Elpida pov:

Είμαι αγχομένη.

Είμαι πολύ αγχομένη.

Το ξέρω ότι η Λυδία είπε ότι θα με συμπαθήσει και ότι όλα θα πάνε καλά...
  
Αλλά δεν νιώθω έτσι. 

Τι θα γίνει αν η κυρία Ελβίρα δεν με συμπαθήσει;

Αφού πάρω μια βαθιά ανάσα μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο.

Δεν μου αρέσει.

Με στεναχωρεί.

Είναι άσπρο και μικρό και φαίνεται λίγο καταθλιπτικό.

Χάλια είναι.

Καθόλου γούστο δεν έχουν οι άνθρωποι που το διακόσμησαν.

"Ώστε εσύ είσαι η Ελπίδα." Ακούω μια απαλή φωνή και γυρίζω το κεφάλι μου τρομαγμένη.

Μπροστά μου στέκεται μια όμορφη κυρία, με κοντά ξανθά μαλλιά και καφέ μάτια και μου χαμογελάει.

Έχει όμορφο χαμόγελο.

Μοιάζει πολύ με αυτό της Λυδίας μου.

Αλλά γιατί είναι εδώ;

Εννοώ δεν φαίνεται τόσο μεγάλη ώστε να μπει σε γηροκομείο.

Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.

"Γ-γεια σας." Λέω αγχομένη και την κοιτάζω λίγο τρομαγμένη.

"Μην μου μιλάς στο πληθυντικό! Είμαι θεία σου πλέον!" Μου λέει και με αγκαλιάζει.

Την αγκλιάζω κι εγώ.

Μου αρέσει η αγκαλιά της.

Μου αρέσει πολύ.

"Μισό. Πως είσαι θεία μου;" Ρωτάω με περιέργεια κι εκείνη μου χαμογελάει.

"Αφού η Λυδία σε λίγο καιρό θα προσπαθήσει να σε υιοθετήσει είμαι κάτι σαν θεία σου." Μου λέει εκείνη και έκπληκτη κοιτάζω την Λυδία η οποία κοιτάζει την θεία της αγανακτισμένη.

"Αμάν ρε θεία! Θα της το έλεγα εγώ όταν ήταν έτοιμη!" Λέει εκείνη θυμωμένη κι εγώ την πλησιάζω.

"Αλήθεια...θα...θα με υιοθετήσεις;" Την ρωτάω κι εκείνη μου χαμογελάει.

"Μόνο αν το θες κι εσύ. Αλλά θα είναι δύσκολο με τα διαδικαστικά και όλα αυτά και-" Πάει να πει αλλά την διακόπτω αγκαλιάζοντας την.

"Δεν με νοιάζει. Μου αρκεί που με θες στην ζωή σου." Της λέω και με σφίγγει πάνω της.

Θα με υιοθετήσει.

Βρήκα έναν άνθρωπο που να με αγαπάει.

Και που δεν θέλει να με αφήσει.

Αυτό είναι... τέλειο!

"Λοιπόν Λυδία, μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνες με την ανιψιά μου για να μιλήσουμε;" Ρωτάει η κυρία ή μάλλον θεία Ελβίρα και η Λυδία αφού αφήσει ένα φιλί στο μάγουλο μου φεύγει από το δωμάτιο.

"Λοιπόν μικρή. Τι θες να κάνουμε;" Με ρωτάει και κοιτάζω όλο το δωμάτιο να δω μήπως βρω κάτι να παίξουμε.

Καθώς ψάχνω στην βιβλιοθήκη της βλέπω μια φωτογραφία με έναν πολύ όμορφο άντρα με καφέ κοντά μαλλιά, καφέ μάτια και γυαλιά αγκαλιά με μία πολύ πολύ όμορφη κοπέλα που είναι ίδια η Λυδία αλλά έχει ξανθά μαλλιά.

"Ποιοι είναι αυτοί θεία Ελβίρα;" Ρωτάω κι εκείνη μου χαμογελάει καθώς κοιτάζει την φωτογραφία.

"Είναι οι γονείς της Λυδίας. Οι αληθινοί." Μου λέει και την κοιτάζω περίεργα.

"Μήπως εννοείς οι βιολογικοί;" Την ρωτάω και γνέφει αρνητικά.

