Είναι τρεις το χάραμα αλλά όσο και να θέλω να κοιμηθώ, τόσο το μυαλό μου δεν μ' αφήνει. Έλα μυαλό μου, άσε με να ξεκουραστώ, έχω εννιά μάθημα και καλύτερα θα είναι να μη κουτουλάω πάλι. 

Όχι, εκεί να με βασανίζει. 

Άντε να πάρουμε απ' την αρχή.

Μέχρι τώρα σκεφτόμουν το πόσο απλή έγινε η ζωή μου μέσα σε δύο μόνο χρόνια. Όταν είχα φύγει από το πατρικό μου, κατευθείαν μετά τις Παννελλαδικές, είχα πολλές αμφιβολίες για το μέρος όπου θα πήγαινα να μείνω για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Αθήνα. 

Η μεγάλη πόλη, το κέντρο του πολιτισμού, η καρδιά της πολιτικής, η καρδιά των σημαντικών γεγονότων. Για ένα κορίτσι που ζούσε για δεκαεφτά χρόνια σε ένα χωριουδάκι λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη ήταν ένα μεγάλο βήμα στη ζωή της. Θα μου πεις, και η Θεσσαλονίκη μια χαρά μεγαλούπολη είναι αλλά το θέμα είναι ότι δεν έχω πατήσει πόδι εκεί ποτέ μου. Μόνο όταν πήγα να πάρω το ΚΤΕΛ την είδα λίγο από μακριά αλλά δεν ήταν για πολύ. 

Άρα λόγικος ο φόβος και η αβεβαιότητα. 

Κι όμως, αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν και τίποτα το σοβαρό ή τρομακτικό που νομίζουν στην επαρχία. 

Και επιτέλους ένιωσα για μια φορά περίφανη με τον εαυτό μου. Είχα κάνει τη πιο σωστή επιλογή για μένα. 

Όσο για τους γονείς μου, ξέκοψα τελείως μαζί τους την ίδια στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ. Τηλέφωνα, διευθύνσεις και γενικά οτιδήποτε είχε σχέση μαζί τους διαγράφτηκε, έγινε παρελθόν. Σκασίλα τους κιόλας, σιγά που νοιάστηκαν για την πάρτη μου ποτέ τους. 

Ίσως εξαιτίας τους να έχω μεγάλο πρόβλημα να ανοιχτώ σε κόσμο. Ή να εμπιστευτώ εύκολα κάποιον. Γενικά, να κάνω παρέα με πολύ κόσμο. Τόσα χρόνια το μόνο που μου κάναν ήταν να μου δημιουργούν προβλήματα -ψυχολογικά πάντα- τα οποία πρέπει να ξεπεράσω τώρα. 

Ένας ακόμα λόγος προστέθηκε στη λίστα του μίσους μου για αυτούς τους δύο. 

Χασμουριέμαι. Το ρολόι γράφει τέσσερις και τέρτατο. Όμορφα, πάλι αφαιρέθηκε ο νους μου. 

Τώρα όμως, νάνι μυαλουδάκι. 

Μ' άκουσε, επιτέλους.