είχα ακόμα τη δύναμη να αντιμετωπίσω αυτόν ή τη μάνα του, αν τους έβλεπα τώρα δε ξέρω τι ήμουν ικανή να κάνω, μπορεί να τους σκότωνα στ' αλήθεια μπορεί να το έκανα, με το παραμικρό ήμουν έτοιμη να εκραγώ και να τα κάνω όλα στάχτη. Περιφερόμουν στους δρόμους για ώρα, κατέληξα στο αγαπημένο μου σημείο αλλά όπως έσβησα το αυτοκίνητο μου το ξαναέβαλα μπροστά και έφυγα κατευθείαν, έπρεπε να βρω άλλο μέρος που να με ηρεμεί αυτό το είχε μιάνει με την παρουσιά του, όπως και τα πάντα στη ζωή μου. Σκεφτόμουν να πάρω τηλέφωνο την Κατερίνα για να βρεθούμε, χρειαζόμουν έναν άνθρωπο να μιλήσω όμως πλέον είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, αναρωτιόμουν μήπως με είχε προδώσει και εκείνη, αν την είχε πηδήξει και αυτήν και δε το είχε αναφέρει ή αν με πρόδιδε στο μέλλον; Δε γινόταν να έχω συνεχώς αυτές τις σκέψεις, αν και νομίζω ότι είναι αναπόφευκτο, όλη η υπόλοιπη ζωή μου θα είναι μια διαρκή καχυποψία. Με μεγάλη επιφυλακτικότητα κάλεσα την Κατερίνα και της ζήτησα να βρεθούμε αμέσως, επειδή ήξερε την κατάσταση μου τον προηγούμενο καιρό λόγω της αποβολής φοβήθηκε για μένα και μου είπε ότι θα περάσει από την έπαυλη, ξαφνιάστηκε όταν της είπα ότι θα περάσω εγώ από το δικό της. Λίγη ώρα αργότερα ήμουν στην είσοδο του σπιτιού της και χτυπούσα το κουδούνι, η ώρα ήταν ήδη εννιά το βράδυ και με όλα αυτά ούτε που το είχα προσέξει, η ζέστη ήταν αφόρητη αλλά εγώ γιατί ένιωθα να κρυώνω;

Η Κατερίνα μου άνοιξε την πόρτα και με άφησε να περάσω μέσα.

<<Καλησπέρα Ελένη μου, πώς είσαι; Χαίρομαι που βγήκες από το σπίτι.... σου συμβαίνει κάτι; Φαίνεσαι ταραγμένη! >>

Φαινόταν να ενδιαφέρεται ειλικρινά αλλά νωρίτερα διδάχτηκα ότι το ένστικτο μου για τους ανθρώπους δε λειτουργούσε σωστά.

<<Θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω την αλήθεια. Σε έχει πηδήξει και σένα ο Φίλιππος;>>

Ήταν άκομψο, ήταν φθηνό το ήξερα και φοβόμουν την απάντηση.

<<Τί λες; Πας καλά, αυτή την εντύπωση έχεις για μένα;>>

Θύμωσε και με το δίκιο της, φαινόταν να λέει την αλήθεια, το τελευταίο καιρό μου είχε σταθεί καλύτερα και απο αδερφή και δε μπορούσα να σκεφτώ μία φορά που να μου έδωσε δικαίωμα να αμφιβάλλω για το χαρακτήρα της.

<<Συγγνώμη αλλά δε ξέρω ποιον να εμπιστευτώ πια!>>

Ο θυμός της μετατράπηκε σε ανησυχία, θα της άνοιγα την καρδιά μου και ελπίζω να μην παρασυρθώ σε λάθος μονοπάτια για άλλη μία φορά.

<<Έγινε κάτι με τον Φίλιππο; Σε απάτησε;>>

Μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα η απιστία ήταν πταίσμα.

<<Μακάρι να ήταν μόνο αυτό!>>

Μάλλον είχα κερδίσει για τα καλά την προσοχή της.

<<Κάτσε κάτω τώρα, βάζω κρασί και θα μου πεις τα πάντα.>>

Και της τα είπα με κάθε λεπτέρεια ότι είχα ακούσει, ότι είχα παρατηρήσει παλιότερα και τότε δε τους έδωσα καμία σημασία αλλά τελικά έβγαζαν νόημα και επιβεβαίωναν τα όσα φρικτά άκουσα.

<<Πρέπει να πάω να μαζέψω τα πράγματα μου, να ψάξω για δουλειά και να πάρω τους γονείς μου μακριά από αυτούς τους κακούς ανθρώπους. Κοντεύω να τρελαθώ.>>

Η Κατερίνα με άκουγε αφίλητη, με προσοχή και ταυτόχρονα φαινόταν προβληματισμένη. Τελείωσα την αφήγηση μου και περίμενα να μου πει ότι πρέπει να φύγω μακριά του και να υποβάλλω αίτηση διαζυγίου και πάλι έκανα λάθος, μου έδωσε μία διαφορετική οπτική.

<<Θα μπορούσες να το κάνεις αυτό και να τους δώσεις την ικανοποίηση ότι μπορούν να παίζουν με τους ανθρώπους όποτε και όπως τους γουστάρει ή..........>>

Το μάτι της γυάλιζε, πρώτη φορά έβλεπα αυτή την πλευρά του εαυτού της και ενώ υπό άλλες συνθήκες θα με τρόμαζε εκείνη τη στιγμή έβλεπα καθαρά, για πρώτη φορά είδα καθαρά την Κατερίνα που ήταν βαθιά πληγωμένη, κάτι ή κάποιος στο παρελθόν την είχε καταστρέψει όπως ο Φίλιππος εμένα.

<<Ή........ >>

<<Άκουσες αν υπάρχει χρονικό περιθώριο στη διαθήκε μέχρι πότε μπορεί να παντρευτεί και να αφήσει έγκυο τη γυναίκα του ο Φίλιππος;>>

Πολύ περίεργη ερώτηση, περίμενα να μάθω που αποσκοπεί.

<<Όχι, δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο. Τί έχεις στο μυαλό σου;>>

<<Πρώτα πρέπει να βρούμε τη διαθήκη του κυρίου Παύλου για να μάθουμε αν υπάρχει χρονικό περιθώριο, γιατί αν υπάρχει τον χωρίζεις τώρα που δεν έχουν συμπληρωθεί τα δύο χρόνια γάμου δεν παίρνει ποτέ στην κατοχή του τις μετοχές και τον πληρώνεις με το μόνο τρόπο που μπορεί να πονέσει ένα τέτοιο φιλάργυρο υποκείμενο. Αν όμως δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο τότε και να τον χωρίσεις θα βρει ένα άλλο θύμα, το μόνο που θα τον ενοχλήσει είναι που θα πρέπει να περιμένει λίγο παραπάνω χρόνο, σ' αυτή την περίπτωση δε θα πάρετε τη δικαίωση που σας αξίζει ούτε εσύ ούτε το παιδί σου.>>

Η Κατερίνα που είχε πιο καθαρό μυαλό μπορούσε να δει το ζήτημα από όλες τις διαστάσεις του, πράγματι αν τον χωρίζα τότε όλα θα ήταν μάταια και απλά στη θέση μου θα έμπαινε μία άλλη αθώα κοπέλα έρμαιο της φιλοδοξίας του.

<<Και τί λες να κάνω τότε;>>

Με κοίταξε και γελάσε με ένα πολύ τρομακτικό χαμόγελο, ίσως ήταν ώρα να μάθω το δικό της οδυνηρό παρελθόν.