Μετά τη δήλωση του ότι δε θα ήθελε να βρίσκεται πουθένα αλλού πάρα μόνο μαζί μου κάμφθηκαν όλες μου οι αντιστάσεις, όταν λοιπόν με ρώτησε τι θα ήθελα να φάω και του απάντησα με φυσικότητα σουβλάκια η αντίδραση του με έκανε να θέλω να σκάσω από τα γέλια, με κοιτούσε σα να ήμουν εξωγήινη! Μα καλά αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ξαναδεί γυναίκα που θέλει να φάει σουβλάκια; Εντάξει αν πρόκειται να με φιλήσει μετά δε θα το πάρω με κρεμμύδι και τζατζίκι και αυτό είναι ήδη μεγάλη θυσία, γιατί σουβλάκι χωρίς αυτά τα δύο πολύ απλά δεν είναι σουβλάκι!

<<Φίλιππε τί έπαθες; Κάνεις λες και πρότεινα να φάμε βουβάλι με σως από γάλα καμήλας.>>

<<Ε; Υπάρχει κάτι τέτοιο;>>

<<Δε ξέρω όλο και κάπου θα υπάρχει, εσύ πάντως έτσι με κοιτάς.>>

<<Απλά δεν περίμενα αυτή την απάντηση. Συνήθως οι κοπέλες που ξέρω ζητάνε σαλάτες ή ψητά λαχανικά με άπαχο φιλέτο κοτόπουλο.>>

Με κάνει να αισθάνομαι άβολα ότι με συγκρίνει με τυχόν πρώην του ή γυναίκες με τις οποίες έχει βγει ραντεβού. Ίσως ξενερώνει που δεν είμαι από αυτές τις κοκκαλιάρες που τρώνε μόνο μαρούλια και μετράνε θερμίδες, όμως αν του αρέσω δε θα πρέπει να του αρέσω έτσι ακριβώς όπως είμαι;

<<Εγώ δεν είμαι έτσι. Μου αρέσουν τα σουβλάκια και ναι το ξέρω ότι είναι ανθυγιεινά και παχαίνουν αλλά δε θα σταματήσω να τα τρώω γιατί τα λατρεύω και δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά.>>

<<Να ζηλέψω; Τέτοια αγάπη για τα σουβλάκια πια;>>

Έχει ελαφρύνει και πάλι η ατμόσφαιρα και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.

<<Είναι έρωτας με την πρώτη ματιά!>>

<<Α εσύ θέλεις στα σίγουρα να με κάνεις να ζηλέψω!>>

<<Χαχα σταμάτα και πάμε γιατί πεθαίνω στην πείνα, πώς το τρως εσύ;>>

<<Τί εννοείς;>>

<<Τί να εννοώ καλέ, πώς το τρως το σουβλάκι; Τί βάζεις μέσα; Για παιδικό σε κόβω.>>

<<Όχι και παιδικό! Είπαμε προσέχω τη διατροφή μου αλλά όταν παραγγέλνω πίτσα μία οικογενειακή μόνος μου μπορώ να τη φάω. Μη κοιτάς που είμαι αδύνατος τα καίω στο γυμναστήριο.>>

Έ; Τί κατάλαβε; Βρε λες;

<<Φίλιππε έχεις ξαναφάει σουβλάκι έτσι;>>

<<Σου έχω πει πόσο μου αρέσει να λες το όνομα μου;>>

Και μ'αυτό μου έδωσε άλλο ένα πεταχτό φιλί που με απογείωσε.

<<Έτσι όπως το πάμε δε θα φύγουμε ποτέ από δω και θα μας πάρουν είδηση όλοι.>>

<<Δε φταίω εγώ, με προκαλείς!>>

<<Εγώ δεν κάνω τίποτα, εσύ ψάχνεις αφορμή να με αποπλανήσεις. Πήγαινε τώρα μέσα να πάρεις ένα μπουφάν μην κρυώσεις και θα σε περιμένω στο αμάξι να φύγουμε επιτέλους.>>

Καθώς κάνω κίνηση να ανοίξω επιτέλους την πόρτα του smart μου το χέρι του Φίλιππου με σταματάει.

<<Τί εννοείς θα πάμε μ' αυτό;>>

Μμμ δε του γεμίζει το μάτι του κυρίου; Συγγνώμη που δεν έχουμε όλοι Φερράρι.

