Αφιερωμένο TinaMoizou18 που έφτιαξε κι το aesthetic και στους αγαπημένους μου PakosSar JojoPs98 @Rose_17 KikiKekaki Lovenovel_99 desd1002 Christina_Karra Katerinabunny AndrielCook
και σε όλους όσους το διαβάσουν με αγάπη..❤

Βημάτιζε πέρα δώθε ανήσυχη η Μαρτίνα σαν θεριό ανήμερο εγκλωβισμένο στο κλουβί καθώς η αγωνία της είχε χτυπήσει κόκκινο.

Απο την ώρα που είχε μιλήσει με την Αγγελική η καρδιά της φτερούγιζε ανεξέλεγκτα λες και θα πεταγόταν έξω σε λίγα λεπτά.

Ενω η χαρά της που θα τον συναντούσε ξανά δεν μπορούσε να περιγραφεί με λέξεις .

Μονάχα μια σκέψη την ταλάνιζε επίμονα έχοντας καρφιτσωθεί κυριολεκτικά στο μυαλό της.

"Πως θα πάει η ακρόαση ; Κι αν η φωνή μου δεν είναι τόσο τελειοποιημένη ώστε να αγγίξει την καρδιά του Ερρίκου..;
Ωχ πως θα επωμιστώ το βάρος μιας αποτυχίας ; " αναλογιζόταν συνεχώς αγχωμένη δημιουργώντας σενάρια κι ολόκληρους διαλόγους στο νού.

"Μα για μια στιγμή ! Γιατί με ενδιαφέρει τόσο πολύ η καρδιά του ; Είναι άγνωστος μια φορά τον εχω συναντήσει ..πρόσεχε Μαρτίνα σου αρέσει..!"ούρλιαζε προειδοποιητικά το καμπανάκι εσωτερικά της.

《Χρειάζομαι άμεσα αέρα !》ψέλλισε ζαλισμένη απο την γοητεία κι την αίγλη του διάσημου μουσικού .

Προχώρησε δειλά ανοίγοντας την μεγάλη μπαλκονόπορτα νιώθοντας αμέσως καλύτερα σαν την χτύπησε ο ανοιξιάτικος Παριζιάνικος αγέρας .

Ατένισε απο την φαρδιά μπαλκονόπορτα την φωταγωγημένη πόλη καθώς τέτοια ώρα το Παρίσι φορούσε τα καλά του για να υποδεχθεί του νυχτερινούς διαβάτες.

Κάτω απο το μπαλκόνι της περπατούσε ένα νεαρό ζευγάρι γελώντας και τραγουδώντας δυνατά φαντάζοντας τόσο ευτυχισμένοι .

Ο σύντροφος της κοκκινομάλας Γαλλίδας δεν άφησε το χέρι της στιγμή παρόλες τις τρελές που έπραττε η μεθυσμένη κοπέλα του .

Εκείνος παρέμενε να την θαυμάζει δείχνοντας ακόμη κι στον έξω κόσμο πόσο πολύ την αγαπούσε δίχως να τον νοιάζει να ρεζιλευτεί .

Αντικατέστησε προς στιγμήν τα πρόσωπα των δύο περαστικών με το δικό της και του Ερρίκου με το όνειρο να μπορούσε να ζήσει μαζί του μια παρόμοια στιγμή .

《Άντε πάλι εκείνος ο άνδρας μα καλά τι με εχει πίασει τελικά ;》ξεφύσιξε νευριασμένη κλείνοντας βιαστικά την πόρτα επιστρέφοντας στο δωμάτιο .

Αντι όμως να πέσει για ύπνο αφήνοντας την Μαρτινίκ να την καθοδηγήσει στα σκοτεινά μονοπάτια του παρελθόντος παρέτεινε για λίγο την ξεκούραση της.

Αποφάσισμενη να αναζητήσει στοιχεία στο διαδίκτυο για τον άνδρα που πλανιόταν στο νού της επίμονα όλη την ημέρα με ποικίλους τρόπους.

Κάθισε εκ νέου μπροστά απο το λάπτοπ της αναζητώντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για τον μυστηριώδη Ερρίκο Αλεξάνδρου.

Ευθύς μπροστά στα μάτια της ξεπετάχτηκαν χιλιάδες πληροφορίες και βίντεο των συνθέσεων του που αποτελούσαν πρωτοπορία για την Ελληνική μουσική.

Σαν αντίκρισε την μορφή του να ξεπροβάλλει μέσα απο διαφορές φωτογραφίες η καρδιά της αναπήδησε στο στήθος ατίθασα.

Ένω παράλληλα βεβαιώθηκε πως επρόκειτο για τον απορημένο άνδρα που είχε γνωρίσει νωρίτερα στην όπερα μεμφόμενη τον εαυτό της που δεν τον είχε ακουστά.

Αν και ασχολούνταν χρόνια με την κλασσική μουσική δεν είχε τύχει να γνωρίσει αυτόν τον βραβευμένο μουσικό .

Οι κριτικές για εκείνον ήταν διθυραμβικές ενώ πλήθος θαυμαστών και καλλιτεχνών απο όλο τον κόσμο τον ακολουθούσαν πιστά σε κάθε του βήμα.

Καθώς σκάλιζε μια μια τις φωτογραφίες που ευτυχώς για την ίδια ήταν αμέτρητες το βλέμμα της έπεσε σε μια συγκεκριμένη νιώθοντας το φαρμακερό τσίμπημα της ζήλειας για πρώτη φορά.

Στην εικόνα απεικονιζόταν να ποζάρει χαμογελαστός καλοντυμένος προφανώς σε κάποια εκδήλωση δίπλα σε μια κοκκινομάλλα γοητευτική γυναίκα.

Ένα βάρος πλάκωσε έξαφνα την καρδιά της όμοιο με βαρίδι που την τραβούσε ολοένα στον πάτο της σκοτεινής αβύσσου.

