*Όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα που περιγράφονται -εκτός της Αριάδνης- είναι απόλυτα ιστορικά*

Η Αριάδνη μας βρίσκεται στην Αγγλία και μαντέψτε τι είχαμε τότε στην Αγγλία;;;

Τον Πόλεμο των Ρόδων! Πάρα πολύ σωστά!

Καλή Ανάγνωση!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

1/01/1461

Ήταν αναμφίβολα η χειρότερη Πρωτοχρονιά για τον Οίκο των Γιορκ. Το κλίμα θα έπρεπε να ήταν χαρούμενο μέσα στον βαμμένο λευκό από το χιόνι Πύργο. Θα έπρεπε το κρασί να έρρεε από τα λαίνια στα κύπελλα ασταμάτητα, το φαγητό να καταβροχθίζεται και να ανανεώνεται στις πιατέλες, τα γέλια και τα τραγούδια των τροβαδούρων να γέμιζαν ακόμα και τος πιο απόμερες γωνίες με το ευτυχισμένο πνεύμα των ημερών των Χριστουγέννων και του νέου έτους. Αντιθέτως, στην αίθουσα επικρατούσε νεκρική σιγή, που δε διακόπτονταν παρά από τις ανάσες κι ενίοτε από τους λυγμούς των γυναικών και των παιδιών. Το κρασί εμένε στάσιμο στα κύπελλα και κανείς δεν είχε όρεξη να πιεί ούτε να φάει κι έτσι ανέγγιχτο εμένε το χοιρινό και το μοσχάρι. Δεν άντεχε κανένας, ούτε το πιο μικρό παιδί, να γιορτάσει τον νέο χρόνο, να ευχηθεί, να κάνει μια πρόποση, να πει τουλάχιστον μια ευχάριστη κουβέντα. Από τότε που ξεκίνησε ο εμφύλιος, από τότε που μια οικογένεια αποφάσισε να αντιταχθεί στο Στέμμα το σωτήριο 1453, είχαν περάσει οχτώ πλέον χρόνια κι ήταν η πρώτη φορά που δέχονταν ένα τόσο ισχυρό και τραγικό χτύπημα, που τους ταρακούνησε συθέμελα και τους είχε σχεδόν πείσει να ξεχάσουν τον σκοπό τους και να υποκλιθούν στον Βασιλιά Ερρίκο τον Έκτο, από τον οποίο τόσο επίμονα ζητούσαν να αδράξουν το στέμμα.

Ποτάμια χύνονταν τα δάκρυα από τα μάτια της ευγενούς Δούκισσας Σέσιλι, που μέσα σε μια ημέρα έχασε άνδρα, γιο κι αδελφό. Πριν δυο ημέρες μόλις, στις 30 Δεκεμβρίου, έγινε η καταραμένη μάχη του Ουέικφιλντ -μια ενέδρα της Βασίλισσας Μαργαρίτας και των συμμάχων της- κατά την οποία ο Δούκας Ριχάρδος του Γιορκ, σκοτώθηκε βάναυσα κι αποκεφαλίστηκε, ενώ ο Εδμόνδος, ο δεύτερος γιος του, πιάστηκε αιχμάλωτος κι εκτελέστηκε αμέσως μετά τη μάχη. Ο αδελφός της, ο κόμης του Σώλσμπερυ, εκτελέστηκε το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας και το κεφάλι του Δούκα του Γιορκ καρφώθηκε σε έναν πάσσαλο και "κοσμούσε" την πύλη του Λονδίνου. Ένα απερίγραπτο δράμα βάραινε όχι μόνο τη χήρα Δούκισσα, αλλά και τα ορφανά παιδιά της.

