Αφιερωμένο σε PakosSar Christina_Karra TinaMoizou18 @Rose_17 desd1002 Katerinabunny

Τα χέρια του άγνωστου άνδρα τυλίχθηκαν σαν προστατευτική ασπίδα γύρω απο το κορμί της σώζοντας την βέβαιη πτώση.

Τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν αντικρίζοντας εκείνα τα γαλανά σαν τον πάγο μάτια που θυμόταν ολοκάθαρα να διαθέτει ο δούκας.

Αισθάνθηκε ανεξήγητα μια έντονη παρόρμηση να ακουμπήσει την λεία επιδερμίδα του σαν κάποιο αόρατο χέρι να κινούσε τα άκρα της όμοια με μαριονέτα.
Τελικά τα άπλωσε ενδίδοντας στον πειρασμό υπνωτισμένη ακουμπώντας το λευκό αστραφτερό δέρμα του εισπνέοντας παράλληλα το ιδιαίτερο άρωμα που ενέδιδε.

《Είστε καλά δεσποινίς μου ;》ρώτησε δίνοντας την ευκαιρία να αφουγκραστεί για πρώτη φορά την φωνή του εκείνη την γνώριμη μπάσα χροιά που της έκοψε την ανάσα.

Πάσχισε να βρεί κι την δική της φωνή που κρυβόταν κάπου στα βαθύ του λαιμού της δίχως να της επιτρέπει να επικοινωνήσει τα χιλιάδες συναισθήματα που την έπνιγαν.

Κινούσε το στόμα της σοκαρισμένη δίχως να βγαίνει μιλιά παρατηρώντας τον παράλληλα να μορφάζει απο δυσαρέσκεια καθώς τον καθυστερούσε.

Ήταν τόσο όμορφος διαφορετικός μα συνάμα ίδιος με τον άνδρα στο όνειρο της μια ομοιότητα που ομολογουμένως φάνταζε εξωπραγματική.

Αυθόρμητα ξεστόμισε δίχως να ελέγχει τον εαυτό της《Πόσο άλλαξες καλέ μου με τα χρόνια..αλλιώς σε άφησα τότε κι αλλιώς σε συνάντησα ..!》ψέλλισε σε άπταιστα γαλλικά με μια διαφορετική χροιά φωνής απ την κανονική εκπλήσοντας τον ίδιο της τον εαυτό .

Πραγματικά τώρα την περιεργαζόταν σαν να είχε δεί φάντασμα με μάτια γουρλωμένα θεωρώντας προφανώς πως είχε να κάνει με κάποια γραφική θαυμάστρια.

"Μα καλά γιατί συμπεριφέρομαι σαν άλλος άνθρωπος ; Τι ασυναρτησίες προφέρω ; Μαρτίνα κορίτσι μου σύνελθε "προειδοποίησε ενδόμυχα τον εαυτό της προτόυ γελοιοποιηθεί παντελώς .

《Με συγχωρείτε δεσποινίς γνωριζόμαστε απο κάπου ;
Παρακαλώ περάστε έξω ..γίνεται πρόβα όπως βλέπετε και μόνη σας απαγορεύεται η είσοδος..!》πρόφερε αυστηρά υποδεικνύοντας την πόρτα της εξόδου.

《Δεν επιθυμούσα σε καμία περίπτωση να ενοχλήσω μονάχα να ατενίσω για λίγο την φημισμένη σκηνή απο μακριά επιζητούσα ..καλή σας ημέρα..》σχολίασε αμήχανα στην μητρική της γλώσσα αυτή την φορα παρόλο που βρισκόταν στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.

Ο άνδρας απέναντι της παραξενέυτηκε ακούγοντας την βαριά γαλλική προφορά να μεταλλάσσεται ξάφνου σε γνήσια Ελληνική .
《Είστε Ελληνίδα η Γαλλίδα τελικά ;》αποκρίθηκε απορημένος στην ίδια γλώσσα μπερδεύοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση .

《Μάλιστα.. Ελληνίδα είμαι κι απο οτι φαίνεται και εσείς ! Χάρηκα πολύ ..και πάλι με συγχωρείτε..》ψέλλισε αποχωρώντας βιαστικά ντροπιασμένη.