Σαν διάβασε δε την λεζάντα βεβαιώθηκε πως δεν ήταν απλώς μια συνεργάτιδα χαρακτηριστικά έγραφε " Ο Ερρίκος Αλεξάνδρου συνοδευόμενος απο την διάσημη μνηστή του αστέρι της σκάλας του Μιλάνου Μαριμπέλ Κόρντι "

Η χαρά που προ ολίγου αισθανόταν εξανεμίστηκε μονομιάς αντικρίζοντας τους ευτυχισμένους εμπρός της σβήνοντας τις φρούδες ελπίδες που ίσως ενδόμυχα έτρεφε.

《Εμ βέβαια τέτοιος άδωνις και να είναι ελεύθερος δύσκολο πράγμα..》παραπονέθηκε μελαγχολικά ακουμπώντας το πηγούνι της απογοητευμένη στην παλάμη του χεριού της.

Με βαριά καρδιά τηλεφώνησε εκ νέου στην Αγγελική πασχίζοντας να βρεί παρηγοριά όπως πάντα παρακάμπτοντας να τηλεφωνήσει στον Πέτρο για άλλο ένα συνεχόμενο βράδυ.

Η βροντερή ενθουσιώδης φωνή της γέμισε μονομιάς το αυτί της διώχνοντας μακριά την πνιγηρή σιωπή που την πλάκωνε.

《Αγχωμένη να φανταστώ ;》ρώτησε γελώντας.

《Πολύ αγχωμένη μα πίστεψε με μπροστά στην μνηστή του δεν πιάνω μία..》διαμαρτυρήθηκε απογοητευμένη.

《Μια στιγμή βρε κούκλα μου τι μου λές σε ποιόν αναφέρεσαι ; Μην μου πείς οτι ο Πέτρος σε απατά ; 》

《Όχι βέβαια αν και μου περνάει αδιάφορος ο Πέτρος ! Στον Ερρίκο τον μουσικό που διοργανώνει την αυριανή ακρόαση αναφέρομαι..!》

《Χμ...τι έγινε φιλενάδα μας πονάει το δοντάκι για τον μουσικό ; Ούτε να το ήξερα πια !》

Ευθύς η διάθεση της άλλαξε γελώντας με το σχόλιο της κολλητής της 《Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει ειλικρινά ξέρεις οτι εγώ δεν κολλάω με άνδρες..μα ο συγκεκριμένος πως να το πω..》

《Άσε μην κουράζεσαι είναι το άλλο σου μισό μην παίζουμε με τις λέξεις.. !》

《Αχου μην αρχίζεις αυτά τα βαρύγδουπα ! Άκου εκει το άλλο μου μισό απλώς μ αρέσει τόσο κακό είναι ;》

《Κακό δεν είναι.. αλλα ξέρεις θα έχεις τεράστιο ανταγωνισμό ο άνθρωπος λατρεύεται με πάθος απο το γυναικείο φύλλο. Για να στο εξηγήσω ποιο απλά τον ονομάζουν θεό της κλασσικής μουσικής !》

《Ναι..κάτι έχω υπόψιν ! Άστο κι απο κοντά δεν παίζεται η ομορφιά του την πάτησα φιλενάδα ! Πάει ο ορθολογισμός σαν τον είδα πήγε στράφη !》

《Μα καλά κι εσύ τόσοι άνδρες σε αυτόν βρήκες να κολλήσεις ; Ηρέμησε όλες το περάσαμε περνάς μια νέα εφηβεία..》αστειέυτηκε δίχως να έχει αντιληφθεί οτι η μη ρομαντική φίλη της μιλούσε σοβαρά .

《Ελα ρε συ δεν είναι πλάκα όλα ! Δεν σου το είπα νωρίτερα μα ο δούκας που ονειρεύτηκα χθές το βράδυ ..είναι φτυστός ο Ερρίκος !》ανακοίνωσε χωρίς περιστροφές ακούγοντας την να ξεροκαταπίνει.

《Τι πράγμα ; Μα πως γίνεται αυτό ; κάτσε γιατί κόντεψα να πνιγώ με τον χυμό μου ..τι εννοείς ολόιδιοι ;》

《Οτι καταλαβαίνεις πως έμοιαζε με έναν άγνωστο Γάλλο δούκα ονόματι Έρικ Λεβουά είτε το πιστέυεις είτε όχι !》

Αφουγκραζόταν απ την άλλη άκρη της γραμμής το σάστισμα της βγάζοντας άναρθρα επιφωνήματα αντί για λέξεις. 《Τι λές τώρα δηλαδή ονειρεύεσαι υπαρκτά πρόσωπα ενός άλλου αιώνα ! Εγώ στην θέση σου θα τρόμαζα..κάτι συμβαίνει με εσάς τους δύο ! Ελπίζω να πάρεις τον ρόλο για να μάθουμε..》σχολίασε συνωμοτικά .

《Αποκλείεται σου λέω είναι αρραβωνιασμένος με μια καλλονή σοπράνο της σκάλας του Μιλάνο λες εμένα να επιλέξει ;》ψέλλισε με έκδηλη απογοήτευση.

《Αγάπη μου είσαι τρελή ; Συγκρίνεις τον εαυτό σου με μια ψωνισμένη χωρίς λόγο ντίβα ; Την έχω δεί κι απο κοντά πίστεψε με πως μπροστά σου δεν πιάνει μια ! 》την ενθάρρυνε όπως πάντα όταν μελαγχολούσε και απογοητευόταν.

《Λές ; Αν δεν είχα εσένα τι θα έκανα..! Σε κλείνω αγάπη μου .. α δεν μου είπες εσύ όλα καλά με τον Ρένο ;》ρώτησε τελευταία στιγμή έχοντας ξεχάσει προς στιγμήν την προβληματική σχέση της .

《Αχ..όχι καθόλου ! Ακύρωσε για πολλοστή φορά τον γάμο μας με την δικαιολογία πως δεν έχουμε αρκετά χρήματα..!》αποκρίθηκε με φωνή σπασμένη και έναν στεναγμό απο τα βάθυ της ψυχής.