Πριν μόλις δυο μήνες, στις αρχές του Οκτωβρίου, μετά από αλλεπάλληλες νίκες έναντι των εχθρικών Λάνκαστερ που κατείχαν τον θρόνο, ο στρατός των Γιορκ είχε κατορθώσει να καταλάβει το Λονδίνο κι ο Δούκας Ριχάρδος είχε καθήσει στον θρόνο του εξαδέλφου του Ερρίκου και τον είχε αναγκάσει να τον ορίσει κληρονόμο του. Μόλις πέθαινε, ο Ριχάρδος θα γινόταν βασιλιάς κι η δυναστεία θα συνεχιζόταν στη δική του οικογένεια. Αυτό βεβαίως έκανε έξαλλη τη Βασίλισσα Μαργαρίτα, που πάλευε για το δικαίωμα του γιου της στον θρόνο και φούντωσε το μίσος της, ώστε προχώρησε σε ξεκληρισμό της οικογένειας των εχθρών της.

Τρεις γιοί των Γιορκ είχαν απομείνει πια· ο Εδουάρδος, ο πρώτος γιος, που ήταν δεκαοχτώ χρονών και πολεμούσε γενναία δίπλα στον πατέρα του σε κάθε μάχη· ο Γεώργιος, ο τέταρτος γιος, που ήταν έντεκα χρονών κι είχε κρυφτεί στην αγκαλιά της μεγάλης του αδελφής Άννας κι ο Ριχάρδος, ο έβδομος γιος, που ήταν οχτώ χρονών και στεκόταν ακριβώς πίσω από τον Εδουάρδο, μαζί με ένα κορίτσι με εβένινα μαλλιά και δυο αινιγματικά  μάτια, που αποτύπωναν κάθε εικόνα στη μνήμη της. Αυτή ήταν η Αριάδνη Δούκα, η μοναχοκόρη του Άρχοντα Αλεξίου Δούκα και της Θεοδώρας Βατάτζη, η οποία στεκόταν δίπλα στη Δούκισσα Σέσιλι και δάκρυζε μαζί της.

Η Αριάδνη ήταν μόλις εφτά χρονών, όμως είχε έμφυτη μια εξαιρετική μνήμη και μια σπάνια ευστροφία, που όταν συνδυάζονταν με την ευφυΐα του Ριχάρδου και την πονηριά του Γεωργίου, μπορούσε να αποβεί μοιραία για τους στόχους που έβαζαν στις σκανταλιές τους. Η Δούκισσα Σέσιλι της είχε αδυναμία, το ίδιο κι η Άννα, γιατί κι οι δυο τους πίστευαν ότι ο πόλεμος θα κερδίζονταν μόνο με τη συμβολή ισχυρών γυναικών, με μυαλό και πειθαρχία. Η Θεοδώρα, η μητέρα της, είχε συμφωνήσει ότι θα βοηθούσαν την οικογένεια σε οτιδήποτε χρειαζόταν, αν σε αντάλλαγμα εκείνοι τους βοηθούσαν εν ευθέτω χρόνω να καταλάβουν τον θρόνο της Ρωμανίας.

Ο Εδουάρδος καθόταν στην κορυφή της τράπεζας και έτριβε το πηγούνι του νευρικά, βυθισμένος στις σκέψεις του. Είχε μιλήσει ελάχιστα από τη στιγμή που έχασε τον πατέρα και τον αδελφό του κι από τον εξωστρεφή και χαμογελαστό νέο είχε κλειστεί στον εαυτό του και έμοιαζε να μην επικοινωνεί καν με το περιβάλλον του. Τώρα που είχε πεθάνει ο Δούκας Ριχάρδος, εκείνος δεν είχε γίνει μόνο Δούκας του Γιορκ, αλλά και ο Αρχηγός της συμμαχίας του Λευκού Ρόδου, θα έπρεπε να διεκδικήσει τον θρόνο της Αγγλίας όπως έκανε ο πατέρας του. Ήταν τεράστια η ευθύνη και το γνώριζε, ένιωθε το βάρος να του πλακώνει τους ώμους· μια ολόκληρη ιδέα, η πίστη χιλιάδων ανθρώπων, οι ζωές χιλιάδων στρατιωτών και το μέλλον της οικογένειας που πλέον ηγούνταν.