Τελευταία στιγμή την πρόλαβε ζητώντας εξηγήσεις για την αλλόκοτη συμπεριφορά και τα λεγόμενα δίχως αντίκρισμα.

《Περίμενε δεν μου απάντησες απο πού με ξέρεις..;》επέμεινε βαστώντας την απαλά απο το μπράτσο εγείροντας αντιδράσεις κι ερωτήματα ολόγυρα.

《Ερρίκο ολά καλά εκει πέρα ; Θέλεις μήπως να ειδοποιήσω τους φρουρούς..;》ρώτησε ο μαέστρος που διεύθυνε την ορχήστρας που δεν είχε σταματήσει να παίζει παρά την παρουσία της .

《Όχι ..ολα εντάξει η δεσποινίς αποχωρεί άλλωστε..》σχολίασε δίχως να παίρνει το διερευνητικό βλέμμα του απ το δικό της σαν κοντοστάθηκε στο κατώφλι.

Έγνεψε αρνητικά ντροπιασμένη δίχως να βρίσκει δυνατή εξήγηση στα όσα
βίωνε τα τελευταία λεπτά.

Ξάφνου ο ίδιος δυνατός άνεμος που είχε ξεσηκώσει νωρίτερα την αίθουσα με τα πορτρέτα επέστρεψε απο το πουθενά εισβάλοντας με τρομακτική βοή στην αίθουσα παρασύροντας τις παρτιτούρες κι τα χάρτινα σκηνικά.

Το θέαμα φάνταζε μοναδικό καθώς τα χαρτιά αιωρούνταν ολόγυρα στον αέρα σαν κάποιο μαγικό χέρι να τα συγκρατούσε , ενω παράλληλα οι μουσικοί παρατηρούσαν ο ένας τον άλλο ξαφνιασμένοι .

《Μην φεύγεις...》ψιθύρισε ξανά ο παράξενος άνεμος στα αυτιά της με εναν παραπονεμένο τόνο ενω στον αιθέρα πλανιόταν ένας λυγμός.

《Δεν καταλαβαίνω..τι συμβαίνει απο που έρχεται αυτός ο αέρας σε κλειστή αίθουσα βρισκόμαστε..!》διαμαρτυρήθηκε έντονα ο μαέστρος πασχίζοντας να περιμαζέψει τις αιωρούμενες παρτιτούρες.

Οσο τα βλέμματα των δύο αγνώστων ενώνονταν ασταμάτητα δίχως φραγμούς λες και ο χωροχρόνος είχε παγώσει ολόγυρα τους.

Μισόκλεισε τα μάτια του απορημένος ατενίζοντας τα όμορφα λαμπερά μαυρά κομμένα σε αυστηρό καρέ μαλλιά της να κυματίζουν σαν σημαία , δημιουργώντας αντίθεση με τα γαλαζοπράσινα μάτια της.

Σε συνδυασμό με το κατακόκκινο κοντό φόρεμα της δημιουργώντας μια μοναδική εικόνα βγαλμένη απο έργο τέχνης.

《Θυμήσου..》άκουσε ολοκάθαρα τον άνεμο να τον προστάζει θεωρώντας πως οφείλονταν στην βοή .

Δίχως να πιστέψει στιγμή τα μεταφυσικά γεγονότα που του συνέβαιναν για πρώτη φορά στην ζωή του.

《Ερρίκο πόση ώρα θα σε περιμένουμε ακόμη ;
Η αίθουσα να σου θυμίσω δεν μας ανήκει περιμένουν κι άλλες παραστάσεις να κάνουν πρόβα...》υπενθύμισε εκ νέου ο αγανακτισμένος μαέστρος κοιτάζοντας το ρολόι του ενω παράλληλα πάσχιζε να καθησυχάσει τους μουσικούς του.

《Ψυχραιμία παιδιά κάποιος σίγουρα θα ξέχασε τις πόρτες του θεάτρου ανοιχτές ! Πο πο τι ρέυμα κι αυτό παρέσυρε τα πάντα..》σχολίασε χαμογελαστός σπάζοντας την ξαφνικη σιωπή που τους είχε κυκλώσει.