<<Τη λαμποργκίνι την έχω στο συνεργείο για τώρα θα βολευτούμε μ' αυτό.>>

<<Και γιατί δεν πάμε με το δικό μου;>>

<<Θα πάμε στο σουβλατζίδικο με Φερράρι; Δε θα τραβήξουμε καθόλου τα βλέμματα πάνω μας.>>

<<Μάλλον έχεις δίκιο, έρχομαι! >>

Πέρασαν είκοσι πέντε λεπτά να περιμένω την πριγκίπισσα Σίσσυ που πήγα και ερωτεύτηκα, σ' αυτή την ώρα εγώ ετοιμάζομαι κάθε μέρα για τη δουλειά και αυτός κάνει τόση να πάρει ένα μπουφάν;
Ξαφνικά τον βλέπω να καταφτάνει φορώντας ένα πιο casual συνολάκι ο Μελένιος (από τα στρουμφάκια), η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες φορές τον έχω δει με τζην, πουλόβερ και αθλητικά αλλά του πάνε τρελά! Ότι και να βάλει είναι σα διαφήμιση οίκου μόδας, πού πάω η κακομοίρα με τον Έλληνα θεό;

Ο Φίλιππος δεν έχει γαλάζια ή πράσινα μάτια, ξανθά μαλλιά και αγγελικά χαρακτηριστικά, έχει άγρια ομορφιά. Μελαχρινός με μαύρα μαλλιά, μούσια λίγων ημερών, ψηλό, γυμνασμένο κορμί, όμορφα χαρακτηριστικά σαν να είναι γλυπτό, σαρκώδη χείλη που σε προκαλούν να τα γευτείς και δύο μάτια στο χρώμα της πίσσας με μακριές βλεφαρίδες τόσο εκφραστικά που σε καθηλώνουν, είναι όμορφος άντρας από αυτούς για τους οποίους γράφονται ρομαντικά μυθιστορήματα, συγκεκριμένα είναι ο ήρωας που τσακίζει την καρδιά της πρωταγωνίστριας όχι αυτός ο δύσμοιρος που προσπαθεί να την παρηγορήσει όσο αναμένουμε στο τέλος να γυρίσει στον μετανιωμένο της δυνάστη.

Μόλις μπαίνει στο αυτοκίνητο του ρίχνω ένα ερωτηματικό βλέμμα και εκείνος φαίνεται να καταλαβαίνει κατευθείαν τί ήθελα να τον ρωτήσω.

<<Δε γίνεται να πάμε για σουβλάκια με το Αρμάνι. Αλήθεια που πάμε;>>

<<Αν ήθελες και συ έλεγα να πάμε να τα πάρουμε και να πάμε σ' ένα μέρος που μου αρέσει να πηγαίνω όταν θέλω να μείνω μόνη είναι ήσυχα και δεν υπάρχει περίπτωση να μας δει κανείς. Αλλά αν δε θες πάμε κάπου αλλού, ότι προτιμάς αφού διάλεξα εγώ το φαγητό.>>

<<Μου ακούγεται μία χαρά αυτό που είπες και όχι επειδή δε θέλω να μας δει κανείς μαζί, μη σκεφτεί κάτι τέτοιο το όμορφο μυαλουδάκι σου, απλά θέλω να μείνουμε μόνοι και να γνωριστούμε με την ησυχία μας.>>

Η ευτυχία που έχω νιώσει απόψε είναι απερίγραπτη.

<<Εντάξει πάμε!>>

Κάπως έτσι έβαλα μπρος το αυτοκίνητο με πρώτο μας προορισμό το αγαπημένο μου ψητοπωλείο για να αγοράσουμε τα σουβλάκια μας. Εκεί κατέβηκα εγώ να τα πάρω γιατί πρώτον ήταν γνωστός και αν πήγαινε εκείνος τον έβλεπα την επόμενη μέρα πρωτοσέλιδο σε κουτσομπολίστικο περιοδικό αγκαλιά με τη σακούλα από το ψητοπωλείο "Ο Τάκης" και δεύτερον γιατί ήμουν πλέον σχεδόν σίγουρη ότι δεν έχει ξαναφάει σουβλάκι στη ζωή του και δε θα είχε ιδέα τι να παραγγείλει. Πλήρωσα εγώ κάτι που τον τσάντισε αλλά τον καθησύχασα όταν του είπα ότι γι' αυτά φτάνει η τσέπη μου αν αποφασίσει να πάμε κάποια στιγμή σε ακριβό εστιατόριο ο λογαριασμός θα είναι όλος δικός του.