Και τότε, μέσα στη σιγή της βραδιάς, κι ενώ το ρολόι στο καμπαναριό χτύπησε μεσάνυχτα, η Αριάδνη σηκώθηκε από το καρεκλάκι που μοιράζονταν με τον Ριχάρδο και στάθηκε μπροστά στον Εδουάρδο, ο οποίος αρχικά φάνηκε να μην έχει συνειδητοποιήσει την παρουσία της.

"Μεγαλειότατε, έχω την άδειά σου να αποσυρθώ στο κρεβατάκι μου;" Τον ρώτησε με όλο τον αυθορμητισμό και την αθωότητα των εφτά της ετών.

Αυτό έδειξε να ταρακουνάει κάπως τον νεαρό Άρχοντα, που παράτησε το πηγούνι του και την κοίταξε εξεταστικά, αναλύοντας μέσα του αυτό που του είχε πει.

Παραδίπλα, όλοι όσοι παρακολουθούσαν το περιστατικό είχαν εκπλαγεί. Ήταν παράτολμο αυτό που έκανε η μικρή, παρόλο που δεν το συνειδητοποιούσε. Δεν τον προσφώνησε ως Άρχοντα, μα ως Βασιλιά κι αυτό τον έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με το πεπρωμένο του, την παρακαταθήκη του πατέρα του, που αυτές τις τρεις ημέρες απέφευγε εσκεμμένα. Η Θεοδώρα ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί από την αποκοτιά της κόρης της, ενώ οι γυναίκες κι οι άνδρες αδημονούσαν να κομμένη την ανάσα για την απάντηση του Εδουάρδου.

Ο νέος κοιτούσε τη μικρή ανέκφραστα κι εκείνη του χαμογελούσε παιδικά, αγνοώντας πλήρως την αγωνία που επικρατούσε γύρω τους. Άξαφνα, ο Εδουάρδος της ανταπέδωσε το χαμόγελο, την πήρε στα χέρια του και τη σήκωσε ψηλά.

"Φυσικά και να πας στο κρεβατάκι σου, μικρή μου, και να πάρεις μαζί και τον Ριχάρδο, γιατί δεν τον βλέπω να αντέχει για πολύ ακόμα ξύπνιος! Καλή χρονιά σου εύχομαι!"

"Κι εγώ, Μεγαλειότατε! Να πας κι εσύ στο κρεβατάκι σου, επειδή φαίνεσαι πολύ κουρασμένος," αποκρίθηκε η Αριάδνη κι όταν ο Εδουάρδος την άφησε κάτω, χαιρέτησε όλους, ευχήθηκε καληνύχτα και καλή χρονιά κι αποσύρθηκε μαζί με τον Ριχάρδο στην κάμαρη που ήταν τα κρεβατάκια τους.

"Με συγχωρείτε για το ακατάλληλο της ώρας, κατανοώ ότι είστε όλοι σας εξαντλημένοι σωματικά και ψυχικά. Ο Θεός μας δοκίμασε όλους πολύ σκληρά κι εμείς πρέπει να αποδειχθούμε άξιοι πιστοί," είπε ο Εδουάρδος, αφού αποσύρθηκαν τα παιδιά. "Νομίζω ότι είναι καιρός να σχεδιάσουμε τις επόμενες κινήσεις μας έναντι των Λάνκαστερ. Η Μαργαρίτα δε θα ησυχάσει μόνο και μόνο επειδή-" έκανε μια παύση για να σκληρύνει τη φωνή του "επειδή σκότωσε τον πατέρα, τον αδελφό και τον θείο μου. Ένας Ήλιος του Γιορκ χάθηκε, παραμένουν όμως τρεις· εγώ, ο Γεώργιος κι ο Ριχάρδος, όπως κι ο αγαπημένος μας ξάδελφος Κόμης του Ουώρικ. Ο σκοπός μας είναι δίκαιος και ιερός· ο θρόνος της Αγγλίας μας αξίζει και σας ορκίζομαι στο αίμα του πατέρα μου ότι θα τον κατακτήσουμε και θα λάβουμε τη θέση που μας αναλογεί!"

