Lydia pov:

Βλέπω την μικρή Ελπίδα να κοιμάται στην αγκαλιά μου και δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω.

Είναι τόσο γλυκούλα.

Θα ήθελα να παγώσει ο χρόνος εδώ.

Γίνεται παρακαλώ πολύ;

"Λυδία; Λυδία είσαι εδώ;" Ρωτάει η Ζηνοβία ενώ μπαίνει στο δωμάτιο και με το που βλέπει την εικόνα εμένα και της Ελπίδας γουρλώνει τα μάτια της.

Μας πλησιάζει αθόρυβα και κοιτάζει με στοργή και λίγη συγκίνηση τον τρόπο που η μικρούλα έχει γατζωθεί επάνω μου.

"Κοιμήθηκε;" Με ρωτάτε και γνέφω καταφατικά. "Ξέρεις έχει καιρό να κοιμηθεί. Κάθε φορά ξυπνούσε και ούρλιαζε στον ύπνο της. Έκλαιγε, φώναζε, πάθαινε κρίσεις. Για αυτό άλλωστε της δώσαμε και δικό της δωμάτιο. Είναι η πρώτη φορά που την βλέπω τόσο ήρεμη." Μου λέει και νιώθω δάκρυα να φεύγουν από τα μάτια μου.

Τι θα έχει περάσει το καημένο το κοριτσάκι.

"Να μείνω εδώ απόψε Ζηνοβία; Σε παρακαλώ! Δεν θέλω να την αφήσω μόνη της." Την ικετεύω κι εκείνη αφού αφήσει μια ανάσα γνέφει καταφατικά.

"Να μείνεις. Αύριο θα σου φέρω καινούργια ρούχα εντάξει;" Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

Φεύγει από το δωμάτιο κι εγώ συνεχίζω να κοιτάζω την Ελπίδα.

Είναι τόσο όμορφη.

Ξαπλώνω δίπλα της, μιας και τόση ώρα ήμουν καθιστή, και την νιώθω να κουνιέται και να με πλησιάζει περισσότερο.

Περνάω το ένα μου χέρι γύρω της προστατευτικά και την φέρνω κοντά μου.

Τυλίγει κι εκείνη τα μικρά χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου και αφήνω ένα φιλί στο κεφάλι της.

Μας σκεπάζω και τις δύο καλά και κλείνω τα μάτια μου.

[...]

"Μην με αγγίζεις! Μην!" Ακούω κάποιον να μουρμουρίζει.

"Άσε με ήσυχη! Πονάει!" Συνεχίζει και η ένταση της φωνής ανεβαίνει.

"ΠΟΝΑΩ! ΜΗΝ!" Ουρλιάζει αυτή την φορά και σηκώνομαι αναστατωμένη.

Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω την Ελπίδα να κλαίει, να τσιρίζει και να χτυπιέται στον ύπνο της.

Καρδούλα μου.

Την ώρα που πάω να την ξυπνήσω πετάγεται από το κρεβάτι και ουρλιάζει.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!"

"Ελπίδα! Είσαι καλά τώρα. Όλα καλά." Της λέω και την βάζω στην αγκαλιά μου.

Εκείνη κρύβει το πρόσωπο της στο στήθος μου και ξεσπάει σε δυνατά κλάματα.

"Σσσσσς. Ηρέμησε κοριτσάκι μου! Είμαι εγώ εδώ." Της λέω και της χαϊδεύω τα μαλλάκια.

Ένα νέο κύμα λυγμών και δακρύων έρχονται στην επιφάνεια.

Η μπλούζα μου έχει γίνει μούσκεμα αλλά δεν πειράζει.

Μετά από αρκετή ώρα σταματάει το κλάμα και την βγάζω από την αγκαλιά μου.

Φαίνεται εξουθενωμένη, πράγμα λογικό μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ασταμάτητου κλάματος.

"Συγγνώμη." Μου λέει και σκύβει το κεφάλι της.

Συγγνώμη;

Για ποιο πράγμα;

Χριστέ μου νιώθει τύψεις επειδή με ξύπνησε;

Ψυχούλα μου.

Βάζω το δάχτυλο μου στο πηγούνι της και σηκώνω το κεφαλάκι της με αποτέλεσμα να βλέπει εμένα.

Νέα δάκρυα φεύγουν από τα μάτια της αλλά ευτυχώς όχι όπως στην προηγούμενη έκρηξη της.

Της χαμογελάω ζεστά και σκουπίζω τα δάκρυα της.

"Μικρούλα μου μην ζητάς συγγνώμη. Όλοι βλέπουμε κακά όνειρα." Της λέω και αφήνει μια μεγάλη ανάσα.

"Φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα γυρίσουν." Μου λέει τρομοκρατημένη και την χώνω ξανά στην αγκαλιά μου.

"Ποιοι καρδούλα μου;" Την ρωτάω όμως εκείνη δεν απαντάει.

Δεν είναι ώρα για ερωτήσεις υποθέτω.

Ακούω ένα πολύ ελαφρύ γουργουρητό και καταλαβαίνω πως κοιμήθηκε.

Την βάζω να ξαπλώσει και αφού ξαπλώσω κι εγώ την βάζω στην αγκαλιά μου.

Τι θα μπορούσε να είδε;

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Η καημένη η Ελπίδα είδε έναν εφιάλτη.

Και δεν αντέδρασε καλά.

Τι μπορεί να είδε;

Όμως ευτυχώς η Λυδία ήταν εκεί και την ηρέμησε.

Ποιον φοβάται τόσο πολύ η μικρή;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!