《Κανένα πρόβλημα θα σας δανείσω εγώ η κουμπάρα σας τα χρήματα..! Μην μου στεναχωριέσαι γλυκιά μου ..αν και δεν μας τα λέει πολύ καλά !》

Αναστέναξε ξανά στεναχωρημένη 《Ξέχασε το αριστοκράτισσα δεν θα αφήσω τον κύριο Διομήδη να μας προσβάλει περισσότερο ! Δικά του είναι τα χρήματα μην το ξεχνάς..!》

Ξεφύσιξε αναλογιζόμενη τον αλαζονικό πατέρα της Διομήδη Παπαντωνίου γνωστό πετρελαιοπαραγωγό τόσο στην Ελλάδα όσο κι στην Σαουδική Αραβία που κατείχε το προσωνύμιο "Αρχηγός"ως τιμητική διάκριση.

《Θα το αναλάβω εγώ κι δεν ακούω κουβέντα..σε κλείνω τώρα ευχαριστώ για το κουράγιο που μου έδωσες !》πρόφερε τερματίζοντας το τηλεφώνημα αποκρύπτοντας περίτεχνα τον προβληματισμό της .

Ο Ρένος ο επι χρόνια σύντροφος της Αγγελικής τον τελευταίο καιρό δεν φερόταν με το δέοντα τρόπο στην κολλητή της μα εκείνη δεν έλεγε να ξεκολλήσει.

Ήδη δύο φόρες είχε ακυρώσει το γάμο τους προβάλλοντας γελοίες δικαιολογίες ως επιχειρήματα .

Λυπήθηκε πολύ που τελικώς δεν είχε πέσει έξω στην αρχική εκτίμηση της σαν τον πρωτογνώρισε .

Αν και φαινόταν απο μίλια μακριά πως κάτι δεν πήγαινε καλά μ αυτό τον τύπο η ολη του συμπεριφορά , ο απότομος τρόπος με τον οποίο μιλούσε συνέθεταν μια πολύπλοκη προσωπικότητα.

《Αχ αν μου την πληγώσει πραγματικά θα έχει να κάνει μαζί μου ..》σχολίασε κατεβάζοντας την οθόνη του υπολογιστή καθώς η κούραση την είχε καταβάλλει πλέον.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι αποκαμώμενη φέρνοντας στο νού όσες πληροφορίες είχε αλιέυσει απο το διαδίκτυο για την σοπράνο Μαρτινίκ και τον σύντομο βίο της.

Μα υπήρχαν πολλές ασάφειες σε οσα διάβαζε και δυστυχώς λιγοστές πηγές ππυ κατόρθωσε να συμβουλευτεί ρίχνοντας λίγο φώς στην μυστηριώδη ντίβα.

Σφάλισε μονομιάς τα μάτια της ευχόμενη απο τα βάθυ της ψυχής της να συναντούσε την θλιμμένη φιγούρα της στα όνειρα της.

《Έλα Μαρτινίκ λύσε μου τις απορίες βύθισε με ξανά στο ρομάντζο σου ..》ψέλλισε σαν προσευχή ισίωνοντας το μαξιλάρι της αφημένη στην αγκαλία των ονείρων.

Η μορφή της σαν όραμα εμφανίστηκε εμπρός της στεκόταν πλάι στον υπολογιστή που προ ολίγου αναζητούσε τις πληροφορίες.

Ήταν πραγματικά αλαβάστρινη η ομορφιά που εξέπεμπε φάνταζε κούκλα βγαλμένη απο βιτρίνα παλαιοπωλείου .

Το λευκό της δέρμα φάνταζε καθαρό κι αγνό σαν την ψυχή της τα μάτια της σχιστά καλοσχηματισμένα οσο για τα χείλη της πορφυρά σαν το αίμα.

Ντυμένη με ένα μαύρο βελούδινο φόρεμα μακρύ τον μακρύ λαιμό της κοσμούσαν χιλίαδες πολύτιμες πέτρες ενώ τα μακριά μαλλιά της κυμάτιζαν σαν σημαία στον αιθέρα.

Της είχε κοπεί η ανάσα " Άραγε ονειρεύομαι η είμαι ξύπνια ; " αναρωτιόταν φοβισμένη με το στομάχι της να δένεται κόμπος.

《Τί .. τι ..ζητάς απο εμένα ;》τράυλισε φοβισμένη παρατηρώντας το αυστηρό της βλέμμα σταδιακά να μαλακώνει χαράσοντας ενα αχνό χαμόγελο στα χείλη της.

《Με κάλεσες και ήρθα Μαρτίνα..! Εμείς οι δύο έχουμε κάτι κοινό μόνο που ακόμη δεν γνωρίζεις..! Βρίσκεσαι σε καλό δρόμο μονάχα αυτό μου επιτρέπεται προς το παρόν να σου αποκαλύψω ..》πρόφερε η μελιστάλαχτη απόκοσμη φωνή της σε άπταιστα Γαλλικά που αντήχησε χιλιάδες φορές στα αυτιά της σαν νανούρισμα.

《Μην μιλάς με γρίφους πές μου ανοιχτά Μαρτινίκ για ποιό λόγο με επισκέπτεσαι τόσο επίμονα ;》το χαμόγελο της φωτεινής φιγούρας πλάτυνε .

《Tout va bien, chérie..》ψέλλισε απλώνοντας το άυλο χέρι αναμένοντας το δικό της ώστε να την ξεναγήσει σε απόκοσμα μονοπάτια.

《Πως να ηρεμήσω ..; Που θέλεις να πάμε φοβάμαι ..》

《Έλα μαζί μου απόψε θα ζήσεις απο κοντά την συνέχεια της ιστορίας μου πρέπει να νιώσεις..!》ψιθύρισε τραβώντας παρά την θέληση της το σώμα κοντά της σαν μαγνήτης με μια ανεξήγητη δύναμη.

《Δεν θέλω να έρθω άφησε με έδω ! Μοιάζεις με μάγισσα !》πρόφερε προκαλώντας την έντονη αντίδραση της οπτασίας που έστεκε σε απόσταση αναπνοής .

《Ακολούθησε με και θα δούμε στο τέλος ποιά είναι η μάγισσα..!》πρόσταξε αυστηρά αρπάζοντας μονομιάς το σώμα της ταξιδεύοντας σε άλλη διάσταση.