Άναυδοι έμειναν οι συγγενείς κι οι φίλοι από τα γενναία και πύρινα λόγια του. Ο θρήνος είχε παρέλθει και τη θέση του είχε πάρει ο θυμός κι η εκδικητικότητα. Τα μελιά του μάτια έσταζαν αίμα και διψούσαν για δικαίωση των κόπων και των νεκρών.

"Γεμίστε τις κούπες με κρασί! Μαζέψτε το φαγητό και φέρτε τους πολεμικούς χάρτες!" Διέταξε η Δούκισσα Σέσιλι, που καμάρωνε τον γιο της. Κι ενώ οι υπηρέτες συμμάζευαν το φαγητό από το τραπέζι, η χήρα έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί της Θεοδώρας.

"Ευλογημένο το κορίτσι σου. Με δυο λόγια κι ένα χαμόγελο ξύπνησε τον παλιό, ηρωικό χαρακτήρα του Εδουάρδου. Ποτέ δε θα την ξεχάσουμε αυτή της την πράξη."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

28/06/1461

Μετά από αλεπάλληλες μάχες σε τρία μέτωπα ταυτόχρονα, άπειρους λόγους για εμψύχωση των στρατιωτών και μυριάδες ώρες σκυμμένοι πάνω από στρατιωτικούς χάρτες, οι σύμμαχοι του Λευκού Ρόδου είχαν δικαιωθεί. Εκείνη την ημέρα, είχε οριστεί η Στέψη του Εδουάρδου στο Ουέστμινστερ. Ήταν η πιο ευτυχής στιγμή στη ζωή τους, είχαν επιτέλους επικρατήσει των σφετεριστών Λάνκαστερ κι είχαν κερδίσει το Στέμμα. Η Αριάδνη, που πριν έναν μήνα είχε γιορτάσει τα όγδοα γενέθλιά της, φορούσε ένα κατάλευκο φόρεμα και καθόταν στις πρώτες θέσεις του Αββαείου, δίπλα στον Ριχάρδο και τον Γεώργιο.

Ο Εδουάρδος στέφθηκε Βασιλιάς Εδουάρδος ο Τέταρτος φέρων αυτό το όνομα κι όλοι οι παρευρισκόμενοι φώναξαν συγκινημένοι Ο Θεός σώζοι τον βασιλέα Εδουάρδο! Ζήτω ο Οίκος του Γιορκ!

"Όταν παντρευτεί, θα στέψει έτσι και τη γυναίκα του Βασίλισσα;" Απόρησε η Αριάδνη ψιθυριστά.

"Και ακόμα πιο λαμπρά, αφού χάρη σε αυτή θα συνεχίσει η δυναστεία," απάντησε ο Ριχάρδος από δίπλα της.

Στα αριστερά τους, λίγο παραπέρα, κάθονταν η Δούκισσα Σέσιλι κι η Θεοδώρα, που για λίγο άφησαν την παρακολούθηση του εστεμμένου Εδουάρδου και επικεντρώθηκαν στα δυο παιδιά που συζητούσαν και γελούσαν.

"Ακόμα θες η κόρη σου να κυβερνήσει τη Ρωμανία;" Ρώτησε η Βασιλομήτωρ τη Θεοδώρα. "Αν έχεις αλλάξει γνώμη, νομίζω ότι η Αριάδνη θα γινόταν μια εξαίρετη Δούκισσα, στο πλευρό του Ριχάρδου μου."

Η Θεοδώρα άθελά της χαμογέλασε στη σκέψη αυτή.

"Έχω δεσμευτεί για εκείνη. Είναι προδιαγεγραμμένο· θα πολεμήσει για την απελευθέρωση της πατρίδας της και ύστερα θα την κυβερνήσει ως Πατρικία. Αν την θέλεις, όμως, για νύφη σου, εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση," απάντησε η Θεοδώρα Βατάτζη, που κάθε άλλο παρά απεύχονταν μια ένωση με την οικογένεια των Γιορκ κι επίσημα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

11/02/1466

Η σχεδόν δεκατριάχρονη Αριάδνη κι ο ήδη δεκατριάχρονος Ριχάρδος -Δούκας του Γκλώστερ πια και Πρίγκιπας της Αγγλίας- άφησαν τα όπλα τους κι έτρεξαν από τη μια άκρη του παλατιού στην άλλη, αφού πληροφορήθηκαν ότι είχε φτάσει επιτέλους η ώρα να γεννήσει η Βασίλισσα Ελισάβετ.