《Με ολο το σεβασμό κύριε Περικλή μα..δεν φαντάζει τόσο απλό είμαι βέβαιος πως αντιμετωπίζουμε εδώ πέρα κάποιο μεταφυσικό φαινόμενο δεν το αντιλαμβάνεσται ; Όσες πόρτες κι αν ξεχάσουν ανοιχτές τέτοιος σφοδρός άνεμος δεν δημιουργήται..》τον αντέκρουσε ο συνεργάτης του στο βιολοντσέλο.

《Έχει δίκιο..πάμε να φύγουμε η όπερα είναι στοιχειωμένη.!》αναφώνησαν με μια φωνή ολοι οι μουσικοί έτοιμοι να εγκαταλείψουν παρα τον αυστηρό επαγγελματισμό που τους διακατείχε .

《Δεν έχετε να πάτε πουθενά τι βλακεία σκαρφιστήκατε όλοι μαζί με σκοπό να λουφάρεται ξεχάστε τα αυτά ! Όποιος αποχωρήσει απολύεται !》φώναξε ο μαέστρος συνετίζοντας τα πλήθη.

Η φασαρία ευθύς έβγαλε απο τον λήθαργο τον Ερρίκο που στράφηκε αστραπιαία προς το μέρος τους αν και φανερά ξαφνιασμένος. 《Κύριοι παρακαλώ σας ανακαλώ στην τάξη !》φώναξε κατευνάζοντας τις διαμαρτυρίες μονομιάς.

Έπειτα κάρφωσε τα σπινθηροβόλα μάτια του στο πρόσωπο της χαμογελώντας της λοξά .
《Η παρουσία όπως διακρίνεται κι μόνη σας έσπειρε διχόνοιες ανάμεσα στην ορχήστρα μου..》σχολίασε ειρωνικά την ίδια στιγμή που του γυρνούσε την πλάτη αποχωρώντας τρομοκρατημένη.

"Δεν έμαθα ούτε το όνομα σου.."αναλογίστικε απογοητευμένος σαν να μην όριζε τον εαυτό του παρατηρώντας επίμονα το σημείο όπου μέχρι πρότινος
στεκόταν.

《Αυτή η γυναίκα ήταν σίγουρα μάγγισα πρώτη φορά σε βλέπω τόσο ζαλισμένο Ερρίκο..!》

《Σταμάτα πια βρε Περικλή δεν κουράστηκες να πιστεύεις σε θρύλους για απόκοσμες μάγισσες και ξόρκια ; Στον 21ο αιώνα ζείς οχι στον μεσαίωνα..》αστειέυτηκε βρίσκοντας ξανά τον εαυτό σου διώχνοντας μακριά στο λεπτό την παράξενη θολούρα που τον είχε κυριεύσει.

《Μάλλον εσύ εισαι τυφλός αλλα οχι κι εμείς είμασταν καθώς υπήρξαμε όλοι μας μάρτυρες αυτού του γεγονότος..!Μήπως όλοι μας ξαφνικά πιστεύουμε σε μάγισσες και ξόρκια ; Δεν το νομίζω..》

《Φτάνει πια βρε παιδιά..ας συνεχίσουμε την δουλειά μας σε δύο μέρες είναι η συναυλία και επιθυμώ να είναι ολα στην εντέλεια ! Δεν ξέρω αν σας ενημέρωσα νωρίτερα πως θα φιλοξενηθεί και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας συνοδευόμενος απ ολο του το επιτελείο..》

Οι περισσότεροι εκ των συνεργατών του χλώμιασαν στην ιδέα 《Μα ..αμα δεν είμαστε προετοιμασμένοι αν κάπου το χάσουμε μπροστά σε τόσο κόσμο..; Μεγάλη τιμή πάντως για εσένα σπάνια να τιμήσουν έτσι εναν Έλληνα καλλιτέχνη..》σχολίασε ο μαέστρος έχοντας συμμαζέψει επιτέλους τις παρτιτούρες απο την μεγαλοπρεπή κόκκινη μοκέτα.

