Ο Κόκκινος Πύργος αποτελούσε το πιο ήσυχο μέρος όχι μόνο στο Μεγάλο Παλάτι αλλά και σε όλη τη Ρέισαν, την πρωτεύουσα των Δώδεκα Βασιλείων. Επικρατούσε τόση ησυχία ώστε -αν αφουγκραζόταν κανείς- μπορούσε ακόμα να ακούσει και τον ήχο των συννέφων στην κορυφή του Πύργου ή των υπόγειων νερών στο ισόγειο.

Η Βίνας τα είχε ακούσει και τα δυο.

Αν και μεγαλωμένη με τέσσερις γκουβερνάντες που πάντα τις υπενθύμιζαν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, η πριγκίπισσα από μικρή είχε μάθει να τους ξεφεύγει και να εξερευνά το Παλάτι και τους Πύργους χωρίς κανένας να την παίρνει είδηση.

Ο Κόκκινος Πύργος είχε γίνει ο αγαπημένος της. Όχι μόνο επειδή οι τοίχοι του ήταν βαμμένοι κόκκινοι -που ήταν το αγαπημένο τς χρώμα- αλλά και εξαιτίας της απόλυτης ησυχίας που βασίλευε μέσα του. Στο Μεγάλο Παλάτι, δεν υπήρχε δωμάτιο, δεν υπήρχε γωνία, που να μην επικρατούσε φασαρία ή τουλάχιστον να αντιλαλεί. Η Βίνας χάριν σε αυτόν τον Πύργο είχε μάθει ότι η Σιωπή ήταν η πιο ηχηρή φασαρία, η πιο εκκωφαντική οχλαγωγία. Τη βοηθούσε να σκεφτεί καθαρά, να αναθεωρήσει αποφάσεις της, να βγει από πνευματικά αδιέξοδα, να εξελιχθεί πνευματικά και προσωπικά μόνη της.

Ο πατέρας της, ο βασιλιάς Δάντης ο Δεύτερος, είχε παντρευτεί έξι φορές κι είχε αποκτήσει έξι κόρες. Καμία βασίλισσα δεν υπήρχε στα Βασίλεια. Παρόλα αυτά, έξι πριγκίπισσες βρίσκονταν διασκορπισμένες στον χάρτη. Κι από αυτές τις έξι πριγκίπισσες μόνο αυτή είχε παραμείνει στο Ζεφύρ, στη Ρέισαν, στο Μεγάλο Παλάτι, δίπλα στον πατέρα της. Γιατί; Αυτόν τον λόγο αναζητούσε τόσα χρόνια.

Είχε γνωρίσει τρεις συζύγους του πατέρα της. Τη μητέρα της και τις δυο που ήρθαν μετά από αυτή. Είχε γνωρίσει και τις δυο μικρότερες αδελφές της. Ήταν παρούσα στις γέννες τους, στις βαπτίσεις τους, στις γιορτές τους και στις φυγές τους. Όλες είχαν φύγει. Μέχρι και η μητέρα της. Μόνο εκείνη είχε απομείνει δίπλα στον πατέρα της. Κι ακόμα δεν μπορούσε να ανακαλύψει τον λόγο.

Τον τελευταίο καιρό, τον έβλεπε σπάνια. Ήταν απασχολημένος με διάφορες υποχρεώσεις του Στέμματος. Όταν ο πατέρας της δεν ήταν διαθέσιμος, τη θέση του κοντά της έπαιρνε ο παππούς της, ο Άρχοντας Μπράιτον Καστέλ, ο Πρωθυπουργός των Δώδεκα Βασιλείων. Πάνω από τριάντα χρόνια κατείχε αυτή τη θέση και μάλλον έδειχνε πως δε θα την άφηνε μέχρι να πεθάνει.

Μια μέρα, έλαβε το θάρρος και τον ρώτησε αυτό που πραγματικά την έκαιγε και την απασχολούσε για χρόνια ολόκληρα.

"Παππού, γιατί ο πατέρας κράτησε εμένα κοντά του, ενώ είχε τόσες κόρες;"

Είχε γελάσει στην αρχή με την ερώτησή της. Αμέσως, όμως, σοβάρεψε και την κοίταξε από πάνω ως κάτω. Χαμογέλασε αχνά. Η μικρή είχε μεγαλώσει. Εδώ και δυο μήνες είχε κλείσει τα δεκαέξι.