Η ταχύτητα ενάλλαγης των εποχών ξάφνου θύμιζε ζωντανή μηχανή του χρόνου βλέποντας απο μπροστά της να περνούν ιστορικά πρόσωπα κι γεγονότα .

Πάσχιζε να ακουμπήσει τα πρόσωπα που εμφανίζονταν ολοκάθαρα σε μια οθόνη παρόμοια με εκείνη του σινεμά πλημμυρισμένη χρώματα και ήχους.

Το σώμα της αιωρούνταν με ευκολία στον χωροχρόνο καθοδηγούμενο απο την παράξενη οπτασία που την βαστόυσε στοργικά απο το χέρι.

《Που πηγαίνουμε..;》ρώτησε με την φωνή της να ταράζει τις άυλες σκιές ολόγυρα που ξάφνου στρέφονταν με περιέργεια προς το μέρος της.

《Σςς μην μιλάς αναστατώνεις την ροή των γεγονότων βρισκόμαστε σε παράλληλο σύμπαν όσα βλέπεις συντελούνται ετούτη την στιγμή..!》προειδοποίησε ψιθυριστά επιστρέφοντας τις μορφές ως δια μαγείας στην αρχική τους κατάσταση .

Έπειτα οι σκιές χάθηκαν κι ξάφνου βρέθηκαν σε ένα δωμάτιο που φωταγωγούνταν αποκλειστικά με το φώς απο τα πυρσούς ολόγυρα.

Η ατμόσφαιρα φάνταζε ειδυλλιακή με τις σκιές απ τις παλλόμενες φλόγες να δημιουργούν διάθεση ερωτισμού στην κρεβατοκάμαρα που βρίσκονταν.

Μια γυναίκα ήταν ξαπλωμένη στο τεράστιο κρεβάτι με ουρανό κι τέσσερις περίτεχνα σκαλισμένες κολώνες .

Τους τοίχους κοσμούσαν ποικίλες τοιχογραφίες που απεικόνιζαν την ζωή στο Παρίσι του τότε.

Πάνω απο το κεφάλι της άγνωστης γυναίκας που φάνταζε αναίσθητη ίσως και πεθαμένη βρίσκονταν ενα πορτρέτο μιας άγνωστης ψυχρής όπως όλα έδειχναν φιγούρας.

《Απο εδώ και πέρα αγαπητή μου απόλαυσε την ιστορία μου ..》ψέλλισε η Μαρτινίκ προχωρώντας αργά προς το σώμα που κείτονταν εμπρός εισχωρόντας μονομιάς στο εσωτερικό του.

Η δρύινη βαριά θύρα στα δεξιά της άνοιξε διάπλατα με ενα ελαφρύ τρίξιμο ο δούκας Έρικ εμφανίστηκε στο κατώφλι συνοδευόμενος απο έναν άλλο άνδρα.

Μα ενώ στέκονταν με τις πιζάμες της στην μέση ακριβώς του δωματίου κανένας απο τους δύο άνδρες δεν την παρατήρησε.

Αντ αυτού την προσπέρασαν φουριόζοι πλησιάζοντας το σώμα της Μαρτινίκ 《Γιατρέ βρίσκεται λιπόθυμη εδώ και πολύ ώρα ..》σχολίασε ο Έρικ βηματίζοντας ανήσυχος πέρα δώθε.

《Λογικό να έχασε τις αισθήσεις ίσως να μην άντεξε τον οξύ πόνο ..αφήστε με να την εξετάσω..》αποκρίθηκε ο άνδρας σηκώνοντας το μισοφόρι της .

Ανακαλύπτοντας την τεράστια μελανία στα πλαινά του σώματος της σοκαρισμένος ευθύς άνοιξε την μάυρη τσάντα που κουβαλούσε μαζί του .

《Δεν είναι σοβαρό ..θα της αλείψω ρην πληγή με βάλσαμο που θα καταπραΰνει λιγάκι τον αφόρητο πόνο της ! Δεν επιτρέπεται αυστηρώς να μετακινείτε..》 ψιθύρισε αλείφοντας με ευλαβική προσοχή την πληγή της .

Αναδέυτηκε μορφάζοντας απο τον πόνο που άρχισε σταδιακά να γίνεται αισθητός σαν επανερχόταν .

Τα βαριά βλέφαρα της άνοιξαν διάπλατα ενω η καρδιά της βροντοχτυπούσε όμοια με παφλασμούς χιλιάδων κυμάτων .

《Που βρίσκομαι τι μου συμβαίνει..;》

《Μαρτινίκ επανήλθες επιτέλους..!》αναφώνησε ο Έρικ τρέχοντας ευθύς στο πλευρό της αρπάζοντας παρα την άρνηση που υπέδειξε το χέρι της.

《Πάλι εσύ εμπρός μου ..; Τι συνέβει μήπως με απήγαγες τελικά εκμεταλλευόμενος την κατάσταση μου..;》φώναξε πονεμένα τραβώντας προς τα πίσω το χέρι της παρατηρώντας παράλληλα τον γιατρό τρομαγμένη.

《Τι αλείφει αυτός ο άνδρας στο κορμί μου ; Που βρίσκομαι ;》επέμεινε να μάθει ξεσηκώνοντας με τις φωνές της ολόκληρο το μέγαρο των Λεβουά.

《Ηρεμήστε δεσποινίς μου ο αξιότιμος δούκας προσπαθεί να σας περιθάλψει μονάχα δεν επιθυμεί να σας βλάψει..》επενέβει ως πιο ψύχραιμος ο γιατρός καθώς ο Έρικ τα είχε κυριολεκτικά χαμένα .

Εκείνη είχε στηλώσει το βλέμμα της στο πρόσωπο του δούκα παρατηρώντας τον εξεταστικά δίχως να δώσει σημασία στον θεράπων ιατρό της.

《Γιατί με προσέχεις τόσο πολύ ..δεν.με ξέρεις κάν ; 》ψέλλισε σαστισμένη σφίγγοντας παράλληλα τα δόντια μπας και συγκρατήσει τον αβάσταχτο πόνο.