《Στην Γαλλία διαθέτω πολλούς θαυμαστές λόγω και της καταγωγής της μητρός μου ..το ξέχασες ;》

《Αχ έχεις δίκιο φίλε μου πως μπόρεσα να ξεχάσω την κυρία Βάλερι ..άλλωστε ξεχνιέται μια τέτοια πολύπλοκη προσωπικότητα..》σχολίασε με νόημα φέρνοντας φευγαλέα στο νού την επιβλητική της φιγούρα.

《Εμ δεν λησμονιέτε ..Άντε όμως παιδιά αρκετά τράβηξε το διάλειμμα ώρα να συνεχίσουμε..》τους παρότρυνε λαμβάνοντας την θέση του τουλάχιστον σωματικά αφου ψυχικά για αλλού αρμενίζε .

Η όψη αυτής της γυναίκας για κάποιο παράδοξο λόγο είχε καρφιτσωθεί θαρρείς στο νού του σαν έγχρωμη φωτογραφία σε ένα γκρίζο φόντο.

Η ομορφία της φάνταζε βγαλμένη απο άλλη εποχή θύμιζε δραματική σοπράνο του 19ου αιώνα τέτοια αίγλη ενέπνεε η γοητευτική φιγούρα της.

Σαν κοντοστάθηκε στο κατώφλι και ο άνεμος φυσούσε στο πρόσωπο της απ το πουθενά στο μυαλό του ζωγραφίστηκε αυθόρμητα μια εικόνα παρόμοια με μια απεικόνιση μιας σοπράνο που του διέφευγε το όνομα της.

" Μωρέ λές να κυκλοφορούν εδώ μέσα φαντάσματα των γυναικών που δόξασαν αυτή την όπερα ανα τους αιώνες..;" συλλογίστικε άθελα του δίχως βέβαια να επιθυμεί να ενστερνιστεί τις απόψεις των συνεργατών του περι πνευμάτων.

Μα πως να εξηγήσει εκείνον τον δυνατό αγέρα που ξεσήκωσε σκηνικά και παρτιτούρες μονομιάς ψιθυρίζοντας παράλληλα στα αυτιά του την λέξη 《Θυμήσου ..》.

Αν το εκμυστηρευόταν σε κανέναν απ τους συνεργάτες του θα τον χλεύαζαν στα σίγουρα χάνοντας το κύρος του σαν μουσικός που χρόνια πάλευε να χτίσει.

Επιστρέφοντας δριμύτερος στο καθήκον που τον καλούσε έγνεψε στους συνεργάτες του υποδεικνύοντας το σημείο που είχαν σταματήσει.

《Προτείνω να συνεχίσουμε απο την ωδή στον έρωτα που θα ερμηνεύσει η αρραβωνιαστικιά μου ..παραβλέποντας την απουσία της..》πρόσταξε φανερά ενοχλημένος απο την παιδιάστικη συμπεριφορά της ιταλίδας μνηστής του.

Η Μαριμπέλ προφανώς είχε καβαλήσει το καλάμι για τα καλά μιας και σε κάθε εμφάνιση της σαγηνεύε τα πλήθη κερδίζοντας κοινό και κριτικούς.

Παρά τον πρωινό καυγά τους στο ξενοδοχείο προτίμησε να τον αγνοήσει ακολουθώντας το δικό της πρόγραμμα.

Το οποίο περιελάμβανε επίσκεψη στο κομμωτήριο για βαφή των πυρόξανθων μαλλιών της και ατελείωτα ψώνια στους ακριβότερους οίκους μόδας της χώρας.

Πράγματα που για τον ίδιο δεν είχαν απολύτως καμία αξία μπροστά στα έργα που με κόπο είχε συνθέσει θυσιάζοντας στιγμές απ την ζωή του .

Οσο περνούσε ο καιρός διαπίστωνε ολοένα πως το σεξουαλικό πάθος δεν αρκεί για να ενώσει ολοκληρωτικά δύο αντίθετους πόλους.

Αν δύο χαρακτήρες φαντάζουν εξαρχής αταίριαστοι οσο κι αν παλέψουν θα καταλήξουν σε αδιέξοδο κι περιττά διλήμματα.

