Άλλη μια κρύα μέρα. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα μεταμορφώνοντας τα πάντα γύρω του. Το λευκό κυριαρχεί και φωτίζει τη γκρίζα μουντή μεγαλούπολη όμως φαίνεται ότι δεν καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή μου. Αλλά ας μην είμαι άδικη' αυτό είναι υπερβολικά δύσκολο. Γιατί ρωτάτε; Γιατί πώς να την αγγίξει όταν είναι μαύρη από τη μοναξιά; Όταν οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού την περιορίζουν και την εμποδίζουν από το να γευτεί την ευτυχία; Πώς υποτίθεται ότι θα είμαι χαρούμενη όταν είμαι μόνη μου μέρες Χριστουγέννων; Αλλά απορώ γιατί συνεχίζω να το σκέφτομαι. Θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει μέχρι τώρα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Η μαμά μου ενδιαφέρεται μόνο για την καινούργια της οικογένεια και εμένα με αγνοεί. Εννοώ ποιο το νόημα να κερδίσει την κηδεμονία αν το κάνει καθημερινά φανερό πως δε σημαίνω τίποτα για αυτή; Νομίζω πως το μόνο που ήθελε ήταν να πληγώσει τον μπαμπά μου. Είναι απλώς μια εγωίστρια.

Και με τέτοιες σκέψεις τελειώνουν οι διακοπές και επιστρέφουμε στα σχολεία και στις ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Άλλη μια εποχή κοντεύει στο τέλος της με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Και ενώ όλοι γιορτάζουν εγώ συνεχίζω να μένω στο σπίτι παρατηρώντας τη σταδιακή αλλαγή των εποχών γιατί αδυνατώ να καταλάβω το τι το ιδιαίτερο έχει η συγκεκριμένη ημερομηνία. Τι την κάνει να διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Γιατί ανήκει στο χειμώνα όταν η άνοιξη, η εποχή του έρωτα, είναι τόσο κοντά και κάνει αισθητή την παρουσία της; Είναι αδιανόητο τη στιγμή που την άνοιξη όλα τα ζώα ζευγαρώνουν και τα φυτά ανθίζουν. Όταν η ίδια η φύση τυλίγεται από τη λάμψη και το φως. Όταν οι ουρανοί φαίνεται να αποκτούν ξανά το γαλάζιο τους χρώμα. Αυτό είναι το μόνο που ξεχωρίζει στο μουντό της πόλης που σιγά σιγά ζωντανεύει με την αναγέννηση της ίδιας της ζωής.

Και όσο πλησιάζει το καλοκαίρι και το τέλος της σχολικής χρονιάς και παρόλη την αφόρητη ζέστη που καθηλώνει τα πάντα γύρω της, οι μαθητές γίνονται όλο και πιο υπερκινητικοί και πρώτη ανάμεσά τους εγώ που νιώθω σαν να βγαίνω από το λήθαργό μου. Αρχίζω να ζω και να ανυπομονώ. Έχω πλέον ένα στόχο' να τα καταφέρω μέχρι την αρχή των καλοκαιρινών διακοπών. Γιατί μόνο τότε αποκτά η ύπαρξή μου νόημα και ξαναζωντανεύει η κέρινη κούκλα που ήμουν τόσο καιρό. Όταν ταξιδεύω στο πατρικό μου για να μείνω με τον πατέρα μου. Όταν έχω γύρω μου ανθρώπους που με νοιάζονται και δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον για το τι θέλω και το τι μου αρέσει, που σέβονται τις αποφάσεις μου.

Όταν έχω δίπλα μου αυτόν. Τον άνθρωπο που πάντα με καταλαβαίνει, μου συμπαραστέκεται και είναι εκεί για να ακούσει τις ανησυχίες μου και να συζητήσει μαζί μου. Που πάντα μπορεί να σπάσει όλους μου τους τοίχους και να δει κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου, τις πιο κρυμμένες μου σκέψεις. Ο καλύτερος μου φίλος. Το αγόρι που ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που το γνώρισα, τότε, δέκα χρόνια πριν όταν ήμουν πολύ μικρή για να ξέρω τι σημαίνει αγάπη. Το αγόρι, που όσο κλισέ κι αν ακουστεί, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο μου και το μόνο που με κρατάει αρκετά σφικτά για να μην πέσω στον τεράστιο γκρεμό που βρίσκεται μονίμως μπροστά μου. Γιατί οι μόνες χαρούμενες αναμνήσεις που έχω είναι αυτές που φτιάχνω μαζί του κάθε καλοκαίρι. Οι γεύσεις παγωτού που πάντα καταλήγουν πάνω στα ρούχα μας και στο πρόσωπό μας. Οι γρανίτες που πάντα μπλέκονται μεταξύ τους. Οι ατελείωτες ώρες στη θάλασσα, με μακροβούτια, κατακόρυφα και διάφορα παιχνίδια. Το βόλεϊ στην άμμο. Οι βραδινές βόλτες στην παραλία κάτω από τα αστέρια και οι ατελείωτες συζητήσεις. Τα πεφταστέρια και οι ευχές. Τα όνειρα για το μέλλον που χρωματίζονται με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Τα γέλια, οι φωνές, τα τραγούδια.

