Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του Κωνσταντίνου και εκείνος δεν έχει σταματήσει να μου μιλάει λεπτό. Μου δίνει γενικές συμβουλές για το πώς να φερθώ τώρα που θα συναντήσουμε τον Μανώλη. Έχω βγάλει το κινητό μου και προσπαθώ να σημειώσω όλα όσα μου λέει, σε αυτό.

• Να κάθεσαι πάντα σταυροπόδι και με την πλάτη ίσια. Δεν είναι ωραίο να σε βλέπει να καμπουριάζεις.

• Όταν μιλάει μην τον κοιτάζεις σα χάνος, παίξ'το και λίγο αδιάφορη για να προσπαθήσει εκείνος να κερδίσει το ενδιαφέρον σου.

• Άμα πει κάτι αστείο, γέλασε αλλά όχι με την ψυχή σου όπως κάνεις πάντα, να είσαι λίγο πιο συγκρατημένη.

• Εάν δεις ότι μιλάει πολύ και ακατάπαυστα πάρε το κινητό σου στα χέρια σου, άνοιξε καμία εφαρμογή και απλά άφησε ένα χασμουρητό να βγει. Θα καταλάβει ότι βαρέθηκες και θα προσπαθήσει να αλλάξει τη συζήτηση.

"Και τέλος, αν δεν τον αντέχεις, απλώς φύγε τρέχοντας", είπε γελώντας το τελευταίο και του έδωσα μια αγκωνιά στα πλευρά του.

"Χα χα χα, αστείο!", απάντησα ειρωνικά και αποθήκευσα τις σημειώσεις που μου είπε στο κινητό μου.

"Αυτά ήταν απλές γενικές συμβουλές. Θα χρειαστεί να κάνουμε και μερικά εντατικά μαθήματα όμως, και πιστεύω το πολύ σε δύο εβδομάδες θα τον έχεις καταφέρει", είπε με σιγουριά κι εγώ χαμογέλασα.

"Δύο εβδομάδες, ε;", τόσο γρήγορα θα μπορούσα να ξεχάσω τον Κωνσταντίνο -αχχ-;

"Δύο εβδομάδες το πολύ! Με αυτόν τον οδηγό επιτυχίας θα τον ρίξεις σίγουρα! Μην ξεχνάς πως θα έχεις για δάσκαλο τον καλύτερο όλου του σχολείου!", παινεύτηκε, αλλά ένα αίσθημα λύπης άρχισε να με καταβάλει.

Άραγε ήμουν σίγουρη πως αυτό ήθελα; Δηλαδή, θα ήταν καλό μετά από τόσα χρόνια να ξεκολλήσω από τον Κωνσταντίνο, αλλά... έτσι έπρεπε να γίνει;

"Φτάσαμε", αναφώνησε και σήκωσα το βλέμμα μου.

 Βρισκόμασταν έξω από το σπίτι του. Έβγαλε τα κλειδιά του από τη βερμούδα που φορούσε κι άνοιξε την πόρτα.

"Καλά, πού εξαφανίστηκες εσύ; Έχει έρθει ο Μανώλης και σε περιμένει", η φωνή της Μαρίας ακούστηκε από το καθιστικό. Εμένα δεν με είχε δει ακόμη, ήμουν ακριβώς από πίσω του.

"Πήγα μέχρι το περίπτερο να πάρω πατατάκια κι έπεσα πάνω στην Ελένη", δικαιολογήθηκε κι έκανε στην άκρη για να φανώ κι εγώ.

"Πού είναι τα πατατάκια;", ρώτησε ο Μανώλης κοιτάζοντας τα άδεια χέρια μας.

"Κοίτα που μας βγήκε και έξυπνος", είπα λίγο πιο δυνατά από ό,τι έπρεπε, αλλά ευτυχώς μόνο ο Κωνσταντίνος με άκουσε.

Γύρισε με κοίταξε και χαμογέλασε με αυτό που είπα. Ύστερα πήρε το σοβαρό του ύφος και γύρισε προς το μέρος τους.

"Δεν είχε με μπάρμπεκιου, οπότε δεν αγόρασα τίποτα", ξαναπήρε το λόγο και ο Μανώλης έγνεψε θετικά σε ένδειξη κατανόησης ενώ η Μαρία με κοιτούσε περίεργα.

Όλοι γνωρίζαμε πως ο Κωνσταντίνος μόνο ποπ κορν με βούτυρο έτρωγε, αλλά ποιο περίπτερο δεν θα είχε ποπ κορν; Το ψέμα του μόνο ο Μανώλης το πίστεψε που δεν γνώριζε τίποτα σχεδόν για εκείνον.

"Θέλετε να βάλουμε καμία ταινία να δούμε;", ρώτησε η Μαρία και τα παιδιά συμφώνησαν. "Ελένη, πάμε να βάλουμε αναψυκτικά και να φτιάξουμε μερικά ποπ κορν μέχρι να διαλέξουν ταινία τα παιδιά" συνέχισε και την ακολούθησα στην κουζίνα.