Τα γαλάζια σαν τον πάγο μάτια του ήσαν βουρκωμένα συμπάσχοντας με τις οδύνες που διαπερνόυσαν την σάρκα της .
《Αφήστε μας μόνους..! 》διέταξε επιταχτικά απο τον ιατρό της οικογένειας ο οποιός συμμάζεψε όπως όπως τα γιατροσόφια του εκτελώντας τις εντολές του αφέντη.

Η θύρα έκλεισε με έναν ελαφρύ κρότο οι φλόγες των πυρσών τρεμόπαιξαν σαν το λόγο είχαν τα διεισδυτικά βλέμματα που ξεγύμνωναν τις ψυχές δύο φαινομενικά αγνώστων.

Στεκόταν όρθιος απέναντι της προτάσσοντας την γοητεία στο μεγαλείο της ώστε να την σαγηνεύσει οσο η ίδια εκείνον.

Τα χείλη της έτρεμαν φάνταζε τελείως απροστάτευτη εμπρός σε θηρία ενω η ματιά της ικέτευε το έλεος του η μήπως το φιλί του ;

Μονάχα στην σκέψη πυρπολήθηκε ολόκληρος νιώθοντας ακόμη την υφή των βελούδινων χειλιών επάνω στα τραχεία δικά του .

Μαγεμένος ανέβηκε στο στρώμα πλησιάζοντας κοντά της ζαλισμένος απ την μέθη του κάλλους της που θα ενέπνεε κι τον πιο απαιτητικό ζωγράφο.

《Τι κάνεις ; Μην πλησιάζεις..!》

《Μαρτινίκ ..δεν μπορώ να σου αντισταθώ..!》ψιθύριζε φθάνοντας στο προσκέφαλο της απολαμβάνοντας την μυρωδιά των μαλλιών της σαν φρεσκοκομμένη κανέλλα.

Άγγιξε μια τούφα που ξέφευγε απο τον σφικτό σινιόν κότσο της χαϊδεύοντας την τρίχα σαν φίνο μετάξυ που διαλέγει ένας έμπορος.

《Ησύχασε mon cerie..δεν έχω κακό σκοπό για εσένα ..》

《Μόλις με γνώρισες δεν καταλαβαίνω προς τι τόσο ενδιαφέρον ώστε να ρισκάρεις την φήμη σου ; Ξέρεις τι σκάνδαλο θα ξεσπάσει αν μαθευτεί πως έφερες μια ξένη ανύπαντρη να ξαπλώσει στο κρεβάτι σου ; Θα γίνω ξάφνου ο αποδιοπομπαίος τράγος ολάκερης της πόλης..!》αναφώνησε τρομαγμένη τρεμουλιάζοντας σαν ψάρι έξω απο νερό .

Δεν είχε άλλη απόκριση αστραπιαία χωρίς να συγκρατήσει άλλο τον εαυτό του κάλυψε τα χείλη της τυλίγοντας παράλληλα στην φιλόξενη αγκαλιά του τους φόβους της.

Η τραχεία υφή των χειλιών του δεν την παραξένεψε αυτήν την φορά μονάχα την αιφνιδίασε ευχάριστα παραδόξως οι άμυνες της γκρεμίστηκαν μονομιάς.

Άδραξε δειλά τα μακριά μαλλιά του βυθίζοντας τα δάκτυλα της με σιγουριά απολαμβάνοντας την άγρια αίσθηση τους .

Η μυρωδιά του πλημμύρισε τα ρουθούνια της φάνταζε ενα παράξενο άρωμα που την ταξίδευε ευθύς στον κήπο της Εδέμ πλημμυρισμένο απο εξωτικά φυτά άγνωστα στο ανθρώπινο γένος.

Η γλώσσα του αναζητούσε με αναίδεια την παρτενέρ της σε τούτο τον ερωτικό χορό που για πρώτη φορά μάθαινε αφέθηκε στα χέρια του δίχως αναστολές .

Το φιλί την σαγήνευε παράλληλα με την γοητεία κι συνάμα την ευγένεια του αγνώστου άνδρα έκλεισε τα μάτια κι παραδόθηκε στο κάλεσμα του.

Ξάπλωσε το σώμα της πίσω στο στρώμα μαλακά χαϊδεύοντας τον τρυφερό λαιμό της επιθυμώντας να δοκιμάσει την υφή του με την γλώσσα του.

Ξέπνοος αποφάσισε να πράξει το παράτολμο βήμα του προετοιμασμένος για άλλη μια απόρριψη κατηφόρισε δειλά στον λαιμό της ακούγοντας τον αχνό αναστεναγμό που ξέφυγε .

Ο ερεθισμός του άγγιξε το σημείο αιχμής αποζητώντας την μαγευτική περιπλάνηση στα άδυτα του άβατου κορμιού της.

Άρπαξε το χέρι του σφίγγοντας το καθώς χανόταν σε άγνωστα μονοπάτια με εκείνον για ξεναγό "Με εμπιστεύεται..!"αναλογίστικε συγκινημένος.

Απομακρύνθηκε βιαστικά σεβόμενος την απειρία της ισίωνοντας κάπως τα ρούχα του πασχίζοντας να κρύψει το φανερά ανασηκωμένο καβάλο του.

Άνοιξε τα μάτια της κοιτάζοντας τον μπερδεμένη σαν να μην έχει αίσθηση του χώρου κι του χρόνου 《Ήταν υπέροχο ταξίδι..》ψιθύρισε κουρνίαζοντας στην αγκαλιά του σιωπηρά.

《Μαρτινίκ ..εγώ δεν έπρεπε να το πράξω αυτό είσαι..παρθένα άμαθη στα ανδρικά πρόστυχα αγγίγματα συγνώμη !》

Ψιλάφισε μεμιάς τα υγρά ακόμη χείλη γνέφοντας να σωπάσει 《Θα είναι το μυστικό μας ..! Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να είμαστε μαζί .
Είμαι πάμφτωχη κι εσύ ένας άρχοντας του τόπου ! Μην μιλήσεις άλλο άσε τις φλόγες να μας νανουρίσουν σαν ξημερώσει θα ναι αργά..》σιγοτραγούδησε με την γνώριμη μελωδική φωνή που του έκλεψε πριν χρόνια την καρδιά.