Ο Δούκας Ριχάρδος του Γιορκ -Θεός συγχωρέσ'τον- είχε μια παράξενη συνήθεια. Πάντρευε τα παιδιά του με Άρχοντες που υποστήριζαν τους Λάνκαστερ. Έτσι, όσο ακόμη ζούσε, είχε παντρέψει το πρωτότοκο παιδί του την Άννα με τον Δούκα του Έξιτερ και την Ελισάβετ, το έκτο παιδί, με τον Δούκα του Σάφοκ. Και τώρα, ο Εδουάρδος, πιστός στη συνήθεια του πατέρα του, είχε παντρευτεί κόρη οικογένειας που υποστήριζε το Ερυθρό Ρόδο. Βέβαια, δεν επηρεαζόταν από συμφέροντα, μα από έναν κεραυνοβόλο έρωτα που τον είχε χτυπήσει για την Ελισάβετ Γούντβιλ. Χήρα, πέντε χρόνια μεγαλύτερη του Βασιλέως, με δυο ορφανούς γιους και μια οικογένεια που ήταν ύποπτη ακόμα και για μαγεία. Πρώτη φορά βασιλιάς παντρεύονταν γυναίκα που δεν ήταν αρχοντικής καταγωγής στην Αγγλία. Αυτό είχε ως απότοκο ένα σκάνδαλο να ξεσπάσει, το οποίο δεν έμοιαζε να επηρεάζει τον Εδουάρδο.

"Εφόσον ο αδελφός μας είναι ευτυχισμένος, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν νυμφεύθηκε λαϊκή ή Πριγκίπισσα," υποστήριζε η Αριάδνη ένθερμα. Από μικρή συμπεριφέρονταν στα παιδιά των Γιορκ ως αδέλφια της κι εκείνα έκαναν το ίδιο.

"Ας μην ξεχνάμε ότι ο ξάδελφός μας ο Κόμης του Ουώρικ είχε ήδη υπογράψει το συμφωνητικό του αρραβώνα του με την Πριγκίπισσα της Γαλλίας προτού αποκαλυφθεί ότι ο Εδουάρδος είχε νυμφευθεί ήδη," υπενθύμισε ο Ριχάρδος, που μαζί με τον Γεώργιο περπατούσαν νευρικά πάνω κάτω στον διάδρομο έξω από το δωμάτιο που γεννούσε η Ελισάβετ.

"Φανταστείτε πόσο επικερδής θα ήταν αυτός ο γάμος," πρόσθεσε ο Γεώργιος. "Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ήμασταν σε πόλεμο με τη Γαλλία και τώρα οι δυναστείες μας θα ενώνονταν με το αίμα και θα συμμαχούσαμε επ'αόριστον. Ήταν ανόητο κι εγωιστικό εκ μέρους του Εδουάρδου, όχι μόνο να νυμφευθεί μυστικά κι αλόγιστα, αλλά και να παρακούσει τον Ουώρικ, που τόσες φορές μας έχει ευεργετήσει και μας στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας!"

"Μην παρεκτρέπεστε!" Επενέβη η Αριάδνη. "Εδώ ήρθαμε για να υποδεχτούμε στον κόσμο το ανίψι μας, το πρώτο βασιλόπουλο, τον συνεχιστή της δυναστείας κι εσείς συζητάτε για πράγματα περασμένα, που δεν μπορούμε να αλλάξουμε! Είμαστε άνθρωποι, όχι Θεοί. Είναι στη φύση μας να σφάλλουμε. Ο Εδουάρδος είναι αδελφός μας κι αυτό μας επιβάλλει να τον συγχωρήσουμε και να υποστηρίζουμε τις επιλογές του!"