"Ίσως γιατί σε προορίζει για διάδοχό του," ήταν η μόνη του απάντηση πριν αλλάξει θέμα.

Η Βίνας δεν έμμενε στον λόγο του παππού της, δεν τον είχε ξεχάσει όμως. Ίσως είχε δίκιο. Ίσως πάλι όχι. Επί ώρες σκεφτόταν ξανά και ξανά τα πάντα όσα είχε ζήσει μέσα στο Παλάτι και έψαχνε μια ένδειξη ότι ο πατέρας της την προετοίμαζε για διάδοχο. Δεν έβρισκε τίποτα το ιδιαίτερο.

Η εκπαίδευσή της ήταν αυτή ακριβώς προβλεπόταν για μια κοπέλα. Κέντημα, ράψιμο, πλέξιμο, γραφή, ανάγνωση και μελέτη των νόμων με τον παππού της ύστερα από δική του πρωτοβουλία. Τίποτα έξω του συνηθισμένου.

Η ζωή της γενικώς ήταν η αναμενόμενη για μια πριγκίπισσα. Τέσσερις γκουβερνάντες, οι οποίες στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από τρεις Κύριες επί των Τιμών. Πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα. Μαθήματα ιππασίας με τον Σταυλάρχη. Ξεχωριστό δωμάτιο δίπλα στην κάμαρά της όπου έπαιρνε το μπάνιο της καθημερινά. Ένα τεράστιο τραπέζι, στρωμένο με όλα τα καλούδια για να μην της λείψει ποτέ τίποτα. Τίποτα από όλα αυτά δεν υποδείκνυε ότι προοριζόταν για βασίλισσα.

Τελικά, είχε αποφασίσει να μη δώσει άλλη βάση στα λόγια του παππού της και να επεξεργάζεται μόνο τα δικά της δεδομένα.

Μετά από αρκετή ώρα διαλογισμού στον Κόκκινο Πύργο, αποφάσισε να επιστρέψει στο Παλάτι. Στον δρόμο της επιστροφής, την βρήκαν οι Κύριες επί των Τιμών της.

"Υψηλότατη! Μα πού ήσασταν;"

"Ω, Υψηλότατη! Φάγαμε τον κόσμο να σας βρούμε!"

"Γιατί εξαφανιστήκατε, Υψηλότατη; Ανησυχήσαμε."

"Ας ήσαστε σωστές στην εργασία σας, για να μην είχα περιθώρια να εξαφανιστώ όπως λέτε," τους απάντησε ψυχρά η Βίνας. "Έγινε κάτι συνταρακτικό κατά την απουσία μου;"

"Ο πατέρας σας σας ψάχνει."

"Ζήτησε να έρθετε το συντομότερο στο γραφείο του."

"Είναι επείγον, είπε."

"Πολύ καλά, αποκρίθηκε η Βίνας. "Θα τον επισκεφτώ. Εσείς μη με ακολουθήσετε. Δεν υπάρχει λόγος να με συνοδεύσετε. Μπορείτε να με περιμένετε στην κάμαρά μου."

Έσπευσε στο γραφείο του πατέρα της και τον βρήκε να κάθεται στην πορφυρή του πολυθρόνα και να υπογράφει γράμματα, μπροστά στο πανάκριβο τραπέζι από ξύλο καρυδιάς.

"Με ζήτησες πατέρα;" Τον ρώτησε ενώ υποκλινόταν.

"Ναι, κόρη μου, σε ζήτησα. Κάθισε, παρακαλώ."

Η Βίνας κάθισε αμέσως στη χρυσή πολυθρόνα με το κόκκινο κάθισμα απέναντι από τη δική του.

"Σε ακούω, όποτε επιθυμείς."

Ο βασιλιάς Δάντης βολεύτηκε στην πολυθρόνα του και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος. Το στέμμα στο μέτωπό του ήταν λιτό, από ασημί και μερικά ζαφείρια. Το κανονικό, βασιλικό στέμμα των Πορφυρογόνων, το φορούσε μόνο όταν βρισκόταν στην Αίθουσα του Θρόνου.