Ο ίδιος για παράδειγμα ζούσε και ανέπνεε για την μουσική συνέθετε κομμάτια ακόμη και στα όνειρα του απο μικρό παιδί.

Σε αντίθεση με την Μαριμπέλ την σομπρέτα με την θεία φωνή που αντιμετώπιζε το τραγούδι ως βιομηχανία κέρδους και δόξας.

Ακόμη απορούσε πως ταίριαξαν συνάπτοντας την πολύπαθη αποπνικτική σχέση τους αναλογιζόταν θυμωμένος όση ώρα έπαιζε το κομμάτι δίχως φωνή να το απογειώσει.

Σαν οι νότες σίγησαν σε ένα εκπληκτικό φινάλε χειροκρότησε ικανοποιημένος γνέφοντας πως είχαν ολοκληρώσει την σημερινή τους πρόβα.

《Συγχαρητήρια αγαπημένοι μου ! Οι αιθέριες μελωδίες σας ζωντάνεψαν εμπρός μου το κομμάτι ..! Είσαστε ελεύθεροι να βγείτε για φαγητό μέχρι την απογευματινή μας πρόβα..! Μονάχα ο Περικλής να παραμείνει..!》ανακοίνωσε τοποθετώντας τα χέρια στις τσέπες του υφασμάτινου παντελονιού του σκεπτικός.

Ανέμενε καρτερικά να αποχωρήσουν και οι τελευταίοι της ορχήστρας μένοντας μόνος με τον κολλητό του και συνάμα διευθυντή της ορχήστρας.

Κάθισε πλάι του στο βελούδινο κόκκινο κάθισμα αποκαμωμένος διαβάζοντας τον προβληματισμό στο πρόσωπο του 《Τι σε κατατρώει ; Μήπως δεν έμεινες ικανοποιημένος απο το αποτέλεσμα ; Αν εχω πέσει μέσα επέτρεψε μου να σου υπενθυμίσω πόσο περίπλοκα δομημένο είναι..》

Στράφηκε προς το μέρος του θυμωμένος 《Λες να μην γνωρίζω τις δυσκολίες της ίδιας μου της σύνθεσης αγαπητέ μου ; Άλλο είναι το πρόβλημα τα παιδιά το απέδωσαν καταπληκτικά..》

《Παρά την απουσία της φωνής ..》

《Ακριβώς εδώ είναι το θέμα Περικλή ! Η Μαριμπέλ έχει αποθρασυνθεί πλήρως σνομπάροντας ολοφάνερα τον κόπο μου..! Χρειάζομαι μια λυρική σοπράνο για τον ρόλο της και σύντομα..!》

Ο συνομιλητής του γούρλωσε τα μελί σχιστά μάτια του συνοφρυωμένος 《Σοβαρολογείς θα την αντικαταστήσεις την τελευταία στιγμή ; Για το κοινό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας σου ..! Κάποτε υπήρξε η μούσα και για να λέμε του στραβού το δίκιο φέρνει πολύ χρήμα στο ταμείο..!》σχολίασε κυνικά εξοργίζοντας τον.

《Α ωραία ! Δηλαδή μου λές να συνεχίσω να συνεργάζομαι με μια γυναίκα που δεν σέβεται τα κομμάτια που ερμηνεύει επιδεικνύοντας μηδενικό επαγγελματισμό για χάρην του κέρδους ! Μπράβο συγχαρητήρια !》φώναξε τινάσοντας το σώμα του σαν ελατήριο .

《Έλα νευρικέ κάθισε κάτω μια φορά ! Σε συμβουλεύω για το καλό σου δεν τον βλέπεις πως έχουν ξεπουλήσει τα περισσότερα εισιτήρια για χάρη της ;
Εκτός αυτού προβάλεται ήδη στα μέσα η διαφήμιση με εκείνη πρωταγωνίστρια ..πως θα πείσουμε το απαιτητικό σου κοινό πως άλλαξε η βασική φωνή..;》

Η τοποθέτηση του έπιασε τόπο θέτοντας ενα πολύ σοβαρό δίλλημα στον παιδικό του φίλο άξιζε άραγε να απογοητεύσει τον κοινό που τον καταξίωσε για έναν εγωισμό ;