Αυτό κατάφερε να σωπάσει τις διαμαρτυρίες των αδελφών. Ωστόσο, η Αριάδνη αναγνώριζε το δίκιο τους. Πράγματι, ο εξάδελφος Ουώρικ είχε αδικηθεί. Θα ήταν προτιμότερο να αδικούσαν τον Διάβολο παρά τον Ουώρικ, τον επονομαζόμενο και Βασιλοποιό. Γιατί χάρη σε αυτόν ήταν Βασιλιάς ο Εδουάρδος, χάρη σε αυτόν και στα τεράστια στρατεύματα του Βορρά είχαν νικήσει τους Λάνκαστερ κι είχαν επικρατήσει. Αν τον προσέβαλαν και γινόταν εχθρός τους, ούτε ο Θεός δε θα μπορούσε να ξέρει τις επιπτώσεις.

Εκείνη τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα και βγήκε ο Εδουάρδος.

"Ριχάρδε, Αριάδνη, καλή σας ημέρα. Αριάδνη, πέρασε μέσα. Γυναίκα είσαι, σίγουρα θα είσαι χρήσιμη για κάτι. Η Ελισάβετ δεν είναι πολύ καλά. Να την προσέχετε," έλεγε, μεταβάλλοντας την ένταση από λέξη σε λέξη, πράγμα που πρόδιδε την ανησυχία και τη νευρικότητα του.

"Αμέσως, αδελφέ," υπάκουσε πάραυτα η Αριάδνη και πέρασε στο δωμάτιο όπου γινόταν η γέννα, αφήνοντας στον διάδρομο τους τρεις Ήλιους του Γιορκ.

Πρώτη φορά στη ζωή της γινόταν μάρτυρας σε γέννα και έπρεπε να ήταν ντυμένη με παντελόνι και πουκαμίσα τρίχινη, με τα μαλλιά της ελεύθερα να πέφτουν στους ώμους και την πλάτη της. Μόλις την αντίκρισε η μητέρα της, πάνιασε. Έτρεξε προς το μέρος της αλαφιασμένη και την έπιασε από τους ώμους.

"Πώς είσαι έτσι ντυμένη, κόρη μου;" Τη ρώτησε στα Ελληνικά -έτσι μιλούσαν πάντα μεταξύ τους. "Σαν παραγιός αμούστακος μοιάζεις."

"Έκανα εξάσκηση στην ξιφομαχία με τον Ριχάρδο," απάντησε εκείνη. "Πώς θα πολεμήσω για να ανακτήσουμε το σπίτι μας χωρίς εξάσκηση;"

"Θησαυρέ μου, ήρθες στα Βασιλικά διαμερίσματα. Γιατί δεν άλλαξες τα ρούχα σου σε κάτι κόσμιο;"

"Μητέρα, ήρθα ασθμαίνοντας αμέσως μόλις μας ειδοποίησαν. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ καν για τα ρούχα μου."

Τη συζήτησή τους τερμάτισε απότομα μια κραυγή της Βασίλισσας Ελισάβετ, που ένιωθε το παιδί να κατεβαίνει. Όλες οι γυναίκες όρμησαν να τη συντρέξουν, συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας της. Η Αριάδνη στάθηκε σε μια γωνία και παρακολουθούσε σιωπηλά. Αυτά τα πέντε χρόνια που ο Εδουάρδος ήταν Βασιλιάς, η ζωή της είχε αναβαθμιστεί απίστευτα. Εμένε στο παλάτι, έτρωγε αρχοντικά, δε χρειαζόταν να πλένει η ίδια τα ρούχα της και πλέον όποτε δε μελετούσε φιλοσοφία, μαθηματικά, ιστορία κι οποιαδήποτε άλλο κείμενο έπεφτε στα χέρια της, εξασκούνταν στον πόλεμο με τον Ριχάρδο, τον Γεώργιο ή τον ίδιο τον Εδουάρδο. Εκείνη κι η μητέρα της θεωρούνταν μέλη της οικογένειας, ισάξια κι όμοια με όλα τα υπόλοιπα, κι ο Εδουάρδος, που είχε εντοπίσει τα ταλέντα της μικρής, ήθελε να την κάνει μέλος του Συμβουλίου του και των Μυστικών του, αρκεί να μεγάλωνε λίγο ακόμα. Αυτό της το είχε εκμυστηρευτεί ο ίδιος. Η Αριάδνη χαιρόταν αφάνταστα για την ευκαιρία που της δίνονταν, αν και ποτέ δεν ξεχνούσε ότι το καθήκον της βρισκόταν στην Ελλάδα κι όχι στην Αγγλία.

