Πέρασα την περισσότερη ώρα της ταινίας να έχω κλειστά τα μάτια μου. Κάπου κάπου άφηνα και καμία μικρή κραυγή να βγει, ενώ ο Κωνσταντίνος καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας με κοιτούσε και γελούσε. Ήμουν σίγουρη πως δεν είχε πάρει χαμπάρι ποιο ήταν το θέμα της.

Αφού τελείωσε η ταινία, ο Μανώλης έπρεπε να φύγει οπότε οι γενικές συμβουλές που μου έδωσε ο Κωνσταντίνος δεν τέθηκαν σε χρήση απόψε, όμως ήμουν σίγουρη πως στο μέλλον θα τις χρησιμοποιούσα πάση θυσία!

Είχε ήδη βραδιάσει όταν επέστρεψαν οι γονείς της Μαρίας και του Κωνσταντίνου σπίτι. Οι γονείς τους ήταν χειρουργοί και δούλευαν στο ίδιο νοσοκομείο με τους δικούς μου. Η μητέρα μου ήταν ορθοπεδικός ενώ ο μπαμπάς μου νευρολόγος. Όλοι τους γνωρίζονταν από το πανεπιστήμιο, ήταν κι εκείνοι κολλητοί φίλοι από έφηβοι. Οι μαμάδες μας έμειναν σχεδόν μαζί έγκυες, έχοντας μια μικρή διαφορά ενάμιση μήνα μεταξύ μας. Έτσι, βρεθήκαμε κι εμείς να είμαστε καλύτερες φίλες με την Μαρία και να μεγαλώσουμε μαζί.

"Ελενάκι, κορίτσι μου τι κάνεις;" με ρώτησε ευγενικά η κυρία Νίκη και ήρθε να με αγκαλιάσει.

"Πω, πω πόσο έχει ομορφύνει το κορίτσι μας!" ήρθε να με χαιρετήσει και ο κύριος Βαγγέλης.

Τους είχα πραγματικά σα δεύτερους γονείς μου.

"Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Καλά είμαι, λίγο αγχωμένη για τη καινούρια σχολική χρονιά, αλλά πιστεύω θα τα καταφέρουμε!" απάντησα ειλικρινά κι εκείνοι μου χαμογέλασαν γλυκά.

"Φυτό, δε σε φοβόμαστε εσένα! Γνωρίζουμε όλοι πως είσαι μαθήτρια πρότυπο" με ειρωνεύτηκε ο Κωνσταντίνος και δεν είχα τίποτα εύκαιρο κοντά μου για να του το πετάξω.

"Κώστα ντροπή!" τον επέπληξε η κυρία Νίκη κι εγώ γύρισα προς το μέρος του και του έβγαλα γλώσσα.

"Άντε Κώστα, να συνοδεύσεις την Ελένη σπίτι της γιατί πήγε αργά κι αύριο έχετε σχολείο" πήρε το λόγο ο πατέρας του κι εκείνος δεν έδειξε ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με αυτήν του την απόφαση.

"Δε χρειάζεται, εδώ δίπλα είμαι, μπορώ να πάω και μόνη μου" προσπάθησα να τον βγάλω από τη δύσκολη θέση αλλά τελικά ο πατέρας του επέμενε.

Τελικά, έγινε πράξη η επιθυμία του. Θα με γυρνούσε σπίτι ο Κωνσταντίνος. Αφού τους καληνύχτισα όλους, ξεκινήσαμε για το σπίτι μου περπατώντας.

"Σου άρεσε η ταινία μικρό;" ήταν η πρώτη ερώτηση που μου έκανε μόλις περάσαμε το κατώφλι της εξώπορτάς του.

"Δε μου λες εσύ εάν σου άρεσε; Δε σε είδα να προσέχεις και πολύ, όλο χασκογελούσες" απάντησα θυμωμένα κι εκείνος γέλασε.

"Μα είχες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας τα μάτια κλειστά. Κι όταν δεν τα είχες και κοιτούσες, ούρλιαζες με το παραμικρό. Είχαν περισσότερο ενδιαφέρον οι αντιδράσεις σου απ' ότι η ταινία" συνέχισε να με κοροϊδεύει κι εγώ απλά έσμιξα τα φρύδια μου θυμωμένη.

"Πότε θα αρχίσουμε τα μαθήματα;" ρώτησα τελικά αφού αυτό ήταν το μόνο που θα έπρεπε να με απασχολεί πλέον.

"Τι λες για αύριο μετά το σχολείο;" ρώτησε σοβαρός αυτήν τη φορά κι εγώ έγνεψα θετικά.

"Ανυπομονώ!" είπα χαρούμενη κι εκείνος γύρισε να με κοιτάξει. Είχαμε φτάσει έξω από το σπίτι μου.

"Για να με ξαναδείς;" με ρώτησε με ένα ύφος που δεν είχα ξαναδεί. Είχε μέσα λίγο πείραγμα, λίγο αστείο και κάτι άλλο που δεν μπορούσα να διακρίνω.

"Όχι Κωνσταντίνε, για να ρίξω τον Μανώλη!" απάντησα και ξαναπήρα αμέσως το λόγο. "Ευχαριστώ που με έφερες, καληνύχτα", άφησα ένα βιαστικό φιλί στο μάγουλό του, πριν τρέξω προς την είσοδο του σπιτιού μου.

"Τι ήταν τώρα αυτό που έκανα;", σκέφτηκα μόλις μπήκα μες το σπίτι. Άραγε να θύμωσε μαζί μου ο Κωνσταντίνος; Μάλλον αύριο θα μάθω τη γνώμη του!