Όμως φαίνεται πως κάτι άλλαξε φέτος. Δεν είναι εδώ. Μια εβδομάδα τώρα πηγαίνω καθημερινά στο σπίτι του με την ελπίδα να τον δω. Τον περιμένω ώρες ατελείωτες νιώθοντας τις ακτίνες του καυτού ήλιου να 'χτυπούν' ανελέητα το δέρμα μου. Και συνεχίζω να περιμένω γιατί δε θέλω να δεχτώ τη σκληρή αλήθεια. Έφυγε. Μετακόμισε και κανείς δεν ξέρει ούτε πού είναι ούτε το γιατί. Το μόνο που άφησε πίσω του είναι μια λέξη χαραγμένη σε μια πέτρα. Λυπάμαι. Μόνο αυτό. Ούτε ένα αντίο ούτε μια εξήγηση. Και κάπως έτσι το καλοκαίρι χάνει τη μαγεία του. Γίνεται και αυτό μουντό όπως όλες οι υπόλοιπες εποχές που πάντα περίμεναν με ανυπομονησία την απελευθερωτική αυτή εποχή, που τώρα όμως με πνίγει. Όλα με πνίγουν. Τα γνώριμα μέρη, οι αναμνήσεις.

Κι έτσι φεύγω. Όσο κι αν πληγώνω τον μπαμπά μου. Γιατί ξέρω ότι θα τον πληγώσω περισσότερο αν συνεχίσω να κλαίω. Γυρνάω πίσω. Στο δωμάτιό μου. Στην καθημερινότητά μου. Στις ατελείωτες ώρες μοναξιάς. Και ενώ το καλοκαίρι αρχίζει να ξεθωριάζει κλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου. Το μόνο πράγμα που κάνω είναι να ακούω μουσική και να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Παρατηρώ τα φύλλα των δέντρων καθώς ξεθωριάζουν μέρα με τη μέρα. Τα χρώματα του ουρανού καθώς αλλάζουν όσο περνάει η ώρα. Και κάνω το μόνο πράγμα που φαίνεται να κάνω καλά. Τα αποτυπώνω στο χαρτί. Και η στοίβα με τα σχέδια όλο και πληθαίνει και αντιπροσωπεύει τις αλλαγές. Και μέσα της ξεχωρίζει μια και μοναδική εικόνα του που έκανα για να μην χαθεί ποτέ στο λαβύρινθο των αναμνήσεών μου. Και την κοιτάω το βράδυ ώρες ολόκληρες αφότου τα φώτα έχουν σβήσει και η πόλη έχει πέσει για ύπνο.

Και κάπως έτσι υποδέχομαι το φθινόπωρο. Όπως σιγά σιγά η φύση νεκρώνει και το πράσινο χάνεται μαζί με το γαλάζιο του ουρανού έτσι κι εγώ. Πέφτω όλο και περισσότερο. Και καθώς η καταστροφή και το σκοτάδι με τραβούν όλο και πιο πολύ, συνειδητοποιώ πως αφήνω τους δαίμονές μου να κυριαρχήσουν. Να με νικήσουν. Παίρνω λοιπόν τη μεγάλη απόφαση. Στέκομαι στα πόδια μου και αφήνω τη βροχή να καθαρίσει την ψυχή μου από όλα τα αρνητικά συναισθήματα.

Και παρόλο που το σχολείο έχει ανοίξει εδώ και δύο εβδομάδες, αυτό το πρωί είναι το πρώτο που με βρίσκει στο οικείο αυτό περιβάλλον. Έχω ήδη αργήσει και τρέχω για να προλάβω να φτάσω στην ώρα μου. Δεν είμαι όμως η μόνη με το ίδιο πρόβλημα. Νιώθω κάποιον να συγκρούεται βίαια πάνω μου. Στο άκουσμα της φωνής του να μου απολογείται παγώνω και ο χρόνος σταματά. Όταν βρίσκω το θάρρος να σηκώσω τα μάτια μου συναντώ τις δύο θάλασσες που ποτέ δεν σταμάτησαν να με κρατούν αιχμάλωτη.

Και το ουράνιο τόξο εμφανίζεται μετά την καταιγίδα.         

Ελπίζω να ήταν αρκετά καλό και να μη σπαταλήσατε το χρόνο σας!  ;)  Σχολιάστε για να ξέρω αν σας άρεσε.