"Είναι κορίτσι!" Φώναξε η Μαργαρίτα, το έκτο παιδί των Γιορκ, και την έβγαλε από τις σκέψεις της.

Ένα πανέμορφο κορίτσι, που έμοιαζε απίστευτα στον Εδουάρδο κι είχε τα πράσινα μάτια της μητέρας της. Μόλις την κράτησε ο Βασιλιάς πατέρας της στα χέρια, αποφάσισε αμέσως το όνομά της.

"Ελισάβετ θα την ονομάσουμε, προς τιμήν της υπεροχής μητέρας της!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

4/06/1469

"Επανάσταση! Αδιανόητο! Μα γιατί ξεσηκώνονται, η Βασιλεία μου είναι φιλολαϊκή!" Ξέσπασε ο Εδουάρδος νευριασμένος.

"Ησύχασε, αδελφέ, ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος," πάλευε να τον ηρεμήσει ο Ριχάρδος.

"Μάθατε το όνομα του Αρχηγού τους;" Ρώτησε ο Βασιλιάς.

"Ρομπέν του Ρεντσντέιλ," απάντησε η πρωτότοκη Άννα. "Κατά πάσα πιθανότητα είναι ψευδώνυμο. Κανείς δεν τον γνωρίζει. Λειτουργεί παρασκηνιακά."

"Τότε, είναι δικός μας, όχι των Λάνκαστερ," συμπέρανε η Αριάδνη.

"Πώς το συμπέρανες αυτό;" Απόρησε ο Γεώργιος.

"Αν ήταν Λάνκαστερ, δε θα φοβόταν να φανεί δημόσια. Αντιθέτως, θα το αποζητούσε. Αυτός κρύβεται, άρα απεύχεται να μαθευτεί ποιός είναι," εξήγησε η Αριάδνη.

"Πρέπει να την καταστείλουμε τώρα που είναι καιρός," πρότεινε ο Κόμης του Ουώρικ, που πρώτος είχε φέρει τα νέα της Επανάστασης. "Άφησε με να πάω, Μεγαλειότατε."

"Όχι αδελφέ," αντιτάχθηκε ο Ριχάρδος. "Ο εξάδελφος μας πρέπει να μείνει εδώ, να προστατεύσει εσένα. Θα πάω εγώ στο Γιορκ να περιστείλω την ανταρσία."

"Δεν έχεις πάει ποτέ σε μάχη, μικρέ," προσπάθησε να του αλλάξει γνώμη ο Εδουάρδος. "Μην αφήνεις την παρορμητικότητα των δεκαέξι χρόνων σου να σε παρασύρει."

"Κι εγώ είμαι δεκαέξι ετών και καθόλου παρορμητική. Θα συνοδεύσω τον Ριχάρδο στο Γιορκ," συναίνεσε η Αριάδνη στην πρόταση του αγαπημένου της αδελφού.

"Αν μη τι άλλο, αν είσαι εσύ στο πλευρό του, μπορώ να είμαι ήρεμος," παραδέχτηκε ο Εδουάρδος. "Έχετε την άδειά μου να πορευθείτε. Πάρτε χίλιους άνδρες και προχωρήστε. Ο Άγιος Γεώργιος μαζί σας."