《Όχι αγάπη μου..δεν θα είναι αργά ποτέ για έμας..》ψιθύρισε αχνά στο αυτί της κι ας ήξερε πως είχε αποκοιμηθεί .

Η σιωπή στο δωμάτιο δεν πρόλαβε να επικρατήσει καθώς η δούκισσα Ανέτ είχε άλλες βουλές εισβάλοντας εξαγριωμένη στην κάμαρη του .

Τα πράσινα μάτια της πέταξαν φλόγες οργής σαν αντίκρισε την άγνωστη σοπράνο να κοιμάται στην αγκαλιά του μελλοντικού διοικητή του δουκάτου.

《Ακολούθησε με τώρα !》διέταξε φωναχτά τινάσοντας αυστηρά τον ποδόγυρο του μαύρου φορέματος της συγκρατόντας με τα βίας την οργή της.

Προς ανακούφιση του η Μαρτινίκ ούτε που κουνήθηκε απο την θέση της δίχως να γνωρίσει την άσχημη πλευρά της ζωής του.

Βγήκε απο τι δωμάτιο εκνευρισμένος πλησιάζοντας την Ανέτ που τον ανέμενε στο τέλος του διαδρόμου σαν κακιά μάγισσα που στοιχειώνε την ζωή του.

Η Μαρτίνα αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην περιέργεια κι το φόβο να ακολουθήσει τον Έρικ εξω απο το δωμάτιο δίχως να γνωρίζει που οδηγεί.

Η φωνή της Μαρτινίκ την παρέπεμψε την κατάλληλη στιγμή 《Πήγαινε πρέπει να μάθεις..!》ως εκ θαύματος έπειτα απ αυτά τα λόγια μεταφέρθηκε στον χαμηλά φωτισμένο διάδρομο.

Στάθηκε στο κενό ανάμεσα στον Έρικ κι την Ανετ την μητέρα του η οποία εξαγριωμένη οριόταν 《Διώξτην απο το μέγαρο τώρα αμέσως ! Δεν πρόκειται να σε αφήσω να νυμφευθείς μια τυχάρπαστη απλά επειδή σε στιγμάτισε !》

《Μητέρα είναι βαριά τραυματισμένη δεν έχεις ίχνος ανθρωπιάς μέσα σου ; Σβήστηκε όλη μονομιάς με τον χαμό του πατέρα ;》ρώτησε επικαλούμενος τα γλυκά αισθήματα της .

《Ξέρεις την μητέρα σου Έρικ δεν θα την μάθεις τώρα ! Άυριο μας περιμένει η κατακραυγή του Παρισιού ! Με ντρόπιασες εμπρός στον κόμη της Μασσαλίας τόσο πολύ αξίζει αυτή ;》

《Αξίζει ..! Εγώ δίνω τις εντολές εδω μέσα πλέον ανέλαβα πλήρως των καθηκόντων μου ! Οσο για τους ευγενείς αδιαφορώ οικτρά !》ούρλιαξε επιστρέφοντας στο δωμάτιο.

《Μίσο λεπτό αυθάδη ! Τι σκέφτεσαι να κάνεις μαζί της ;》

Στράφηκε προς το μέρος της χαμογελώντας νωχελικά 《Θα μάθεις σύντομα ..》ψιθύρισε ειρωνικά επιστρέφοντας κοντά της .

Η δούκισσα κούνησε το κεφάλι της εκτός εαυτού αποφασίζοντας να λάβει δραστικά μέτρα ενάντια στην απρόσμενη φιλοξενούμενη της.

Μα για μια στιγμή η Μαρτίνα διέκρινε κρυμμένη στις σκιές μια νεαρή γυναίκα να κρυφακούει την συζήτηση τους φανερά αναστατωμένη.

Οι μύες του προσώπου της είχαν σφικτεί ενώ τα χείλη της είχαν ασπρίσει όμοια με λεπτή γραμμή .

Η μοχθηρία ζωγραφιζόνταν απ άκρη σ άκρη κατα μήκος του προσώπου της παρά τον χαμηλό φωτισμό ενω επαναλάμβανε κάποια ακατάληπτα λόγια σαν ξόρκι.

Έπειτα αποχώρησε τινάσοντας προς τα πίσω τα μακριά ατίθασα καστανά σπαστά μαλλιά της κατευθυνόμενη με βήμα γοργό προς το δωμάτιο των φιλοξενούμενων.

Δίχως να αναμένει την άδεια της Μαρτινίκ την ακολούθησε κατα μήκος του σκοτεινού διαδρόμου θαυμάζοντας παράλληλα τα πορτρέτα των προγόνων του δούκα.

Η αδρεναλίνη της χτυπούσε κόκκινο αναμένοντας ανυπόμονα να κατορθώσει να τρυπώσει στο δωμάτιο της μυστηριώδους γυναίκας .

Η γυναίκα εισέβαλε στο πανέμορφο δωμάτιο ακολούθως κι η Μαρτίνα που έμεινε έκθαμβη σαν αντίκρισε το αποκρυφιστικό σκηνικό που κυριαρχούσε.

Ένας άνδρας στεκόταν κρυμμένος ατενίζοντας την πανσέληνο απο το οβάλ παραθύρι του μεγάρου έχοντας τοποθετημένα τα χέρια του στις τσέπες με την πλάτη του γυρισμένη.

Η γυναίκα αφαίρεσε μονομιάς τα πανάκριβα μαργαριτάρια που κοσμούσαν το λαιμό της ξεκουμπώνοντας παράλληλα το μώβ βελούδινο φόρεμα της.

《Νευρά ;》ψέλλισε κοφτά ο άνδρας γελώντας αχνά σαν να απολάμβανε την ταραχή που αισθανόταν η ίδια.

《Στην θέση σου δεν θα γελούσα ..αδερφούλη ! Το σχέδιο μας κινδυνεύει να καταποντιστεί ο δούκας αγαπάει την σοπράνο..!》ψιθύρισε μένοντας μονάχα με τα λευκά μισοφόρια της.