Ξεφύσιξε αγχωμένος βηματίζοντας επι σκηνής νευρικά 《Έχεις δίκιο μα είμαστε στην τελική ευθεία..δες την άφαντη τριγυρνάει στα καφέ και στα κομμωτήρια..! Ειλικρινά δεν την αντέχω άλλο..!》

《Στο έλεγα να μην μπλέξεις τα προσωπικά με την δουλειά τώρα τα λούζεσαι..! Γιατί δεν κάθεσαι να συζητήσεις μαζί της στα ίσια έκφραζοντας τι σε ενοχλεί ;》

《Νομίζεις δεν το έπραξα ; Είναι σαν να απευθύνομαι σε άψυχο αντικείμενο η υπεροψία της υπερβαίνει τα όρια ! Βάλε αγγελία σε όσα μέσα δικτύωσης μπορείς είμαι κάθετος..!》

《Κι ας σου στοιχίσει ;》ρώτησε υψώνοντας το φρύδι του διατηρώντας επιφυλακτική στάση απέναντι στις επιπόλαιες αποφάσεις του.

《Αξίζει το ρίσκο ! Δεν πάει άλλο η κατάσταση ..!》φώναξε απηυδισμένος δείχνοντας αμετακίνητος .

Τελικώς έγνεψε καταφατικά ακολουθώντας τις προσταγές του ελπίζοντας να μην βρεθούν εκτεθειμένοι τόσοι μουσικοί.
《Καλώς ! Πάω να φάω στο εστιατόριο εδω απέναντι θέτοντας σε εφαρμογή το σχέδιο υψίφωνος..!》αστειέυτηκε χαμογελώντας καθώς αποχωρούσε.

Έμεινε ολομόναχος στην αχανή αίθουσα με την καλύτερη ακουστική που είχε συναντήσει ποτέ στην μέχρι τώρα πορεία του περνώντας απο διάφορα ευρωπαϊκά θέατρα .

Κάθισε στην θέση του μελετώντας τις παρτιτούρες για πιθανές αστοχίες σαν μια μελωδία μακρινή έφθασε στα αυτιά του σαν απόηχος παλιού γραμμόφωνου.

Μια αιθέρια φωνή ερμήνευε το κομμάτι του με έναν μοναδικό ασύλληπτο τρόπο που του προκαλούσε ανατριχίλα .

《Μια καρδιά πονά κι είσαι μακριά..ο έρωτας αργεί μα δεν λησμονεί ..δώσε μου πνοή μέσα απ το φιλί ..μοιάζει με ωδή μέσα απ την σιωπή..!》τραγουδούσε τους στίχους ολοκάθαρα σε μια αίθουσα άδεια.

Η καρδιά του σφίκτηκε το αίμα πάγωσε στις φλέβες του μα απο που προερχόταν αυτή η αγγελική χροιά ;
Χτένισε τον χώρο τριγύρω του αναζητώντας να αντικρίσει κάποια φιγούρα πίσω απ τις σκιές .

《Ποιός είναι εκεί ;》ρώτησε με την φωνή του να αντηχεί κατα μήκος της αίθουσας σβήνοντας την απόκοσμη φωνή.

" Μάλλον απ την κούραση έχω αρχίσει να φαντάζομαι πράγματα .." κατέληξε επιστρέφοντας δειλά στην περισυλλογή του "Μήπως η παράξενη γοητευτική ύπαρξη άφησε κάποιο ξόρκι στο πέρασμα της με σκοπό να με σαγηνεύσει ..;" αναλογίστικε χαμογελώντας πονηρά .

Καθώς αν είχαν υπόσταση τα λεγόμενα του Περικλή η πανέμορφη μάγισσα είχε επιτύχει τον σκοπό της κατέληξε πασχίζοντας να δουλέψει .

Η Μαρτίνα απ την άλλη περιπλανιόταν ζαλισμένη στους πολυσύχναστους δρόμους της πόλης του φωτός βυθισμένη στις δικές της σκέψεις.