"Πες μου τα πάντα", ψιθύρισε η Μαρία κι εγώ έκατσα σε μία από τις καρέκλες της τραπεζαρίας όσο εκείνη έριχνε το καλαμπόκι σε μια κατσαρόλα.

"Καταρχάς, ο αδερφός σου όπως πάντα με έκανε έξω φρενών!" άρχισα και πήρα μία βαθιά ανάσα.

"Πρωτότυπο!", γέλασε εκείνη και μου έκανε νόημα να συνεχίσω.

"Έτσι, αποφάσισα να τον προκαλέσω κι εγώ λίγο", την κοίταξα στα μάτια και σταμάτησα.

"Ωχ", αναφώνησε κι έκατσε κι αυτή σε μία καρέκλα δίπλα μου.

"Βάλαμε ένα στοίχημα", ξαναπήρα το λόγο κι εκείνη έδειχνε να κρέμεται από τα χείλη μου. "Θα με βοηθήσει να ρίξω τον Μανώλη μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, διαφορετικά θα κάνει ό,τι θα του λέω εγώ για ένα μήνα!"

"Είσαστε τρελοί και οι δύο", ήταν η πρώτη αντίδραση της. "Είσαι σίγουρη πως θες να ρίξεις τον Μανώλη; Θέλω να πω, είναι κούκλος, μα δεν τον ξέρεις καν. Δεν ξέρεις ακόμη αν σου αρέσει", προσπάθησε να με λογικεύσει και γνώριζα πολύ καλά πως είχε δίκιο. Δεν ήταν του τύπου μου τέτοιες απερισκεψίες.

"Δεν μπορώ να κάνω πίσω τώρα και το ξέρεις", ήταν το μοναδικό που της είπα κι εκείνη έγνεψε το κεφάλι της.

"Προφανώς, διαφορετικά θα στο χτυπάει μία ζωή ο αδερφούλης μου. Αλλά, μην κάνεις κάτι που δε θέλεις εξαιτίας του. Άλλωστε, ένας χρόνος έμεινε. Του χρόνου θα φύγει από το σχολείο κι εσύ θα ηρεμήσεις επιτέλους", απάντησε ήρεμα.

Η Μαρία ήξερε πως ήμουν ερωτευμένη από πάντα με τον αδερφό της. Πώς μπορούσα να της το κρύψω άλλωστε; Ήταν η καλύτερή μου φίλη! Και όσο κι αν ήθελε να μας δει κάποια στιγμή μαζί, πάντα με συμβούλευε και προσπαθούσε να κάνει τα πάντα για να μην πληγωθώ εγώ.

Ήταν κάτι σαν τον φύλακα άγγελο μου. Προσπαθούσε όμως να με σώσει από τον ίδιο της τον αδερφό, αφού ήξερε πως εκείνος ποτέ δεν έκανε κάποια σχέση παρά μόνο άλλαζε τις κοπέλες σαν τα πουκάμισα, και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να είμαι κι εγώ μία από τις πολλές.

"Αν δεν μου αρέσει πραγματικά, σου υπόσχομαι πως θα το ακυρώσω εγώ η ίδια το στοίχημα", είπα μετά από σκέψη κι εκείνη μου χαμογέλασε.

"Έτοιμα και τα ποπ κορν", αναφώνησε και πήγε προς την κατσαρόλα.

Πήραμε τα ποπκορν και τα αναψυκτικά και πήγαμε στο σαλόνι. Τα παιδιά είχαν ήδη βολευτεί στον καναπέ, ενώ είχαν διαλέξει να δούμε μία ταινία θρίλερ.

"Τέλεια!", είπα από μέσα μου. Επίτηδες το κάνει ο Κωνσταντίνος επειδή γνωρίζει πολύ καλά πως φοβάμαι. Μάλλον θα θέλει να με κοροϊδέψει. Εκτός αν είναι κι αυτό μέρος τους στοιχήματος.

Αφήσαμε τα ποτήρια στο τραπεζάκι μπροστά από τον καναπέ και δώσαμε από ένα μπολ στα αγόρια. Ο Μανώλης είχε κάτσει τέρμα δεξιά στον καναπέ ενώ ο Κωνσταντίνος στη μέση. Είχε μια άδεια θέση τέρμα αριστερά -η θέση μου, μιας που εκεί κάθομαι πάντα-, η οποία βρισκόταν δίπλα στον Κωνσταντίνο, κι άλλη μία ανάμεσα στα δύο αγόρια.

"Ας βάλουμε σε εφαρμογή το στοίχημα!", είπα στον εαυτό μου κι έκατσα στη θέση ανάμεσα στα δύο αγόρια, ενώ η Μαρία έκατσε τελικά στη γνωστή δική μου θέση.

Ο Μανώλης μου χαμογέλασε ελαφρώς μόλις έκατσα δίπλα του ενώ ο Κωνσταντίνος ψιθύρισε τόσο χαμηλόφωνα στο αυτί μου που σχεδόν δεν τον άκουσα "ξέχασες ποια είναι η θέση σου;".

"Πάτα το play", απάντησα αδιάφορα κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Βρε λες να ζηλεύει ο Κωνσταντίνος μου;