Μου κάνει νόημα να την πλησιάσω και την ακούω. Καθώς φτάνω δίπλα της εκείνη με βάζει να κάτσω στα πόδια της και μου αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο.

"Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ στους βιολογικούς γονείς, στους αληθινούς γονείς και στους ψεύτικους γονείς." Αρχίζει να μου λέει και την ακούω προσεκτικά.

"Οι βιολογικοί γονείς είναι αυτοί που σε γεννάνε. Οι αληθινοί αυτοί που σε μεγαλώνουν με αγάπη και σε φροντίζουν είτε έχετε συγγένεια εξ αίματος είτε εξ αγχιστείας." Μου λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Και ποιοι είναι οι ψεύτικοι;" Ρωτάω εγώ κι εκείνη αφήνει ένα φιλί στο κεφάλι μου.

"Οι ψεύτικοι είναι αυτοί που σε κοροϊδεύουν και σε εκμεταλλεύονται για τους δικούς τους σκοπούς, είτε είναι εξ αίματος, είτε εξ αγχιστείας. Σου κάνουν άσχημα πράγματα και πολλές φορές σε χτυπάνε και σε ανατρέφουν μόνο και μόνο για τους επιφέρεις κέρδη στο μέλλον. Τέτοιοι ήταν και οι άνθρωποι που μεγάλωσαν την Λυδία αν και ήταν θείοι της." Μου λέει και νιώθω τα ματάκια μου να τσούζουν.

Δηλαδή και οι δικοί μου γονείς και της Λυδίας ήταν ψεύτικοι;

Αυτό...

Αυτό είναι απαίσιο!

"Και οι δικοί μου γονείς ήταν κακοί. Πολύ κακοί. Μου...μου πήραν το μόνο άτομο που με αγάπησε ποτέ. Την γιαγιούλα μου. Και ούτε η θεία μου ήταν καλή. Με άφησε μόνη μου μαζί τους." Της λέω κι εκείνη με σφίγγει πάνω της ενώ δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου.

Την αγκαλιάζω κι εγώ.

Νιώθω όμορφα εδώ.

Βρήκα μια οικογένεια.

Μια αληθινή οικογένεια.

"Λοιπόν Ελπίδα μου, μιας και βάρυνε λίγο το κλίμα, τι θα έλεγες να κοιτάξουμε τις φωτογραφίες που έχω στο άλμπουμ στην βιβλιοθήκη;" Με ρωτάει και χαρούμενη γνέφω θετικά.

Καθώς πάω να πάρω το άλμπουμ ένα τετράδιο πέφτει στο κεφάλι μου.

"Ελπίδα!" Φωνάζει η θεία Ελβίρα και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο είναι δίπλα μου.

"Είμαι καλά!" Της λέω με χαμόγελο κι εκείνη φιλάει το κεφάλι μου.

Τα μάτια της πέφτουν στο τετράδιο και καθώς το σηκώνει ένα χαρτί φεύγει από εκεί.

"Τι είναι αυτό;" Ρωτάω καθώς η θεία Ελβίρα πιάνει με το ένας της χέρι το τετράδιο και με το άλλο το χαρτί.

"Αυτό είναι το ημερολόγιο της Άλκηστις μου." Λέει κοιτώντας τον τοίχο.

"Και το χαρτί;" Ρωτάω κι εκείνη με κοιτάζει με χαμόγελο.

"Η σωτηρία σου και η σωτηρία της Λυδίας μου." Μου λέει και ναι.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Σε λίγα κεφάλαια φτάνουμε στο τέλος.

Είδαμε πως η γνωριμία της Ελπίδας και της Ελβίρας πήγε καλά.

Πολύ καλά.

Και έκαναν και μια πολύ ωραία κουβέντα.

Λέτε να ωφελήσει αυτό την μικρή Ελπίδα;

Επίσης η Λυδία σκοπεύει να υιοθετήσει την Ελπίδα.

Πως θα πάει αυτό;

Και τέλος η Ελπίδα βρήκε ένα τετράδιο με κάτι χαρτιά μέσα.

Μάλλον κάτι σημαντικό.

Τι λέτε να περιέχουν αυτά;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!