Αφού προμηθεύτηκα το αποψινό μας γεύμα μαζί με μπύρες, αναψυκτικά και νερό γιατί δεν ήξερα τι προτιμάει, μας οδήγησα στην Παραλιακή στο μέρος που πέρασα όλο μου το πρωινό και το μεσημέρι με διαφορετικά συναισθήματα πλέον. Λάτρευα τη θάλασσα με γαλήνευε, είχα ανακαλύψει το συγκεκριμένο σημείο όταν ήμουν στο δεύτερο έτος και είχε γίνει το αγαπημένο μου, ερχόμουν όταν ήμουν στεναχωρημένη, όταν ήθελα να μείνω μόνη, να σκεφτώ ή να πάρω κάποια σημαντική απόφαση στη ζωή μου και τώρα είχα έρθει με τον έρωτα της ζωής μου.

Άπλωσα μία ψάθα που κουβαλούσα πάντα στο αυτοκίνητο για τις φορές που ερχόμουν εδώ, στην αρχή δυσκολεύτηκε να κάτσει οκλαδόν κάτω αλλά στο τέλος τα κατάφερε ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο και δεν ήξερα κατά πόσο θα του αρέσει, όπως έδειχναν όλα σύντομα θα το ανακάλυπτα έτσι μοίρασα το φαγητό. Η ώρα είχε πάει δέκα το βράδυ και η θέα του φεγγαριού έτσι όπως αντανακλούσε στο νερό ήταν φανταστική.

<<Λοιπόν εδώ είμαστε, το ξέρω ότι δεν είναι εστιατόριο με αστέρια μισελέν αλλά η θέα είναι ανεκτίμητη. Τα πήρα όλα παιδικά με καλαμάκι χοιρινό ελπίζω να σου αρέσουν. Τί ψάχνεις;>>

Τον έβλεπα που κάτι γύρευε μέσα στη σακούλα, στη ψάθα και μετά κοιτούσε την άμμο από όπου ήρθαμε.

<<Πού είναι τα μαχαιροπήρουνα και τα πιάτα? Ξέχασαν να σου δώσουν;>>

<<Τα ποια; Ήμουν σίγουρη ότι δεν ξαναφάει αλλά δε το πίστευα, ποιος άνθρωπος δεν έχει δοκιμάσει σουβλάκι; Λοιπόν το σουβλάκι τρώγεται με τα χέρια, κοίτα εμένα!>>

Και μ' αυτό πήρα μία μεγάλη δαγκωνιά από το λαχταριστό φαγητό μου. Με κοιτούσε σα να μην πίστευε στα μάτια του. Νομίζω ότι γκρέμισα όλη την κοσμοθεωρία του απόψε.

<<Μα τί κάνεις έτσι θα λερωθούμε;>>

<<Όχι αν είμαστε προσεκτικοί και μην ανησυχείς για τα χέρια έχω  υγρά μαντηλάκια στη τσάντα μου, άντε δοκίμασε δε ξέρεις τι χάνεις.>>

Κατά αυτόν τον τρόπο πολύ διστακτικά πήρε την πρώτη του δαγκωνιά και ενθουσιάστηκε, καταβρόχθισε και τα δύο σουβλάκια που του είχα πάρει σε χρόνο μηδέν.

<<Ήταν πεντανόστιμα δεν ήξερα τι εχανα τόσα χρόνια αλλά γιατί τα είπες παιδικά εμένα μου φάνηκαν μία χαρά σε μέγεθος, πόσο πιο μεγάλα είναι κανονικά;>>

<<Χαχα δε τα λένε παιδικά λόγω μεγέθους αλλά όταν είναι χωρίς κρεμμύδι και τζατζίκι. Ξέρεις επειδή συνήθως τα παιδάκια τα τρώνε έτσι.>>

Πήρε μία έκφραση αηδίας το πρόσωπο του όταν μου απάντησε.

<<Κρεμμύδι και τζατζίκι;>>

<<Μη το λες έτσι δε ξέρεις τι χάνεις. Την επόμενη φορά θα δοκιμάσεις και θα με θυμηθείς.>>

Ξεκίνησε να κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε.

<<Δεν υπάρχει περίπτωση!>>

<<Καλά θα δούμε!>>

Εκείνο το βράδυ μείναμε μέχρι τα ξημερώματα εκεί να μιλάμε, να γνωριζόμαστε για πρώτη φορά και να φιλιόμαστε. Εκτίμησα πάρα πολύ ότι δεν προσπάθησε να προχωρήσει περισσότερο για να κοιμηθούμε μαζί.
Εκεί στη θάλασσα ο Φίλιππος έμαθε να τρώει σουβλάκι κάτι που μετά έκανε αρκετά συχνά αφού έγινε το αγαπημένο του φαγητό και εγώ έμαθα πόσο καλός ηθοποιός μπορεί να είναι κάποιος.