Αυτή η επιλογή ενθουσίασε τον Ριχάρδο και την Αριάδνη, που επιτέλους θα έδιναν την πρώτη τους μάχη, και θύμωσε τον Κόμη του Ουώρικ, που ήλπιζε να επέστρεφε στο Γιορκ.

Μόλις αναχώρησαν από το Ουέστμινστερ, ως Αρχηγοί χιλίων ανδρών, τους πρόφτασε ο Γεώργιος και ζήτησε να έλθει μαζί τους, μια που ούτε εκείνος είχε πολεμήσει ποτέ του. Τον δέχτηκαν με χαρά.

Πορεύθηκαν γρήγορα, με την περίφημη ταχύτητα των Πλανταγενετών και την επόμενη ημέρα βρίσκονταν στο Γιορκ, όπου ετοιμάστηκαν να συγκρουστούν με τους Επαναστάτες.

"Ας κοιμηθούμε νωρίς, ώστε αύριο το ξημέρωμα να είμαστε ξεκούραστοι κι ετοιμοπόλεμοι," πρότεινε η Αριάδνη κι οι άλλοι δυο συμφώνησαν.

Το επόμενο πρωί, συντάχθηκαν μόλις ξημέρωσε ο Ήλιος και περίμεναν το σήμα του Ριχάρδου, που ηγούνταν της επίθεσης.

"Όλη μας τη ζωή περιμέναμε αυτή τη στιγμή," είπε η Αριάδνη, πάνω στο μαύρο της άλογο.

"Πραγματικά," συμφώνησε ο Ριχάρδος και την παρατήρησε για λίγο. Έμοιαζε σαν αμαζόνα μέσα στην αστραφτερή της πανοπλία με τον θυρεό των Πλανταγενετών και το Λευκό Ρόδο των Γιορκ. Έλαμπε σαν Αρχάγγελος και τα μάτια της άστραφταν από ανυπομονησία κι αποφασιστικότητα. Ήδη λυπούνταν όσους θα την αντιμετώπιζαν.

"Ήμαστε άρτια εκπαιδευμένοι," πρόσθεσε ο Γεώργιος. "Δεν έχουμε να φοβηθούμε ένα μάτσο όχλου οπλισμένο με τσουγκράνες και κουζινομάχαιρα."

"Σωστά μιλάς αδελφέ," είπε αυτόματα η Αριάδνη, μια που η προσοχή της είχε στραφεί στο δεξί της χέρι, που είχε βρει κι αρπάξει ανεπαίσθητα το αριστερό του Ριχάρδου. Τα δυο χέρια έμεναν δεμένα κι έμοιαζαν να μη θέλουν να αφήσουν το ένα το άλλο. Ένιωθε τη θέρμη του η Αριάδνη και μια περίεργη αίσθηση σαν να τη χτύπησε κεραυνός την πλημμύρισε, μαζί με το στομάχι της που χοροπηδούσε και την έκανε να ανατριχιάζει.

Άφησε το χέρι του απρόθυμα, τάχα για να κάνει τον σταυρό της, και φώναξε γενναία.

"Άνδρες, σήμερα πολεμάμε για να δικαιώσουμε τον ευλογημένο μας Βασιλιά Εδουάρδο τον Τέταρτο! Στο όνομα του Θεού και του Αγίου Γεωργίου σας καλώ να παλέψετε με την ψυχή και το σθένος σας!"

"Επιτεθείτε δυναμικά και γενναία! Ο Θεός μαζί μας!" Συμπλήρωσε ο Ριχάρδος κι έδωσε το έναυσμα. Η επίθεση ξεκίνησε με μπροστάρηδες τον Ριχάρδο, τον Γεώργιο και την Αριάδνη, την κόρη του Αλέξιου Δούκα από την Κωνσταντινούπολη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο της Αριάδνης!

Πως σας φάνηκε;

Στο επόμενο, ακολουθεί ο Στέφανος Σοφιανός, που βρίσκεται με τη μανούλα του στο παλάτι της Γαλλίας...

Μέχρι τότε, να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τους εαυτούς σας!