Lydia pov:

Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Εδώ και ώρα είμαστε στην τραπεζαρία και τρώμε με τα παιδιά.

Όλα τα παιδάκια τρώνε σε τραπέζια, μιλάνε, γελάνε αλλά εκείνη....

Εκείνη κάθεται μόνη της. Φαίνεται τόσο σκυθρωπή και απορροφημένη.

Δεν τρώει καν. Απλά παίζει με το φαγητό της.

"Έι Οφηλία. Ποιο είναι εκείνο το κοριτσάκι;" Την ρωτάω και της δείχνω την όμορφη, μικρή κοκκινομάλλα.

"Είναι η Ελπίδα. Άσε! Πολύ απόμακρο παιδί. Την έφεραν πριν από ένα χρόνο εδώ. Ζούσε μια κόλαση το καημένο στο σπίτι της αλλά σε κανέναν δεν έχει πει τι ακριβώς συνέβη. Μόνο στους αστυνομικούς." Μου λέει και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Είναι πολύ άσχημο ένα μικρό παιδάκι να χάνει την αθωότητα από τόσο νωρίς.

"Πάω να της μιλήσω." Λέω και πριν προλάβει να με εμποδίσει κατευθύνομαι προς το μέρος της.

Κάθομαι δίπλα της κι εκείνη ούτε που γυρίζει να με κοιτάξει απλά συνεχίζει να παίζει με το φαγητό της.

"Δεν σου αρέσει το κοτόπουλο;" Την ρωτάω ευγενικά και είναι η πρώτη φορά που στρέφει το βλέμμα της πάνω μου.

Τα ματάκια της μοιάζουν με διαμαντάκια ενώ είναι και πρισμένα.

Είναι ολοφάνερο ότι έκλαιγε.

"Εμ γιατί ήρθες εδώ;" Ρωτάει αποφεύγοντας την ερώτηση μου.

"Γιατί σε είδα μόνη σου και είπα να σου κάνω παρέα. Δεν θες;" Την ρωτάω και σκύβει το κεφάλι της.

"Απλά...έχω καιρό να μιλήσω με κάποιον." Μου λέει και της χαμογελάω.

"Άμα θες μπορείς να μιλήσεις σε εμένα." Της απαντάω και σηκώνει το κεφάλι της.

"Εμ όχι δεν θέλω." Λέει και πάλι φεύγει από δίπλα μου.

Οκέυ.

Αυτό πόνεσε.

"Λυδία; Θα κάτσεις μαζί μας;" Με ρωτάει ο Ντέιβιντ, ένα άλλο γλυκό αγοράκι που γνώρισα σήμερα.

"Φυσικά!" Του λέω με χαμόγελο και κάθομαι μαζί τους και με τους φίλους του.

Elpida pov:

Φεύγω από δίπλα της και πηγαίνω προς το δωμάτιο μου.

Θέλω να μείνω μόνη μου.

Όλοι με αφήνουν μόνη μου.

Γιατί με πλησίασε;

Κάνεις δεν προσπάθησε.

Εκείνη γιατί;

Κάθομαι στο κρεβατάκι μου και κοιτάζω το τοπίο έξω.

Τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα και ένα ελαφρύ αεράκι τα φυσάει.

Ήρθε το φθινόπωρο.

Είναι η αγαπημένη μου εποχή.

Κυρίως γιατί έλειπαν.

Και οι δύο τους έλειπαν.

Δεν τους ένοιαζε που ήμουν μόνη μου.

Αλλά...τουλάχιστον δεν ήμουν μαζί τους.

Δεν μου έκαναν κακά πράγματα.

Και...και αυτό έχει σημασία.

Και τώρα είμαι ασφαλής από αυτούς.

Αλλά γιατί;

Γιατί δεν με αγαπούσαν;

Εννοώ, γονείς μου ήταν.

Γιατί μου φέρθηκαν τόσο άσχημα;

Δεν έκανα ποτέ τίποτα.

Γιατί απλά δεν με αγαπούσαν;

Όλα τα παιδιά εδώ μέσα έχουν να διηγούνται όμορφες ιστορίες από τους γονείς τους.

Εγώ μόνο λύπη και πόνο θυμάμαι.

Γιατί με πονούσαν τόσο πολύ;

Γιατί;

Έκανα εγώ κάτι;

Κι αν ναι, τι;

Κι αν δεν με ήθελαν...

Γιατί με έφεραν στον κόσμο;

Απλά γιατί βαριόντουσαν;

Γιατί;

Απλά γιατί;

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Συγγνώμη που ήταν μικρό αλλά είμαι πτώμα.

Αύριο θα έρθει καλύτερο.

Η Λυδία προσπάθησε να πλησιάσει ξανά την Ελπίδα αλλά εκείνη πάλι ήταν απόμακρη.

Θα συνεχίσει να προσπαθεί;

Είχαμε πρώτη φορά 'Ελπίδα pov'.

Πως σας φάνηκε;

Τι μπορεί να της έκαναν οι γονείς της;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!