"Κόρη μου, καταρχήν απολογούμαι ειλικρινά που τις τελευταίες εβδομάδες σε παραμελώ. Να ξέρεις ότι ασχολούμαι με ζητήματα υψίστης σημασίας για την Επικράτεια," ξεκίνησε αμήχανα ο Δάντης.

"Πατέρα μου, μην ανησυχείς," τον καθησύχασε η Βίνας. "Κατανοώ απόλυτα. Γιατί με κάλεσες εδώ σήμερα, όμως; Σίγουρα, μια απολογία δεν είναι αρκετή για μια τέτοια συνάντηση."

Ο πατέρας της χαμογέλασε ελαφρά και αναστέναξε.

"Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο από την αντίληψή σου." Τα λόγια του έκρυβαν περηφάνεια και κάτι γλυκόπικρο που δεν αναγνώριζε.

Η Βίνας έγνεψε καταφατικά κι άφησε τον πατέρα της να συνεχίσει.

"Η αλήθεια είναι, μικρή μου, ότι σε κάλεσα εδώ σήμερα, για να μοιραστώ μαζί σου κάτι που πρόκειται να συμβεί σύντομα."

Η περιέργειά φούντωσε μέσα της και άστραψε στα μάτια της. Άραγε για τι επρόκειτο το μυστικό του πατέρα της; Αφορούσε τη διαδοχή; Ίσως κάποια πρόταση γάμου για εκείνη από έναν Άρχοντα του Ζεφύρ ή άλλου Βασιλείου;

"Λοιπόν;" Τον προέτρεψε να απαντήσει.

"Έστειλα γράμματα στις αδελφές σου," απάντησε με μια κρυφή χαρά ο Βασιλιάς Δάντης. "Τις προσκάλεσα εδώ, στη Ρέισαν. Ταχυδρόμους των γραμμάτων όρισα τους πιο έμπιστους μου ανθρώπους και φυσικά δεν αναφέρομαι σε συμβούλους και κατόχους μεγάλων θέσεων."

Η Βίνας προσπαθούσε απεγνωσμένα να μη δείξει ούτε την έκπληξή της προς την απόφαση του πατέρα της ούτε και τη δυσαρέσκειά της. Ώστε ακόμα τις θυμόταν. Ακόμα τις υπολόγιζε ως διαδόχους του.

Κατέφερε και πίεσε τα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Δεν ήταν εντελώς σίγουρη ότι είχε φανεί πειστικό.

"Πατέρα, εκπλήσσομαι με την απόφασή σου και χαίρομαι ταυτόχρονα. Είναι μεγάλη ευτυχία που πλέον θα γνωρίσω τις αδερφές μου και θα ξανασυναντήσω όσες γνωρίζω ήδη."

Μάλλον κατάφερε και τον έπεισε, γιατί κι ο ίδιος χαμογέλασε ευχαριστημένος και χτύπησε απαλά το ξύλο του γραφείου του με την παλάμη του. Το χρυσό δαχτυλίδι του δείκτη του παρήγαγε έναν ιδιαίτερο ήχο, βραχύ και σχεδόν κουδουνιστό.

"Χαίρομαι, κόρη μου, που το έλαβες θερμά. Σκέφτομαι μάλιστα εσύ να τις υποδεχτείς στο Παλάτι όταν φτάσουν με την εύνοια των Θεών. Ως αδελφή τους κι ως Δέσποινα του Οίκου μας."

Όχι διάδοχος των Δώδεκα Βασιλείων;

Η Βίνας δάγκωσε το εσωτερικό του μάγουλού της. Δεν ήθελε να δείξει οτιδήποτε αρνητικό μπροστά του.

Άλλο ένα εξαναγκασμένο χαμόγελο ακολούθησε σχεδόν μηχανικά. Στα μάτια της, όμως, έλαμπε μια σκοτεινή λάμψη, μια αχτίδα ζήλειας και αγανάκτησης.

"Θα ήταν μεγάλη μου τιμή, αν σε ευχαριστεί κι εσένα φυσικά."

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

"Το πιστεύεις αυτό, Βαλέρια; Δε με υπολογίζει στο ελάχιστο! Εμένα, τη μοναδική κόρη που μεγάλωσε, όταν οι υπόλοιπες βρίσκονταν διασκορπισμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα!"

