Μια φορά αυτά τα κούριερ να είναι στην ώρα τους. Μια φορά.

Το τραγούδι στο λάπτοπ μου τέλειωσε και αμέσως μπαίνει το επόμενο που ακούγεται στη διαπάσων. Πάλι καλά που έχω καλούς γείτονες σε αυτή την πολυκατοικία και δεν τους πειράζει το πόσο δυνατά βάζω τη μουσική. Είναι και φιλόζωοι οι γλυκοί μου, τοπ ένα σημαντικό πράγμα σε ανθρώπο για μένα. 

Και του λέει ότι έχει να βγει με έναν παλιό της συμμαθητή... 

Όπα, κάτσε, πότε το είχα κατεβάσει αυτό το τραγούδι; Αχ, ναι χθες. Ξεχασιάρα εγώ, κλες. 

Το κεφάλι μου βολέυεται στο μαξιλάρι και η όραση μου προσκολά ξανά στο ταβάνι. Το τραγούδι του Dpans ακούγεται δυνατά και ωραία και εγώ, ανεπαίσθητα, με τους στίχους. Δεν είναι και λίγες οι φορές που ταυτίζομαι με τους στίχους ένος τραγουδιού και δεν με εκπλήσει πλέον το γεγόνος ότι σιγοτραγουδώ ενώ δεν το ξέρω καν ή κλαίω. 

Τι ώρα πήγε;

Το ρολόι γράφει 12:30. Ε ρε γαμώτο, εδώ και μια ώρα έπρεπε να έχει έρθει! Είμαι και ανυπόμονη και αγχώδης γενικά. 

Που λέτε, φίλοι, πριν κάτι μέρες είχα παραγγείλει μια σημαία αλλά όχι μια οποιαδήποτε σημαία. Είναι η σημαία των bisexual παρακαλώ πόλυ. Και άργησα πολύ να την αγοράσω αφού είναι σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που το ανακάλυψα. Ήμουν στο Λύκειο (πρώτη Λυκείου βεβαίως βεβαίως) όταν είδα τον εαυτό μου να κοιτάζει τα κορίτσια όπως κοιτάζα και τα αγόρια, δηλαδή ερωτικά. Στο βλαχοχώρι που ζούσα κανένας δεν το καταλάβαινε αυτό, φυσικά. 

Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, ήμουν το επίκεντρο της κοροιδίας, του μίσους και των ομοφοβικών σχολίων των συγχωριανών μου.

Ντριν!

Επιτέλους!

Πετάγομαι από το κρεβάτι και τρέχω σφαίρα στη πόρτα με τα λεφτά στο χέρι και ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Η καρδιά μου πάει να σπάσει από την ηδονή (όχι σεξουαλικά έλεος) και το χέρι μου τρέμει καθώς ανοίγω την πόρτα.

Μόνο που δεν είναι ο κούριερ. 

"Εμμ, γεια," λέει η κοπέλα απέναντι μου με ένα ευγενικό χαμόγελο. 

Την επεξεργάζομαι. Μαύρο σγουρό μαλλί (σίγουρα βαμμένο), κατάλευκο δερματάκι, μπλε όμορφα ματάκια, ένα σκουλαρίκι στο φρύδι, ένα στη μύτη, ένα στο χείλος, μαύρο φουτεράκι και τζινάκι και αλυσίδες σε λαιμό και στα πόδια. 

Είναι... κούκλα...

"Γεια σου και σένα," της απάντω όσο πιο χαλαρά μπορώ. Νιώθω ότι κοκκινίζω, δεν πρέπει να κοκκινίζω. 

"Είμαι καινούργια εδώ -χθες μετακόμισα βασικά- και θα ήθελα να σε ρωτήσω μήπως θα μπορύσες να μου δανίσεις μερικά αυγά. Δεν πρόλαβα να πάω σουπερμάρκετ," γελάει ντροπάλα, αχ Θέε μου είναι τόσο γλυκιά!

Δαγκώνω τα χείλη μου πριν απαντήσω. "Εμ, ναι φυσικά! Πόσα χρειάζεσαι;"

"Δυο."

Αφήνω τα λεφτά στο τραπέζακι με τα κλειδιά μου και πάω στη κουζίνα με τα χέρια μου να τρέμουν πιο πολύ και την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει. Είναι τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά, γαμώ θέλω να την φιλήσω εδώ και τώρα. 

Μετακόμισε χθες είπε; Και εγώ πως δεν το κατάλαβα; 

Καλά, καλό ζώο είμαι και εγώ. 

Της δίνω ένα μικρό μπόλ με πέντε αντί για δυο αυγά και εκείνη το κοιτά ολοφάνερα εκπλήκτη. "Μα, εγώ σου ζήτησα δυο καλέ..."

"Ε μωρέ σιγά... Πώς σε λένε είπαμε;" ζώον τελείως έγινα τώρα.

"Μαρίνα."

"Έλλη."

"Χάρηκα," απλώνει το χέρι της και εγώ το σφίγγω. Να μη φανώ και αγενής στην ομορφιά απέναντι μου. 

Α καλά, το έχω χάσει. 

"'Εχω και άλλα άμα χρειάζεσαι," λέω.

"Μπα, αυτά μου είναι υπέρ-αρκετά. Σε ευχαριστώ, Έλλη."

"Τίποτα κάλε, σιγά."

"Μένω στον κάτω όροφο, αν ποτέ χρειαστείς κάτι, χτύπα στο Ευγενιάδη.

"Α, σε ευχαριστώ, θα το θυμάμαι."

"Χάρηκα για την γνωρημία!" λέει όλο χαρά η Μαρίνα καθώς κατεβαίνει τις σκάλες. Εγώ την παρακολούθω ώσπου χάνεται από το οπτικό μου πεδίο. Μετά κλείνω την πόρτα και πέφτω με τα μούτρα στον καναπέ.

Μένω εκεί για αρκέτη ώρα. Μέχρι την ώρα που το κουδόυνι μου ξαναχτυπά για δεύτερη και τελευταία φορά για σήμερα. 

Αυτή τη φορά είναι ο κούριερ και όχι η πανέμορφη μαυρομάλλα του κάτω ορόφου. Έφερε την σημαία μου, επιτέλους. 

Και μια ανακατοσούρα στα συναισθήματα μου επίσης.