Ακόμη και ο μεγαλοπρεπής πύργος του Άιφελ που έστεκε αγέρωχος εμπρός της δεν κατόρθωσε να της τραβήξει την προσοχή .

Τα γεγονότα στην όπερα την είχαν απορροφήσει δημιουργώντας αναπάντητα ερωτήματα και ενστάσεις εσωτερικά της.

"Εφόσον η Μαρτινίκ σαν οντότητα περπάτησε κάποτε σ αυτόν τον κόσμο μεγαλουργώντας στην όπερα μιαν άλλη εποχή απομακρυσμένη στα όνειρα μου τι ζητάει ; " συλλογιζόταν καθισμένη σε ενα πεζούλι αδιαφορώντας αν θα λερώσει το πανάκριβο φόρεμα της.

Το κινητό της ήχησε στο εσωτερικό του χαρτοφύλακα της υπενθυμίζοντας της πως διατηρούσε και έναν δεσμό πίσω στην Ελλάδα .

Απάντησε απρόθυμα στην κλήση του 《 Πέτρο μου καλημέρα..》

《Πέτρο σκέτο μωρό μου ; Μήπως με ξεχνάς σταδιακά εκεί στα πολυσύχναστα σοκάκια της πόλης του φωτός ;》παραπονέθηκε οπως συνήθιζε ο ζηλίαρης σύντροφος της.

《Έχω δουλειά..πριν λίγο έκανα διάλλειμα..》

《Μωρο μου τι συμβαίνει ούτε μια κλήση δεν μου κάνεις απο τότε που έφυγες !》

Ξεφύσιξε ενοχλημένη θέλοντας να τερματίσει την κλήση απεγνωσμένα 《Ξέρεις πως βρίσκομαι σε συνεχής συνεδριάσεις..τι θέλεις να συμβαίνει..;》σχολίασε βαριεστημένα .

《Δεν ξέρω ..δεν αργείς ξέρεις να γνωρίσεις κάποιον άλλον γοητευτικό άνδρα εκεί που βρίσκεσαι..εχω δίκιο πές μου ;》φώναξε με αγωνία δοκιμάζοντας την υπομονή της.

《Που βρίσκεις την όρεξη κάθε πρωί να μου κάνεις σκηνές έπειτα απο τις εξαντλητικές σου βάρδιες στο νοσοκομείο ούτε ξέρω ! Στο ξαναλέω για τελευταία φορά πως δεν είμαι κτήμα σου ..!》φώναζε κι ας την παρατηρούσαν παράξενα οι περαστικοί .

《Ξέρεις τι αισθάνομαι για εσένα ..!》ψιθύρισε ρίχνοντας τους οξυμένους τόνους μονομιάς φοβούμενος να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα.

《Εχω δουλειά πρέπει να κλείσω να προσέχεις..》 απέφυγε περίτεχνα τις άσκοπες ερωτικές εξομολογήσεις του που δεν οδηγούσαν πουθενά κλείνοντας απότομα το τηλέφωνο.

"Να πάρει με έχει κουράσει οσο ποτέ !" Συλλογιζόταν αγναντεύοντας τον επιβλητικό πύργο που της υπενθύμιζε με τον καλύτερο τρόπο πως βρισκόταν στο Παρίσι.

Κοίταξε το ασημένιο ρολόι της απρόθυμη δίχως να επιθυμεί να επιστρέψει στην αίθουσα του συνεδρίου με τις βαρετές δηλώσεις και την περιττή αργολογία.

Ανυπομονούσε να επιστρέψει στον μαγικό κόσμο των ονείρων αφήνοντας την Μαρτινίκ να την ξεναγήσει στα χνάρια του δικού της κόσμου.

Να αφεθεί στο ρομάντζο που ξεκινούσε με τον πανέμορφο κι συνάμα γοητευτικό δούκα ανήσυχη για το που θα οδηγούσε σε μια εποχή που ο έρωτας θεωρούνταν κάτι απαγορευμένο .

Άραγε θα την επισκέπτονταν απόψε στα όνειρα της ταξιδεύοντας την σε μια άλλη διάσταση η θα χανόταν περνώντας μαζί στον θάνατο τα σκοτεινά μυστικά της ; ...