"Απαίσιο ξυπνητήρι σε μισώ!", φώναξα μες τον ύπνο μου στο άκουσμά του, ενώ με το χέρι μου προσπαθούσα να το πιάσω πάνω στο κομοδίνο. Άλλη μια μέρα ξεκίνησε κι ελπίζω αυτή τουλάχιστον να είναι όμορφη! Με καλή διάθεση και όρεξη σηκώθηκα από το κρεβάτι μου κι ετοιμάστηκα για το σχολείο.

Έφαγα πρωινό με τους γονείς μου κι όταν μου έστειλε μήνυμα η Μαρία ήμουν ήδη έξω από το σπίτι και τους περίμενα. Ήμουν πολύ ανυπόμονη για τη σημερινή μέρα!

"Καλέ, ποιος φούρνος γκρεμίστηκε και μας περιμένεις εσύ πρώτη φορά;" ρώτησε γελώντας ο Κωνσταντίνος αλλά είχα ήδη έτοιμη την απάντησή του.

"Ανυπομονούσα να δω τον Μανώλη, γι' αυτό η βιασύνη!" Κωνσταντίνος-Ελένη, 0-1! "Καλημέρα Μαρία!" συνέχισα κι εκείνη μου έκλεισε το μάτι, ενώ εγώ μπήκα μες το αυτοκίνητο.

"Καλημέρα όμορφη!" πρόλαβε να πει πριν ο Κωνσταντίνος ανεβάσει τη μουσική στη διαπασών και βάλει μπρος το αμάξι. Κάποιος έχει νευράκια πρωινιάτικα!

Η υπόλοιπη διαδρομή μας μέχρι το σχολείο ήταν σιωπηλή. Δεν μπορούσα να καταλάβω τη συμπεριφορά του, όμως ούτε και τη δικιά μου. Έπρεπε να τον βγάλω από το μυαλό μου και να επικεντρωθώ στον Μανώλη.

Η πρώτη σχολική μέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Βγαίνοντας έξω από την αίθουσα κατεύθυνσης έπεσα πάνω στην Μαρία.

"Επιτέλους τελειώσαμε!", είπε χαρούμενα και με πήρε από το χέρι για να βγούμε γρήγορα έξω.

"Κι ακόμη δεν έχουμε αρχίσει!", συμπλήρωσα και γελάσαμε.

"Δεν ξέρω πως θα περάσουν αυτά τα δύο χρόνια! Αλήθεια, τι έχει το πρόγραμμά σου για σήμερα;", ήθελε να μάθει και άφησα έναν αναστεναγμό να βγει.

"Έχω μάθημα με τον αδερφό σου σήμερα, και το απόγευμα φροντιστήριο" της απάντησα ενώ είχαμε ήδη βγει στο προαύλιο. Το μάτι μου πήρε την γνωστή παρέα στο τέλος του προαυλίου, να κάθονται στο "καπνιστήριο" του σχολείου.

"Μάθημα με τον αδερφό μου;" ξαναρώτησε ενώ κι εκείνη είχε ήδη εντοπίσει τα παιδιά κι άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος τους με 'μένα παρέα.

"Ναι, σου είπα πως θα με βοηθήσει με τον Μανώλη" είπα ψιθυριστά και μου έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα.

"Πραγματικά θέλω να δω που θα σας βγάλει όλο αυτό" χαμογέλασε ενώ είχαμε σχεδόν φτάσει στο καπνιστήριο.

"Γεια σας" είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα με την Μαρία και η παρέα μας χαιρέτησε κι εκείνη.

Η ματιά μου κινήθηκε αμέσως για να βρει τον Κωνσταντίνο, κι ύστερα τον Μανώλη που βρισκόταν δίπλα του. Άνοιξαν χώρο να μπούμε κι εμείς στον κύκλο που είχαν δημιουργήσει, και η Μαρία πήγε προς τα αριστερά- δίπλα στον Κωνσταντίνο, ενώ εγώ προς τα δεξιά- δίπλα στον Μανώλη. Εκείνος μου χαμογέλασε, κι εγώ ανταπέδωσα.

"Ωραία μπλούζα", είπε απλά ενώ ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, προσέχοντας το μαύρο μπλουζάκι που φορούσα. Είχε μια άσπρη στάμπα με ένα μπουκάλι Jack Daniels. "Έχω κι εγώ μία ίδια" συνέχισε κι εγώ χαμογέλασα αμέσως με το κομπλιμέντο του.

"Τότε να κανονίσουμε να τις φορέσουμε μαζί", αστειεύτηκα όμως εκείνος συμφώνησε.

"Πως σου φάνηκε η πρώτη σου μέρα στο σχολείο;" ", ήθελα να μάθω, μιας που ήταν καινούριος εδώ.

"Πάμε;", η φωνή του Κωνσταντίνου μας διέκοψε πριν προλάβει ο Μανώλης να μου απαντήσει και η αλήθεια είναι πως με πείραξε.

Έστρεψα και πλάι το βλέμμα μου προς τον Μανώλη και του έκανα νόημα να συνεχίσει λες και δεν είχε μιλήσει ποτέ ο Κωνσταντίνος.

"Καλά είναι, θα το συνηθίσω!", είπε ειλικρινά κι εγώ του χαμογέλασα.

"Το πιο σημαντικό είναι πως ήδη έχεις κάνει φίλους!" απάντησα και συμφώνησε. "Με συγχωρείς τώρα, όμως πρέπει να φύγω" συνέχισα και γύρισα να δω τον Κωνσταντίνο ο οποίος με κοιτούσε φανερά εκνευρισμένος.

"Γεια σας παιδιά" χαιρετήσαμε την παρέα και κατευθυνθήκαμε αμέσως προς το αυτοκίνητο.

"Τι ήταν αυτό τώρα;" ρώτησα εκνευρισμένη μόλις μπήκαμε μέσα στο αμάξι.