Η Βίνας διηγούταν τη συζήτησή της με τον Βασιλιά στην έμπιστη φίλη της, τη Βαλέρια. Ήταν η μοναχοκόρη μιας από τις μοδίστρες του Παλατιού και είχαν γεννηθεί την ίδια ημέρα του ίδιου έτους. Ένιωθαν αδελφές. Η μόνη αδελφή που θεωρούσε πραγματική η Βίνας ήταν εκείνη. Ήταν μαζί από πολύ μικρές. Πάνω από δώδεκα χρόνια.

Ώρες ώρες, η Βίνας νοσταλγούσε την παιδική της ηλικία, την απέραντη ξεγνοιασιά και την αθωότητα. Κατέβαινε στην Αποθήκη, στα έγκατα του Παλατιού, κι έβρισκε την πριγκιπική κούνια. Δε θυμόταν πώς ήταν η ίδια εκεί μέσα. Θυμόταν ωστόσο τις αδερφές της. Την Αντέλ, την ατίθαση κοκκινομάλλα, της οποίας η μητέρα διέθετε ατσάλινη θέληση. Τη Φοίβη, την ήσυχη, πανέμορφη μικρούλα που κοιμόταν σαν αγγελούδι και μπορούσε να τη χαζεύει για ώρες. Μετά τη φυγή της τελευταίας, η κούνια είχε μεταφερθεί στην Αποθήκη οριστικά. Λυπόταν πολύ για αυτό. Σε λίγο καιρό, το πρώτο της κρεβάτι δε θα ήταν παρά ένα τσακισμένο κομμάτι ξύλο περιτρυγιρισμένο από αράχνες και σκόρο.

Η Βαλέρια χτυπούσε τα δάχτυλά της γύρω από τα μάτια της, για να την επαναφέρει από την ονειροπόλησή της.

"Πού χάθηκες πάλι; Πού έτρεχαν οι λογισμοί σου;"

"Πουθενά," της απάντησε κοφτά η Βίνας κι εκείνη έλαβε αμέσως το μήνυμα να μη δώσει συνέχεια.

Έτσι, η φίλη της επέστρεψε στο θέμα που συζητούσαν πριν αφαιρεθεί.

"Τέλος πάντων, εγώ πιστεύω ότι θα σου κάνει καλό να γνωρίσεις τις αδερφές σου. Στην τελική, σκέψου ότι θα μάθεις τις μελλοντικές σου αντιπάλους για τον θρόνο. Πέντε διαφορετικές γυναίκες οι οποίες αργά ή γρήγορα θα βρεθούν απέναντι σου. Το να τις γνωρίζεις αποτελεί μεγάλο προτέρημα."

Η Βίνας αναστέναξε.

"Εσύ σωστά τα λες, Βαλέρια. Αλλά, δε γίνονται τόσο εύκολα. Εγώ και μόνο που θα τις αντικρίζω, θα αηδιάζω. Την κόρη της Ελεύθερης, που παράτησε τον πατέρα μου μέσα σε μια νύχτα. Την κόρη της προδότρας που απατούσε τον άντρα της με έναν αγαπητό του φίλο. Την κόρη της άγριας πριγκίπισσας των Νησιών, που ονειρεύεται πλοία και στρατηγικές, όταν κοιμάται. Οι Θεοί μόνο γνωρίζουν τι με περιμένει."

Ήταν η σειρά της Βαλέρια να αναστενάξει απογοητευμένα.

"Νομίζω γίνεσαι υπερβολική. Δεν είναι τα πράγματα τόσο τραγικά όσο φαίνονται."

Η πριγκίπισσα χασκογέλασε πικρά.

"Τα πράγματα δυστυχώς είναι πολύ πιο τραγικά από όσο φαίνονται."

*••*••*••*••*••*••*••*••*••*••*••*

Αυτό ήταν το τελευταίο κεφάλαιο περί εισαγωγής των πριγκιπισσών. Από εδώ και πέρα, ξεκινάει η πραγματική εξέλιξη του βιβλίου.

Είστε έτοιμοι;

Αν ναι, θα τα πούμε σύντομα.

Farewell.