Lydia pov:

Τι να βάλω;

Δεν έχω ρούχα!

Όχι σοβαρά!

Δύο - τρεις φόρμες έχω, λίγα τζιν και κάτι μπλούζες.

Ούτε μισή ντουλάπα δεν γεμίζουν.

Και δεν ταιριάζουν και μεταξύ τους!

"Λυδία μου; Δεν θα ετοιμαστείς; Σε μισή ώρα φεύγουμε." Μου λέει η Ζηνοβία καθώς μπαίνει στο δωμάτιο μου.

Ή για την ακρίβεια, στο δωμάτιο όπου με φιλοξενούν.

"Δεν έχω ρούχα!" Της λέω και με κοιτάζει με σηκωμένο φρύδι.

"Για να δω εγώ." Λέει και την ώρα που ανοίγει την ντουλάπα 'μου' γουρλώνει τα μάτια της.

"Ουαου, τα ρούχα σου δεν είναι και τα καταλληλότερα για να δουλέψεις με παιδιά. Ή για χειμώνα." Μου λέει καθώς βγάζει ένα καυτό τζιν σορτσάκι από την ντουλάπα μου.

Α ναι!

Ξέχασα να αναφέρω ότι όλα τα τζιν μου είναι καλοκαιρινά.

Δηλαδή κοντά.

Αρκετά κοντά.

Πολύ κοντά.

Και σίγουρα τελείως ακατάλληλα για να κάνω καλή εντύπωση την πρώτη μέρα στην δουλειά.

"Λοιπόν τι θα έλεγες να σου δώσω εγώ κάτι;" Με ρωτάει η Ζηνοβία και της χαμογελάω.

"Σε ευχαριστώ πολύ! Πραγματικά με σώζεις!" Της λέω και μου χαμογελάει.

Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο της και κατευθυνόμαστε κατευθείαν προς την ντουλάπα της.

"Λοιπόν, σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά σου αλλά ελπίζω να σε ικανοποιήσουν." Μου λέει και μου ξεφεύγει ένα ειρωνικό γελάκι.

"Έλα τώρα! Δεν είμαι και καμία κακομαθημένη! Χάρη σε εσένα!" Της λέω και την αγκαλιάζω.

"Λοιπόν ένα μακρύ τζιν, μία άσπρη απλή μπλούζα και μια ζακέτα σε περίπτωση που βγάλει κρύο." Μου λέει και μου δίνει τα ρούχα της.

Εγώ της χαμογελάω κι εκείνη φεύγει από το δωμάτιο.

Αφού ντυθώ στα γρήγορα κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Είμαι...όμορφη.

Πολύ όμορφη.

Και χωρίς ίχνος μακιγιάζ ή κάποιου ακριβού ρούχου.

Είναι απλά εγώ.

Πιάνω τα μαλλιά μου μια ψηλή κοτσίδα και κατεβαίνω κάτω.

"Καλέ! Τι κούκλα είναι αυτή; Σου πάνε πολύ αυτά τα ρούχα!" Μου λέει η Οφηλία και της χαμογελάω.

"Ευχαριστώ πολύ. Σε πόση ώρα θα φύγουμε;" Την ρωτάω κι εκείνη βάζει τα πιάτα στο νεροχύτη.

"Λοιπόν βάζω παπούτσια και φύγαμε. Η Ζήνα μας περιμένει ήδη στο αμάξι." Λέει και πηγαίνει προς την παπουτσοθήκη.

Αφού βάλει τα παπούτσια της και πάρει την τσάντα της φεύγουμε.

Μπαίνουμε μέσα στο αμάξι και ξεκινάμε για το ορφανοτροφείο.

[...]

"Εδώ είναι τα δωμάτια των παιδιών. Στην αριστερή πτέρυγα τα αγόρια και στην δεξιά πτέρυγα τα κορίτσια. Εννοείται πως παίζουν μαζί αλλά για να μην υπάρξουν περιπτύξεις μεταξύ τους κοιμούνται σε χωριστά δωμάτια." Λέει και τελειώνει την ξενάγηση.

"Είναι πολύ ωραίο ορφανοτροφείο." Της λέω και με κοιτάζει χαρούμενη.

"Αλήθεια το πιστεύεις αυτό; Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ προσπαθώ να αλλάξω αυτό το μέρος. Ξέρεις παλιά οι άνθρωποι οι οποίοι το είχαν δεν φέρονταν καλά στα παιδάκια με αποτέλεσμα να χάσει την φήμη του και για αυτό το πούλησαν σε εμένα." Μου λέει και την βλέπω να στεναχωριέται.

"Έι! Μην πτοήσε! Κάνεις καταπληκτική δουλειά Οφηλία." Της λέω και με αγκαλιάζει.

"Πως γίνεται οι γονείς σου να είναι τέτοια τέρατα κι εσύ ένας άγγελος;" Με ρωτάει και γελάω.

"Υποθέτω ότι όντως από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Όμως αν δεν ήταν η αδελφή σου δεν ξέρω κι εγώ πως θα ήμουν." Της απαντάω και απομακρύνεται από την αγκαλιά μου.

"Λοιπόν εγώ πάω στην τραπεζαρία. Έλα κι εσύ σε λίγο εντάξει;" Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

Η Οφηλία φεύγει κι εγώ αρχίζω να εξερευνώ τα δωμάτια.

Την ώρα που περνάω έξω από το τελευταίο δωμάτιο των κοριτσιών ακούω κλάματα από μέσα.

Ανοίγω προσεκτικά την πόρτα και παρατηρώ ένα κοριτσάκι να κοιτάζει το παράθυρο με δάκρυα στα μάτια.

Είναι πανέμορφη. Έχει κόκκινα μαλλιά και τα ματάκια της είναι γαλανά και φαίνονται πολύ, πολύ θλιμμένα.

Πάω να κάνω ένα βήμα προς το μέρος της αλλά η πόρτα τρίζει και η μικρή με γυρίζει και με κοιτάζει τρομαγμένη.

"Π-ποια είσαι εσύ;" Με ρωτάει και σκουπίζει γρήγορα τα μάτια της.

"Εμ είναι η Λυδι-" Πάω να πάω αλλά φεύγει τρέχοντας από το δωμάτιο.

Εμ οκέυ, αυτό ήταν πολύ περίεργο.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η ζωή της Λυδίας κυλάει πολύ καλά.

Προς το παρόν.

Όμως συνάντησε ένα περίεργο κοριτσάκι που έκλαιγε.

Όμως όταν πήγε να της μιλήσει έφυγε τρέχοντας.

Τι λέτε να γίνει με αυτήν την μικρή;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!