《Χμ..γιατί ταράζεσαι γλυκιά μου ; Πανσέληνο έχει απόψε γνωρίζεις πως πρέπει να κινηθείς..!》πρόσταξε ο καλοντυμένος νεαρός δίχως να στραφεί προς το μέρος της.

Στάθηκε μπροστά απο τον ολόσωμο ξύλινο καθρέπτη χτενίζοντας νευρικά τα ξέπλεκα μαλλιά της σκεπτική 《Έχω καιρό να χρησιμοποιήσω τα ξόρκια ίσως να μην δράσουν !》ψέλλισε φοβισμένη προκαλώντας την οργή του άνδρα.

Στράφηκε προς το μέρος της εκνευρισμένος επιτρέποντας στην Μαρτίνα να αντικρίσει το αποκρουστικό πρόσωπο του.

Δεν ήταν όμορφος σαν τον δούκα τα ανοιχτόχρωμα μάτια του ήσαν στενά κι σχιστά εκπέμποντας κακία το μέτωπο του ρυτιδιασμένο η μύτη του μακριά κι ελαφρά γαμψή οσο για τα χείλη του ανύπαρκτα.

《Και τότε πως περιμένεις να υλοποιήσουμε το σχέδιο μας ..; Είμαστε απένταροι μην το ξεχνάς ! Πρέπει να παντρευτείς τον Έρικ καμία δεν θα σου τον πάρει..》φώναξε εξαγριωμένος εκτοξεύοντας στο έδαφος ενα χρυσό κηροπήγιο .

《Άναψε τα κεριά φέρε μου βότανα ..θα ξεκινήσω την τελετή..!》Ανακοίνωσε βγάζοντας απο την δερμάτινη βαλίτσα της μια μάυρη βελούδινη κάπα με κουκούλα.

Ο άνδρας χαμογέλασε 《Έτσι σε θέλω..Αμέλια στα ξόρκια σου στηριζόμαστε..!》ψιθύρισε συγκεντρώνοντας τα υλικά που του είχε ζητήσει.

Η Αμέλια γδύθηκε παντελώς με το σφικτό κορμί της να γυαλίζει στο φώς του φεγγαρόφωτου καθώς ο βοηθός της έσβηνε κι τον τελευταίο αναμένο πυρσό βυθίζοντας στο έρρεβος την κάμαρη.

Μπορούσε να διακρίνει ακόμη τις κινήσεις της παρά το πυκνό σκοτάδι λόγο της πανσέληνου που φωταγωγούσε τον έναστρο ουρανό παρά την κακοκαιρία.

Φόρεσε την κάπα γονατίζοντας στο πέτρινο έδαφός υψώνοντας τα χέρια προς τα πάνω ψελλίζοντας κάποια ακατάληπτα λόγια .

Ο άνδρας δημιούργησε γύρω απο ο σώμα της έναν κύκλο απο κεριά που ευθύς και άναψε παραδίδοντας στα χέρια της ένα μπόλ που κάπνιζε αναδύοντας μια παράξενη μυρωδιά.

《Έρικ ανήκεις σε εμένα ..!》επανέλαβε αρκετές φορές προτού σαν αστραπή εμφανιστεί η γνώριμη φιγούρα της Μαρτινίκ παρατηρώντας την αυστηρά.

《Αρκετά έμαθες για απόψε..Πρέπει να γυρίσεις πίσω αν δεν βιαστείς δεν θα προλάβεις ποτέ την ακρόαση..!》ψέλλισε σπρώχνοντας την ελαφρά προς την έξοδο ρίχνοντας την σε μια σκοτεινή άβυσσο .

《Θεε μου !》αναφωνήσε αλαφιασμένη ξυπνώντας απο την δίνη του ολόζωντανου ονείρου αναζητώντας στο δωμάτιο την μορφή της .

Ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον ουρανό γνέφοντας της συνομωτικά έτριψε τα μάτια πασχίζοντας να επανέλθει στο 2020 έπειτα απο το σαρωτικό ταξίδι σε άλλο αιώνα.

《Τι όνειρο κι αυτό ..ολόκληρη ταινία διαδραματίστηκε εμπρός μου..》απόρησε ζαλισμένη κοιτάζοντας την ώρα στην οθόνη του κινητού της.

Ήταν περασμένες έφτα κι είχε πολύ λίγο χρόνο στην διάθεση της για να προλάβει να ετοιμαστεί για την σημαντική ακρόαση.

Πετάχτηκε απο το κρεβάτι εισβάλοντας αγχωμένη στο ντούς αφού έπλυνε με προσοχή το πρόσωπο της τοποθέτησε την αρωματική ενυδατική της κρέμα προτού ξεκινήσει να βάφεται.

Διάλεξε με δυσκολία το λευκό στενό στην μέση φόρεμα συνδυάζοντας το με τις αγαπημένες της μάυρες λουστρινί γόβες.

Μάζεψε επιμελώς τα μαλλιά της σε μια σφικτη αλογοουρά κλείνοντας την πόρτα πίσω της ανήσυχη μα συνάμα αποφασισμένη.

Οι θύρες της όπερας Γκαρνιέ άνοιξαν διάπλατα να τον υποδεχτούν όπως κάθε μέρα καλοντυμένο και χαμογελαστό τον Έρρικο που κατέφθασε πρώτος απο όλους.

《Bonjour..》ψέλλισε στους λιγοστούς παρευρισκόμενους υπαλλήλους κατευθυνόμενος φουριόζος προς την αίθουσα της ακρόασης.

Κάθισε σε μια απ τις βελούδινες θέσεις του θεάτρου μελετώντας τις παρτιτούρες του μία μία αναμένοντας κάποια διαγωνιζόμενη να εμφανιστεί.

《Καλήμερα..》πρόφερε με τρεμάμενη φωνή ξεπροβάλοντας στην είσοδο της αίθουσας δειλά βαδίζοντας προς την σκηνή.

Στράφηκε αργά να την γνωρίσει την υποψήφια μούσα του χάνοντας τα λογικά του 《Δεν μπορεί ..》ψιθύρισε αντικρίζοντας την γυναίκα που μονοπωλόυσε όλη νύχτα τα όνειρα του.

Κοντοστάθηκε εμπρός του χαμογελώντας συγκρατημένα ενω παράλληλα θαύμαζε την γοητεία που απέπνεε.

Τα βλέμματα τους ενώθηκαν για άλλη μια φορά βυθίζοντας τους σε μια άλλη παράλληλη διάσταση που χωρούσε μονάχα τους δύο.

《Συμβαίνει κάτι μήπως ήρθα πολύ νωρίς..;》ρώτησε διακρίνοντας μια συστολή στο ύφος του .

《Όχι όλα καλά ..το όνομα σας ..;》

《Μαρτίνα Παπαϊωάννου είχαμε γνωριστεί τις προάλλες..》ψέλλισε αμήχανα .

Συνοφρυώθηκε κοιτάζοντας εξονυχιστικά απο πάνω μέχρι κάτω επιδοκιμαστικά 《Μάλιστα κυρία Παπαϊωάννου αν και δεν σας θυμάμαι ..ανεβείτε στην σκηνή να σας ακούσω ! Έχετε ερμηνεύσει ποτέ σε μεγάλη σκηνή ;》

《Όχι δυστυχώς είναι η πρώτη μου φορά έχω παρακολουθήσει όμως κάποια μαθήματα υποκριτικής..!》

《Καλώς..ορίστε το κομμάτι που καλείσε να ερμηνέυσεις με τον δικό σου τρόπο..!》πρόφερε παίρνοντας θέση δίχως να παίρνει το βλέμμα του απο πάνω της.

Ανέβεικε αργά στην τεράστια σκηνή τρέμοντας σύγκορμη καθάρισε το λαιμό της αφήνοντας τις νότες να ξεχυθούν ελεύθερες απο το λαρύγγι της.

《Η καρδιά μου ράγιζει μα δεν σταματώ στιγμή να σε μνημονέυω η ψυχή δεν σε ξεχνά πλησίασε κοντά άφησε τον έρωτα να πάρει την μορφή σου συνοδεύοντας σαν μουσική τούτη την μελαγχολική ωδή..!》τραγούδησε γεμίζοντας την αίθουσα με την μελωδική μεστή φωνή της .

Ο Περικλής εισέβαλε αγουροξυπνημένος στην αίθουσα μα εμπρός στο ταλέντο της κοκκάλωσε στο κατώφλι της αίθουσας κατάπληκτος.

Σαν έπαψε να τραγουδά χειροκρότησε με πάθος το ανερχόμενο αστέρι που λογικά θα επέλεγε ο φίλος του 《Συγχαρητήρια κοπέλα μου πήρες τον ρόλο !》φώναξε ενθουσιασμένος προκαλώντας την αντίδραση του Έρρικου.

《Ποιός σου είπε πως πήρε το ρόλο ; Μπορεί να ερμήνευσε καλά το κομμάτι αλλα δεν σημαίνει τίποτα ! Δεσποινίς μου σε αρκετά σημεία είχατε ηχητικές αστάθειες ..》της επεσήμανε αυστηρά γκρεμίζοντας μονομιάς τις προσδοκίες της.

《Μα τι λές Ερρίκο τρελάθηκες ; η φωνή της είναι καλύτερη κι απο της Μαριμπέλ ..!》φώναξε έκπληκτος ο συνεργάτης του.

Τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα σταδιακά βιώνοντας τον χειρότερο εφιάλτη της απόρριψης να παίζετε εμπρός στα μάτια της ολοζώντανος.

《Έμενα με συγχωρείτε δεν έπρεπε να είχα έρθει εύχομαι να βρείτε αυτό που αναζητάτε..!》πρόφερε αποχωρώντας τρέχοντας συγκρατόντας με τα βίας τα δάκρυα της.

Σάστισε με την παρορμητική αντίδραση της κοιτάζοντας σοκαρισμένος τον Περικλή αναζητώντας κάποια εξήγηση 《Τι με κοιτάς τρέχα να την προλάβεις..έτσι όπως τα έκανες..》τον παρότρυνε ο Περικλής.

Κι εκείνος δίχως δεύτερη σκέψη όρμησε προς την έξοδο ακολουθώντας τα χνάρια της χωρίς να μπεί στον κόπο να αναλογιστεί το γιατί το έπραττε.

Την πρόλαβε στο φουαγίε του θεάτρου συγκρατόντας την απο τον ώμο βλέποντας πως έκλαιγε 《Περιμένετε μισό λεπτό σας παρακαλώ δεν ήθελα να σας προσβάλλω θα σας ειδοποιήσω αν δεν βρώ καλύτερη ..》σχολίασε εστιασμένος στα δύο της μελαγχολικά μάτια.

《Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας κύριε Αλεξάνδρου..!》πρόφερε απογοητευμένη τραβώντας με δύναμη το χέρι της.

Μα δεν την άφηνε να φύγει τον είχαν μαγνητίσει τα χείλια της που ποθόυσε να φιλήσει οσο τίποτε στον κόσμο .

Πλησίασε τα πρόσωπα τους σιωπηλός με χείλη μισάνοιχτα εισπνέοντας την φίνα μυρωδιά της που τον ζάλιζε το ίδιο αισθανόταν κι η ίδια ήταν εμφανές.

Η Μαριμπέλ επέλεξε την πιο ακατάλληλη στιγμή να φανερωθεί εμπρός τους άγρυπνη μα συνάμα πεισμωμένη να του αλλάξει γνώμη.

Διάβαζοντας την προκήρυξη της οντισιόν στον πίνακα ανακοινώσεων της όπερας έμεινε κυριολεκτικά άναυδη δίχως να έχει παρατηρήσει το τρυφερό σκηνικό που εκτυλίσονταν λίγα μέτρα απο εκείνη.

Αντικρίζοντας απέναντι της τον αρραβωνιαστικό της να ετοιμάζεται να φιλήσει κάποια άλλη το αίμα ανέβηκε ευθύς στο κεφάλι της.
《Έρρικο τι συμβαίνει εδώ ; Απαιτώ να μου εξηγήσεις !》στρίγγλισε αδιαφορώντας για τους απορημένους παρευρισκόμενους που παρακολουθούσαν με περιέργεια το σκηνικό..